Α. ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΣΕΜΙΤΕΛΟΥ

Κύριε ΕυστάΘΕΙΕ: ολόκληρο κείμενό σας για το Δημοτικό Συμβούλιο και δεν βγαίνει συμπέρασμα τι ψήφισαν, ποιος ψήφισε τι.

1.

 Από πότε κατάλαβε ο  Τσιώτος και ο Συμπράττων Μπρακούλιας ότι το πρώτο καθήκον για τον Δήμο είναι η αλλαγή των φώτων στους δρόμους; Και όχι μόνο αυτό αλλά είναι τόσο σημαντικό, ώστε να εξερευνήσουμε την δυνατότητα δανείου; Έχετε απάντηση σε αυτό; Μήπως πέρασε κανένας κάποιας εταιρείας φωτιστικών και τους είπε ότι έχει καλή πραμάτεια; Τόγραψα και στην Πατρίτσια και το επαναλαμβάνω: « - Απαιτείται προσοχή στην ανάγνωση της πραγματικότητας, γιατί μπορεί αυτή που σου δείχνουν α) να είναι έτσι, β) να μην είναι έτσι και να σου δείχνουν άλλη. Ή να σου την κρύβουν εντελώς.

- Πρέπει να είμαστε αυστηροί στο ζήτημα της διαχείρισης του δημόσιου χρήματος.

- Διάφορες έρευνες αναδεικνύουν ως φορέα με την μεγαλύτερη διαφθορά την τοπική αυτοδιοίκηση. Κανένας δεν κατηγορείται χωρίς αποδείξεις αλλά τα τωρινά ελληνικά ανθρωπολογικά δεδομένα (το «εγώ» και το «δικό μου» για πολίτες και διοικούντες), μας επιβάλλουν νάχουμε τα μάτια μας ανοιχτά».

2.

Γράφετε ότι ο Φάνης Μπρακούλιας «δεν μπήκε στην επί της ουσίας συζήτηση». Αλλά, ψήφισε στο επί της ουσίας θέμα, όμως δεν μπήκε στον κόπο να πει για την ουσία του θέματος. Καλά πάμε.

3.

Χαίρομαι που σας διακατέχει αισιοδοξία. Ο Χριστός έκανε σε τρία χρόνια θαύματα και πριν σταυρωθεί. Ο Φάνης μετά 19 χρόνια που ζεσταίνει μια καρέκλα, περιμένετε ακόμα να κάνει θαύματα, «να χαράξει νέα στρατηγική για την επόμενη μέρα»; Και τελικά τι θέτε, αφού όπως λέτε ασκεί «υπεύθυνη αντιπολιτευτική τάση», γιατί τον καλείτε για «νέα στρατηγική»; Να το πω καθαρά: οι δυνατότητες του Φάνη πολιτικά και διανοητικών επεξεργασιών μιας πρότασης για την κοινωνία είναι μικρές, γιαυτό, όπως κάθε ετεροφωτισμένος, δεν ζητάει τα φώτα της γνώσης και επαφίεται στα φώτα των δρόμων.

4.

Μην χρησιμοποιείτε καταχρηστικά και καθ΄ υπερβολήν τα εισαγωγικά. Προδίδουν τάσεις διαφυγής από την ανάγκη σαφήνειας.

5.

Καλή χρονιά.

Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ Ε.Σ. ΕΔΩ: www.scepsis.gr

.............................................................................................................. 

Β. ΔΥΟ ΣΧΟΛΙΑ - ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΤΣΙΑΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΥ (ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ) ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΤΗΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ.

Α΄ ΣΧΟΛΙΟ

Οι πολιτικές πράξεις κρίνονται από το ποιόν ωφελούν. (κοινωνία, ιδιωτικά συμφέροντα, ιδιοτελή συμφέροντα εξουσιών κλπ). ΑΥΤΟ ΑΣΧΕΤΑ ΑΠΟ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΙΣ.

Στο προκείμενο: σε μια στιγμή όχι ελεγχόμενης ψυχολογικής κατάστασης, αφού κυριάρχησε η ανάγκη της να παρουσιαστεί ως αυτόβουλη και αυτοδιευθυνόμενη σκέψη, δεν αντελήφθη ποιον εξυπηρετούσε.

