.....πέρυσι σαν σήμερα... όταν με περισσή επιπολαιότητα και άγνοια, κατηγορήθηκα ως γκρινιάρης, ανάποδος, αντιπολιτευτικός, άδικος και λίγο ή πολύ βαλτός από άγνωστες υποχθόνιες δυνάμεις και από κρυφές ύπουλες σκέψεις, έτσι για να εναντιωθώ στον Δήμαρχο Αθηναίων... Εκ του αποτελέσματος, έναν χρόνο μετά, μάλλον θα έπρεπε να διοριστώ στο μαντείο των Δελφών ως Αρχιμάντης Σταμάτιος ο Θετταλός.... και να περνούν από κει όλοι οι Δήμαρχοι να τους λέω αλήθειες και ας θυμώνουν... Σ αυτό τον τόπο όσες αλήθειες και να πεις, όσο και να θες να βοηθήσεις (και μάλιστα τζάμπα... ), είσαι ύπουλος, βαλτός από αντιπάλους, αναπάντεχα καλός... κάτι σαν το "too good to be true"...
...καμιά φορά όμως η δικαίωση πικραίνει, και ας κρύβονται τώρα, μετά από έναν χρόνο οι βιαστικοί, οι οπαδοί και υποστηρικτές του λάθους...
σταμ
"ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ"...
Το απεχθές αποτέλεσμα αποκαλύπτει πάντα την τραγική «άγνοια»…..
(δεν πρόκειται για «ατυχή» επιλογή, αλλά για απόλυτη «άγνοια»….)
ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΙ ΕΜΠΝΕΥΣΤΕΣ
…….Όλοι αυτοί οι κύριοι που έριξαν στο δημοτικό τραπέζι τις τρομερές ιδέες για τον Μεγάλο Περίπατο της Αθήνας («όραμα και σύλληψη» κατά τον Αντιδήμαρχο Υποδομών του Δήμου…!!!), πιστεύω να έχουν στρώσει πισινό και να έχουν διαβάσει όχι απλά τις κριτικές, αλλά τις «επιστημονικές απόψεις» αυτών που γνωρίζουν την τέχνη, μια που ασχολούνται με τον Αστικό Σχεδιασμό για κάποιες δεκαετίες….
Έχω προσέξει καμιά 10ριά αξιόλογους ειδικούς του είδους να εκφέρουν γνώμη, ειδικότητες που θα τις ήθελε (ίσως και όχι….), αλλά δυστυχώς δεν τις διαθέτει ο Δήμος και ας ισχυρίζονται συνήθως οι "παντογνώστες" δημοτικοί άρχοντες ανά την επικράτεια συνήθως λέγοντας «τι είναι αυτά που μας λέτε…??», «εμείς τους έχουμε τους ειδικούς…», «τα ξέρουμε αυτά εμείς….», «…ξέρουμε τι κάνουμε…», ή «..θα τα συνηθίσει ο κόσμος…», κλπ… Η γνωστή δηλαδή εμμονή στο λάθος του «αιρετού» ξερόλα…. και των βολικών πειθήνιων yesmen που τους ακολουθούν… (οι γνωστοί «παρατρεχάμενοι» που σκέφτονται μόνο την μονιμότητα και τον μισθό… και δεν θέλω καθόλου να γενικεύω, γιατί υπάρχουν και οι γνώστες που δεν ακούγονται ή δεν τους επιτρέπεται να ακούγονται…).
Κατά κανόνα, σε τούτη τη γωνιά της ΕΕ...., επικρατεί το άμεσο, το προσωρινό, το εντός της τρέχουσας θητείας των αιρετών, οι κλειστές διαδικασίες, το επικοινωνιακά φωναχτό με επιστράτευση των φίλιων μ.μ.ε. ώστε η κάθε πολιτική γκάφα να προβάλλεται και μάλιστα ως προπαγανδιστικό «ρεπορτάζ»…
Ποτέ δεν επικρατεί το λογικό, το συστηματικό, το προγραμματικό, το μεσο-μακροπρόθεσμο, το τεχνικά και επιστημονικά μελετημένο, το έγκυρο, το ποιοτικό και το αποδεκτό από την κοινή γνώμη…
Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ
Ο «Περίπατος της Αθήνας», μας αρέσει ή όχι, έχει ήδη απορριφθεί από την ίδια την πόλη και τους πολίτες της και έχει «καταδικαστεί από ειδικούς και γνώστες, από ανειδίκευτους, από καθημερινούς χρήστες, ακόμη και από αδιάφορους….»… Ακούγονται ακόμη και φωνές που ζητούν να επανέλθει στο «όπως ήταν».. Για τόση μεγάλη δυσαρέσκεια μιλάμε….
