Διανύουμε τις τελευταίες μέρες του έτους, ενώ βρισκόμαστε σε καθεστώς καθολικής απαγόρευσης. Το χρονικό διάστημα παραμονής συνεχώς παίρνει παρατάσεις, ενώ καθίσταται άγνωστο το πόσο θα κρατήσει. Διαφημίζεται ως καταλληλότερη η εφαρμογή διάφορων μοντέλων, όπως το περίφημο ακορντεόν κ.λπ. Όποια μέθοδος και να προκριθεί από το κράτος, θα πρέπει να υπάρχει η διατήρηση του ελέγχου σε παρόντα χρόνο, κάτι που φαίνεται δύσκολο αυτή την στιγμή. Το ζήτημα είναι πόσο δύσκολο θα το κάνουμε εμείς για την εξουσία, παίρνοντας πρόσφατα παραδείγματα κοινωνικών συγκρούσεων, που έλαβαν και λαμβάνουν χώρα σε μια σειρά ευρωπαϊκών κρατών, όπου οι κρατικές εξουσίες υποχωρούν όσον αφορά τις καραντίνες και τα απαγορευτικά μέτρα. Αυτό φυσικά είναι ένα ζήτημα, το οποίο αφορά τις κοινωνικές ομάδες του ελλαδικού χώρου.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει για ακόμη μια φορά η κυβέρνηση Μητσοτάκη, είναι εάν το τέλος –έστω και προσωρινό– στην απαγόρευση θα το δώσει ο κόσμος μέσω της απειθαρχίας ή η κυβέρνηση. Να θυμίσουμε πως το ίδιο έγινε και κατά την πρώτη περίοδο γενικής απαγόρευσης όπου, μπροστά στην ανυπακοή που άρχισε να δείχνει σημαντικό μέρος της κοινωνίας, άλλαξαν άρον άρον τα χρονοδιαγράμματα, επισπεύδοντας την άρση της καθολικής απαγόρευσης.
Μπροστά σε ένα παρόμοιο πρόβλημα βρίσκονται και τώρα μόνο, που αυτή τη φορά είναι πιο σύνθετο. Η συγκεκριμένη εξίσωση περιλαμβάνει αυτή τη φορά ένα σύνολο «αστοχιών» από τα μέλη της κυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Μητσοτάκη με το περιστατικό της Πάρνηθας. Επίσης, στον κυβερνητικό προβληματισμό συμπεριλαμβάνεται και ο τρόπος, που επέλεξαν να επιβάλουν τη δεύτερη καραντίνα, καθώς και το σύνολο των εργαλείων, που χρησιμοποίησαν για να την πραγματοποιήσουν αναίμακτα και χωρίς αντιδράσεις.
Η κρατική επιλογή της επιβολής καθεστώτος γενικής απαγόρευσης και εγκλεισμού Νοέμβριο μήνα, παρ’ ότι επικρατούν καιρικές συνθήκες οι οποίες χαρακτηρίζονταν από υψηλές θερμοκρασίες, για να υπάρξει εναρμόνιση και συγχρονισμός των «βηματισμών», με το υπόλοιπο εξουσιαστικό μπλοκ και μετά από γερμανική φυσικά παρέμβαση, προϋπέθετε να δοθεί το κάτι «παραπάνω». Έτσι, τόσο η κυβέρνηση όσο και η λεγόμενη επιστημονική της ομάδα έμειναν έκθετες αλλά και «όμηροι» των ίδιων τους των εργαλείων και μεθόδων. Και εξηγούμαστε.
Στις 7 Νοεμβρίου, όπου και πάρθηκε η απόφαση καραντίνας και γενικής απαγόρευσης τα «κρούσματα», που ανακοινώθηκαν από τον ΕΟΔΥ ανέρχονται σε 2056, οι διασωληνωμένοι στους 207 και οι νεκροί 34 σε σύνολο 749.
Η απόφαση, λοιπόν, για την επιβολή εγκλεισμό απαιτούσε για να στηριχθεί επικοινωνιακά τον καθορισμό των 2056 «κρούσματα» ως το υπέρτατο όριο.
