Αν γκρεμιζόταν το Κάστρο της Αστυπαλιάς, αν ο Λευκός Πύργος και το Γεντί Κουλέ της Θεσσαλονίκης αφήνονταν να καταρρεύσουν, αν το Θέατρο της Επιδαύρου γινόταν χώμα, το Ασκληπιείο της Κω, η Μεσαιωνική πόλη της Ρόδου, αν το Ρολόι της Άρτας κατέρρεαν, ποια θα ήταν η στάση των κατοίκων και ποια απολογία θα μπορούσε να σώσει αυτούς που εκλέχτηκαν για να ορίζουν τις τύχες των πόλεων;
Αν αυτές οι καταστροφές συντελούνταν με βόμβες, θα είχαμε έναν πόλεμο, όχι μόνο φονικό για τις ανθρώπινες ζωές αλλά φονιά για την ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά. Κι αν έτσι χαρακτηρίζεται η καταστροφή της Παλμύρας από τους φονιάδες του Isis, γιατί και με ποιο μέτρο επιείκειας πρέπει να κριθούν αυτοί, που σε καιρό μάλιστα ειρήνης, «βομβαρδίζουν» με την αδιαφορία τους την κληρονομιά ενός τόπου;
Και αν η αρχαιοκαπηλία αποτελεί κακούργημα, γιατί ξεπουλάει την ιστορία των τόπων, με ποιο όρο μπορεί να προσδιοριστεί το κακούργημα που αφήνει τα ιστορικά τοπόσημα στην καταστροφή του χρόνου, που αδιαφορεί και μ’ έναν άλλο τρόπο ξεπουλάει όσα σηματοδοτούν τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης;
Αν μια πόλη θεμελιώθηκε πρόσφατα και δεν έχει κάστρα ή αγάλματα για να υπερασπιστεί την ιστορία της, παρά ένα Σταθμό τρένων που αποτελεί τη μήτρα της και αυτό το γενεσιουργό κύτταρο, που την έκαμε από ερημιά πόλη, αφηνόταν να ρημαχτεί, πώς θα χαρακτήριζε κανείς τους «τοπικούς άρχοντες» αλλά και την πλειοψηφία των αδιάφορων κατοίκων, εκτός από ανίκανους και σκάρτους κληρονόμους;
Κι αν ακόμη περισσότερο αυτή η πόλη είναι ακριτική και τα γεωπολιτικά συμφέροντα την βάζουν στο επίκεντρο εξελίξεων, με άγνωστες, πάντως όχι ευοίωνες προοπτικές και αποποιείται το ιστορικό της θεμέλιο και μένει μόνο προς χρήση και κατάχρηση φονικών στόλων και αποβάσεων ξένων στρατευμάτων, ( 3000 Αμερικάνοι πεζικάριοι και 800 οχήματα προχτές) τι θα έχει να δείξει σε λίγο στα παιδιά της, εκτός από φραπεδάδικα, με πλαστικές καρέκλες, στην παραλία, και μαγαζιά του «κορίτσια ο στόλος»;
Η συνέντευξη που ακολουθεί είναι από μόνη της ένα ιστορικό αποτύπωμα. Από το Γαλλικό Σταθμό ως το Νοσοκομείο του ΔΣΕ. Εύχομαι οι Φίλοι του Γαλλικού σταθμού Αλεξανδρούπολης να περιηγηθούν σύντομα αναστηλωμένο και επάξια φροντισμένο το ιστορικό τους θεμέλιο.
Μας αφορά όλους η κάθε πέτρα αυτού του τόπου που αφήνεται να ρημάζει.
