Ένα κείμενο για την τραγωδία του Ιερού Βράχου που δεν αφήνει ούτε ένα ελαφρυντικό
Ένα πράγμα μόνο θα παραδεχτώ για τον τσιμεντοσωλήνα της αγιασμένης Ακρόπολης: Πλέον δεν χρειάζεται να φοράς άνετα παπούτσια για να ανέβεις στον Ιερό Βράχο: Μπορείς να ανέβεις με δωδεκάποντα, με πλατφόρμες, με το μηχανάκι σου, με την νταλίκα σου.
Στην ανατολική πλευρά του Παρθενώνα υπάρχει μια ολόκληρη "τσιμεντοπλατεία" χωρίς ίχνος βράχου που άνετα μπορεί να γίνει και ωραίο πάρκινγκ.
Όλο αυτό το διάστημα της καραντίνας κοιτούσα την Ακρόπολη από μακριά και έπαιρνα κουράγιο, γιατί θεωρώ ότι δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο από την Ακρόπολη. Δεν ήξερα πόσο πονούσε ο Ιερός Βράχος με αυτό που του συνέβη.
Σήμερα που ανέβηκα προσευχόμουν αυτό που θα δω να μην έχει καμία σχέση με τις εικόνες που αντίκρισα, να πω "αυτό ήταν;; Εντάξει! Πίστευα ότι θα μπορούσα να το αποδεχτώ, να κάνω τα ξινά γλυκά που λένε.
Όταν όμως το είδα μου κόπηκαν τα πόδια. Σαν να με χτύπησαν με μια σιδερογροθιά στην μύτη. Η ωραιότερη στιγμή της Ακρόπολης. Όταν βγαίνεις από τα προπύλαια και αντικρίζεις την δυτική πλευρά του Παρθενώνα, ένα δέος που κουβαλάμε όλοι στις καρδιές μας, μια στιγμή ίασης, είχε μολυνθεί από ένα χείμαρρο τσιμέντου.
Ζητάω ταπεινά συγνώμη από όλους που αποκάλεσα το έργο αυτό κακό, ως τώρα το είχα δει από φωτογραφίες.
Δεν είναι κακό, θα χρησιμοποιήσω μια λέξη που την αποφεύγω, ήταν φρικτό.
Αν όχι φρικτό τότε το συναίσθημα που προκαλεί είναι ανείπωτη φρίκη, θλίψη, οδύνη. Έλεγα μέσα μου "όχι δεν γίνεται, απλά ζούμε έναν εφιάλτη". Κυρίως γιατί οι εικόνες λέγαν την μισή αλήθεια. Δεν ήξερα δηλαδή μέχρι να το δω ότι στον πρόναο από τον οποίο δεν μπήκαν ποτέ φωτογραφίες υπάρχει ολόκληρη πλατεία. Κανονική πλατεία.
Το τραγικό είναι ότι κάποιοι τόλμησαν να δικαιολογήσουν αυτόν τον εφιάλτη τολμώντας να μιλήσουν για πρόσβαση των ΑΜΕΑ. Η είσοδος για άτομα με κινητικές δυσκολίες και αμαξίδια είναι από το αρρηφόριο, όχι από τα προπύλαια.
Ο κεντρικός τσιμεντοδιάδρομος λόγω της κλίσης του είναι πολύ δύσκολος για αμαξίδια και το βασικό: όλη η διαδρομή είναι σπαρμένη με τα βράχια που δεν καλύφθηκαν. Η θέα του υπέροχου βράχου να ξεπροβάλλει ως απόστημα, σαν να είχε πάθει σύφιλη ο βράχος θα με σημαδεύει για πάντα.
Η περίφημη θεωρία ότι θα έμοιαζε "με αρχαίο δρόμο" δεν ισχύει ως πότε την εικόνα! Το έργο τελείωσε, η αρχαία οδός αφορά το σκεπτικό ότι θα βλέπουμε πια από άλλο ύψος θέασης τα μνημεία. Δηλαδή με τον αρχαίο τρόπο και ακόμα πιο δηλαδή, εγώ θα πρέπει να συγχωρήσω μια τσιμεντένια λεωφόρο που διαπερνά τον Ιερό Βράχο.
Να πω στους ειδικούς, ότι όχι μόνο τα μνημεία, ότι ο βράχος είναι ιερός ακόμα και χωρίς τα μνημεία. Είναι ένα γεωλογικό θαύμα, ο ομφάλιος λώρος που μας συνδέει με τις ρίζες της πόλης των Αθηνών.
Οι ειδικοί θεώρησαν ότι πρέπει να κάνουν έναν αεροδιάδρομο γεμάτο κακοτεχνίες και αστοχίες. Δεν θεωρούν ότι είναι προτεραιότητα για παράδειγμα να τελειώσει το έργο στο Διονυσιακό Θέατρο που συνεχίζεται με ρυθμούς χελώνας, να ανασκαφεί το Ωδείο Περικλέους, να απομακρυνθούν οι σκαλωσιές από την δυτική πλευρά του Παρθενώνα. Δεν θέλησαν να κάνουν μια επέμβαση με πατημένο χώμα όπως μπροστά στον βάθρο του Αγρίππα, αντιολισθητικό γυαλί ίσως;; Όχι, ήθελαν μέσα στα υπέροχα βράχια έναν τσιμεντώνα.
Δυστυχώς δεν μπορώ να αποδεχτώ αυτό που είδα, δεν μπορώ να το καταπιώ. Το κοντέρ μου γράφει πάνω από 2000 επισκέψεις στον ιερό βράχο.
Είναι τιμή μου που γεννήθηκα σε αυτήν την πόλη και μπορώ να αποκαλώ αυτό το μέρος το εθνικό μου μνημείο. Γιατί αυτό το Μνημείο είναι η σημαία μας.
Λυπάμαι αυτούς που θα δουν την σημαία αυτή έτσι...