ΣΟΒΑΡΟ ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑ: Η ΑΡΝΗΣΗ ΕΡΕΥΝΑΣ ΤΩΝ ΕΠΙΠΤΩΣΕΩΝ ΤΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΜΑΣ.

Β΄ ΣΧΟΛΙΟ

Καλά, θέλεις να πείς ότι στο Δ. Σ. «έγινε το σώσε» για ψευτοδιλήματα; Όταν «σκίζεται» ο άλλος κάτι συμβαίνει…

Α. «Για την ευημερία των δημοτών»: η ευημερία των δημοτών είναι ένας στόχος σε διαρκή ανανέωση. Η άμεση όμως πράξη μας πρέπει εκεί να οδεύει με όχημα τα κλειδιά της τοπικής ανάπτυξης. Δηλαδή προτεραιότητες και ιεραρχήσεις. Πώς συζητάτε να ξοδέψετε τόσα χρήματα για αυτό το έργο; Ήταν αυτό ιεραρχημένο και στο προεκλογικό πρόγραμμά σας; Τόσο ιεραρχείται, ώστε να πάρουμε και δάνειο;

Β. «Για την δημοκρατία των  «θεσμών»: το χθεσινό Δ. Σ. ήταν μια φαινομενικά κοκορομαχία με σαφώς υπόβαθρο και αιτίες μεγάλης αξίας. Διαφορετικά δεν εξηγείται η αγωνία του δημάρχου και του Μπρακούλια… Ωστόσο ένας δημοκρατικός πολίτης θα έπρεπε να συναινεί σε προτάσεις που πλαταίνουν την συζήτηση, την έρευνα, τον έλεγχο. Και μια και ο λόγος για παρέμβαση σε θεσμούς και στην κοινωνία, δεν χρειάζεται να διαβάσεις Σουν Τζου για να καταλάβεις ότι η πολιτική πράξη εκτός από στόχος είναι και τακτική διαμόρφωσης συσχετισμών για την επίτευξη αυτών των στόχων.

Γ. 1. Απαιτείται προσοχή στην ανάγνωση της πραγματικότητας, γιατί μπορεί αυτή που σου δείχνουν α) να είναι έτσι, β) να μην είναι έτσι και να σου δείχνουν άλλη. Ή να σου την κρύβουν εντελώς.

2. Πρέπει να είμαστε αυστηροί στο ζήτημα της διαχείρισης του δημόσιου χρήματος.

3. Διάφορες έρευνες αναδεικνύουν ως φορέα με την μεγαλύτερη διαφθορά την τοπική αυτοδιοίκηση. Κανένας δεν κατηγορείται χωρίς αποδείξεις αλλά τα τωρινά ελληνικά ανθρωπολογικά δεδομένα (το «εγώ» και το «δικό μου» για πολίτες και διοικούντες), μας επιβάλλουν νάχουμε τα μάτια μας ανοιχτά.

ΟΛΗ Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ Patrizia Adamopoulou

 στο FACEBOOK

        Πριν λίγες ημέρες συνέλαβαν πολίτες που ανάρτησαν το πανώ «πεινάμε». Σήμερα μοιράζουν φαγητό, η Πρόεδρος και ο Πρωθυπουργός. Υποκριτικές πολιτικές επιδείξεις κοινωνικής ευαισθησίας: πρώτα τους φθάνω στην κοινωνική εξαθλίωση και κατόπιν έρχομαι ως ελεήμων. (Διαβάστε και στο χθεσινό ΒΗΜΑ -25/12/2020-, μια εικόνα - μια αγχωμένη υμνογραφία της κ. Σακελλαροπούλου).  

ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΚΑΙ ΕΔΩ (https://edromos.gr/), στις 14 Ιανουαρίου 2013.

«Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος, δηλαδή πολίτης, όταν μετέχει στην κοινωνία, προβάλλοντας αλλαγές, μια

ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΩΣΤΕ

Οι πολιτικοί, οι αυτοδιοικητικοί, το κράτος έχουν αποστολή να προβλέπουν, να σχεδιάζουν, να εμπλουτίζουν δημόσιο χώρο και αγαθά. Οι πολιτικοί μας είναι όμως «συμπονετικοί» χωρίς σκέψεις, ιδέες, ανεύθυνοι, ανύποπτοι για το καθήκον τους, για την έννοια της πολιτικής. Γνωρίζουν βέβαια το ατομικό τους συμφέρον.

