Ως γνωστόν βρισκόμαστε σε κατάσταση πανδημίας όπου και εδώ τα συστήματα εξουσίας κατάφεραν να ενσωματώσουν για λόγους προληπτικούς και προστασίας, πάλι, πλήρως κατάργηση της ιδιωτικότητας. Τα πάντα καταγράφονται,τα πάντα παρακολουθούνται,όλα ελέγχονται, ακόμα και η αύξηση της θερμοκρασίας του ανθρώπινου σώματος. Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε άλλες χώρες κυκλοφορούν τα «έξυπνα κινητά» με τα οποία εντοπίζεται ένα πιθανά πάσχον από την νέα ίωση. Είναι το λιγότερο αστείο πια, να θεωρούμε ότι υπάρχουν ακόμα προσωπικά δεδομένα και ότι προστατεύονται. Άχρηστος, λοιπόν, ο εορτασμός της Πέμπτης για πράγματα που πρέπει να επανασυζητηθούν.
ΕΡΕΥΝΑ
Μου φαντάζει πολύ ειρωνική, ως πρόθεση και ως μότο, η επομένη Πέμπτη 28 Ιανουαρίου που αφορά στην Ευρωπαϊκή Ημέρα Προστασίας των Προσωπικών Δεδομένων. Αγαθές οι προθέσεις αλλά η ιστορία καταντάει πλέον γελοία. Υπάρχει άραγε προστασία προσωπικών δεδομένων ή απλά είναι μια ευχή;
Έγραψα επανειλημμένα ότι τα διάφορα συστήματα εξουσίας εκμεταλλεύονται καταστάσεις έκτακτης ανάγκης για να καταργήσουν την λεγομένη ιδιωτικότητα και να ελέγχουν πλήρως την ζωή της παγκόσμιας κοινότητας. Η πρώτη φάση αυτής της περίεργης ιστορίας αρχίζει στις 9 Σεπτεμβρίου του 2001, ακριβώς πριν από μια 20ετία.Η τρομοκρατική επίθεση στην Νέα Υόρκη και η πτώση των διδύμων πύργων μαζί με 3000 νεκρούς επέφερε πρωτοφανή μέτρα ελέγχου, παρακολουθήσεων και πιεστικής επαγρύπνησης των κρατικών υπηρεσιών για λόγους προστασίας. Κανένα από τα μέτρα που λήφθηκαν τότε δεν ακυρώθηκε. Ως γνωστόν βρισκόμαστε σε κατάσταση πανδημίας όπου και εδώ τα συστήματα εξουσίας κατάφεραν να ενσωματώσουν για λόγους προληπτικούς και προστασίας, πάλι, πλήρως κατάργηση της ιδιωτικότητας. Τα πάντα καταγράφονται, τα πάντα παρακολουθούνται, όλα ελέγχονται, ακόμα και η αύξηση της θερμοκρασίας του ανθρώπινου σώματος. Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε άλλες χώρες κυκλοφορούν τα «έξυπνα κινητά» με τα οποία εντοπίζεται ένα πιθανά πάσχον από την νέα ίωση. Είναι το λιγότερο αστείο πια, να θεωρούμε ότι υπάρχουν ακόμα προσωπικά δεδομένα και ότι προστατεύονται. Άχρηστος, λοιπόν, ο εορτασμός της Πέμπτης για πράγματα που πρέπει να επανασυζητηθούν.
