Όχι στη μαγνητοσκόπηση του μαθήματος
Επί 23 χρόνια που ήμουν διευθυντής γυμνασίου στη Σχολή Μωραΐτη αντιστάθηκα πολύ έντονα στις φωτογραφήσεις και τις μαγνητοσκοπήσεις κάθε είδους, με εξαίρεση για τις σχολικές γιορτές και τις θεατρικές παραστάσεις και πάντα με αυστηρές προδιαγραφές.
Είχα ακούσει πολλές φορές αιτήματα γονέων για παρακολούθηση των κοινόχρηστων χώρων του Σχολείου με κάμερα για λόγους ασφάλειας. Μου είχε ζητηθεί να τοποθετηθεί κάμερα ακόμη και στα αποδυτήρια και στους προθάλαμους των τουαλετών, αλλά, παρά τα τόσο παράλογα αιτήματα από μια πολύ μικρή μερίδα γονέων ευτυχώς, κανείς δεν μου ζήτησε να μπει κάμερα και μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας. Και όταν η γενική διεύθυνση του Σχολείου μου ζήτησε να μπαίνω στις τάξεις, για να παρακολουθώ την ποιότητα του μαθήματος αρνήθηκα κατηγορηματικά σε αυτό το παιχνίδι εξουσίας. Η αίθουσα διδασκαλίας και το μάθημα δεν πρέπει να παραβιάζονται από κανένα μάτι, κανένα αυτί, καμιά παρουσία τρίτου προσώπου. Και μπορώ να διαβεβαιώσω ότι τα μάτια και τα αυτιά των τρίτων είναι στην πλειοψηφία τους κακόβουλα.
Μου είχε τύχει να κυκλοφορούν μαγνητοσκοπημένα στιγμιότυπα από κινητά μαθητών σε ώρα αντικατάστασης απόντος καθηγητή ή ακόμη και κατά την ώρα του διαλείμματος, που τα χρησιμοποιούσαν γονείς, για να ισχυριστούν ότι ο εικονιζόμενος καθηγητής δεν μπορεί να επιβάλει την τάξη και να κάνει μάθημα. Και δεν θέλω να θυμάμαι το μπούλιγκ που γινόταν με μαγνητοσκοπημένες ιδιωτικές στιγμές παιδιών.
Τώρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την απαίτηση του υπουργείου παιδείας να μαγνητοσκοπούνται τα μαθήματα, για να προβάλλονται στα παιδιά που αδυνατούν να παρακολουθήσουν το μάθημα.
Κατανοώ την ανάγκη, κατανοώ τις έκτακτες ανάγκες αυτής της περιόδου, αλλά ούτε σε αυτήν, ούτε σε άλλη περίπτωση εγώ ως διευθυντής σχολείου δεν θα επέτρεπα να γίνει μαγνητοσκόπηση την ώρα του μαθήματος. Υπάρχουν κάποια όρια που δεν πρέπει ποτέ και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες ή ανάγκες να παραβιάζονται. Και αν γίνει υποχώρηση σε αυτή την ανάγκη, πάντα θα εμφανίζονται τέτοιες ανάγκες στο μέλλον με αυτήν ή με άλλη ηγεσία στο υπουργείο παιδείας, με αυτήν ή με άλλη κυβέρνηση. Κάθε τόσο αδειάζουν από παιδιά οι σχολικές αίθουσες λόγω γρίπης, πάντα θα υπάρχουν παιδιά που λείπουν, παιδιά που έχουν απορίες, παιδιά που κάνουν επανάληψη, παιδιά που προετοιμάζονται για εξετάσεις. Γιαυτό η άρνηση πρέπει και τώρα και στο μέλλον να είναι κατηγορηματική.