Μια τέτοια πολιτική απάτη αναγνώρισε στον Μπους ο Michael Walzer, φιλόσοφος της πολιτικής. Έλεγε τότε ότι με εξαγγελίες φιλανθρωπίας, προπαγάνδα συμπάθειας, «οι ρεπουμπλικάνοι προσπάθησαν ν’ αποφύγουν την απουσία στο πρόγραμμά τους οποιωνδήποτε στοιχείων κοινωνικού κράτους».

«Ο διάβολος της φιλανθρωπίας», έλεγε ο Τολστόι, «εντυπώνει στους ανθρώπους ότι αν κλέβουν και επιστρέφουν ψίχουλα σ’ αυτούς που έκλεψαν, κάνουν έργο που δεν χρειάζεται πλέον να γίνουν καλύτεροι». Ας βάλουμε στην παραπάνω πρόταση αντί για «ανθρώπους» τις λέξεις «κόμματα», «πολιτικοί».

Οι άνθρωποι της αξιοπρέπειας θέλουν μια κοινωνία της αξιοπρέπειας. Ακόμα κι αυτοί που δέχονται φιλανθρωπική βοήθεια ξεκινούν από το να την αισθάνονται «σαν γελοίο και ανεπαρκή τρόπο ατελούς επανόρθωσης ή σαν συναισθηματική ελεημοσύνη» (Όσκαρ Ουάιλντ). Θέλουν παραπέρα, να περάσουν στην ελευθερία πρότασης μιας αξιοβίωτης συλλογικότητας. Μιας συγκροτημένης κοινωνίας που οι θεσμοί της θ’ ακυρώσουν την τυραννία της ανάγκης.» 

Γρηγόρης Κλαδούχος - Ξυλόκαστρο, 26 Δεκεμβρίου 2020

Κυκλοφόρησε στα ελληνικά το τελευταίο βιβλίο της Shoshana Zuboff με τον παράξενα προκλητικό τίτλο. 

Γ.Κ.Καρατζάς

Βλέποντας την φωτογραφία της λες και ξεπήδησε από ένα επεισόδιο της σαπουνόπερας «Τόλμη και Δυναστεία». Και όμως τα φαινόμενα, ως συνήθως, απατούν. H 69χρονη Shoshana Zuboff (Σοσάνα Ζούμποφ) είναι εδώ και χρόνια μια γυναίκα που φιγουράρει ανάμεσα στα πρώτα ονόματα των σύγχρονων στοχαστών – διανοητών που έχουν την δυνατότητα να επιδρούν με τον τρόπο τους στο ευρύ πεδίο της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής συνείδησης και συμπεριφοράς. Η Zuboff είναι ομότιμη καθηγήτρια της Σχολής Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ ενώ έχει διατελέσει και ακαδημαϊκή συνεργάτρια του Berkman Klein Center for Internet and Society της Νομικής Σχολής του Χάρβαρντ. 

Στις αρχές του προηγούμενου μήνα κυκλοφόρησε στα ελληνικά το τελευταίο της βιβλίο με τον παράξενα προκλητικό τίτλο «Η Εποχή του Κατασκοπευτικού Καπιταλισμού» (από τις Εκδόσεις Καστανιώτη σε μετάφραση Γιώργου Μπέτσου).

Αλλά, τι στα αλήθεια είναι αυτός ο …κατασκοπευτικός καπιταλισμός; Η συγγραφέας στις πρώτες κιόλας σελίδες του βιβλίου – δοκιμίου σπεύδει να δώσει τις απαραίτητες και αναγκαίες εξηγήσεις για τον ορισμό του κατασκοπευτικού καπιταλισμού μέσα από 8 σύντομες θέσεις. Η πρώτη εξ αυτών ορίζει τον κατασκοπευτικό καπιταλισμό ως «νέα οικονομική τάξη η οποία αξιώνει δικαιώματα επί της ανθρώπινης εμπειρίας και τη μεταχειρίζεται ως ανέξοδη πρώτη ύλη στο πλαίσιο υπόγειων εμπορικών τακτικών εξόρυξης δεδομένων, διαμόρφωσης προγνωστικών και πωλήσεων. Λίγες σελίδες παρακάτω η συγγραφέας επανέρχεται στον ορισμό της έννοιας του κατασκοπευτικού καπιταλισμού προσθέτοντας τα εξής ενδιαφέροντα στοιχεία: «(…) εγείρει μονομερείς αξιώσεις στην ανθρώπινη εμπειρία, την οποία μεταχειρίζεται ως ανέξοδη πρώτη ύλη προορισμένη να αναχθεί σε συμπεριφορικά δεδομένα. Ασχέτως αν μέρος αυτών των δεδομένων όντως αξιοποιείται στη βελτίωση υπηρεσιών και προϊόντων, τα υπόλοιπα χαρακτηρίζονται συμπεριφορικό πλεόνασμα το οποίο περιέρχεται στην κυριότητα της εκάστοτε εταιρείας και τροφοδοτείται σε προηγμένες διαδικασίες παραγωγής γνωστές ως “μηχανική νοημοσύνη”. Από κει αυτό το πλεόνασμα εξάγεται ως προϊόντα πρόγνωσης τα οποία προεξοφλούν το τι θα κάνεις τώρα και στο μέλλον- το εγγύς και το απώτερο». 

