Αποικίες χρέους και αποικίες δεδομένων
ΟΙσραηλινός συγγραφέας Γιουβάλ Νόα Χαρίρι είναι μια από τις τελευταίες “φίρμες” της παγκόσμιας “αγοράς” ιδεών και εντυπώσεων. Τα κείμενά του περιέχουν πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες μαζί με άλλες μάλλον τετριμμένες. Τον Οκτώβριο του 2020 έδωσε μια συνέντευξη στην “Καθημερινή”. Εκεί, θέλοντας να φέρει ένα παράδειγμα της σημασίας που θα έχει στο μέλλον ο έλεγχος της πληροφορίας και ιδιαίτερα των δεδομένων (data), έκανε την εξής πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση: “Φανταστείτε μια κατάσταση στην Ελλάδα σε είκοσι χρόνια, όταν κάποιος στη Μόσχα ή στο Πεκίνο ή στην Ουάσιγκτον θα έχει όλα τα προσωπικά δεδομένα κάθε πολιτικού, κάθε δημοσιογράφου, κάθε δικαστή, κάθε στρατιωτικού αξιωματούχου. Θα γνωρίζουν ολόκληρο το ιατρικό αρχείο, τα προβλήματα, τις παλιές ασθένειες όλων. Θα έχουν γνώση ολόκληρης της σεξουαλικής ζωής και όσων γνώρισε κανείς τα τελευταία τριάντα χρόνια. Θα ξέρουν κάθε δωροδοκία που μπορεί να έγινε, κάθε αστείο που μπορεί κανείς να είπε για μια μειονότητα. Θα είναι ποτέ η Ελλάδα μια ανεξάρτητη χώρα σε ένα τέτοιο σενάριο ή θα είναι μια αποικία δεδομένων;”.
Διαβάζοντας κανείς αυτά διερωτάται αν εδώ έχουμε να κάνουμε με μια “μελλοντολογική πρόβλεψη” ή με μια διακριτικά διατυπωμένη απεικόνιση της πραγματικότητας. Μήπως γίναμε (και εξακολουθούμε να είμαστε παρά τις περί της… εξόδου από τα μνημόνια φήμες) αποικία χρέους των Πιστωτών, αλλά και στρατιωτική πλέον αποικία των ΗΠΑ (σε κάποιο βαθμό και του Ισραήλ), εν πολλοίς γιατί είχαμε ήδη γίνει “αποικία δεδομένων”;
Προερχόμενος ο ίδιος ο Χαράρι από ένα από τα ισχυρότερα κέντρα του σύγχρονου κόσμου, μια “κρυμμένη υπερδύναμη” στην πραγματικότητα, ένα κράτος που είναι στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως, αν όχι στην πρώτη, στα θέματα ηλεκτρονικής παρακολούθησης και κυβερνοπολέμου, γνωρίζει πιθανότατα ότι η περιγραφή της ελληνικής πραγματικότητας που κάνει δεν είναι μια απλή εικασία, αλλά πλησιάζει πολύ στην ήδη υφιστάμενη πραγματικότητα στην Ελλάδα και στην Κύπρο (όπου μάλιστα έχουν πολύ συχνά απασχολήσει την επικαιρότητα διάφορες υποθέσεις ισραηλινών βαν που φαίνεται ότι παρακολουθούσαν τα πάντα στο νησί). Και μάλλον, στη συλλογή δεδομένων για την ελληνική ελίτ και κοινωνία, δεν ξέρω τι ακριβώς κάνουν οι Ρώσοι και οι Κινέζοι, αλλά μάλλον άλλοι προηγούνται μακράν.
Δεν θέλουμε να γίνουμε κακόπιστοι, αλλά δεν μπορούμε να μη διερωτηθούμε π.χ. για το είδος των σχέσεων, και της κυβέρνησης και των κομμάτων της αντιπολίτευσης, με τους Αμερικανούς και τους Ισραηλινούς, ή, ακριβέστερα, των δυνατοτήτων που έχουν οι δεύτεροι να επηρεάζουν τα πρώτα, όπως επίσης τα μέσα ενημέρωσης και τα social media, όταν βλέπουμε τον τρόπο που παραχωρείται όλη η Ελλάδα, οι ένοπλες δυνάμεις της και οι αμυντικές βιομηχανίες σε ξένες δυνάμεις, χωρίς ουσιαστικά καμμιά άξια λόγου αντίδραση, αλλά και χωρίς και καμιά άξια λόγου συζήτηση και σχολιασμό.