Δεκαπέντε μέρες αργότερα στις 16/11 ο ΕΟΔΥ ανακοινώνει 2198 «κρούσματα», 400 διασωληνωμένους, 59 θανάτους σε σύνολο 1165.
Σε αυτό το διάστημα έχουν δοθεί επιδόματα της τάξης των 800 ευρώ και όσον αφορά την αύξηση στο υγειονομικό πεδίο, το αφήγημα κινείται σε δύο άξονες: α) ότι φταίνε οι ανεύθυνοι, που δεν τηρούν τα μέτρα και β) στη διέγερση της φαντασίας, αφού κληθήκαμε να φανταστούμε τι θα είχε γίνει εάν δεν είχε επιβληθεί καθεστώς εγκλεισμού και απαγόρευσης.
Την 1/12 δηλαδή δεκαπέντε μέρες αργότερα ο ΕΟΔΥ ανακοινώνει 2199 «κρούσματα», 596 διασωληνωμένους, 111 θανάτους σε σύνολο 2517.
Το ενδιάμεσο, όμως, χρονικό διάστημα έχουμε κάποια κομβικά γεγονότα. Η διπλή καταγραφή, το άδειασμα της επιτροπής από την κυβέρνηση, υπουργοί που πανηγυρίζουν για τους λιγότερους νεκρούς, άλλοι να δηλώνουν ότι και περισσότερες ΜΕΘ να είχαμε θα είχαμε περισσότερους νεκρούς, η επέκταση του εγκλεισμού, η εμφάνιση της γύμνιας του ΕΣΥ σε υποδομές και υγειονομικό προσωπικό και εν μέσω αυτών των παλινωδιών εμφανίζεται και το πρωθυπουργικό ζεύγος να βολτάρει με μηχανές και ποδήλατα στην Πάρνηθα. Επίσης είχε προηγηθεί η 17η Νοεμβρίου και η απαγόρευση των διαδηλώσεων, η στρατοκρατούμενη πόλη και η ωμή καταστολή διαδηλωτών. Μια εβδομάδα αργότερα έρχεται και η δήλωση Χρυσοχοΐδη, ότι τελικά ο ιός δεν κολλάει σε εξωτερικό χώρο!!!
Όλα αυτά έφεραν τριγμούς στο κυβερνητικό μπλοκ, συμπεριλαμβανομένης και της πλήρους αποτυχίας –σε επικοινωνιακό επίπεδο– της επιβολής του δεύτερου εγκλεισμού. Αυτή τη φορά παρ’ ότι επιβλήθηκε γενική απαγόρευση, ένα μήνα αργότερα τριπλασιάστηκαν οι διασωληνωμένοι, ο αριθμός των αναφερόμενων «κρουσμάτων» παραμένει ίδιος, οι νεκροί έχουν τετραπλασιαστεί και έχουμε καθημερινή εκατόμβη νεκρών. Όπερ σημαίνει παταγώδη κρατική αποτυχία, πλήρης και αποκλειστική ευθύνη των «αρμοδίων», που δεν μπορούν πλέον να κρυφθούν πίσω από το γνωστό φτηνό αφήγημα: «φανταστείτε να μην είχαμε κλείσει» και «ένοχοι και ανεύθυνοι είναι όσοι δεν τηρούν τα μέτρα».
Συμπερασματικά. Ο τρόπος που μαγειρεύουν τα επιδημιολογικά στοιχεία, τα εργαλεία που χρησιμοποιούν για την καταγραφή νεκρών και ο πήχης, που ανεβοκατεβαίνει, καθώς και τα στοιχεία που αλλάζουν για να «ανοίξει και πάλι η κοινωνία» την μια με μέτρο τα 500 «κρούσματα» και την επομένη τα 1000, είναι ενδεικτικά της κρατικής κοροϊδίας . Την μία μας προτρέπουν να κοιτάμε τους διασωληνωμένους, την άλλη τους νεκρούς κ.λπ. Όλα αυτά έχουν οδηγήσει σε μια σιωπηλή –προς το παρόν–, πλην όμως συστηματική και όλο και περισσότερο αυξανόμενη παραβίαση των μέτρων απαγόρευσης. Η τρομοκρατία, όπως είναι γνωστό, δεν πιάνει σε όλους. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι η ιστορία με τον ιό χρησιμοποιείται και ως εκ τούτου διογκώνεται για να εξυπηρετήσει αλλότριους σχεδιασμούς.
