Πριν λίγες ημέρες συνέλαβαν πολίτες που ανάρτησαν το πανώ «πεινάμε». Σήμερα μοιράζουν φαγητό, η Πρόεδρος και ο Πρωθυπουργός. Υποκριτικές πολιτικές επιδείξεις κοινωνικής ευαισθησίας: πρώτα τους φθάνω στην κοινωνική εξαθλίωση και κατόπιν έρχομαι ως ελεήμων. (Διαβάστε και στο χθεσινό ΒΗΜΑ -25/12/2020-, μια εικόνα - μια αγχωμένη υμνογραφία της κ. Σακελλαροπούλου).
ΠΑΡΑΚΑΤΩ
ΑΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΚΑΙ ΕΔΩ (https://edromos.gr/),
στις 14 Ιανουαρίου 2013.
«Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος, δηλαδή πολίτης, όταν μετέχει στην κοινωνία, προβάλλοντας αλλαγές, μια
ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΩΣΤΕ
ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΟΥ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥΣ «ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΥΣ».
Οι πολιτικοί, οι αυτοδιοικητικοί, το κράτος έχουν αποστολή να προβλέπουν, να σχεδιάζουν,
να εμπλουτίζουν δημόσιο χώρο και αγαθά. Οι πολιτικοί μας είναι όμως
«συμπονετικοί» χωρίς σκέψεις, ιδέες, ανεύθυνοι, ανύποπτοι για το καθήκον τους,
για την έννοια της πολιτικής. Γνωρίζουν βέβαια το ατομικό τους συμφέρον.
Μια τέτοια πολιτική απάτη αναγνώρισε στον Μπους ο Michael Walzer, φιλόσοφος της πολιτικής. Έλεγε τότε ότι με εξαγγελίες φιλανθρωπίας, προπαγάνδα συμπάθειας, «οι ρεπουμπλικάνοι προσπάθησαν ν’ αποφύγουν την απουσία στο πρόγραμμά τους οποιωνδήποτε στοιχείων κοινωνικού κράτους».
«Ο
διάβολος της φιλανθρωπίας», έλεγε ο Τολστόι, «εντυπώνει στους ανθρώπους ότι αν
κλέβουν και επιστρέφουν ψίχουλα σ’ αυτούς που έκλεψαν, κάνουν έργο που δεν
χρειάζεται πλέον να γίνουν καλύτεροι». Ας βάλουμε στην παραπάνω πρόταση αντί
για «ανθρώπους» τις λέξεις «κόμματα», «πολιτικοί».
Οι άνθρωποι της αξιοπρέπειας θέλουν μια κοινωνία της αξιοπρέπειας. Ακόμα κι αυτοί που δέχονται φιλανθρωπική
βοήθεια ξεκινούν από το να την αισθάνονται «σαν γελοίο και ανεπαρκή τρόπο
ατελούς επανόρθωσης ή σαν συναισθηματική ελεημοσύνη» (Όσκαρ Ουάιλντ). Θέλουν
παραπέρα, να περάσουν στην ελευθερία πρότασης μιας αξιοβίωτης συλλογικότητας.
Μιας συγκροτημένης κοινωνίας που οι θεσμοί της θ’ ακυρώσουν την τυραννία της
ανάγκης.»
Γρηγόρης Κλαδούχος - Ξυλόκαστρο, 26 Δεκεμβρίου 2020
