ενδείξεις - αντενδείξεις





πρός τό δεῖν οὕτω



Προηγούμενα εὕσημον λόγον δῶτε








by : tinakanoumegk

Τα σέβη μας στους αγωνιζόμενους νησιώτες Λέσβου, Χίου και Σάμου


Σίγουρα δεν τα χρειάζονται αλλά πρέπει να τους τα αποδώσουμε. Το θέαμα των ηττημένων πραιτόρων της κεντρικής εν Ελλάδι εξουσίας, που τόσο αλαζονικά επιχείρησε να επιβάλλει την θέλησή της στους νησιώτες, ήταν εξόχως καθάρσιο του τέλματος στο οποίο τους είχαν οδηγήσει.

Βέβαια, τίποτε δεν τελείωσε, όλα τα ζητήματα παραμένουν ανοιχτά και το κράτος θα επανέλθει, όσο κι αν σήμερα γελοιοποιείται λέγοντας πως «η πρώτη φάση των εργασιών έχει ολοκληρωθεί». Είναι πολύ σημαντικό, όμως, το γεγονός ότι οι κάτοικοι επανοικειοποιήθηκαν, σ’ ένα βαθμό τουλάχιστον, τις υποθέσεις του τόπου τους παύοντας να υφίστανται ως έρμαια τους σχεδιασμούς ορατών και αόρατων κέντρων εξουσίας, εντόπιων και διεθνών. Έδειξαν τί σημαίνει να ανήκεις σε έναν τόπο: Τίποτε δεν μπορεί να συμβεί σ’ αυτόν χωρίς την δική σου ευθύνη, συμμετοχή και θέληση. Και αυτό έχει τη σημασία του απέναντι σε ένα κυρίαρχο ιδεολογικό ρεύμα όπου υποτίθεται πως κανένα έδαφος δεν ανήκει σε κανέναν μόνο και μόνο για να υπονοηθεί και να επιβεβαιωθεί πως ανήκει αποκλειστικά στους νεο-φεουδάρχες της πολιτικής και της οικονομίας.

Έχει σημασία να θυμηθούμε πως αυτοί είναι οι ίδιοι άνθρωποι που διέσωζαν και φρόντιζαν τους θαλασσοδαρμένους είτε πρόσφυγες είτε μετανάστες που έφταναν στις ακτές τους. Δεν υπάρχει καμμία αντίφαση στις αλλοτινές με τις τωρινές τους πράξεις. Καλώς έπραξαν τότε, φερόμενοι ως άνθρωποι απέναντι σε ανθρώπους, καλώς πράττουν και τώρα αρνούμενοι να έχουν στον τόπο τους ουσιαστικά κολαστήρια και φυλακές που δεν τιμούν κανέναν. Αρνούμενοι επίσης να αποδεχτούν την επιβολή ενός καθεστώτος υποχρεωτικής ανάμειξης πληθυσμών με όρους που κανείς δεν γνωρίζει και κανείς δεν ελέγχει πέραν των πρακτόρων του ΟΗΕ όπως οι ποικιλώνυμες ΜΚΟ. Δεν υπάρχει τίποτε το κακό στην ανάμειξη πληθυσμών όταν αυτό συμβαίνει με φυσικό τρόπο και με τη θέληση των άμεσα εμπλεκόμενων. Όταν, όμως, η ανάμειξη πληθυσμών γίνεται εργαλείο της γεωπολιτικής, του πολέμου, της κατάκτησης και της διάλυσης κοινωνικών χώρων, όπως πράγματι συμβαίνει τώρα, τότε τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά και δεν πρέπει να επιχειρείται να θολώνεται το τοπίο με επικλήσεις δήθεν ανθρωπιάς, ειδικά από όσους βοήθησαν στο να συγκροτηθεί το απάνθρωπο τέρας της Μόριας.

Εκείνη την εποχή λοιπόν, κάποιοι στην Ευρώπη ουσιαστικά ειρωνεύονταν τους νησιώτες προτείνοντάς τους για βραβείο Νόμπελ ανθρωπιάς. Τότε δεν ήταν φανερό πως τους ειρωνεύονταν, αλλά έτσι ήταν: αυτοί γνώριζαν το που θα καταλήξει η κατάσταση με την σχεδιασμένη δήθεν «ολιγωρία» των «υπευθύνων». Πρώτα επιτρέπουμε στο πρόβλημα να διογκωθεί και μετά επιβάλλουμε μια εξ αρχής προκαθορισμένη «λύση» που επιθυμούμε. Είναι μια ακόμη ένδειξη έσχατης χαιρεκακίας από την πλευρά των εξουσιαστών, το να χρησιμοποιούν δηλαδή την ίδια την ανθρωπιά προκειμένου να καταστρέψουν ανθρώπους. Αυτό για κανένα λόγο δεν πρέπει να επιτρέπεται να συμβαίνει, ακόμη κι αν πρέπει να επιδεικνύεται σκληρότητα: Το αντίθετο μοιραία υποστηρίζει και εμπεδώνει την απανθρωπιά.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι πως σε κανέναν δεν επιτρέπεται να έχει μια πατρίδα εντός της οποίας να δύναται να αναπτύξει ελεύθερα την δημιουργικότητά του σύμφωνα με την φύση του εκάστοτε τόπου. Ούτε στον πρόσφυγα που την έχασε και ουσιαστικά την έχασε οριστικά γιατί κανείς εξουσιαστής δεν τον θέλει να ξαναγυρίσει πίσω (το παράδειγμα της Συρίας είναι ενδεικτικό). Ούτε στον μετανάστη που την απαρνήθηκε ποιος ξέρει για ποιον λόγο ή ανώτερη βία. Αλλά ούτε και στους γηγενείς οι οποίοι δέχονται τα κύματα όλων αυτών των πληθυσμών. Εάν, λοιπόν, κανείς δεν έχει πατρίδα, τότε το πεδίο ανοίγεται άπλετο στην παγκόσμια κυριαρχία να αλωνίζει όπως θέλει, όπου θέλει, δίχως να λογαριάζει καμμιά τοπική θέληση, ότι χρώμα ή χαρακτηριστικό και να έχει αυτή.
Γι’ αυτό εύγε και πάλι, εύγε…
by : tinakanoumegk

