Παρακολούθησα την συζήτηση που αναπτύχθηκε στην σελίδα του facebook "Το Παλιό και το Νέο Ξυλόκαστρο .. με Φωτογραφίες και Βίντεο !!" για το θέμα της κατάστασης και αξιοποίησης του Σιδηροδρομικού Σταθμού Ξυλοκάστρου. Κάποιες παρεμβάσεις προκαλούν ερωτήματα για ύπαρξη ή όχι κατανόησης της λέξης πολιτισμός.
1. Πρώτο κριτήριο πολιτισμικού επιπέδου είναι η αξιολόγηση του τοπικού κληροδοτήματος ταυτότητας μιας περιοχής. Δεν υπήρξε μια μελέτη αξιολόγησης και κατόπιν αξιοποίησης του υλικού παραδοτέου ιστορικού κεφαλαίου της περιοχής. Ότι «τούρθε» του κάθε άσχετου, που διοικεί τον Δήμο, ή όπως τον συμφέρει «αξιολογεί» και «επενδύει», ή μοιράζει. Μη μου πείτε ότι κάποιος από τους τιμώμενους ως ηγήτορες έχουν γνώση τι σημαίνει προγραμματισμός και χωροταξία του πολιτισμού.
2. Μαζί με τα παραπάνω, αν κάποιος έχει βγάλει κάποιο σχολείο και θυμάται κάτι από αυτό, θα γνωρίζει ότι η πολιτισμική κατάκτηση της κλασσικής Ελλάδας έγκειται στους θεσμούς αυτοκυβέρνησης, δηλ. η ίδια η κοινωνία μέσα από συγκρότηση θεσμών αποφασίζει και με την επικουρία των ειδικών και της επιστήμης. Δημιουργώντας το σήμερα, σημαίνει αρχίζουμε από το ότι είμαστε πολίτες, ερμηνεύουμε τις αιτίες των αλλαγών που συμβαίνουν και απαιτούμε τίποτα να μην γίνεται χωρίς εμάς και τους κατακτημένους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς.
3. Η κ. Αντιδήμαρχος εξυπηρετήθηκε με το ΚΔΑΠ που πήγε στις «πίσω θέσεις». Τις «μπροστινές», (πχ Σιδηροδρομικό Σταθμό) τις έδωσαν αλλού, υπολογίζοντας πόσο εξυπηρετείται η ψηφοδοσία και η εξασφάλιση προπαγάνδας. Όλα είναι υπό σύγκριση και αξιολόγηση. Και όχι μόνο έχουμε δικαίωμα λόγου αλλά καθήκον κριτικής και πρότασης. Είμαστε πολίτες.
4. Επειδή χάσαμε και τις λέξεις, πολλοί αναφέρονται σε «παραγωγή πολιτισμού». Εδώ, πρόκειται για κατανάλωση πολιτισμού. Η υποβάθμιση ενός τέτοιου στοιχείου της πόλης και της περιοχής είναι κατανάλωση. Σχετίζεται με το πως το μετασχηματίζεις, αναμορφώνεις, τι αποθηκεύεις ή λειτουργείς εντός του. Μάλιστα, όταν είσαι σε θέσεις που αποφασίζουν και δεν γνωρίζεις τι ήταν ο Σταθμός, τι αποφάσεις θα πάρεις για αυτόν;
5. Να καθίσουν κάποτε πάνω στον χάρτη της πόλης και έχοντας στο μυαλό τους τα υλικά και άυλα αποθέματα του Δήμου και μια ιδέα του μέλλοντος, να σκεφτούν.