Όπως είπαμε, ο κοινωνικός έλεγχος είναι απαραίτητος. Στα πλαίσια του ελέγχου εντάσσεται και το να κρατήσει η κρατική εξουσία το πλεονέκτημα της παύσης ή της διακοπής της καραντίνας. Όταν όμως οι κρατικοί αξιωματούχοι δηλώνουν ότι θα πράξουν σύμφωνα με τις γνώμες των ειδικών υγειονομικών και αυτοί θέτουν όριο τα 500 «κρούσματα» ημερησίως και την αποσυμφόρηση των ΜΕΘ πως θα μπορούσε να αναλάβει το κράτος την ευθύνη για άνοιγμα στις 14 Δεκέμβρη και μετά να αναλάβει την ευθύνη για πιθανή αύξηση «κρουσμάτων», διασωληνωμένων και νεκρών; Έτσι, δόθηκε συνέχεια για την διατήρηση της απαγόρευσης και του εγκλεισμού σε μια κουρασμένη και φτωχοποιημένη κοινωνία, στην οποία έχουν αρχίσει να αναπτύσσονται στοιχεία οργής, ανυπακοής και αμφισβήτησης;
Στη συνέχεια, όποια επιλογή και να κάνει το κυβερνητικό μπλοκ θα χρειαστεί τη συναίνεση και των υπολοίπων κομμάτων, που ούτως ή άλλως σε ουσιώδες επίπεδο την έχει. Το ζήτημα είναι αν επιτέλους οι κοινωνικές ομάδες, που συντρίβονται καθημερινά, υψώσουν το ανάστημα και εναντιωθούν απέναντι στην κρατική εξουσία και μεγεθύνουν ταυτόχρονα τις ήδη διαφαινόμενες ρωγμές στο εξουσιαστικό μπλοκ.
Ας επιδείξουμε, λοιπόν, αξιοπρέπεια, προτάσσοντας την αλληλεγγύη και ακηδεμόνευτα ας πολεμήσουμε για να πάρουμε τις ζωές και την κλεμμένη μας ελευθερία πίσω.
Απάτσι ΑΠΟ:https://anarchypress.wordpress.com/
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει για ακόμη μια φορά η κυβέρνηση Μητσοτάκη, είναι εάν το τέλος –έστω και προσωρινό– στην απαγόρευση θα το δώσει ο κόσμος μέσω της απειθαρχίας ή η κυβέρνηση. Να θυμίσουμε πως το ίδιο έγινε και κατά την πρώτη περίοδο γενικής απαγόρευσης όπου, μπροστά στην ανυπακοή που άρχισε να δείχνει σημαντικό μέρος της κοινωνίας, άλλαξαν άρον άρον τα χρονοδιαγράμματα, επισπεύδοντας την άρση της καθολικής απαγόρευσης.
Μπροστά σε ένα παρόμοιο πρόβλημα βρίσκονται και τώρα μόνο, που αυτή τη φορά είναι πιο σύνθετο. Η συγκεκριμένη εξίσωση περιλαμβάνει αυτή τη φορά ένα σύνολο «αστοχιών» από τα μέλη της κυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Μητσοτάκη με το περιστατικό της Πάρνηθας. Επίσης, στον κυβερνητικό προβληματισμό συμπεριλαμβάνεται και ο τρόπος, που επέλεξαν να επιβάλουν τη δεύτερη καραντίνα, καθώς και το σύνολο των εργαλείων, που χρησιμοποίησαν για να την πραγματοποιήσουν αναίμακτα και χωρίς αντιδράσεις.