Μια ανάσα πριν από την έναρξη των καρναβαλιστικών εκδηλώσεων σε ολόκληρη τη χώρα και σε πολλές περιοχές οι φετινές εκδηλώσεις όπου πρωταγωνιστούν οι καρναβαλικές ομάδες, προετοιμάζονται με πυρετώδεις ρυθμούς. Απ’ αυτές ξεχωρίζει το  Συριανό Καρναβάλι «Γεώργιος Σουρής» 2020.
Πρωταγωνιστές του ο Γιώργος Σουρής, τα Ζεϊμπέκια, το 6ο Κυνήγι Κρυμμένου Λουκουμιού και το ίδιο το Λουκούμι που έχει την τιμητική του λόγω της εγγραφής του στο εθνικό ευρετήριο άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας μας, «παντρεύει» τη σάτιρα με την παράδοση και προσφέρει γερές δόσεις απόδρασης από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, ανεπανάληπτες στιγμές δημιουργίας, ξέφρενου κεφιού σε ντόπιους και επισκέπτες μέσα από ένα πλούσιο πρόγραμμα εκδηλώσεων, που θα διαρκέσει έως τις 3 Μαρτίου 2020.
Το πρόγραμμα του Συριανού Καρναβαλιού «Γεώργιος Σουρής» 2020 περιλαμβάνει πληθώρα εκδηλώσεων στο ιστορικό Θέατρο Απόλλων, την αναβίωση παραδοσιακών εθίμων από τα σοκάκια του μεσαιωνικού οικισμού της Άνω Σύρου, έως τις πλατείες της νεοκλασικής Ερμούπολης και τα πανέμορφα χωριά την Καθαρά Δευτέρα.
Το Συριανό Καρναβάλι «Γεώργιος Σουρής» 2020 εμπλουτίζεται φέτος και με νέα δρώμενα, όπως τα «Συριανο– Ιδώματα» και τους «Maska Runners». Για άλλη μια χρονιά θα γίνει η παρουσίαση στολών από τα καρναβαλικά πληρώματα και το σεργιάνι στην Ερμούπολη συνοδεία των κρουστών της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Δήμου Σύρου-Ερμούπολης, ενώ επιχειρήσεις του νησιού μεταμφιέζονται σε καρναβαλικά μουσεία και εκθέτουν στις βιτρίνες τους κουστούμια των ομάδων που έχουν παρελάσει τα προηγούμενα έτη.
Όλα τα δρώμενα συνθέτουν ένα μοναδικό εορταστικό σκηνικό και κάνουν ακόμη πιο διασκεδαστικές τις απόκριες, δημιουργώντας μία ατμόσφαιρα αισιοδοξίας, δημιουργίας, χαράς, φαντασίας και ξεφαντώματος σε ένα νησί που ανεκτίμητης ομορφιάς, ιστορίας και πολιτιστικής κληρονομιάς.

ΑΠΟ: https://www.real.gr/koinonia/arthro/syriano_karnabali_georgios_souris_2020-610443/?fbclid=IwAR2UZhX-66g2TgjkjQxFl09RP59VL3Z7e4Rva45t5ly72lNPZ5EipaGnrQg
Για να «κατεβάσετε» τον έντυπο οδηγό του Συριανού Καρναβαλιού «Γεώργιος Σουρής» δείτε παρακάτω:

by : tinakanoumegk


της Έλενας Ακρίτα
Σκέψου τώρα εσύ να μην είσαι Έλληνας. Σκέψου να μην έχεις ζήσει καν στην Ελλάδα. Και να πρέπει κάποιος να σού εξηγήσει πώς σε ένα διεθνές οικονομικό φόρουμ όπως αυτό των Δελφών, συμμετέχουν ως ομιλητές εννέα μέλη της οικογένειας του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις εσύ ο Σουηδός ο… νορμάλ ο άνθρωπος. Γίνεται φόρουμ. Διεθνές. Επιστημονικό. Στους Δελφούς. Και θα μιλήσουν εκεί τον Μάρτιο:
1. Κυριάκος Μητσοτάκης
2. Μαρέβα Γκραμπόφσκι σύζυγος Κυριάκου Μητσοτάκη.
3. Αλεξάνδρα Μητσοτάκη, αδελφή του Κυριάκου Μητσοτάκη
4. Αλεξία Μπακογιάννη, ανεψιά του Κυριάκου Μητσοτάκη.
5. Κώστας Μπακογιάννης, ανεψιός του Κυριάκου Μητσοτάκη
6. Σία Κοσιώνη, σύζυγος ανεψιού του Κυριάκου Μητσοτάκη.
7. Αντιγόνη Λυμπεράκη, βαφτισιμιά του πατέρα του Κυριάκου Μητσοτάκη.
8. Πλάτων Τήνιος, σύζυγος της βαφτισιμιάς του πατέρα του Κυριάκου Μητσοτάκη.
9. Κώστας Συνολάκης, βαφτισιμιός του πατέρα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Αυτό καλείσαι τώρα εσύ ο Έλληνας να εξηγήσεις στον Σουηδό συνάνθρωπό σου. Κι όχι μόνον να το εξηγήσεις εσύ: να το καταλάβει κι εκείνος.
Σέβομαι τις οικογενειακές παραδόσεις as much as the next person. Mε συγκινούν τα σόγια τα αγαπημένα. Να πάρε εμάς πχ Χριστούγεννα θα πάμε στα ξαδέλφια μου, των Φώτων θα μαζευτούμε σε μένα, Καθαρά Δευτέρα στης ανεψιάς μου. Α, όλα κι όλα τα κρατάμε τα έθιμα εμείς. Αλλά τα κρατάμε στο σπίτι μας. Δεν μαζευόμαστε να μιλάμε στα ξένα fora. Και ξέρετε τι γαμάτους επιστήμονες έχουμε εμείς στο σόι μας; Ένας κι ένας.
Γιατί το λέω αυτό. Γιατί όλο και θα βρεθεί κάποιος που θα ανεμίσει περήφανα το επιχείρημα «αν ο ομιλητής έχει τα τυπικά προσόντα τι πειράζει;»
Πειράζει.
Πολύ πειράζει.
Διότι αν η Μαρέβα έχει μαγαζί με ρούχα, έχουν κι άλλες μαγαζί με ρούχα. Αν η Αλεξάνδρα Μητσοτάκη είναι δικηγόρος, υπάρχουν κι άλλοι δικηγόροι. Και πολιτικοί επιστήμονες υπάρχουν, και δημοσιογράφοι υπάρχουν απ’ όλα τα καλά υπάρχουν. Και ως πρωθυπουργός οφείλεις να το (ανα)γνωρίζεις αυτό. Έστω για να μην σε πάρει στο στόμα της η γειτονιά.
Από λόγους στοιχειώδους πολιτικής ευθιξίας τι κάνεις λοιπόν; Ή μάλλον τι ΔΕΝ κάνεις; ΔΕΝ πας σε διεθνές φόρουμ σαν να κάνεις Πάσχα στο σπίτι σου στους Δελφούς. ΔΕΝ πας πώς να το κάνουμε δηλαδή; Δεν ξέρω τι συνέβαινε στα ‘60s, αλλά vintage στην πολιτική ζωή δεν υπάρχει: μόνο στα φουρό.
Το δεύτερο επιχείρημα είναι «όλοι οι πρωθυπουργοί τα ίδια κάνουνε».
Κακώς τα κάνουνε. Να μην τα κάνουνε. Κι όταν τα κάνουνε αυτοί, να τους το λέμε εμείς. Δυνατά και καθαρά. Αν αγαπάς τους συγγενείς σου να τους αγοράσεις πάστες, αγάπη μου. Όχι να τους ανεβάζει συλληβδην στο πόντιουμ.
Άσε που εδώ ο κ. Μητσοτάκης ξεπέρασε τα όρια. Γιατί, κύριε πρωθυπουργέ μου; Τόσο μεγάλη οικογένεια έχετε, γιατί περιοριστήκατε μόνον στους εννέα;
Ξέρετε τί μάς κουράζει; Το αυτονόητο. Κι ακόμα περισσότερο το να εξηγείς το αυτονόητο. Εδώ τώρα αφιερώνω 500 λέξεις για να αναλύσω τί; Το φως και το φανάρι. Να γράψω ό,τι πολύ απλά δεν νοείται να παίρνεις όλο σου το σόι και να το βαφτίζεις «ομιλητές στο φόρουμ των Δελφών».
Καλά συμβούλους δεν έχει αυτός ο άνθρωπος αναρωτιέμαι. Κάποιος να του πει «όπα θα μάς κράξουνε, βγάλε πεντέξι απ’ τους εννιά μη γίνουμε ρεζίλι;» Θέλει τεράστιο IQ για να αντιληφθείς αυτό το περίφημο αυτονόητο;
Κι όπως σχολίασε την είδηση η φίλη Έλενα Μηλιώτη:
«Παιδιά, από ‘δω η χώρα.
Χώρα, από ‘δω τα παιδιά!»
Συνεπώς, κύριε Πρωθυπουργέ τι να πω; Να σάς χαιρόμαστε.
Κι εσάς κι όλο σας το σόι.

Έλενα Ακρίτα / fb
by : tinakanoumegk


 
     Εννοούνται θεατρικά δρώμενα έξω από παραδοσιακούς χώρους παραστάσεων; Ευνοούνται ποιοτικές πρωτοβουλίες ουσιώδους ψυχαγωγίας εν μέσω «κοπής της πίτας» και γλεντιού επιμηκυνόμενης πρωτοχρονιάς;

    Είναι ερωτήματα που θέτει η παρουσίαση του θεατρικού δρώμενου «ΔΕΣΕ ΜΕ» στον Πολυχώρο «Δένδρο της γνώσης» στο Ξυλόκαστρο. Η Τερέζα Λουίζου παράγει με ευθύνη την μετάβαση στην καλλιτεχνική δημιουργία, σε ένα ολοκληρωμένο αισθητικό γεγονός.

     Σε μικρό χώρο, με σκηνή μικρής απόστασης από τους θεατές η σκηνοθέτης αποδεικνύει ότι είναι σε θέση να προσεγγίσει και ενσωματώσει τον χώρο, να απελευθερώσει και διευρύνει τα δημιουργικά περιθώρια του σκηνοθέτη και των άλλων συντελεστών. Έτσι, η δουλειά επικεντρώνεται στα στοιχειώδη: στο σώμα του ηθοποιού, την φωνή, την κίνηση, το πνεύμα του και την φαντασία. Η ζωή στον απόκοσμο καθημερινό μας κόσμο παραδόθηκε με σιωπές και εκρήξεις. Με πλουραλισμό σημασιών και συμβολικών εικόνων. Μια διαμαρτυρία προς τον εαυτό μας, από εμάς και από τους άλλους. Ένας μικροκοινωνικός εσωτερικός διάλογος. Οι μεταβάσεις από το «σοβαρό» στο «αστείο», από το «δεδομένο» στην «υπερβολή», και από την «πραγματικότητα» στον «παραλογισμό», η συμπλοκή του ψέματος και της αλήθειας πλέκονται σε μορφή απόλαυσης και μαθητείας. Όλα αυτά παραδόθηκαν με ομοιογενή ψυχοκινητική έκφραση, χωρίς αναπαραστατικούς δογματικούς κώδικες προκάτ. Χωρίς τυπολατρικές υπηρεσίες σε ένα συντηρητικό καταστατικό της συνήθειας.

     Η αυτοπαραγωγή του «Δένδρου της Γνώσης» θα πρέπει να αποτελέσει κίνητρο έναρξης διαλόγου μιας ουσιώδους πολιτισμικής πορείας από τον οργανισμό του Δήμου «Ηλίας Κατσούλης». Αν και στην διοίκησή του δεν μετέχουν άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης, μπορούν να δημιουργήσουν ένα συμβουλευτικό μορφωτικό υποκείμενο πολιτισμικής ευστάθειας και προγραμματικής προοπτικής. Στην αναγεννητική διαθεσιμότητα υπάρχουν εστίες λόγου και τέχνης. Είναι ώρες ευθύνης για αυτούς που θέσεις κατέχουν, ώστε να αξιολογούν και αξιοποιούν αυτά που η κοινωνία αξίζει να έχει.