Το έργο θα έπρεπε να βρίσκεται στον προθάλαμο της κατάργησης ή να οδεύει προς ριζική μεταμόρφωση, αν και πρόκειται για κάτι που δύσκολα διορθώνεται… Κλασική περίπτωση του «πάω να διορθώσω και τα κάνω χειρότερα….»… Το όλο εγχείρημα καταγράφεται ως «μια ιστορική επικοινωνιακή μπαρούφα» που την αποδέχονται μόνον οπαδοί, χειροκροτητές, ευκολόπιστοι πολίτες που βλέπουν τα πάντα ως «κομματική ή παραταξιακή επιτυχία» και άρα τελείως απόμακρα από την επιστημοσύνη, από τις διεθνείς πρακτικές σοβαρών ανάλογων έργων του Urban landscape design, από την σκληρή πραγματικότητα και από τις αντιδράσεις των υπόλοιπων πολιτών τις οποίες αυτόματα και συλλήβδην χαρακτηρίζουν ως αντιπολίτευση και τέλος…..
ΤΟ "URBAN DESIGN" & ΤΟ "URBAN LANDSCAPE DESIGN"
Μια πολύ σπουδαία εξειδίκευση που ασχολείται με το αστικό Τοπίο (ή Πολεοτοπίο – Townscape) είναι ο χώρος του Αστικού Σχεδιασμού (Urban Design) η οποία σπανίζει στον τεχνικό μας κόσμο (ακαδημαϊκά δεν θα το έλεγα, γιατί διαθέτουμε καταπληκτικές Αρχιτεκτονικές Σχολές…, αλλά με ελάχιστη την εφαρμοσιμότητα της στην πράξη..), δεν είναι η Αρχιτεκτονική από μόνη της όπως την ξέρουν οι πολλοί (π.χ κτιριακά έργα…), δεν είναι η Πολεοδομία, δεν είναι η Αρχιτεκτονική Τοπίου (Παρκοτεχνία, Αστική Δασοπονία, Αστικό πράσινο, Ιδιωτικοί και Δημόσιοι Κήποι, κλπ), δεν είναι τα έργα Πολιτικού Μηχανικού, δεν είναι Συγκοινωνιολογία, δεν πρόκειται για μια γενικώς Αστική Διαχείριση ή κάποιος τομέας των Οικονομικών, δεν είναι αποκλειστική δουλειά Περιβαλλοντολόγου ή Κοινωνιολόγου, αλλά είναι όλα αυτά και μαζί…, με βασικό στοιχείο τον «σχεδιασμό» του αστικού περιβάλλοντος ο οποίος απαιτεί γνώσεις και κατάρτιση Αρχιτεκτονικής, Πολεοδομίας, Αρχιτεκτονικής του Τοπίου, Υδρολογίας, Γεωτεχνικών Επιστημών, γνώση μεθόδων Αξιολόγησης, Ανάλυσης και Προστασίας στοιχείων του Πολεοτοπίου (Townscape analysis) και όλων των υπόλοιπων γνωστικών συντελεστών κατά περίπτωση όπως ανέφερα…
Ο Αστικός Σχεδιασμός αποτελεί τομέα ανώτατης παιδείας (μεταπτυχιακής και πτυχιακής στο εξωτερικό…) με βασικό στοιχείο το design, τομέας τον οποίο προσπαθούν να τον οικειοποιηθούν πολλοί κλάδοι που ασχολούνται με το αστικό περιβάλλον… Στις ΗΠΑ επί παραδείγματι ανήκει στον ευρύτερο χώρο της Αρχιτεκτονικής του Τοπίου με ειδική κατηγορία για Urban Designers & Urban Landscape Designers στην Αμερικανική Ένωση Αρχιτεκτόνων Τοπίου…(ASLA). Ως έννοια όμως εφαρμοσμένης Τέχνης και Επιστήμης, δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή στη χώρα μας από το πολύ πλήθος, αλλά πολύ πιο δύσκολα γίνεται αποδεκτή από αρμόδιους (υπηρεσιακούς και αιρετούς) δημόσιων υπηρεσιών, οι οποίοι υποτίθεται ότι ασχολούνται με την Πόλη….
Όταν αγνοούνται σύγχρονες έννοιες και τέχνες «αστικού σχεδιασμού» ή περιφρονείται η συμβολή επαγγελματικών κλάδων που σχετίζονται με τον αστικό ανοικτό χώρο, καταλήγουμε σε «δημιουργήματα» του τύπου «Μεγάλος Περίπατος Αθήνας»….
ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΛΑΘΟΥΣ...
Εκ του αποτελέσματος, έχει γίνει πλέον σαφές ότι από την ώρα που έπεσε η ιδέα του περιπάτου..., μέχρι τα γνωστά βαψίματα και τα έπιπλα λαμαρίνας «πρόκληση»….., κυριάρχησαν η προχειρότητα, η ισχυρογνωμοσύνη, ο έπαινος της ασχήμιας και ένα σωρό από συζητήσεις μεταξύ ανθρώπων που γνωρίζουν και οι οποίες αποκάλυψαν το αληθές μέγεθος της αποτυχίας χωρίς διάθεση αντιπολιτευτική, αλλά με θυμό απέναντι στην περιφρόνηση των διαδικασιών και των ειδικών.....
Δεν χάλασε ο κόσμος εάν η αποτυχία γίνει αποδεκτή έστω και αργά ώστε να σταματήσει και η δαπάνη εδώ…., αλλά δυστυχώς δεν γίνονται έτσι τα πράγματα στον τόπο μας, «η αναγνώριση του λάθους» θεωρείται «πολιτική καταστροφή» και συνεχίζουν εμμένοντας όντως στην «καταστροφή λόγω του λάθους που δεν αποδέχονται…»……. Τα «πράγματα» επιβάλλονται τελικά με επιστράτευση του τηλε-μάρκετινγκ…, ενώ συνοδεύονται από ωραιοποιημένα αφηγήματα ότι έτσι γίνονται τα σωστά και ότι όλα «έγιναν για το καλό μας»….
Ο ΑΞΟΝΑΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥ
Όλες οι γραμμικές παρεμβάσεις στον αστικό ανοικτό χώρο (παγκοσμίως….) μελετώνται σοβαρά, παίρνουν χρόνο με ομαδική συμμετοχή ειδικοτήτων που κατέχουν και είναι να απορεί κανείς γιατί δεν συνέβη και για την Αθήνα (με κατάλληλες διαδικασίας πρόσκλησης και επιλογής σχετικών με το αντικείμενο Μελετητών και Ειδικών…)… Η διάσταση π.χ. ενός αναγκαίου πρασίνου με την έννοια των δενδροστοιχιών, ότι και εάν εφαρμοστεί από φυτεύσεις στη συνέχεια (σε ζαρντινιέρες, σε containers, με κάτι χαμαίρωπες ή με κάποιες άλλες λιγοστές και διάσπαρτες πρασινάδες...) θεωρήθηκε περισσότερο ως δευτερεύουσα πινελιά και όχι ως κύριος αισθητικός, μικροκλιματικός και βιοκλιματικός παράγων που τον έχει ανάγκη το Αθηναϊκό κέντρο… Αυτό επομένως το έργο αποτελεί κοροϊδία και απάτη να αποκαλείται από μερικούς βαλτούς και ασυνείδητους, «άξονας πρασίνου», γιατί ούτε άξονας είναι ούτε πράσινο…. Όλη η ζώνη επέμβασης βρίσκεται εκτεθειμένη στο λιοπύρι…
Βέβαια «όποιος έχει τα γένια, θα πρέπει νάχει και τα χτένια»… γιατί όσο περισσότερο πράσινο προσθέσεις στην πόλη (διασφαλίζοντας πρώτα τον σχεδιασμό, τον χώρο και το χρήμα…) και όσο αυτό αναπτύσσεται διαχρονικά, αυξάνονται και οι υποχρεώσεις συντήρησης, σε προσωπικό, σε εξοπλισμό και με το αντίστοιχο κόστος… Σ’ αυτόν τον τομέα, η συντήρηση των ανοικτών χώρων στην Αθήνα και στους άλλους Δήμους της Αττικής (και της χώρας…) αποτελεί ιστορία δυσάρεστη ως θλιβερή….. (ακατάλληλο πράσινο, παρατημένο πράσινο, άρρωστο πράσινο, γερασμένο πράσινο, κακοποιημένο πράσινο, άθλια πεζοδρόμια, γκράφιτι, βανδαλισμοί, βρομιά και πολλά άλλα γνωστά και αθεράπευτα….).