Η κρατική επιλογή της επιβολής καθεστώτος γενικής απαγόρευσης και εγκλεισμού Νοέμβριο μήνα, παρ’ ότι επικρατούν καιρικές συνθήκες οι οποίες χαρακτηρίζονταν από υψηλές θερμοκρασίες, για να υπάρξει εναρμόνιση και συγχρονισμός των «βηματισμών», με το υπόλοιπο εξουσιαστικό μπλοκ και μετά από γερμανική φυσικά παρέμβαση, προϋπέθετε να δοθεί το κάτι «παραπάνω». Έτσι, τόσο η κυβέρνηση όσο και η λεγόμενη επιστημονική της ομάδα έμειναν έκθετες αλλά και «όμηροι» των ίδιων τους των εργαλείων και μεθόδων. Και εξηγούμαστε.
Στις 7 Νοεμβρίου, όπου και πάρθηκε η απόφαση καραντίνας και γενικής απαγόρευσης τα «κρούσματα», που ανακοινώθηκαν από τον ΕΟΔΥ ανέρχονται σε 2056, οι διασωληνωμένοι στους 207 και οι νεκροί 34 σε σύνολο 749.
Η απόφαση, λοιπόν, για την επιβολή εγκλεισμό απαιτούσε για να στηριχθεί επικοινωνιακά τον καθορισμό των 2056 «κρούσματα» ως το υπέρτατο όριο.
Δεκαπέντε μέρες αργότερα στις 16/11 ο ΕΟΔΥ ανακοινώνει 2198 «κρούσματα», 400 διασωληνωμένους, 59 θανάτους σε σύνολο 1165.
Σε αυτό το διάστημα έχουν δοθεί επιδόματα της τάξης των 800 ευρώ και όσον αφορά την αύξηση στο υγειονομικό πεδίο, το αφήγημα κινείται σε δύο άξονες: α) ότι φταίνε οι ανεύθυνοι, που δεν τηρούν τα μέτρα και β) στη διέγερση της φαντασίας, αφού κληθήκαμε να φανταστούμε τι θα είχε γίνει εάν δεν είχε επιβληθεί καθεστώς εγκλεισμού και απαγόρευσης.
Την 1/12 δηλαδή δεκαπέντε μέρες αργότερα ο ΕΟΔΥ ανακοινώνει 2199 «κρούσματα», 596 διασωληνωμένους, 111 θανάτους σε σύνολο 2517.
Το ενδιάμεσο, όμως, χρονικό διάστημα έχουμε κάποια κομβικά γεγονότα. Η διπλή καταγραφή, το άδειασμα της επιτροπής από την κυβέρνηση, υπουργοί που πανηγυρίζουν για τους λιγότερους νεκρούς, άλλοι να δηλώνουν ότι και περισσότερες ΜΕΘ να είχαμε θα είχαμε περισσότερους νεκρούς, η επέκταση του εγκλεισμού, η εμφάνιση της γύμνιας του ΕΣΥ σε υποδομές και υγειονομικό προσωπικό και εν μέσω αυτών των παλινωδιών εμφανίζεται και το πρωθυπουργικό ζεύγος να βολτάρει με μηχανές και ποδήλατα στην Πάρνηθα. Επίσης είχε προηγηθεί η 17η Νοεμβρίου και η απαγόρευση των διαδηλώσεων, η στρατοκρατούμενη πόλη και η ωμή καταστολή διαδηλωτών. Μια εβδομάδα αργότερα έρχεται και η δήλωση Χρυσοχοΐδη, ότι τελικά ο ιός δεν κολλάει σε εξωτερικό χώρο!!!