·           Στο θεατρικό διαδραστικό δρώμενο "Δέσε με" σε σκηνοθεσία Τερέζας Λουΐζου, σκηνικά Αλέξανδρου Κουμπιού, ήχο και φως Χρήστο Πανούση έπαιξαν: Βασιλική Χιώτη, Έλενα Πέτσα, Ιωάννα Πολίτη, Νικολέτα Αθανασοπούλου, Χριστίνα Βήχου, Τερέζα Λουΐζου.

·        Γρηγόρης Κλαδούχος – Ξυλόκαστρο 17 Φεβρουαρίου 2020


ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΓΙΩΤΑΣ ΜΠΑΓΚΑ:



Είναι δύσκολο να δημιουργείς και να παρουσιάζεις εναλλακτικό θέατρο. Είναι πιο δύσκολο να κάνεις εναλλακτικό θέατρο στην επαρχία. Και είναι ακόμα πιο δύσκολο να παρουσιάζεις τέτοια θεάματα σε μη μυημένο κοινό. Οι κίνδυνοι που συνεπάγονται ένα τέτοιο εγχείρημα είναι μεγάλοι: από ν’ απογοητεύσεις, να αποθαρρύνεις και να απομακρύνεις από την Τέχνη το κοινό, μέχρι το να γελοιοποιηθείς.
Αυτό όμως είναι σίγουρο πως δε συνέβη την Κυριακή που μας πέρασε στο «Δέντρο της Γνώσης» στο Ξυλόκαστρο. Αντίθετα μάλιστα θα έλεγε με παρρησία ο καθένας, το θέαμα ενθουσίασε μυημένους και μη. Η Τερέζα Λουΐζου και η ομάδα της μάγεψε το κοινό με το εναλλακτικό θεατρικό δρώμενο που παρουσίασε. Η γνωστή σκηνοθέτης και η ομάδα της επέλεξε έναν μικρό καλλιτεχνικό και φιλόξενο χώρο (Δέντρο της Γνώσης) για να σκηνοθετήσει και να παίξει το «Δέσε με». Το δρώμενο – σύμφωνα με τη θεατρολόγο Ηλέκτρα Τόλια είναι εμπνευσμένο από το έργο του Κρίστοφερ Ντουράγκ  «Γελώντας άγρια»  και τα έργα των Μπένετ, Ντάριο Φο και Κοκτώ «οι ήρωες ακροβατούν ανιχνεύοντας τα όρια μεταξύ λογικής και τρέλας … τρέλας καθημερινής, ουσιαστικής, συμπονετικής».
Σε μια καλλιτεχνική δημιουργία υψηλής ποιότητας που βασίστηκε στο σώμα, στην φωνή και στην κίνηση των ηθοποιών, ήρθαμε αντιμέτωποι με διλήμματα της σύγχρονης ζωής: τι είναι λογικό και τι τρελό; Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα; Πού βρίσκονται τα όρια ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα;
Οι ηρωίδες είναι γυναίκες. Γιατί; Μήπως επειδή οι κοινωνικές πιέσεις και συμβάσεις , οι απαιτήσεις και οι πολλαπλοί ρόλοι την στρέφουν στην τρέλα; Ή μήπως το θέμα ξεπερνά το φύλο και ανάγεται σ’ έναν διάλογο με τον εαυτό μας και τους άλλους;
Οι ρόλοι – όλοι γυναικείοι  όπως είπαμε – ενσαρκώθηκαν από τις ηθοποιούς της ομάδας της Τερέζας Λουΐζου τόσο  από την παιδική και εφηβική σκηνή, όσο και από την ομάδα ενηλίκων . Οι μικρές πρωταγωνίστριες Έλενα Πέτσα και Βασιλική Χιώτη  και οι δύο μαθήτριες του Δημοτικού ( η πρώτη στο Ξυλόκαστρο και η δεύτερη στο Δερβένι) απέδειξαν πως υπάρχουν παιδιά ταλαντούχα και με καλλιτεχνική κουλτούρα και γονείς που αγαπούν την Τέχνη και υποστηρίζουν τα παιδιά τους. Η τρίτη νεαρή ηθοποιός, η Ιωάννα Πολίτη, μαθήτρια της Β Λυκείου κατέδειξε με τον πιο σαφή τρόπο πως το θέατρο όχι μόνο δεν εμποδίζει τις σχολικές επιδόσεις του παιδιού, αλλά αντίθερτα βοηθά το μαθητή να αυξήσει την αντίληψή του και να διευρύνει τους πνευματικούς και διανοητικούς ορίζοντές του. Οι ενήλικες ηθοποιοί ήταν επίσης εξαιρετικές: η Νικολέτα Αθανασοπούλου με κέφι, ζωντάνια και απίστευτη ενέργεια επί σκηνής, η χορογράφος και δασκάλα μπαλέτου Χριστίνα Βήχου με ανεξάντλητο υποκριτικό ταλέντο υπηρέτησαν με τον καλύτερο τρόπο το θέατρο. Η σκηνοθέτης Τερέζα Λουΐζου παρουσίασε έναν ανατρεπτικό μονόλογο μιας σύγχρονης μητέρας με τις προκλήσεις και τα αδιέξοδά της και προκάλεσε πικρό αλλά πηγαίο γέλιο.
Τα σκηνικά υπέγραψε ο ζωγράφος Αλέξανδρος Κουμπιός που δημιούργησε έναν απίστευτο καμβά χρωμάτων αποδίδοντας απόλυτα το κλίμα τρέλας, ενώ τον ήχο και το φωτισμό επιμελήθηκε ο Χρήστος Πανούσης μεταμορφώνοντας το χώρο σε μια σκηνή πόλης.
Το Δέντρο της Γνώσης και οι άνθρωποi του υπέγραψαν τη φιλοξενία με τον δικό τους οικείο και φιλικό  τρόπο.
Της Γιώτας Μπάγκα


by : tinakanoumegk
 


Είναι πολλοί αυτοί που ακολουθούν κόμματα στην χώρα, και άλλοι πολλοί που τα θεωρούν άδεια ή τοξικά τσουβάλια. Υπάρχουν και οι θεούσες κομμάτων και ανθρώπων, που καταριούνται αντιπάλους. Σήμερα ήρθε μπροστά μου μία σελίδα στο fb «Αγωνας μαζι με τον Αλεξη Τσιπρα....». Eίδα την αριστερά που υπολόγιζε στο ήθος, τον πολιτικό, έστω και αυστηρό λόγο και την ευγένεια, μέσα από μια σελίδα να διαπλάθει ήθος απολίτικης κριτικής, ειρωνείας της Κωσταντοπούλου, κυρίως , αλλά και του Βαρουφάκη. Οι από ψηλά υποδαυλίζουν τον φανατισμό; ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΑ ΓΡΑΦΟΥΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΤΑ ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ μερικές αντιδράσεις.

