Μτφ: Γιώργος Στεφανίδης, Επίμετρο: Ζιλμπέρ Μερλιό, Εκδόσεις μάγμα Μάιος 2020
«Το κατηγορώ του είναι ανελέητο. Ο Γερμανός στοχαστής μιλά για «φόνο», «όργιο», καταστροφική «τρέλα», για «μεθοδική» καταστροφή, «δηλητηρίαση», για «βαμπιρική δύναμη» σε σχέση με τη φύση κ.ο.κ. Η Πρόοδος παίρνει τη μορφή ενός σατανικού θεριού που κατασπαράσσει τα πάντα στο πέρασμα του. Ιδιαίτερη έμφαση δίνει στη βαναυσότητα του ανθρώπου, ο οποίος δεν σκοτώνει για να επιβιώσει, αλλά για να ζήσει «καλύτερα» για να ικανοποιήσει τη δίψα του για δύναμη και κατανάλωση, όπως επίσης, βέβαια, και για να κορέσει τις πολυτελείς του ορέξεις ή την ανάγκη του για διασκέδαση. Ο Κλάγκες αρνείται, ορθώς, ότι η Πρόοδος καλύπτει βιοτικές μας ανάγκες, υπό το επιχείρημα πως δημιουργεί διαρκώς νέες. Προκύπτει, συνεπώς, το συμπέρασμα ότι –όπως θα το θέσει στη συνέχεια κι ο Σπένγκλερ στον Άνθρωπο και την τεχνική, επαναλαμβάνοντας τον Νίτσε– ο άνθρωπος είναι πράγματι ένα «αρπακτικό» δίχως αμφιβολία το πιο θανατηφόρο ον ολόκληρης της πλάσης. Γι’ αυτό κι η σημερινή εξαφάνιση ειδών δεν έχει καμμία σχέση με την εξαφάνιση ειδών που έλαβε επανειλημμένως χώρα στο παρελθόν ως συνέπεια φυσικών καταστροφών […] Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως για τον Κλάγκες κύριος υπεύθυνος της «προοδευτικής» παραμόρφωσης του ανθρώπου, όπως βέβαια και των καταστροφών στις οποίες αυτή οδήγησε, δεν είναι άλλος από τον …χριστιανισμό! […] Συνεπώς δεν ήταν ο Καρτέσιος εκείνος που πρώτος εξώθησε τον άνθρωπο να γίνει «κυρίαρχος και κάτοχος της φύσης»· είχε προηγηθεί η Γένεση: «Να κάνετε πολλά παιδιά, ώστε οι απόγονοί σας να εξαπλωθούν πάνω στην γη. Όλα τα ζώα της γης, τα πτηνά του ουρανού και καθετί που κινείται πάνω στη γη, καθώς και τα ψάρια της θάλασσας θα σας φοβούνται και θα σας τρέμουν· έχουν όλα παραδοθεί στην εξουσία σας». Για τον Κλάγκες η χριστιανική αγάπη περιορίζεται στον άνθρωπο, ο οποίος μετατρέπεται σχεδόν σε θεό κατά την πάλη του με την φύση. Στην πραγματικότητα ο χριστιανισμός αναγνωρίζει μονάχα στον άνθρωπο το δικαίωμα ύπαρξης, και γι’ αυτό τα μόνα ζώα στα οποία, ο τελευταίος δείχνει έλεος είναι εκείνα που έχει εξημερώσει και, γενικώς μόνο όσα του είναι χρήσιμα». (απόσπασμα από το επίμετρο της έκδοσης του Ζιλμπέρ Μερλιό)
Ο Λούντβιχ Κλάγκες επιτίθεται με σφοδρότητα, αλλά και με ιδιαίτερη διορατικότητα, στην συστηματική λεηλασία και καταστροφή του πλανήτη στο όνομα της θρησκείας της προόδου, στην μεθοδική και μανιασμένη εξολόθρευση των ζώων με το πρόσχημα ότι τα περισσότερα από αυτά μάς είναι επιβλαβή, με αποτέλεσμα την πλήρη εξαφάνιση αμέτρητων πλέον ειδών, και στην αχαλίνωτη κατασπατάληση των πόρων της γης.
Ο Κλάγκες στιγματίζει με τα πιο μελανά χρώματα τον βασανισμό και τελικά την σφαγή εκατοντάδων εκατομμύριων πτηνών στο βωμό της γυναικείας μόδας, ενώ όπως καταγράφει την ίδια τύχη είχαν, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, τα δισεκατομμύρια γουνοφόρα ζώα της βόρειας Αμερικής, από την στιγμή που πάτησαν το πόδι τους εκεί οι «πολιτισμένοι» ευρωπαίοι, οι αναρίθμητες αρκτικές αλεπούδες, οι ζιμπελίνες, ή οι ερμίνες της Σιβηρίας, αλλά και πενήντα χιλιάδες από τα αγριότερα ζώα του πλανήτη στην Αφρική, ενώ όταν το κράτος του Κονγκό παρέδωσε τον έλεγχο της περιοχής Λάντο ένας αγγλικός κυνηγετικός όμιλος περικύκλωσε και σφαγίασε ένα κοπάδι οκτώ χιλιάδων ελεφάντων συμπεριλαμβανομένων των θηλυκών και των μικρών τους.