Το σχολικό μάθημα δεν είναι ακαδημαϊκή διάλεξη, δεν είναι δημόσια διάλεξη, δεν είναι ανακοίνωση σε επιστημονικό συνέδριο. Το σχολικό μάθημα δεν παράγεται από μια επιστημονική αυθεντία, αλλά από όλη την τάξη. Δεν παράγεται μόνο από τον εκπαιδευτικό, αλλά και από όλα τα παιδιά. Ο/η εκπαιδευτικός δεν απευθύνεται σε ένα απρόσωπο και ανώνυμο ακροατήριο από ένα χειρόγραφο που έχει μπροστά του. Απευθύνεται σε όλα τα παιδιά μαζί, αλλά και σε καθένα χωριστά, κάνει το μάθημα μαζί με όλα τα παιδιά, αλλά και με το καθένα χωριστά. Και κυρίως η σχολική αίθουσα είναι κατεξοχήν ο χώρος όπου γίνονται λάθη, πολλά λάθη, γιατί τα παιδιά μαθαίνουν κυρίως από τα λάθη τους. Λάθη που προσπερνιούνται, που ξεχνιούνται, λάθη που δεν στιγματίζουν. Μέσα στη σχολική αίθουσα τα παιδιά που μιλάνε πολύ θα συγκρατηθούν, για να μιλήσουν και τα παιδιά που μιλάνε λίγο ή καθόλου. Τα παιδιά που έχουν απορίες θα ενθαρρυνθούν να διατυπώσουν τις απορίες τους και τα παιδιά που έχουν καταλάβει το μάθημα θα μάθουν να είναι υπομονετικά με τα παιδιά που έχουν κενά στις γνώσεις τους. Τα παιδιά μέσα στην τάξη δεν μιλάνε μόνο για να ελεγχθούν οι γνώσεις τους. Κυρίως μιλάνε, για να προχωρήσει το μάθημα παρακάτω. Με τη συμμετοχή των παιδιών προχωράει το μάθημα, όχι με τον μονόλογο του εκπαιδευτικού.
Αλλά μέσα στην τάξη μπορεί να γίνουν κι άλλα πράγματα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιο παιδί το έπαιρνε ο ύπνος κι εγώ έκανα νόημα στα άλλα παιδιά να κάνουν ησυχία κι εγώ μιλούσα χαμηλόφωνα, για να μην ξυπνήσει το παιδί που κοιμόταν. Γιατί συχνά οι έφηβοι υποφέρουν από αϋπνία κι αν το παιδί κοιμόταν δέκα-δεκαπέντε λεπτά θα μπορούσε να συνεχίσει με πιο καθαρό μυαλό την υπόλοιπη μέρα. Κι άλλοτε πάλι που τα έβλεπα αγχωμένα, γιατί είχαν τεστ την επόμενη ώρα, τα άφηνα το τελευταίο δεκαπεντάλεπτο να συζητήσουν μεταξύ τους τις απορίες τους και να κάνουν μια τελευταία επανάληψη. Και τα άφηνα να γελούν και τα έκανα να γελούν. Γιατί το γέλιο είναι ιερή στιγμή για το παιδί, εφόσον δεν γελάει εις βάρος κάποιου άλλου.
Πριν από λίγες ημέρες μια παλιά μου μαθήτρια μου έστειλε ένα μήνυμα: «Σας αγαπώ πάντα… Ήμουν μαθήτριά σας δεκαετία 80… Μας κάνατε πλάκα τσα πίσω από την κουρτίνα…»
Γιατί η σχολική τάξη είναι μια μεγάλη αγκαλιά. Και μέσα στην αγκαλιά χωράει πολύ κλάμα και πολύ γέλιο. Αυτό που δεν χωράει είναι η κάμερα, φανερή ή κρυφή.
Ο Νίτσε έλεγε ότι ο δάσκαλος είναι ο κατεξοχήν πατέρας. Εγώ, λοιπόν, σας λέω πως ο δάσκαλος πρέπει να είναι η κατεξοχήν μητέρα. Και πρέπει να παραμείνει μητέρα που δεν υποκαθίσταται, ούτε αντικαθίσταται από την τεχνολογία.