* **  Μόνο ζημιά κάνουν! Νέα προσπάθεια για να αναδυθεί η       Ζωίτσα μέσω διεθνούς κουτσομπολιού!! Ο δε άλλος που ανήκει στη παροιμία 45 γιανιδες!! Το ίδιο επιθυμεί!!

***  Πατσαβούρα.

 ***  Αυτή ζει?

***  Όλοι θα αναστηθούν τώρα 😂😂😂

Αλήθεια Τι ποσοστό πήρε? 😂🤣🤣🤣

***  Κι'έλεγα πολλές φορές κι'εγώ, πού στό καλό χάθηκε αυτή ή ομορφιά!
Νά 'την λοιπόν μέ τόν Υβριδικό της σωματότυπο καί τόν "Υπέροχό" 👹 της Χαρακτήρα
Άχ Αλέξη...! Πόσο Ικανός καί πόσο Τυχερός είσαι, πού έστειλες στό Διάολο τήν Σφηγγοφωλιά αυτή

***  Κρίμα..σουργελα....ο Τσίπρας είναι φαινόμενο.

***  Τι σιχαμενα ερπετά!!!!!!!!

***  Λυσσαρα σε έβγαλε στο φως ο Αλέξης .

***  Χρειάζεται μια ζουρλομανδύα η γυναίκα...αν είναι γυναίκα..!!

-***  Φτουσου αντιπαθεστατη δεν ντρεπεσαι και εισαι και απο τον τοπο μου μιασμα

***  ΣΟΥΡΓΕΛΑ ΕΜΕΤΙΚΟΙ !!!

***  Είναι μικροί πολύ μικροί μικροσκοπικοί αυτοί μπροστά στον Αλέξη.

***  Είσαι οχιά φαρμακερό σουργελο

***  Άθλια.. Σκασε...

***  Μίλησε και η ηλιθιότητα! Ψυχολογικά ασθενής! Κλείστε την σε κανένα ίδρυμα!!! Δεν υπάρχει το άτομο!!! Άει στο διάολο μ@ρή μ@λ@κισμένη! Σκρόφα!!! 🤮🤮🤮

***  Πολυ σωστα Μικροσκοπικη

 ***  Είσαι η πιο αντιπαθητική και σιχαμένη γυναίκα που έχει περάσει στο ΣΥΡΙΖΑ ε να χαθείς παλιό γλύφτρα Άντε και να κάνεις μ*** Δεν πρόκειται να ξανάρθεις να μπει στη Βουλή

***  Κάτσε να γαβγίζει Κάτσε να γαβγίζει μόνη σου παλιό σίχαμα κάτι τέτοιο σαν κα Καλά αυτή η καημένη δεν είναι να την παρεξηγείς αυτή είναι για να της χαϊδεύεις το κεφάλι να ηρεμεί και αν δεν ηρεμεί της ρίχνεις δύο κοφτές στον σβέρκο και τελειώνεις. 🌺



ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΛΑΔΟΥΧΟΣ
by : tinakanoumegk
Διαδραστική, ανατρεπτική, αστεία η παράσταση που έρχεται στο Δέντρο της Γνώσης. Σκηνοθεσία: Τερέζα Λουΐζου. Σκηνικά: Αλέξανδρος Κιουμπιός.
Άτομα τρίτης ηλικίας και άνεργοι με μισό εισιτήριο!
by : tinakanoumegk
Ποιος είναι ο ρόλος της αφήγησης και γιατί οι άνθρωποι επιστρέφουν στις ιστορίες της παιδικής τους ηλικίας; Ένας από τους ήρωες των ιστοριών, «που καταχρηστικά τις λέω διηγήματα», κατά τον συγγραφέα του βιβλίου Θεόδωρο Ε. Παντούλα (Ολούθε Ξένος), αποφαίνεται πως «πονάνε οι ιστορίες». Με άλλα λόγια, ο αφηγητής της ιστορίας επαναλαμβάνει μια στερεοτυπική σχεδόν αντίληψη, με την οποία έρχονται αντιμέτωποι εκείνοι/ες που μελετάνε τα ζητήματα μνήμης και λήθης.
Ο συγγραφέας, ωστόσο, του βιβλίου, στα προλογικά της έκδοσης έχει διαφορετικά αντίληψη. Γι’ αυτόν τα καθ’ όλα υπαρκτά πρόσωπα στις ιστορίες του «είναι συνοδίτες της ξενιτείας μου, κι αν τα μνημονεύω το κάνω σαν τα κεράκια που σκοτισμένοι ανάβουμε στην εκκλησιά. Από το φως τους είναι που δεν χάνουμε τον δρόμο».
Ο Παντούλας εξ αρχής αποκαλύπτει τις προθέσεις της λογοτεχνικής μετάπλασης πραγματικών γεγονότων. Ταυτόχρονα, καθιστά σαφή τη στόχευσή του αλλά και την ανάγκη του: δίνει σχήμα στη μνήμη του και στην καθημερινότητα του βίου του, γιατί έτσι δίνει υπόσταση σε όσους συνάντησε, σε ό,τι τον ορίζει ως άνθρωπο αλλά και ως συγγραφέα.
Ωστόσο, οι επισημάνσεις αυτές μπορούν να παρασύρουν σε παρερμηνεία όσων μεταπλάθονται. Δεν ανήκει ο συγγραφέας σ’ όσους νοσταλγούν τον πατρογονικό τόπο. Τόπος του είναι οι ιστορίες που άκουσε από τους οικείους. Πατρίδα του είναι η μνήμη των συμπατριωτών και συνανθρώπων, που συνάντησε στη διαδικασία συγκρότησης της προσωπικής του γεωγραφίας.
Το βιβλίο αποτελείται από δεκαοκτώ διηγήματα και την ιστορία μιας κηδείας που εξιστορείται με τρεις διαφορετικούς αφηγητές (επιτάφιος τριλογία). Συνεκτικός ιστός που διατρέχει όλες τις ιστορίες είναι η ξενιτιά. «Διότι ξένος, παντάξενος κι ολούθε ξένος, δεν είναι μόνο αυτός που στενεύεται, είναι κυρίως αυτός που δεν βρίσκει ανθρώπους να πουν ένα τραγούδι». Καίρια παρατήρηση. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η ξενότητα, η απομάκρυνση των ανθρώπων, η αδυναμία τους να μιλήσουν. Ακόμη και στο ίδιο το χωριό που η νοσταλγία το αποκαθαίρει από τις αντινομίες του. Ξενότητα είναι για τον συγγραφέα να μην μπορείς να μιλήσεις για όσα σε πονάνε, για εκείνα που προκάλεσαν τη βία και τη εγκατάλειψη, για όλα όσα έκαναν λιθοσώρια τη ζωή των ανθρώπων, είτε στην πόλη είτε στο χωριό.
Ο πατρογονικός τόπος είναι ο τόπος της προσωπικής του ξενιτείας του. Εκεί που του εμπιστεύτηκαν τις ιστορίες, τις οποίες εξιστορεί, σε μια προσπάθεια να συμφιλιωθεί με τις αντιθέσεις που το- και τον- ορίζουν. Είναι την ίδια στιγμή η επιστροφή στον λογοτεχνικό του τόπο αποδίδοντας την οφειλή που του εμπιστεύτηκαν.
Οι περισσότερες ιστορίες έχουν την αρχή ή την κατάληξή τους στα Μελιανά, ένα χωριό της Λάκκας Σουλίου στο νομό της Πρέβεζας, που δοκιμάστηκε από πολλές ξενιτείες. Μια απ’ αυτές είναι οι προεμφυλιακές και εμφυλιακές συγκρούσεις στην περιοχή.Ο Παντούλας δεν εστιάζει στα ίδια τα γεγονότα. Τα χρησιμοποιεί ως παραγωγούς ξενιτείας. Οι αναφορές του οριοθετούν το ιστορικό περίγραμμα και τη βία ως οντολογικό ζήτημα (Τον φόνεψαν οι αντάρτες, η φράση αφορά τον Ισίδωρο, τον πατέρα του Κωσταντή. Ο Κολιοδήμος, ο πατέρας του, ήτονε αντάρτης. Από κοντά κι η μάνα του, στο διήγημα «Ολούθε ξένος»). Ο συγγραφέας αξιοποιεί τα γεγονότα που δημιουργούν σωρευτικά την πληγή, γεγονός που προκαλεί την ξενιτεία. Η αλόγιστη βία του Εμφυλίου (Έτσι ήταν τότε, σε περνάγαν λεπίδι) προκαλεί ρωγμές διογκώνοντας την ξενιτεία στο χωριό. Αυτό αποκτά είτε την ανάγκη για την αναγκαστική μετανάστευση (Ο Κωσταντής του Ισίδωρου λάκισε), σε μια προσπάθεια να επουλωθούν οι πληγές και να ανασυγκροτηθεί ο εαυτός, είτε τη μορφή της ύβρης προς τους νεκρούς που δεν έχουν αναφορά (Οι γονέοι άφαντοι. Ούτε πού τους τάφιασαν δεν ξέρουμε –αν τους τάφιασαν γιατί μπορεί να τους κανόνισαν τα όρνια).
Ο Κωσταντής του Ισίδωρου και ο Γιώτης του Κολιδιοδήμου λακίζουν απ’το χωριό, ανείδωτοι (δεν τους ξανάδαν) για όλη τους τη ζωή, παλεύουν με τα κύματα της ψυχής τους αλλά και τον τόπο που τους πλήγωσε. Αυτό που είναι αφηγηματικά αξιοσημείωτο συνίσταται στον τρόπο που διαχειρίζεται τις ιστορίες ο Παντούλας. Ο οικείος τόπος που έγινε ξένος δεν παύει να καλεί σε ενδομήτρια επιστροφή στον κόσμο των νεκρών, εκεί που αναπαύονται οι γυναίκες που προσπάθησαν να μαλακώσουν την ξενιτεία μέσα στο ίδιο τους το χωριό. Ο Κωσταντής του Ισίδωρου και ο Γιώτης του Κολιοδήμου επιστρέφουν στον γενέθλιο τόπο, για να συναντηθούν με όσους αδίκησαν, τις δυο γυναίκες που τους πήραν υπό την προστασία τους (τη Λευτέραινα και την Κατερίνα, Ξενομερίτισσα, ήρθε να δασκαλέψει και στραβώθηκε και στεφανώθηκε τον Μητροκώστα, τον μοίραρχο). Ωστόσο, ο οικείος τόπος παραμένει ανοίκειος γι’ αυτούς, μια και ήρθαν μόνο για να πεθάνουν. Ακολουθούν οι δυο τους τον δρόμο των χελιών που τελικά επιστρέφουν στη μήτρα του πολιτισμικού εδάφους αδιαφορώντας για την προσπάθεια των ζώντων να επωφεληθούν από τα πλούτη τους.
