Την ώρα που στην Ελλάδα ένας ανόητος πρώην πρωθυπουργός δεν καταλαβαίνει τίποτα και επιμένει στην ανάγκη… παγκόσμιας διακυβέρνησης, ένας Γάλλος ευπατρίδης, ένας αληθινός Ευρωπαίος, ο Φιλίπ ντε Βιλλιέ αναλύει με συνέντευξη στην επιθεώρηση “Valeurs actuelles” τη βαθύτερη σημασία της κρίσης του κορονοϊού που διαλύει το μύθο της “ευτυχισμένης παγκοσμιοποίησης” και σηματοδοτεί την επιστροφή σ’ ένα τετράγωνο της επιβίωσης: σύνορα- κυριαρχία- τοπικότητα- οικογένεια. Υπενθυμίζοντας πως από το 1994 επεσήμαινε πως η παγκοσμιοποίηση είναι «ένα σύστημα καταπίεσης στο οποίο οι φτωχοί των πλούσιων χωρών επιδοτούν τους πλούσιους των φτωχών χωρών, με συνέπεια οι επιχειρήσεις να πηγαίνουν όπου η παραγωγή είναι φθηνότερη ώστε να πουλάνε όπου υπάρχει αγοραστική δύναμη», μιλά για μια παγίδα που κάποια στιγμή θα έκλεινε. Αυτή η στιγμή έφτασε: «Η παγκοσμιοποίηση, η οποία για την Ευρώπη δεν υπήρξε κάτι περισσότερο από δούρειος ίππος, ευνόησε τέσσερις θανατηφόρες κρίσεις. Τη χρηματοπιστωτική κρίση, την οικονομική κρίση, τη μεταναστευτική κρίση (μια μετανάστευση που δεν είναι πλέον εργασία, αλλά διευθέτηση που εγκαθιστά στο έδαφός μας την αντιπαράθεση δύο πολιτισμών- σκεφτείτε τον Ερντογάν, γράφει, στον οποίο έναντι έξι δισεκατομμυρίων ευρώ, η Ευρώπη ανέθεσε την αποστολή να φυλάει τα σύνορά της και επομένως, εναπόκειται σε αυτόν να ανοίξει τις κλειδαριές όποτε το θέλει) και τώρα την υγειονομική κρίση.
Ο ντε Βιλλιέ περιγράφει την προπαγάνδα ενός αχαλίνωτου καπιταλισμού ο οποίος επέλεξε πρώτα την αμερικανική και κατόπιν την κινεζική αλλοτρίωση, μέσω ενός διεθνούς καταμερισμού εργασίας που έκανε τη Γαλλία (αλλά και την Ευρώπη θα προσθέταμε) μια χώρα χωρίς επαρκή βιομηχανία, μια χώρα που δεν διαθέτει φάρμακα και ανταλλακτικά, που πωλεί τις πλατφόρμες των αεροδρομίων της και που ευνοεί την υποβάθμιση της γεωργίας σε μια αυτοκτονική αγροχημική διαδικασία. Σε αυτήν την κρίση –συνεχίζει ο Ντε Βιλλιέ– από την αρχή, τα θεσμικά όργανα των Βρυξελλών έχουν πέσει κάτω στο ταπί και είναι τα εθνικά κράτη που έχουν αναλάβει όλους τους μοχλούς. «Μετά το Μπρέξιτ χθες και τον κορωνοϊό σήμερα, το καθίδρυμα των Βρυξελλών είναι νεκρό. Είναι σαν μια αποκεφαλισμένη πάπια που συνεχίζει να τρέχει. Χωρίς κεφάλι και χωρίς εγκέφαλο, όμως, τίποτα δεν ζει. Το μεγάλο ερώτημα που βρίσκεται σήμερα στην ημερήσια διάταξη είναι να φτιάξουμε κάτι άλλο, μια συναυλία εθνών. Σε μια συναυλία, δεν επιδιώκουμε όλοι να φυσούν την ίδια τρομπέτα, αλλά να εναρμονίζουν τους οργανικούς τους ήχους, για το λόγο ακριβώς ότι είναι όλοι μοναδικοί. Ας σταματήσουμε λοιπόν να τρέχουμε πίσω από μια ιστορία που γίνεται χωρίς εμάς».
Τι πρέπει να γίνει; Ο ντε Βιλλιέ είναι ξεκάθαρος: να αμφισβητήσουμε το κυρίαρχο αναπτυξιακό και κοινωνικό μοντέλο και να αφομοιώσουμε τα τέσσερα μεγάλα μαθήματα αυτής της κρίσης.
Το πρώτο μάθημα είναι οικονομικό, να επιστρέψουμε σε μια παραγωγική τοπική οικονομία, στην πραγματική οικονομία. Να ξεκινήσει ο μεγάλος επαναπατρισμός των ζωντανών δυνάμεών μας και να το κάνουμε αυτό πριν το ευρώ καταρρεύσει στον επόμενο ιό. Να αναδημιουργήσουμε μια εθνική βιομηχανία, μια εθνική γεωργία που δεν θα παραβιάζει τη φύση, που θα είναι αποσυνδεδεμένη από την αγροχημεία. Να αναδιοργανώσουμε εθνική βιομηχανία φαρμάκου, βιομηχανία ανταλλακτικών, να φέρουμε όλες τις στρατηγικές μας παραγωγές στη χώρα μας.