Η Zuboff κάνει λόγο για μια «πρωτοφανή μετάλλαξη», με τον κατασκοπευτικό καπιταλισμό να παρασιτεί σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας. Διαβάζοντας τα πρώτα εισαγωγικά κεφάλαια συγκράτησα μια ατάκα: «Η Google εφηύρε και τελειοποίησε τον κατασκοπευτικό καπιταλισμό εν πολλοίς με τον ίδιο τρόπο που πριν από έναν αιώνα η General Motors εφηύρε και τελειοποίησε τον διευθυντικό καπιταλισμό». Η συγγραφέας υποστηρίζει ότι η Google δεν βίωσε καμία μοναξιά μιας και προσέτρεξαν να υιοθετήσουν το νέο μοντέλο τόσο το Facebook όσο και η Microsoft. «Από ότι φαίνεται, η Amazon στρέφεται κι εκείνη προς αυτή τη κατεύθυνση, ενώ για την Apple μιας τέτοια στροφή συνιστά ακανθώδες ζήτημα».

Στο site του εκδότη βρήκα το κείμενο του οπισθόφυλλου, το οποίο και μεταφέρω εδώ: «Οι προκλήσεις που θέτει στην ανθρωπότητα το ψηφιακό μέλλον, η πρώτη λεπτομερής ανάλυση μιας καινοφανούς μορφής εξουσίας, του “κατασκοπευτικού καπιταλισμού”, και η εκστρατεία των ισχυρών εταιρειών να προβλέψουν και να ελέγξουν τη συμπεριφορά μας.

Σε αυτό το αριστοτεχνικό έργο, καρπό πρωτοποριακής σκέψης και έρευνας, η Σοσάνα Ζούμποφ καταθέτει μια διορατική και αφυπνιστική ματιά στο φαινόμενο που η ίδια αποκαλεί “κατασκοπευτικό καπιταλισμό”. Το διακύβευμα είναι εξαιρετικά κρίσιμο: Στον 21ο αιώνα μια παγκόσμια αρχιτεκτονική συμπεριφορικής τροποποίησης απειλεί να αλλοιώσει την ανθρώπινη φύση με τον ίδιο τρόπο που κατά τον προηγούμενο αιώνα ο βιομηχανικός καπιταλισμός αλλοίωσε το φυσικό περιβάλλον. Η συγγραφέας περιγράφει γλαφυρά τον αντίκτυπο του κατασκοπευτικού καπιταλισμού καθώς αυτός προελαύνει από τη Σίλικον Βάλεϊ και διεισδύει σε κάθε πτυχή του οικονομικού τομέα. Νέες δυσοίωνες “αγορές συμπεριφορικής έκβασης” γίνονται σημεία συσσώρευσης ανυπολόγιστου πλούτου και εξουσίας. Στους κόλπους τους, προβλέψεις που αφορούν τη συμπεριφορά μας καθίστανται αντικείμενο αγοραπωλησίας ενώ η παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών εντάσσεται στα νέα “μέσα συμπεριφορικής τροποποίησης”.

Η απειλή έχει πλέον μετατοπιστεί από τον Μεγάλο Αδερφό του ολοκληρωτικού κράτους σε μια διάχυτη ψηφιακή αρχιτεκτονική: σε έναν “Μεγάλο Αλλότριο” που δρα με γνώμονα τα συμφέροντα του κατασκοπευτικού κεφαλαίου.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρωτοφανή μορφή εξουσίας η οποία διακρίνεται από τη συσσώρευση γνώσης και λειτουργεί εκτός δικαιοδοσίας της δημοκρατικής εποπτείας.