Παρασκευή μεσημέρι της Αγια-Βαρβάρας ο Γιώτης του Κολιοδήμου ήρθε στο χωριό με ταξί. Χαμηλοκοίταζε. Δεν του έπαιρνες εύκολα κουβέντα. Πήγε στα μνήματα να προσκυνήσει και γύρισε να βρει το κονάκι του. Πού να το βρει; Πνιγμένο και ρημαγμένο. Χαλάσματα… Ζήτησε ούζο. Ποτήρι και σχώριο. Ο Γιώτης συχωρέθηκε δυο μέρες μετά, δίχως αρρώστια κι αρρωστικά. Είχε κανονισμένο να τον ταφιάσουν κοντά στην Κατερίνα. Χαρτί για παιδική χαρά και να γίνει μάρμαρο και το δικό της μνήμα. Τίποτε άλλο δεν άφηκε στο χωριό.
Και οι δύο πεθαίνουν κουβαλώντας το βάρος της ξενιτείας τους. Επιστρέφουν για να αναμετρηθούν με την ξενότητα των ζώντων. Η αποκατάσταση θα γίνει μέσα από τη συνένωση, στον κόσμο των θανόντων, με τους αγαπημένους τους νεκρούς (Πήγε στα μνήματα να χαιρετήσει κι έμεινε εκείγια, «Ο γυρισμός του Κωσταντή»), των οποίων η μνήμη ήταν συστατικό στοιχείο της δικής τους ύπαρξης.
Ο τόπος για τον συγγραφέα, προκαλεί το άλγος της ξενιτείας. Ο έλεγχος των αισθημάτων και του προγραμματισμού του μέλλοντος δίνει μορφή σε μια από τις πιο επώδυνες ξενιτείες, που σημαδεύουν τα πρόσωπα, κορίτσια και αγόρια. Είναι ο ανεκπλήρωτος έρωτας, που διαχέεται σε πολλές ιστορίες. Ο Κωσταντής ερωτεύτηκε την Ελενίτσα, τη δασκάλα. Ο χωροφύλακας πατέρας της ανένδοτος, μάζεψε τ’ ορφανό μην έχουμε άλλα, προειδοποιούσε («Ο γυρισμός του Κωσταντή»). Συνήθως, οι ερευνητές εστιάζουν στον αυστηρό εξωτερικό έλεγχο που ασκείται. Ο φακός του ερευνητή δεν επαρκεί για να συλλάβει τον συγκλονισμό που προκαλείται και τη συναισθηματική ξενιτεία. Η Ελενίτσα, για παράδειγμα, βρίσκει τη συναισθηματική ολοκλήρωση απέναντι στην οικογενειακή ξενότητά της στον τάφο του Κωσταντή, του ανεκπλήρωτου έρωτά της (Η Ελενίτσα, χήρα ενωματάρχου, αφημένη από τις θυγατέρες της, κλαίει πλιότερο τον Κωσταντή απ’ όλο το χωριό).
Η Βγένω, όμως, αντιστέκεται στον πατέρα της που θεωρούσε ότι αν «τη σαμαρώσει» παντρεύοντάς την, θα μπορούσε να χειραγωγήσει τον ανεξέλεγκτο ερωτισμό της. Το ίδιο κι ο Μητσοπερικλής που κοίταξε να την παντρέψει μ’ έναν γυρολόγο, «να φύβγει απ’ το χωριό, να μερέψει κι η τσούπρα» (Ευτυχία).
Τόσο η Βγένω όσο και ο Λάμπρος (Ευτυχία) εκπροσωπούν μια διαφορετική ξενιτεία. Αναμετρώνται με τις αντιλήψεις του τόπους τους, γνωρίζοντας πως διακινδυνεύουν τη θέση τους. Ο ξάδελφος Μιλτιάδης, για τον οποίο η Βγένω εγκατέλειψε την οικογένειά της, την παράτησε, «χτίκιασε η δόλια κι έπεσε χάμου. Στο καρότσι την έχουν στα Γιάννενα, σε ίδρυμα». Έτσι σε κάθε περίπτωση, ο τόπος για τον συγγραφέα είναι ο εγγυητής μιας ηθικής, που προειδοποιεί την ξενιτεία των ανθρώπων. «Τον πήρε και τώρα λούζεται τις μπανταλομάρες του. Από μικρός ήταν ασαλάητος ο Λάμπρος», σχολιάζει ο αφηγητής (Ευτυχία) τη διακινδύνευση του Λάμπρου που επέλεξε να εναντιωθεί στον ηλικιακό παράγοντα.
Ο συγγραφέας συγκροτεί μ’ αυτόν τον τρόπο έναν διαφορετικό τόπο, στον αντίποδα εκείνου που προκαλεί νοσταλγία. Ο τόπος στα διηγήματά του προκαλεί δυσφορία, ασκεί έλεγχο στα αισθήματα και την ατομικότητα. Είναι εκείνος που περιθωριοποιεί όσους δεν εντάσσονται στις πολιτισμικές του νόρμες. «Μαύρη πέτρα έριξα… Έφυγα κι ήξερα πως δεν θα ξαναγυρίσω… Έκανα αμάν να φύγω. Δέκα οχτώ χρόνια πάλευα να φύγω. Να γλιτώσω απ’ τη γιδίλα και τη βλαχιά τους. Ωραία είναι μόνο στις διαφημίσεις τα χωριά-ρώτα κι εμένα. Διάβαζα να ξεκουμπιστώ» (Το προικιό). Η ηρωίδα του διηγήματος επιδιώκει να απαλλαγεί απ’ αυτόν τον ασφυκτικό έλεγχο. Σ’ αυτό το απόσπασμα μάλιστα αποδομείται το κυρίαρχο μοτίβο της αστικής νοσταλγίας για την ύπαιθρο, που οργανώνεται με επίκεντρο την αθωότητα και την ωραιότητα του χωριού. Τα διηγήματα αυτής της κατηγορίας εμφανίζουν τον τόπο ως παραγωγό διαδικασιών περιθωριοποίησης που οδηγούν τους πρωταγωνιστές των ιστοριών να τον εγκαταλείψουν είτε για την ερωτική ζωή της μητέρας (Τι να σου κάνει κι ο Λαζαράκος; Αγριεύτηκε. Σκαπέτηκε, «Ναύτης στο βουνό»), είτε γιατί δεν ενέδωσαν στις ερωτικές ορέξεις (Το εσύμασε το αϊσκιωτο να φέρει σε σειρά το σπίτι της. Ακατάντηγος. Ορέχτηκε την Ντίνα και χάλευε περισσότερα, «Η δασκάλα»).
Τα διηγήματα του Παντούλα έχουν μιαν αξιοθαύμαστη οικονομία. Υπαινικτικά, ευθύβολα, με πρωτοπρόσωπη ή τριτοπρόσωπη αφήγηση, χρησιμοποιούν την εξομολόγηση του λαϊκού λόγου στα καφενεία και στη γειτονιά. Οι ιστορίες συγκροτούν και την κοινότητα των ανθρώπων, είτε στο χωριό είτε στην πόλη όπου οι ιστορίες εστιάζουν στα λιθοσώρια της κρίσης της περασμένης δεκαετίας. Είναι ένας μηχανισμός επικοινωνίας τους σε καιρούς αξενίας. Αυτό επιχειρούν και τα διηγήματα του συγγραφέα. Δεν είναι στις προθέσεις του να ωραιοποιήσει. Πιστεύει στη δύναμη της πραγματικότητας αλλά και στον ρόλο της λογοτεχνίας να αντισταθεί στην ξενότητα της αλαλίας μέσα στον πολλαπλό θόρυβο που εκπέμπεται από πολλές πηγές.
Τα διηγήματα του Παντούλα, επιπλέον, εισφέρουν τα γλωσσικά μυρωδικά της τοπικής ιδιολέκτου, που συχνά ταυτίζεται με μια γλυκερή ηθογραφία. Συχνά, η επιστροφή στις γλωσσικές ιδιολέκτους από τους πεζογράφους κρίνεται με επιφύλαξη -όσον αφορά τις προθέσεις τους. Ο Παντούλας παρακάμπτει αυτές τις προκαταλήψεις με τη γλωσσική διελκυστίνδα του ανάμεσα στην τοπική ιδιόλεκτο και την αστική δημοτική. Τα «χωριάτικα» με τον τρόπο αυτό επιβάλλουν την ισοτιμία τους αλλά και την υψίστη ποιητικότητα που εισφέρουν στην αφηγηματικότητα.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφίες: Roman Vishniac. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]