Το μισό χαρτοφυλάκιο της κυρίας Κεραμέως μαγνητοσκοπείται και προβάλλονται από την τηλεόραση λειτουργίες και ακολουθίες. Ας μείνει το άλλο μισό χαρτοφυλάκιο στην ησυχία του. Με την μαγνητοσκόπηση του μαθήματος δεν εξυπηρετείται η παιδεία. Η πολιτική του υπουργείου παιδείας εξυπηρετείται. Κανένας και καμιά εκπαιδευτικός με στοιχειώδη αυτοσεβασμό δεν πρέπει να ενδώσει σε αυτήν την πολιτική. Με το όχι στη μαγνητοσκόπηση διαφυλάσσουμε τις θεμελιώδεις αξίες της δημοκρατικής παιδείας και της ανθρωπιάς μας.
..............................................................................................................................
..............................................................................................................................
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΑΠΟ: https://sarantakos.wordpress.com/2020/05/11/cameras/
https://sarantakos.wordpress.com/2020/05/11/cameras/#more-29084
Να μπουν κάμερες στις σχολικές τάξεις;
Posted by sarant στο 11 Μαΐου, 2020
...............................................................................................................................ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ
ΑΠΟ:https://www.in.gr/2020/05/10/apopsi/kameres-sta-sxoleia-oi-sovares-epiptoseis/
Κάμερες στα σχολεία: Οι σοβαρές επιπτώσεις
Η κάμερα στη σχολική αίθουσα δεν πρόκειται να διαρκέσει όσο κι η πανδημία. Αν έρθει, θα έρθει για να μείνει.
Είναι παραπάνω από σαφές ότι η Νίκη Κεραμέως ποντάρει σε ανάδειξη της προσωπικής της επιτυχίας, στο χτίσιμο της προσωπικής της πολιτικής καριέρας πολύ περισσότερο από όσο ποντάρει συλλογικά στην επιτυχία της κυβέρνησης. Η νέα και φιλόδοξη υπουργός αποφασίζει συχνά με τρόπο που ενισχύει το προφίλ της σκληρής και αδέκαστης και, πάνω από όλα, ικανής να υλοποιήσει κάθε της στόχο. Έτσι, πέρασε την τροπολογία για τις κάμερες κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου για το Μεταναστευτικό, αποφεύγοντας με αυτόν τον τρόπο τους υψηλούς τόνους.
Μέσα στην αναμπουμπούλα της πανδημίας δε δώσαμε ιδιαίτερη σημασία ούτε στο υπέρογκο ποσό που ξοδεύτηκε για την τηλεδιδασκαλία, ούτε και στην αποτυχία του εγχειρήματος, αφού οι μαθητές δε φάνηκαν να συνεργάζονται. Τώρα έρχεται η ώρα να αντιμετωπίσουμε την επιστροφή στα θρανία των μαθητών που πάνω στη ζέση της εφηβείας πολύ δύσκολα θα λάβουν σοβαρά υπόψη τα μέτρα προστασίας για τον κορονοϊό και των εκπαιδευτικών, για τους οποίους δεν υπάρχει καμία ειδική μέριμνα σε περίπτωση που ανήκουν ή συζούν με ανθρώπους εκ των ευπαθών ομάδων, πάρα μόνο μία ενδεχόμενη άδεια κατόπιν αίτησης, το περιεχόμενο της οποίας είναι ασαφές.
Μάλιστα, η Υπουργός Παιδείας προτείνει την τοποθέτηση κάμερας στις σχολικές αίθουσες, ώστε να μη χάνουν το μάθημα ακόμα και οι απόντες. Κι αν ακούγεται «αθώα» πρωτοβουλία, η παγκόσμια εμπειρία έχει να πει τα αντίθετα.
Τα στοιχεία
Σε παγκόσμιο επίπεδο οι κάμερες στις σχολικές αίθουσες απείχαν παρασάγγας από τα υποτιθέμενα θετικά αποτελέσματα. Όταν εφαρμόστηκαν στις ΗΠΑ, μετά το κύμα βίας κι ενόπλων επιθέσεων στα σχολικά ιδρύματα, η αρχική ιδέα ήταν να προφυλαχθούν οι μαθητές. Ωστόσο, τα αποτελέσματα ήταν δραματικά.