Η νέα συμφωνία
Η νέα συμφωνία πάνω στα προσωπικά δεδομένα πρέπει να αρχίσει να συζητιέται βασικά, τι θα συμβεί όταν θα σταματήσει αυτή η κατάσταση έκτακτης ανάγκης δηλαδή η πανδημία. Προβλέπω ότι στο όνομα της πρόληψης και του καλού όλων μας τα περισσότερα από αυτά τα έκτακτα μέτρα όχι μόνο δεν θα παρθούν πίσω αλλά θα απογειωθούν. Ιδού λοιπόν το σχήμα που θα ακολουθήσει: Αφού πρώτα οι πολίτες έχουν πειθαρχήσει κατατρομαγμένοι προς την λαγνεία του θανάτου, την οποία πολλαπλασίασαν οι εικόνες από τα φέρετρα του Μπέργκαμο ή από τους ανοιχτούς τάφους του νεκροταφείου της Θέρμης στην Θεσσαλονίκη, τώρα έρχεται το δεύτερο στάδιο, τους δίνεις ελπίδα με το εμβόλιο και τους κάνει να κατανοήσουν ότι είναι προς όφελος τους να μείνουν χειραγωγημένοι, ελεγμένοι και πειθαρχημένοι επ’ αόριστον.
Η εξέλιξη της δυστοπίας
Το θέμα όμως είναι ιδιαίτερα σύνθετο, ας δούμε προσεκτικά την σειρά της εξέλιξης. Η χειραγώγηση των τρομοκρατημένων πολιτών με τον εγκλεισμό στα σπίτια επέφερε σταδιακά την αποκοινωνικοποίηση τους, έμαθαν να ψυχαγωγούνται εντός της οικίας και να παρακολουθούν κινηματογράφο με αυτόν τον τρόπο. Το παράπλευρο χτύπημα είναι ακόμα πιο σημαντικό με κλειστές τις κινηματογραφικές αίθουσες χάθηκε ένας ναός κοινωνικότητας ενώ παράλληλα επλήγησαν βαρύτατα οι αίθουσες. Βαθμιαία λοιπόν η οικολογική δυστοπία, δηλαδή η πανδημία, μετατράπηκε και μετασχηματίστηκε σε συναισθηματική δυσανεξία ή αλλεργία. Ενδεικτικό παράδειγμα μια αμερικανική ταινία που αγαπώ πολύ το «Safe» του Τοντ Χέινς. Πριν από αρκετά χρόνια είχε εντυπωσιάσει τους πάντες το φιλμ «Οι ζωές των άλλων» που αναφερόταν στην τότε ανατολική Γερμανία. Θεωρώ αυτή την ταινία πλέον άκρως ξεπερασμένη από τα ίδια τα γεγονότα που ξεπέρασαν όχι μόνο τον Όργουελ αλλά και το εκπληκτικό φιλμ του Τέρι Γκίλιαμ «Μπραζίλ»
Όλα έρχονται από παλιά
Ωστόσο η πρόγνωση, και αν κλείναμε τα μάτια, ήρθε από πολύ παλιά με κορυφαίες ταινίες που μίλησαν με εκπληκτικό τρόπο για την τραγική ιστορία ότι δεν έχουμε πια προσωπικές ζωές. Μεγάλο μέρος του έργου του Φριτς Λανγκ αναφέρεται σε αυτό το βλέμμα που μας ακολουθεί συνεχώς (δείτε και τον μνημειώδη «Δράκο του Ντίσελντορφ»). Ο Κόπολα όμως τα είπε όλα όταν γύρισε την «Συνομιλία». Σε αυτή την ταινία μαθαίνουμε ουσιαστικά πράγματα. ‘ Οχι μόνο ότι δεν υπάρχει πια ιδιωτική ζωή αλλά και κάτι παραπάνω, ακόμα χειρότερο. Αυτό είναι η παρερμηνεία: τόσο το βλέμμα όσο και το τεχνητό βλέμμα (τηλεφακοί, κάμερες παρακολούθησης κτλ) μπορεί να παραπλανηθεί και αυτό να δημιουργήσει τερατώδεις παρενέργειες. Αν παρακολουθήσεις την ζωή κάποιου είναι αδίκημα, αν όμως κλέβοντας συνεχώς την ζωή του οπτικά ,δεν ερμηνεύσεις σωστά τους κώδικες των κινήσεων του, τότε είναι πολύ πιθανό να οδηγήσεις τον άλλον σε μια καταστροφή και εξόντωση.