Όλα αυτά έφεραν τριγμούς στο κυβερνητικό μπλοκ, συμπεριλαμβανομένης και της πλήρους αποτυχίας –σε επικοινωνιακό επίπεδο– της επιβολής του δεύτερου εγκλεισμού. Αυτή τη φορά παρ’ ότι επιβλήθηκε γενική απαγόρευση, ένα μήνα αργότερα τριπλασιάστηκαν οι διασωληνωμένοι, ο αριθμός των αναφερόμενων «κρουσμάτων» παραμένει ίδιος, οι νεκροί έχουν τετραπλασιαστεί και έχουμε καθημερινή εκατόμβη νεκρών. Όπερ σημαίνει παταγώδη κρατική αποτυχία, πλήρης και αποκλειστική ευθύνη των «αρμοδίων», που δεν μπορούν πλέον να κρυφθούν πίσω από το γνωστό φτηνό αφήγημα: «φανταστείτε να μην είχαμε κλείσει» και «ένοχοι και ανεύθυνοι είναι όσοι δεν τηρούν τα μέτρα».
Συμπερασματικά. Ο τρόπος που μαγειρεύουν τα επιδημιολογικά στοιχεία, τα εργαλεία που χρησιμοποιούν για την καταγραφή νεκρών και ο πήχης, που ανεβοκατεβαίνει, καθώς και τα στοιχεία που αλλάζουν για να «ανοίξει και πάλι η κοινωνία» την μια με μέτρο τα 500 «κρούσματα» και την επομένη τα 1000, είναι ενδεικτικά της κρατικής κοροϊδίας . Την μία μας προτρέπουν να κοιτάμε τους διασωληνωμένους, την άλλη τους νεκρούς κ.λπ. Όλα αυτά έχουν οδηγήσει σε μια σιωπηλή –προς το παρόν–, πλην όμως συστηματική και όλο και περισσότερο αυξανόμενη παραβίαση των μέτρων απαγόρευσης. Η τρομοκρατία, όπως είναι γνωστό, δεν πιάνει σε όλους. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι η ιστορία με τον ιό χρησιμοποιείται και ως εκ τούτου διογκώνεται για να εξυπηρετήσει αλλότριους σχεδιασμούς.
Όπως είπαμε, ο κοινωνικός έλεγχος είναι απαραίτητος. Στα πλαίσια του ελέγχου εντάσσεται και το να κρατήσει η κρατική εξουσία το πλεονέκτημα της παύσης ή της διακοπής της καραντίνας. Όταν όμως οι κρατικοί αξιωματούχοι δηλώνουν ότι θα πράξουν σύμφωνα με τις γνώμες των ειδικών υγειονομικών και αυτοί θέτουν όριο τα 500 «κρούσματα» ημερησίως και την αποσυμφόρηση των ΜΕΘ πως θα μπορούσε να αναλάβει το κράτος την ευθύνη για άνοιγμα στις 14 Δεκέμβρη και μετά να αναλάβει την ευθύνη για πιθανή αύξηση «κρουσμάτων», διασωληνωμένων και νεκρών; Έτσι, δόθηκε συνέχεια για την διατήρηση της απαγόρευσης και του εγκλεισμού σε μια κουρασμένη και φτωχοποιημένη κοινωνία, στην οποία έχουν αρχίσει να αναπτύσσονται στοιχεία οργής, ανυπακοής και αμφισβήτησης;
Στη συνέχεια, όποια επιλογή και να κάνει το κυβερνητικό μπλοκ θα χρειαστεί τη συναίνεση και των υπολοίπων κομμάτων, που ούτως ή άλλως σε ουσιώδες επίπεδο την έχει. Το ζήτημα είναι αν επιτέλους οι κοινωνικές ομάδες, που συντρίβονται καθημερινά, υψώσουν το ανάστημα και εναντιωθούν απέναντι στην κρατική εξουσία και μεγεθύνουν ταυτόχρονα τις ήδη διαφαινόμενες ρωγμές στο εξουσιαστικό μπλοκ.
Ας επιδείξουμε, λοιπόν, αξιοπρέπεια, προτάσσοντας την αλληλεγγύη και ακηδεμόνευτα ας πολεμήσουμε για να πάρουμε τις ζωές και την κλεμμένη μας ελευθερία πίσω.
Απάτσι ΑΠΟ:https://anarchypress.wordpress.com/