Επομένως δείχνει να είναι «πολιτική» επιλογή το ότι συνεχίζεται η νοοτροπία και η μανία του απέραντου εχθρικού πλακόστρωτου και της ασφάλτου (ασχέτως χρωματισμών και υφής…), χωρίς σοβαρό «νοικοκύρεμα των χώρων» που θα προσφέρει διακριτές και αποκλειστικές χρήσεις με γραμμικές διαμορφώσεις π.χ. φυτεμένες νησίδες διαχωριστικές των λωρίδων κίνησης στο έδαφος και χωρίς ζαρντινιέρες (π.χ. η Πανεπιστημίου προσφέρεται χωρικά για πολλές διαμορφωτικές εφαρμογές, κίνησης, χρήσεων γης και με την συνοδεία ανώτερου φυτικού υλικού για παροχή σκιάς, δροσιάς, φυσικών εποχιακών χρωμάτων, προστιθέμενης αξίας σε ιδιοκτησίες και επιχειρήσεις, κλπ…)
ΣΤΟ marketing & ΤΟ ΟΝΟΜΑ "ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΡΙΤΣΗΣ"
Η ιδέα Αντώνη Τρίτση στην οποία αναφέρονται οι εμπνευστές του Μεγάλου Περιπάτου δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τις «εκτρωματικές» επεμβάσεις που βλέπουμε. Κάνουν απλώς χρήση του ονόματος αγνοώντας τις ιδέες και τα οράματά του για την Αθήνα…
Ως πρώτη παράβλεψη των σύγχρονων Δημοτικών αρχόντων αναφέρουμε το πλήρες Θεσμικό Πλαίσιο του Νόμου 1337/83 του Αντώνη Τρίτση που προέβλεπε ρητώς και δεσμευτικά τις διαδικασίες της Κοινωνικής Συμμετοχής και Διαβούλευσης στις Πολεοδομικές Μελέτες στη χώρα….
Ως δεύτερη αλλά εξίσου κύρια παράλειψη, για την Πανεπιστημίου όπου προβλέπονταν αλλαγή του κυκλοφοριακού καθεστώτος με κυριαρχία των δημόσιων συγκοινωνιών και του τραμ…, αλλά και η δημιουργία μιας Αθηναϊκής boulevard…, περιορίζοντας την κυκλοφορία των ΙΧ, δίνοντας περισσότερο χώρο στους πεζούς, αλλά όλα υπό την σκέπη και την σκιά των γραμμικών δενδροστοιχιών μεγάλων δένδρων που θα μεταμόρφωναν το πολεοτοπίο και θα το μετάλλασσαν από «αφιλόξενη» αρτηρία διαμπερούς κυκλοφορίας σε «άξονα φιλοξενίας» πολιτών….
Όσο και να προσπαθούν μερικοί να ισοβαθμήσουν το όραμα Τρίτση με το σημερινό «αίσχος», κατ’ αρχάς αποτελεί προσβολή για τον ίδιο τον εμπνευσμένο Δήμαρχο αλλά και Υπουργό Περιβάλλοντος και Αρχιτέκτονα Πολεοδόμο, Διδάκτορα Πανεπιστημίου… και συγχρόνως μ' αυτά που λένε τους εκθέτει η εξοργιστική άγνοια περί του ατόμου Α. Τρίτση και του τι ακριβώς σκέπτονταν και οραματίζονταν…
Η ΑΘΗΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΚΑΝΕΝΟΣ
Θεωρώ ότι η Δημοτική Αρχή λειτούργησε ως «ιδιοκτήτης» και όχι ως εκλεγμένος «υπηρέτης» της πόλης, αν κρίνει κανείς από τις «περίεργες» διαδικασίες και την περιφρόνηση της τέχνης, της επιστήμης, της γνώμης των "νοημόνων" πολιτών…. Η ευτελής ποιότητα του έργου οδηγεί σε περιορισμένη βιωσιμότητα του όλου εγχειρήματος και προδιαθέτει για το τι θα επακολουθήσει…
Είτε πιλοτική είτε οριστική, αποτελεί άκρως «ακαλαίσθητη παρέμβαση αλλά και σοβαρή διατάραξη της λειτουργίας του κέντρου της πόλης», ύβρη για την Πρωτεύουσα και της παγκόσμιας ακτινοβολίας Αθήνας των χιλιάδων ετών ιστορίας.
Όλα συμβαίνουν προς ικανοποίηση ενός «επικοινωνιακού» εγχειρήματος και προβολής των εμπνευστών… Δεν ενδιαφέρεται κανείς για την πόλη και τους πολίτες, ούτε για την γνώμη κανενός, θετική ή αρνητική… Ας το πάρουμε απόφαση..
Σ. Σεκλιζιώτης
(στη φωτό, κάτι από τις ιδέες Α. Τρίτση....)