«Πρόκειται για μια σταδιακή επιδείνωση», σημειώνει ο συγγραφέας, «αποκορύφωμα της οποίας είναι οι συμφορές που υφίσταται η φύση των εξωτικών περιοχών, υπό την μορφή εκείνων των τρομακτικών επιδημιών που αποτελούν την αχίλλειο πτέρνα του «εκπολιτιστή» Ευρωπαίου. Για παράδειγμα, η ανατολικοασιατική πανώλη στην ουσία εμφανίστηκε ως συνέπεια της μαζικής πώλησης μολυσμένου κρέατος από ντόπια τρωκτικά, όπως η σιβηρική μαρμότα».
Ο Κλάγκες με οξύνοια κατακρίνει χωρίς περιστροφές και την υποκριτική «φυσιολατρεία» του τουρισμού, στο όνομα του οποίου προκλήθηκαν ανυπολόγιστες καταστροφές μετά την «εξερεύνηση» απάτητων ακτών και οροπεδιών.
Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, όπως παρατηρεί, η μανία της εξόντωσης χάραξε την ματωμένη της αυλακιά στο σώμα της ίδιας της ανθρωπότητας με τον σφαγιασμό, τον αφανισμό ή στην «καλύτερη» περίπτωση τον εκφυλισμό πρωτόγονων φυλών από τα «δώρα» της «προόδου»: οινοπνευματώδη ποτά, αλκοόλ, σύφιλη.
Σύμφωνα με τον συγγραφέα, «Δεν είναι της παρούσης ν’ αποφασίσουμε αν η ζωή εκτείνεται πέρα από τον κόσμο των επιμέρους όντων ή όχι· αν η Γη (σύμφωνα με την πίστη των Αρχαίων) είναι ένα ζωντανό ον ή πάλι (σύμφωνα με την άποψη των Νεοτέρων) ένας άψυχος σωρός «νεκρής ύλης». Μπορούμε τουλάχιστον να είμαστε βέβαιοι ότι το έδαφος, η δημιουργία των νεφών, οι υδάτινοι πόροι, το προστατευτικό κέλυφος των φυτών και η δραστηριότητα των ζώων διαμορφώνουν ένα αλληλεπιδρών Όλον, το οποίο περιβάλλει τα μεμονωμένα όντα όπως μια κιβωτός και βρίσκεται σε άμεση σύνδεση με το κοσμικό γίγνεσθαι».
Ο Κλάγκες αντιλαμβάνεται τον δυτικό άνθρωπο, τον άνθρωπο που θεωρεί ότι ωφελείται όταν καταπατά τα άνθη της γης, ως ένα όν ξεριζωμένο, καθώς έχει απωλέσει τους δεσμούς με την Μητέρα Γη, βλέπει με νοσταλγία το παρελθόν εκείνο στο οποίο οι κάθε είδους εργασίες ολοκληρώνονταν με χαρά και καλή διάθεση μακριά από λογικές ωφελιμισμού, ανταγωνισμού, εγωισμών, που διαχωρίζουν την ανθρώπινη κοινότητα, ενώ αντίθετα στρέφεται στην ελπίδα, που όπως θεωρεί, βρίσκεται στον Κοσμογονικό Έρωτα που πλέκει ολόκληρο το Σύμπαν στο Κοσμογονικό του Υφάδι και όχι στην χριστιανική αγάπη. Για τον συγγραφέα ο καπιταλισμός, με τον πρόδρομο του την επιστήμη, είναι στην ουσία η εκπλήρωση του χριστιανισμού.
Ο Φρίντριχ Κόνραντ Έντουαρντ Βίλχελμ Λούντβιχ Κλάγκες (1872-1956) σπούδασε Φυσική και Χημεία και στην συνέχεια Φιλοσοφία και Ψυχολογία, υπήρξε βασικός εκφραστής της «φιλοσοφίας της ζωής», επεξεργάστηκε μια αντι-ορθολογική και βιταλιστική κριτική του νεωτερικού κόσμου εμπνευσμένη από τους γερμανούς ρομαντικούς, τον Νίτσε (τον οποίο παρ’ όλα αυτά επικρίνει για την εξύμνηση της βούλησης για δύναμη, την οποία ο Κλάγκες θεωρεί πηγή δυστυχίας για τον άνθρωπο), τον Μπερξόν και τον Ελβετό ανθρωπολόγο Johan Jakob Bachofen (παρ’ ότι υπήρξε μαθητής του, διαφωνούσε με την επικρότηση της μετάβασης της ανθρωπότητας, όπως καταγράφεται από τους μητριαρχικούς μύθους, στην πατριαρχία που επικρατεί η ορθολογικότητα), ενώ επίσης συγκαταλέγεται στους θεμελιωτές της γραφολογίας.
Οι «τεχνοκράτες» του Γ′ Ράιχ απέρριψαν τον ρομαντικό και αντικρατικό χαρακτήρα της σκέψης του, με αποτέλεσμα το 1936 το καθεστώς να απαγορεύσει την λειτουργία του Κύκλου Βιοκεντρικής Έρευνας, που είχαν ιδρύσει ορισμένοι υποστηρικτές των απόψεων του γερμανού στοχαστή και στην συνέχεια τον αποκήρυξε επισήμως ο ίδιος ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ, ο οποίος είχε διοριστεί από τον Χίτλερ το 1934 επικεφαλής των «πνευματικών και φιλοσοφικών υποθέσεων» του κόμματος.
Συσπείρωση Αναρχικών