Πέραν του τεράστιου κόστους του εξοπλισμού (που εν όψει τρομερής ύφεσης αναρωτιέμαι πώς σκέφτεται να το καλύψει το υπουργείο Παιδείας), σε χώρες που εφαρμόστηκε το μέτρο η σχολική βία όχι απλώς δε μειώθηκε, αλλά αντίθετα αυξήθηκε. Η ύπαρξη κάμερας έκανε τους μαθητές να νιώθουν ότι παρακολουθούνται σα να βρίσκονται σε ριάλιτυ σόου, ενώ η πλειοψηφία έχασε τη σχέση εμπιστοσύνης που είχε με τον εκπαιδευτικό και το σχολείο γενικότερα.
Το ίδιο συνέβη και με τους γονείς, που αντιδρούσαν στην ζωντανή μετάδοση της εικόνας των παιδιών τους. Παράλληλα, αυτό το οργουελικό φιάσκο λειτούργησε αρνητικά και στη συμπεριφορά των μαθητών, εκτός από τον ψυχισμό τους. Σύμφωνα με έρευνες, η σχολική βία όχι απλώς δεν έπαψε, αλλά το τεταμένο κλίμα «μεταφέρθηκε» σε μη παρακολουθούμε τους χώρους, όπως στις τουαλέτες ή σε διαδρόμους χωρίς κάμερες.
Η αίσθηση της συνεχούς παρακολούθησης, ακολουθούμενη από καχυποψία, αύξησε τα «ζωώδη» ένστικτα των παιδιών, που συχνά ένιωθαν υπεύθυνοι για κάτι κακό, χωρίς να είναι, πράγμα που τους προκαλούσε στρες και βίαιες αντιδράσεις. Φυσικά, η υλικές καταστροφές έφεραν τεράστια κόστη, αφού οι μαθητές έσπασαν, τελικά, τις κάμερες.
Η ηθική διάσταση
Πέραν των περιττών ρομαντισμών για το δικαίωμα του εφήβου να «επαναστατεί», να κάνει κοπάνες, να μη νιώθει εγκλωβισμένος σε ένα ήδη σκληρό εκπαιδευτικό σύστημα, υπάρχει πάντοτε η ψυχολογική διάσταση. Πολλά παιδιά που ήρθαν αντιμέτωπα με κάμερες, άρχισαν να αποκτούν αίσθηση πανικού, στρες, καχυποψία, ακόμα μανία καταδίωξης.
Εδώ έρχεται η ηθική διάσταση του πράγματος. Μπορεί η κάμερα να εξυπηρετεί τα σχέδια και το προφίλ που θέλει να προβάλει η κ. Κεραμέως, αλλά οι επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των παιδιών είναι, φαντάζομαι ομολογουμένως, απείρως σημαντικότερες.
Η ελληνική κοινωνία και το δημόσιο σχολείο δεν έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με την αμερικανική, όπου αρκετοί μαθητές παράτησαν τις σπουδές τούς εξαιτίας της συναισθηματικής φόρτισης. Αλλά στα εν Ελλάδι ζητήματα, τα παιδιά και οι εκπαιδευτικοί έχουν ήδη να αντιμετωπίσουν τα καθ’ημάς προβλήματα.
Μιλάμε, λοιπόν, για στέρηση της ασφάλειας των προσωπικών δεδομένων. Η κάμερα στη σχολική αίθουσα δεν πρόκειται να διαρκέσει όσο κι η πανδημία. Αν έρθει, θα έρθει για να μείνει. Για να ελέγχει τον υπό αξιολόγηση εκπαιδευτικό, τα παιδιά, για να καλλιεργεί ένα κλίμα ανασφάλειας, όπως έχει αποδειχθεί στο εξωτερικό ότι συμβαίνει.
Κοινώς, είμαστε αντιμέτωποι με μία από τις χειρότερες μεταρρυθμιστικές για την Παιδεία πρωτοβουλίες από ενάρξεως της ιστορίας του εκπαιδευτικού συστήματος.
