Η δημοσιοποίηση του Marina Tower στο Ελληνικό προκάλεσε ένα αιφνίδιο μούδιασμα, από το οποίο δεν λείπουν οι νεόκοποι θαυμαστές και, προπάντων, οι ανήσυχοι και προβληματισμένοι. Ας επιχειρήσουμε, λοιπόν, να καταλάβουμε γιατί:
(α) Είναι το πρώτο κραυγαλέο εγχώριο δείγμα μιας εκτεταμένης αλλαγής παραδείγματος που ανέδειξε η άξεστη αναισθητική του Ντουμπάι. Ήδη τα προηγούμενα χρόνια διακρίναμε κάποια εικονικά ίχνη, ακόμη και σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς, αλλά συμμετέχοντες, κριτές, παρατηρητές κι ότι απέμεινε απ' την κριτική ήταν ανόρεκτοι να συζητήσουν περαιτέρω.
(β) Πρόκειται για τον Κανόνα ενός νέου “διεθνούς στιλ” που προσφέρεται αφειδώς από corporations προκειμένου διαχειριστούν και να πουληθούν όχι μόνο διαμερίσματα αλλά και ολόκληρα τμήματα πόλεων στους νέους (“αναδυόμενους”) επενδυτές της πολιτισμικής οικονομίας.
(γ) Το Marina Tower είναι απλά η επόμενη σκηνή της “ανακαίνισης και επέκτασης” της Εθνικής Πινακοθήκης με τα σχετικά προλεγόμενα και παρεπόμενα.
(δ) Όλες αυτές οι οάσεις υστερίας είναι αδιαχώριστες από τις νέες εκδοχές του νεο-πλουτισμού και των lifestyles και από μια ολέθρια αμοραλιστική αντίληψη του τουρισμού. Όπου, εκτεταμένες συσσωρεύσεις εδαφικών επεμβάσεων και υλικών κατασκευής που επιβαρύνουν το περιβάλλον, μετονομάζονται (σε μια επιθετική κολυμβήθρα από detournements) σε “πράσινη ανάπτυξη”! Το παράδοξο είναι ότι τη στρατηγική αυτής της μεταμοντέρνας “απενοχοποίησης” την εγκαινίασε με ευφυία ο Rem Koolhaas, για να υποσκελιστεί στη συνέχεια, διατηρώντας απλά την εννοιολογική πρωτοκαθεδρία.
(ε) Πάει περίπατο, λοιπόν, η ανάκτηση της σημασίας που είχε στην παράδοση των Ευρωπαϊκών πόλεων, ο οικοδομικός ιστός και η συνέχεια των οικοδομικών τετραγώνων και τα άλλα συναφή.
(στ) Ενδεικτικά και μόνο παραθέτω τέσσερις μεταστροφές που ενεργοποιεί το διαφημιστικό storytelling του Marina Tower: (1) το απωθημένο φαντασιακό της νεωτερικότητας: “ο πρώτος ουρανοξύστης στην Ελλάδα”, “κρεμαστός κήπος του ουρανού” κτλ· (2) η λοβοτομή της αρχιτεκτονικής, όπως την όρισε το 1978 ο Koolhaas, που απογυμνώνει κάθε ανησυχία για το μέλλον: “άρση των ορίων εσωτερικού και εξωτερικού” κτλ· (3) το ιδεο-ψυχαναγκαστικό σύμπτωμα της πολιτισμικής ταυτότητας: "εμπνευσμένοι από τη ζωή στα ελληνικά νησιά"!!!· και, (4) η νεωτερική μανία για τη θεραπευτική απορρόφηση των νευρικών κραδασμών της μοντέρνας ζωής, μέσα από εικονικές οάσεις υστερίας: “χώροι ιδανικοί για χαλάρωση”!
(ζ) Το πρόβλημα δεν είναι ασφαλώς τα "ψηλά κτήρια" αλλά το συγκεκριμένο είδος αυτών των κτηρίων. Όπου τα πάντα τίθενται σε διαρκή μεταστροφή ώστε να διατηρηθούν οι παραλλαγές του Ιδίου. Δηλαδή, η εξαφάνιση του τοπικού (το περιβόητο “αττικό τοπίο”), η εξουδετέρωση της επιθυμίας και η έκλειψη του Άλλου, του ουσιωδώς Άλλως-Είναι της αρχιτεκτονικής, που κάποτε αποκαλούσαμε Τόπο.