Το δεύτερο μάθημα είναι συνταγματικό, να αποκαταστήσουμε τα σύνορά μας, τα οποία όλοι οι καλόπιστοι ανακαλύπτουν σήμερα ότι είναι φίλτρα υγείας, προστασίας και ειρήνης. Το τρίτο μάθημα είναι οικολογικό. Η υπεροχή του τοπικού πρέπει να αποκατασταθεί στις ανταλλαγές μας και στις παραγωγές μας. Να επιστρέψουμε στα προϊόντα του κοντινού αγροκτήματος. Το τέταρτο μάθημα είναι νομικό. Δεν μπορούμε πλέον να δεχτούμε την υπεροχή ενός απλού κανονισμού των Βρυξελλών επί του ίδιου του συντάγματός μας. Δεν μπορούμε πλέον να δεχτούμε την τρομοκρατία της πολιτικής ορθότητας που με τα γεμάτα μίσος παρακλάδια της επιδιώκει να τρομοκρατεί την ελεύθερη έκφραση και να επιβάλλει τον κομφορμισμό στη σκέψη.
Ο ντε Βιλλιέ περιγράφει την προπαγάνδα ενός αχαλίνωτου καπιταλισμού ο οποίος επέλεξε πρώτα την αμερικανική και κατόπιν την κινεζική αλλοτρίωση, μέσω ενός διεθνούς καταμερισμού εργασίας που έκανε τη Γαλλία (αλλά και την Ευρώπη θα προσθέταμε) μια χώρα χωρίς επαρκή βιομηχανία, μια χώρα που δεν διαθέτει φάρμακα και ανταλλακτικά, που πωλεί τις πλατφόρμες των αεροδρομίων της και που ευνοεί την υποβάθμιση της γεωργίας σε μια αυτοκτονική αγροχημική διαδικασία. Σε αυτήν την κρίση –συνεχίζει ο Ντε Βιλλιέ– από την αρχή, τα θεσμικά όργανα των Βρυξελλών έχουν πέσει κάτω στο ταπί και είναι τα εθνικά κράτη που έχουν αναλάβει όλους τους μοχλούς. «Μετά το Μπρέξιτ χθες και τον κορωνοϊό σήμερα, το καθίδρυμα των Βρυξελλών είναι νεκρό. Είναι σαν μια αποκεφαλισμένη πάπια που συνεχίζει να τρέχει. Χωρίς κεφάλι και χωρίς εγκέφαλο, όμως, τίποτα δεν ζει. Το μεγάλο ερώτημα που βρίσκεται σήμερα στην ημερήσια διάταξη είναι να φτιάξουμε κάτι άλλο, μια συναυλία εθνών. Σε μια συναυλία, δεν επιδιώκουμε όλοι να φυσούν την ίδια τρομπέτα, αλλά να εναρμονίζουν τους οργανικούς τους ήχους, για το λόγο ακριβώς ότι είναι όλοι μοναδικοί. Ας σταματήσουμε λοιπόν να τρέχουμε πίσω από μια ιστορία που γίνεται χωρίς εμάς».
Τι πρέπει να γίνει; Ο ντε Βιλλιέ είναι ξεκάθαρος: να αμφισβητήσουμε το κυρίαρχο αναπτυξιακό και κοινωνικό μοντέλο και να αφομοιώσουμε τα τέσσερα μεγάλα μαθήματα αυτής της κρίσης.
Το πρώτο μάθημα είναι οικονομικό, να επιστρέψουμε σε μια παραγωγική τοπική οικονομία, στην πραγματική οικονομία. Να ξεκινήσει ο μεγάλος επαναπατρισμός των ζωντανών δυνάμεών μας και να το κάνουμε αυτό πριν το ευρώ καταρρεύσει στον επόμενο ιό. Να αναδημιουργήσουμε μια εθνική βιομηχανία, μια εθνική γεωργία που δεν θα παραβιάζει τη φύση, που θα είναι αποσυνδεδεμένη από την αγροχημεία. Να αναδιοργανώσουμε εθνική βιομηχανία φαρμάκου, βιομηχανία ανταλλακτικών, να φέρουμε όλες τις στρατηγικές μας παραγωγές στη χώρα μας.
Το δεύτερο μάθημα είναι συνταγματικό, να αποκαταστήσουμε τα σύνορά μας, τα οποία όλοι οι καλόπιστοι ανακαλύπτουν σήμερα ότι είναι φίλτρα υγείας, προστασίας και ειρήνης. Το τρίτο μάθημα είναι οικολογικό. Η υπεροχή του τοπικού πρέπει να αποκατασταθεί στις ανταλλαγές μας και στις παραγωγές μας. Να επιστρέψουμε στα προϊόντα του κοντινού αγροκτήματος. Το τέταρτο μάθημα είναι νομικό. Δεν μπορούμε πλέον να δεχτούμε την υπεροχή ενός απλού κανονισμού των Βρυξελλών επί του ίδιου του συντάγματός μας. Δεν μπορούμε πλέον να δεχτούμε την τρομοκρατία της πολιτικής ορθότητας που με τα γεμάτα μίσος παρακλάδια της επιδιώκει να τρομοκρατεί την ελεύθερη έκφραση και να επιβάλλει τον κομφορμισμό στη σκέψη.
