Thanasis Panou
Εχουμε μπροστά μας το σχολείο του απόλυτου καπιταλισμού.
Δηλαδή ένα σχολείο το οποίο εκπαιδεύει στην απώλεια της κριτικής ικανότητας, ώστε να παράγει ένα αβέβαιο άτομο, το οποίο θα είναι ανοικτό σε όλες τις καταναλωτικές πιέσεις.
Σε ένα σχολείο που πρέπει να διδάσκεται η άγνοια με κάθε τρόπο που μπορούμε να φανταστούμε. Σύμφωνα με τον Μισεά ο εκπαιδευτικός πρέπει να «διδαχθεί» την διάλυση της λογικής. Να μη διακρίνει το σημαντικό από το δευτερεύον, να δέχεται αδιαμαρτύρητα ένα πράγμα αλλά και το αντίθετό του.
Να διασκεδάζει, να ψυχαγωγεί, να αφήνει τους νέους να κάνουν «δημοκρατικά» ΖΑΠΙΝΚ όπως τους αρέσει, να τους ζητά να διηγηθούν τη ζωή τους, να τους δείχνει τα κεκτημένα της λογικής... και ο σεβασμός δεν είναι παρά κατάχρηση εξουσίας.
Θα πρέπει κυρίως να τους δείξει ότι δεν υπάρχει τίποτε να σκεφτούν από μόνοι τους, ότι δεν υπάρχει αντικείμενο της σκέψης. Υπάρχει ο Η/Υ το μαγικό παράθυρο που υποκαθιστά τις νοητικές λειτουργίες της αντίληψης της κρίσης της παρατηρητικότητας και της φαντασίας. Φυσικά ο αληθινός δάσκαλος δεν μπορεί να δεχθεί την κατάσταση αυτή της «συμπόνιας» για τον μαθητή, που οδηγεί στη κατασκευή ηλιθίων.
Δεν μπορεί να δεχθεί την κατασκευή ατόμων χωρίς κριτική σκέψη με αβέβαιη ταυτότητα που την τύχη τους την αναλαμβάνει τέλεια η σημερινή τηλεόραση και το σημερινό υπό διάλυση σχολείο.
Δηλαδή ένα σχολείο το οποίο εκπαιδεύει στην απώλεια της κριτικής ικανότητας, ώστε να παράγει ένα αβέβαιο άτομο, το οποίο θα είναι ανοικτό σε όλες τις καταναλωτικές πιέσεις.
Σε ένα σχολείο που πρέπει να διδάσκεται η άγνοια με κάθε τρόπο που μπορούμε να φανταστούμε. Σύμφωνα με τον Μισεά ο εκπαιδευτικός πρέπει να «διδαχθεί» την διάλυση της λογικής. Να μη διακρίνει το σημαντικό από το δευτερεύον, να δέχεται αδιαμαρτύρητα ένα πράγμα αλλά και το αντίθετό του.
Να διασκεδάζει, να ψυχαγωγεί, να αφήνει τους νέους να κάνουν «δημοκρατικά» ΖΑΠΙΝΚ όπως τους αρέσει, να τους ζητά να διηγηθούν τη ζωή τους, να τους δείχνει τα κεκτημένα της λογικής... και ο σεβασμός δεν είναι παρά κατάχρηση εξουσίας.
Θα πρέπει κυρίως να τους δείξει ότι δεν υπάρχει τίποτε να σκεφτούν από μόνοι τους, ότι δεν υπάρχει αντικείμενο της σκέψης. Υπάρχει ο Η/Υ το μαγικό παράθυρο που υποκαθιστά τις νοητικές λειτουργίες της αντίληψης της κρίσης της παρατηρητικότητας και της φαντασίας. Φυσικά ο αληθινός δάσκαλος δεν μπορεί να δεχθεί την κατάσταση αυτή της «συμπόνιας» για τον μαθητή, που οδηγεί στη κατασκευή ηλιθίων.
Δεν μπορεί να δεχθεί την κατασκευή ατόμων χωρίς κριτική σκέψη με αβέβαιη ταυτότητα που την τύχη τους την αναλαμβάνει τέλεια η σημερινή τηλεόραση και το σημερινό υπό διάλυση σχολείο.
Τι όπλα έχει όμως όταν η γνώση είναι μόνο εμπόρευμα;
Όταν γνωρίζουμε ότι το όνειρο του καπιταλισμού δεν είναι μόνο να οδηγήσει τα όρια της εμπορευματοποίησης στα πέρατα του κόσμου όπου τα πάντα είναι εμπορεύσιμα (αγοροπωλησίες παιδιών, οργάνων, δικαιώματα στο νερό, στο γονιδίωμα…) αλλά επίσης και την χειραγώγηση του νου στις καταναλωτικές επιθυμίες που πρέπει να εμφυτευτούν από την παιδική ηλικία.
Ζούμε από αυτή την άποψη μια κρίσιμη καμπή, γιατί όταν θίγεται η λειτουργία της νόησης μας, διατρέχουν κίνδυνο όχι μόνο οι θεσμοί που μας ρυθμίζουν, αλλά επίσης και κυρίως αυτό που είμαστε, αυτό που γινόμαστε.
Όταν γνωρίζουμε ότι το όνειρο του καπιταλισμού δεν είναι μόνο να οδηγήσει τα όρια της εμπορευματοποίησης στα πέρατα του κόσμου όπου τα πάντα είναι εμπορεύσιμα (αγοροπωλησίες παιδιών, οργάνων, δικαιώματα στο νερό, στο γονιδίωμα…) αλλά επίσης και την χειραγώγηση του νου στις καταναλωτικές επιθυμίες που πρέπει να εμφυτευτούν από την παιδική ηλικία.
Ζούμε από αυτή την άποψη μια κρίσιμη καμπή, γιατί όταν θίγεται η λειτουργία της νόησης μας, διατρέχουν κίνδυνο όχι μόνο οι θεσμοί που μας ρυθμίζουν, αλλά επίσης και κυρίως αυτό που είμαστε, αυτό που γινόμαστε.
Για να ξυπνήσει η ψυχή του νέου και να οδηγηθεί σε μια ανώτερη αντίληψη ζωής χρειάζεται η επικοινωνία, η διαλεκτική σκέψη η τέχνη και το ηθικό κέντρο.
Το ηθικό κέντρο που αντλεί το περιεχόμενό του από μια υπέρ-μνήμη –όπως σοφά αναφέρουν οι παλιότεροι δάσκαλοι- που διατηρεί όλες τις κατακτήσεις του ανθρώπου.
Τις κατακτήσεις που ξεκινούν από μια ιστορική αφετηρία του παρελθόντος και χάνονται μέσα στους μύθους και τους θρύλους, που σχεδόν ομόφωνα καταλήγουν σε κάποιο αρχέγονο δίκαιο.
Δηλαδή την κριτική ΣΚΕΨΗ.
Το ηθικό κέντρο που αντλεί το περιεχόμενό του από μια υπέρ-μνήμη –όπως σοφά αναφέρουν οι παλιότεροι δάσκαλοι- που διατηρεί όλες τις κατακτήσεις του ανθρώπου.
Τις κατακτήσεις που ξεκινούν από μια ιστορική αφετηρία του παρελθόντος και χάνονται μέσα στους μύθους και τους θρύλους, που σχεδόν ομόφωνα καταλήγουν σε κάποιο αρχέγονο δίκαιο.
Δηλαδή την κριτική ΣΚΕΨΗ.
