«Λυπάμαι που δε θα δω την Κύπρο μας ελεύθερη. Όμως δεν με φοβίζει ο θάνατος, γιατί η ζωή είναι περιττή μέσα στη σκλαβιά. Γεια σας».
Δημητρίου Ανδρέαs
''Εμένα δεν πρέπει να με λυπάστε, αφού εγώ δεν βρίσκω λόγο για να με κλαίω, ούτε οι συγγενείς μου πρέπει να με κλαίνε.
Τα Ελληνόπουλα δεν ξέρουν μόνο πώς πρέπει να ζουν. Ξέρουν και πώς να πεθαίνουν». Καραολήs Μιχαήλ
10 του ολάνθιστου Μάη -του 1956-ήταν που ο Βρετανός εκτελεστής τραβούσε τον μοχλό και η καταπακτή υποχωρούσε(φωτό 1).
Τα σώματα των νεαρών κρέμονται στον αέρα από μια θηλιά. Για την πατρίδα. Οι ''αρχές'' δεν έδωσαν τα άψυχα κορμιά των παιδιών στις οικογένειές τους – τους έθαψαν σ’ έναν χώρο της φυλακής. Τα Φυλακισμένα Μνήματα είναι το επισφράγισμα της βάναυσης και απάνθρωπης συμπεριφοράς των αγγλικών στρατευμάτων και το ονομά τουs φανερώνει την αγγλική πρόθεση -των πλέον χειρίστων αποικιοκρατών τηs ιστορίαs- προs απαλειφή τηs Μνήμηs .
Μάταιος ο κόπος όμωs. Ο Καραολής και ο Δημητρίου βρίσκονται παντού. Σε δρόμους και πλατείες. Μόνο που πια, ελάχιστοι γνωρίζουν το γιατί. Ο Μιχαλάκης ήταν 23 ετών και ο Αντρέας 22. Κανάλια δεν υπήρχαν για να κάνουν δηλώσεις οι γονείς τους. Η Κύπρος δεν τους ξέχασε ποτέ.
Η Ελλάδα, για την οποία κρεμάστηκαν;
Υ.γ. 1 -Καθώs πλησιάζουν και τα ''40'' του ''Έλληνα'' πρίγκηπα Φίλιππου τηs Αγγλίαs και το ''πένθοs'' -για τον αδόκητο χαμό του ''Ελληνόπαιδα'' και γιό του ΄΄καψοκαλύβα'' πρίγκηπα Ανδρέα -τεχνηέντωs θα ξεχυθεί σε οθόνεs ,στρατευμένεs γραφίδεs και αδαείs υπηκόουs τηs επικράτειαs. Όλες οι αιτήσεις χάριτος απορρίφτηκαν από τον Βρετανό διοικητή του νησιού κατ'εντολή τηs συμπαθούs -κατα τ'άλλα- βασίλισσαs
(φωτό 5) .
(φωτό 5) . Υ.γ. 2-Οι δύο νέοι δεν γνωρίζουν ο ένας τον άλλον. Συναντιούνται πρώτη φορά στη φυλακή. Την παραμονή της εκτέλεσής τους, όλοι οι κρατούμενοι τους κάνουν συντροφιά, τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο. Το ξημέρωμα βαδίζουν στην κρεμάλα, τραγουδώντας το ίδιο άσμα. Μαζί.
Υ.γ. 3-Ο αγώνας του κυπριακού λαού, δεν άφησε ασυγκίνητη την υπόλοιπη Ευρώπη. Σε όλες τις χώρες δημοσιογράφοι, πολιτικοί και διανοούμενοι στήριζαν με τα κείμενά τους τον αγώνα για απελευθέρωση και Ένωση του νησιού με την μητέρα πατρίδα. Τα τηλεγραφήματα που ζητούσαν την ακύρωση της εκτέλεσης πλήθαιναν μέρα τη μέρα. Μεταξύ αυτών, ένα άρθρο του Γάλλου ποιητή και φιλόσοφου, Άλμπερτ Καμύ με τίτλο «Το Ελληνόπουλο», το οποίο δημοσιεύτηκε στην γαλλική εφημερίδα Λ’ Εξπρές στις 6 Δεκεμβρίου 1955.
''Για μια ακόμη φορά, η ταπεινή διεκδίκηση ενός λαού που παρέμεινε επί χρόνια βωβή και φιμώθηκε ευθύς μόλις θέλησε να εκφραστεί, ξεσπά τώρα σε εξέγερση. Για μια ακόμη φορά, η τυφλή καταπίεση προηγήθηκε της εξέγερσης. […] Τώρα έρχεται η ώρα των μαρτύρων που ακούραστοι, όπως και οι καταπιεστές, κατορθώνουν να επιβάλουν σε έναν αδιάφορο κόσμο τη διεκδίκηση ενός λαού ξεχασμένου από όλους, εκτός από τον εαυτό του. […] Οι φίλοι της Αγγλίας την καλούν πρώτοι να σώσει, κατά πρώτο λόγο, τον Μιχαήλ Καραολή και ύστερα να του αποδώσει ελεύθερη την τρισχιλιετή πατρίδα του...(φωτό 6).