Η ανάλυση της Σοσάνα Ζούμποφ, διεξοδική και συγκινητική, εκθέτει τις απειλές που αντιμετωπίζει η κοινωνία του σήμερα: Το φάσμα ενός απόλυτα διασυνδεδεμένου, ελεγχόμενου “μεθοδευτικού χώρου”, ο οποίος αποπλανά υποσχόμενος βέβαια ενδεχόμενα και μεγιστοποίηση του κέρδους – και όλα αυτά, εις βάρος της δημοκρατίας, της ελευθερίας και του μέλλοντος της ανθρώπινης φύσης. Έχοντας συναντήσει ελάχιστη αντίσταση από τον νόμο ή τους πολίτες, ο κατασκοπευτικός καπιταλισμός βρίσκεται στο μεταίχμιο της κυριαρχίας του στο κοινωνικό σύστημα, έτοιμος να διαμορφώσει το ψηφιακό μέλλον – αν του το επιτρέψουμε».

Με το τελευταίο της βιβλίο «Η εποχή του Κατασκοπευτικού Καπιταλισμού» η συγγραφέας ολοκληρώνει μια τριλογία – κάθε ένα εκ των οποίων βρέθηκε μπροστά από την εποχή του και συνεισέφερε σε προβληματισμό για τις μελλοντικές εξελίξεις. Η αρχή έγινε στα τέλη της δεκαετίας του 1980, με το In the Age of the Smart Machine: The Future of Work and Power, με το οποίο προέβλεψε τον τρόπο με τον οποίο οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θα έφερναν την επανάσταση στον σύγχρονο εργασιακό χώρο. Στις αρχές του 21ου αιώνα, ήρθε το The Support Economy: Why Corporations Are Failing Individuals and the Next Episode of Capitalism, το οποίο

συνέγραψε από κοινού με τον James Maxmin, «πριν ακόμη κάνουν την εμφάνισή τους το iPod και η Uber, διέβλεψε την άνοδο ενός ψηφιακά κατανεμημένου καπιταλισμού υπηρεσιών προσαρμοσμένων στο άτομο. Μέσω αυτού προειδοποιούσε για τον συλλογικό κίνδυνο που πρόκειται να αντιμετωπίσουμε εάν οι μεγάλες εταιρείες δεν υιοθετήσουν άλλη οπτική για το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα». Σήμερα, με το τελευταίο της βιβλίο μας ανοίγει ένα μεγάλο παράθυρο για να φανούν οι χρήστες της τεχνολογίας, οι οποίοι «παύουν πια να είναι απλώς οι πελάτες και γίνονται η πρώτη ύλη στο πλαίσιο μιας εντελώς καινοφανούς οικονομικής τάξης». Για το τέλος, κράτησα τον υπότιτλο του βιβλίου που δίνει μια θέση και δείχνει μια προοπτική: «Ο Αγώνας για ένα Ανθρώπινο Μέλλον στο Μεταίχμιο της Νέας Εξουσίας».

Το βιβλίο της Zuboff θα ήταν καλό να διαβαστεί εκ παραλλήλου με εκείνο του Paul Mason όπου ο συγγραφέας διερευνά τις ηθικές, πολιτικές και οικονομικές προκλήσεις που θέτει τόσο η σημερινή κρίση της δημοκρατίας όσο και ο ψηφιακός μετασχηματισμός. «Καθαρό λαμπρό μέλλον», ο τίτλος του (κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούνιο από τις Εκδόσεις Καστανιώτη σε μετάφραση της Μαριάννας Τζιαντζή. Στο site του εκδότη βρήκα το μικρό κείμενο που φιλοξενείται στο οπισθόφυλλο: « Πώς διασώζουμε αυτό που μας καθιστά ανθρώπους σε μια εποχή εκτεταμένης αβεβαιότητας; Μήπως σήμερα είμαστ απλώς καταναλωτές που μας διαμορφώνουν οι δυνάμεις της αγοράς; Μήπως σύντομα οι αλγόριθμοι και η τεχνητή νοημοσύνη θα μας αντικαταστήσουν; Ο συγγραφέας μάς προσκαλεί σε μια αταλάντευτη, μαχητική υπεράσπιση της ύπαρξής μας, των δικαιωμάτων και των ελευθεριών μας. 