Συχνά τα μέσα ενημέρωσης αποκρύπτουν συστηματικά και τις ίδιες τις ειδήσεις. Πόσοι Έλληνες γνωρίζουν π.χ. το εξωφρενικό γεγονός ότι έχει συμφωνηθεί στρατιωτική εγκατάσταση των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, μιας απεχθούς δικτατορίας, υπεργολάβου του Ισραήλμ στην έδρα των ελληνικών τεθωρακισμένων στον Αυλώνα, η πρώτη τέτοια διευκόλυνση προς μεσανατολική χώρα στο έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ή πόσα μέσα έχουν σχολιάσει τις εξίσου εξωφρενικές δηλώσεις ότι έχουμε “κοινές αξίες” με τη Σαουδική Αραβία ή ότι συνεορτάσαμε, με τους πρέσβεις της Τουρκίας και του Ισραήλ, τη νίκη του Αζερμπαϊτζάν επί των Αρμενίων;
Για να δώσουμε ένα μέτρο του τι συμβαίνει σήμερα εν σχέσει με ότι συνέβαινε στο παρελθόν, αξίζει να θυμίσουμε ότι, ακόμα και επί χούντας, τα σχέδια επέκτασης των αμερικανικών βάσεων στη χώρα το 1970 είχαν προκαλέσει πολύ μεγάλες αντιδράσεις μεταξύ των ίδιων των αξιωματικών, ανάγκασαν τον αρχηγό ΓΕΣ Αγγελή να δικαιολογηθεί με συνέντευξη στον “Ελεύθερο Κόσμο” και τελικά ματαιώθηκαν. Σήμερα, γεμίζει η Ελλάδα βάσεις και κινδυνεύουν να ντουμπλαριστούν όλοι οι Έλληνες αξιωματικοί σε κρίσιμες θέσεις και κανείς σχεδόν δεν λέει κουβέντα (περιλαμβανομένων των δήθεν “νεοεθνικοφρόνων” και “νεοπατριωτών”, που πολλαπλασιάστηκαν σαν τα μανιτάρια τα τελευταία χρόνια, και οι οποίοι ενδιαφέρονται μόνο για την τουρκική απειλή, για την οποία και προτείνουν εντελώς τυχοδιωκτικές πολιτικές, αλλά για καμμιά άλλη απειλή για τον ελληνισμό, για την εθνική ανεξαρτησία και την κυριαρχία του κράτους τους).
Μια βαθιά διαδικασία μιθριδατισμού διαπερνά όλο το κοινωνικό σώμα, τους “διανοούμενους” και τους έχοντες δημόσιο λόγο, την πολιτική και τους θεσμούς, αποσυνθέτοντας και ιδεολογικά το ελληνικό έθνος-κράτος και την ιδεολογία του, μια εξέλιξη όχι μόνο αυθόρμητης, αλλά υποβοηθούμενης αποσύνθεσης.
Οι δρόμοι και τα μέσα της εξάρτησης είναι ασφαλώς πάρα πολλοί. Ένας τρόπος ελέγχου μιας χώρας είναι π.χ. να της εξάγεις οπλικά συστήματα και εργαλεία ελέγχου, τον τελικό έλεγχο των οποίων και τα δεδομένα τους διατηρείς εσύ. Ένας άλλος είναι να προθυμοποιείσαι να διευκολύνεις την “ελίτ” της να ανοίγει off shore και λογαριασμούς στον Παναμά. Όλα αυτά, και μύρια όσα άλλα, διευκολύνονται αφάνταστα αν ξέρεις τα πάντα για τους ανθρώπους μιας χώρας, αυτούς που σήμερα παίζουν ρόλο ή ενδέχεται να παίξουν αύριο.
