Μήπως πρέπει να μας απασχολήσει ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ το ποιος και με ποιο έξυπνο τρόπο εκμεταλλεύεται «αντιφασιστικά» την βλακεία και τον φασισμό;
Στο όνομα του αντιφασισμού δρομολογούνται και διαδικασίες διαφυγής του ένοχου πολύχρωμου κομματικού πακέτου.
Αυτά που συμβαίνουν (επιθέσεις ομάδων σε σχολεία και αλλού, ρητορικές μίσους και ιστοριοκαπηλείας, όψιμη αγανάκτηση ΝΔ, οι παρακλήσεις του ΣΥΡΙΖΑ προς την ΝΔ να μη κλωτσάει την συναίνεση…), διαμορφώνουν κλίμα κοινής αντιμετώπισης του φασιστικού ή ακροδεξιού κινδύνου. Το καθεστώς επιτροπείας αναζητά νέα εικόνα διεκπεραίωσης των αναγκών της, ανακυκλώνοντας το πρόθυμο προς αυτήν υλικό με νέα περιτυλίγματα εθνικής συναίνεσης από τα υπαρκτά κόμματα κυβερνητικής βουλιμίας και κοινωνικής υγειονομικής επιτήρησης.
Το Δημοκρατικό Τόξο, πρόταση της ΕφΣυν, (εφημερίδας που δίνει την γραμμή στον ΣΥΡΙΖΑ) , και το οψίμως εύθικτο καλό παιδί, ο Δένδιας υπηρετούν αυτήν την προοπτική.
Στις σημερινές συνθήκες ιδεολογικής και κοινωνικής θρόμβωσης απαιτείται ο καθορισμός ενός Φέροντα Άξονα, που θα καθορίζει και την πολιτική τακτική, όπως και τον ορίζοντα στόχων. Έχουν σημασία οι κυρίαρχες προσδιοριστικές των συσχετισμών αντιθέσεις. Μένω στην διαπίστωση σημερινού σημειώματος του Κώστα Χατζηαντωνίου (Kostas Hatziantoniou): “Σε ολόκληρη την Ευρώπη ένα κίνημα για την εθνική ταυτότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη απλώνεται, διαλύει τις διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος και δείχνει τον κύριο εχθρό, την παγκόσμια χρηματοκρατική αλλοτρίωση».