Με παραπομπές στην οικονομία και τα μαζικά δεδομένα, στη νευροεπιστήμη, στους πολιτισμικούς πολέμους αλλά και στην άνοδο της ακροδεξιάς, αντλώντας από τις εμπειρίες του και τα επιτόπια ρεπορτάζ σε μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις από την Αθήνα και την Κωνσταντινούπολη μέχρι την Ουάσινγκτον, καθώς και με αναφορές στην παιδική του ηλικία σε μια αγγλική πόλη ανθρακωρύχων, ο Πωλ Μέισον μας δείχνει πώς η έννοια του ανθρώπου έχει διαβρωθεί όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν. Στο Καθαρό λαμπρό μέλλον υποστηρίζει ότι είμαστε ικανοί να πλάσουμε το μέλλον μας, μέσω του λόγου, της καινοτομίας, της απελευθερωτικής χρήσης της τεχνολογίας και της συνεργασίας. Δίνει μια εικόνα των ανθρώπων ως κάτι παραπάνω από ανδρείκελων, πελατών ή γραναζιών σε μια μηχανή. Ένα έργο ριζοσπαστικής αισιοδοξίας για τους δύσκολους καιρούς μας». 

Ο συγγραφέας δεν χρειάζεται και πολλές συστάσεις. Ο 60 χρόνος βραβευμένος συγγραφέας, δημοσιογράφος και παραγωγός ενημερωτικών εκπομπών μεταξύ 2001 και 2016 διετέλεσε αρχισυντάκτης οικονομικών θεμάτων στο BBC Newsnight και αργότερα στο Channel 4 News. Από το 2007 και μετά βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων, καλύπτοντας όχι μόνο την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση (με έμφαση στην Ελλάδα και την Ισπανία), αλλά και σημαντικά γεγονότα στον υπόλοιπο κόσμο, από τις ΗΠΑ και την Τουρκία ως τη Λωρίδα της Γάζας και την Κίνα. Σήμερα διατηρεί μια εβδομαδιαία στήλη στο περιοδικό The New Statesman και αρθρογραφεί σε διάφορα ευρωπαϊκά έντυπα (The Guardian, Freitag, Le Monde Diplomatique).

ΤοΒΗΜΑ Team

https://antifono.gr/%cf%84%ce%b9-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%b9-%ce%b8%ce%ad%ce%bb%ce%b5%ce%b9-%ce%bf-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%80%ce%b5%cf%85%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c/

Όταν έχουμε αστυνομοκρατία, λογοκρισία, εξωνημένα ΜΜΕ και προπαγάνδα, τι πολίτευμα έχουμε;

Όταν υπό το πρόσχημα της πανδημίας η μνήμη απαγορεύεται(εκδηλώσεις για Πολυτεχνείο και δολοφονία Γρηγορόπουλου), η κριτική δεν επιτρέπεται (απολύσεις δημοσιογράφων στην Αθήνα και στη Λάρισα), ελέγχεται ακόμα και η στάση του σώματος όταν μιλάει ο… μεγάλος αρχηγός(η περίπτωση του φωτογράφου Καλοδούκα στη Βουλή), όταν ένας άνθρωπος συλλαμβάνεται επειδή κυκλοφορούσε παρά την απαγόρευση και απελαύνετε, επειδή είναι αναρχικός, άραγε μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία;

Όταν νύκτωρ εξισώνονται τα πτυχία των πανεπιστημίων με τα απολυτήρια των ιδιωτικών κολλεγίων, όταν ευνοούνται σκανδαλωδώς οι εφοπλιστές, οι καναλάρχες και οι μεγαλοεργοδότες, ενώ ισοπεδώνονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, τότε τι κυβέρνηση έχουμε;

Όταν χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν επειδή δεν υπάρχουν ΜΕΘ και ΜΑΦ, επειδή στα μέσα μαζικής μεταφοράς οι εργαζόμενοι «παστώνονται» σαν σαρδέλες και στα εργοστάσια δεν τηρούνται τα μέτρα προστασίας, όταν κάποιοι κερδίζουν σκανδαλωδώς από την πανδημία μέσω των απευθείας κυβερνητικών αναθέσεων, όταν το θέμα των μασκών και του εμβολίου για τον κορονοϊό αποδεικνύονται ένα τεράστιο φιάσκο, αλλά τα εξωνημένα κανάλια μιλούν για τα Λεγραινά και τη… folli-follie, τότε τι καθεστώς, τάχα, έχουμε; Μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία;

Ας μη γελιόμαστε, η περίφημη διάκριση των εξουσιών είναι θεωρητική (P. Rosanvallon). Η εκτελεστική(κυβέρνηση), η νομοθετική(Βουλή) και η δικαστική εξουσία ταυτίζονται(η ηγεσία της επιλέγεται από την κυβέρνηση). Αν εδώ προσθέσουμε και την εξουσία πάνω στα μεγάλα μέσα ενημέρωσης μέσω του ελέγχου στη διαμόρφωση της ατζέντας τους, τότε αυτό δεν είναι δημοκρατία. Αυτή η  ιδιότυπη «ψευδο-δημοκρατία» νομιμοποιεί τον αυταρχισμό της στο όνομα της προστασίας από τη «μόλυνση». Μόνο που ο ίδιος ο Γ.Γ. του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, έχει εδώ και καιρό καταγγείλει τη λογοκρισία και τις συλλήψεις υπό το πρόσχημα των fake news, το ρατσιστικό παροξυσμό εναντίον των «μολυσμένων ξένων», τις καταχρήσεις εξουσίας, τις νέες τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται όχι μόνο για «καλό» αλλά και για την επιτήρηση, τον έλεγχο και την τιμωρία(δες την περίπτωση της Palantir).  

Είναι πασίδηλο πλέον ότι ο αυταρχισμός θα αυξάνεται όσο κρίσεις, όπως η σημερινή, θα απονομιμοποιούν πλήρως στα μάτια του κόσμου το κυρίαρχο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης. Ένας μικροσκοπικός ιός ξέσκισε το σελοφάν της δήθεν «δημοκρατίας» και τσάκισε τη μονοδοξία των παγκόσμιων ελίτ για την γραμμική κατεύθυνση της νεοφιλελεύθερης οικονομίας προς μια πλανητική κοινωνία υπό την «ιερή» δράση του νόμου της αγοράς και των επιχειρήσεων. Αυτή η απίστευτα καλολαδωμένη μηχανή σταμάτησε από την έλλειψη κρεβατιών στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας και αναπνευστήρων. Σταμάτησε γιατί ο τρόπος λειτουργίας της νεοφιλελεύθερης οικονομίας είναι καταστροφικός.

Και όπως σημειώνει ο Νόαμ Τσόμσκι: «Θα υπάρξουν κι άλλες τέτοιες υγειονομικές κρίσεις(σ.σ. η μετάλλαξη του covid-19 το επιβεβαίωσε). Αυτή εδώ η πανδημία είχε προβλεφθεί εδώ και 10-15 χρόνια, από την επιδημία του SARS. Ήξεραν ότι θα έρθει κάποτε, αλλά δεν έκαναν τίποτε. Αν δεν αντιμετωπίσουμε τις αιτίες, οι επόμενες κρίσεις θα είναι ακόμη χειρότερες. Ο Ομπάμα, για παράδειγμα, είχε αναθέσει σε μια μικρή εταιρεία στην Καλιφόρνια την παραγωγή ποιοτικών αλλά φτηνών αναπνευστήρων για ΜΕΘ… Όμως η εταιρεία γρήγορα αγοράστηκε από μια μεγαλύτερη, την Covidien, που φτιάχνει ακριβούς αναπνευστήρες, και «έθαψε» το πρόγραμμα των φτηνών γιατί δεν ήθελε ανταγωνισμό στα προϊόντα της, και γι’ αυτό ακύρωσε το κυβερνητικό συμβόλαιο, με το επιχείρημα ότι δεν είναι αρκετά κερδοφόρο. Αυτός είναι ο καπιταλισμός και η εξαιρετικά άγρια εκδοχή του που λέγεται νεοφιλελευθερισμός, αυτή που υποφέρουμε από τον καιρό του Ρήγκαν, με τις εξαιρετικά επιβλαβείς συνέπειες για όλους».

http://artinews.gr/θα-μας...-folli-follie.html