http://frear.gr/?p=27039&fbclid=IwAR35WAqg7EmKaY8xqasMUuTxcGzRuAtRotwDK2ZX6zQv6vdp83QMyhdMAjA
10/02/2020
by : tinakanoumegk

Η «εμφάνιση» του κοροναϊού μας φέρνει 18 χρόνια πίσω, όταν εμφανίσθηκε ο SARS. Πηγή προέλευσης τόσον του νέου ιού, όσον και του συγγενούς του SARS, είναι η Κίνα και συγκεκριμένη μία διπλανή επαρχία από εκείνη στην οποία εκδηλώθηκε για πρώτη φορά ο SARS.

Στο φύλλο 16 της ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (Ιούλιος-Αύγουστος 2003) είχαν γίνει ορισμένες επισημάνσεις σε σχέση με το συμβάν. Αναδημοσιεύουμε αυτό το κείμενο θεωρώντας ότι οι επισημάνσεις αυτές είναι χρήσιμες καί εξηγούν τήν επανεμφάνιση της παραλλαγής του πρωτοεμφανισθέντος ιού μετά από 18 ολόκληρα χρόνια. Εννοείται πως αιτία της επανεμφάνισης δεν μπορεί να εἶναι τα άγρια ζώα ούτε η ψαραγορά, επειδή σε αυτήν την περίπτωση ο ιός θα εμφανιζόταν τακτικώτατα…



Δεν πρό­λα­βε να κα­τα­κά­τσει ο κουρ­νια­χτός α­πό την «α­πε­λευ­θέ­ρω­ση» του Ι­ράκ α­πό τους Ι­ρα­κι­νούς, με πρω­τα­γω­νι­στές τα α­φη­νια­σμέ­να κτή­νη της «συμ­μα­χί­ας» και μια νέ­α «α­σύμ­με­τρη α­πει­λή» –κα­τά τους ει­δι­κούς– έ­κα­νε την εμ­φά­νι­ση της με θύ­μα­τα ε­κα­το­ντά­δες αν­θρώ­πους, χω­ρίς διά­κρι­ση σε η­λι­κί­α και φύ­λο που α­κού­ει στο ό­νο­μα SARS (severe acute respiratory syndrome) ή Ο­ξύ Α­να­πνευ­στι­κό Σύν­δρο­μο. Η νέ­α αυ­τή «α­πει­λή κα­τά της αν­θρω­πό­τη­τας» ε­ντο­πί­ζε­ται κυ­ρί­ως στις χώ­ρες της ΝΑ Α­σί­ας, ό­που ου­σια­στι­κά ή­ταν ε­κτός ε­λέγ­χου, αλ­λά και στον Κα­να­δά, ε­νώ η μί­α με­τά την άλ­λη και οι ευ­ρω­πα­ϊ­κές χώ­ρες εμ­φα­νί­ζουν κρού­σμα­τα του ιού.

Με τον α­ριθ­μό των νε­κρών να ξε­περ­νά μό­νο στην Κί­να τους 200, και συ­νο­λι­κά να υ­περ­βαί­νει του 500 πα­γκο­σμί­ως, πολ­λοί ε­ρευ­νη­τές μι­λούν για α­σθέ­νεια πιο ε­πι­κίν­δυ­νη και α­πό το AIDS. H ε­ξαι­ρε­τι­κά με­γά­λη τα­χύ­τη­τα δια­σπο­ράς του ιού –με­τα­δί­δε­ται με τον βή­χα και το φτάρ­νι­σμα– τα υ­ψη­λά πο­σο­στά θνη­σι­μό­τη­τας –έ­νας στους πέ­ντε– αλ­λά και η μέ­χρι στιγ­μής α­δυ­να­μί­α (;) των ε­πι­στη­μό­νων να πα­ρα­σκευά­σουν α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό εμ­βό­λιο κα­τά της νό­σου συν­θέ­τουν έ­να σκη­νι­κό που θυ­μί­ζει τα b-movies της δε­κα­ε­τί­ας του 80: Κά­τοι­κοι με­γα­λου­πό­λε­ων σε κα­τά­στα­ση πα­νι­κού με μά­σκες στα πρό­σω­πα ε­νώ μί­α μι­κρή ο­μά­δα ε­πι­στη­μό­νων (α­με­ρι­κα­νοί πά­ντα) που α­γω­νί­ζο­νται νυ­χθη­με­ρόν για να βρουν το κα­τάλ­λη­λο εμ­βό­λιο και να σώ­σουν τον πλα­νή­τη α­πό την νέ­α α­πει­λή α­φού ξε­μπέρ­δε­ψαν με την «τρο­μο­κρα­τί­α» στο προ­η­γού­με­νο ε­πει­σό­διο. Βέ­βαια η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εί­ναι λι­γά­κι πιο πε­ζή: Οι με­γά­λες ε­ται­ρί­ες α­νά τον κό­σμο δεν δεί­χνουν και τό­ση διά­θε­ση να ε­πεν­δύ­σουν σε α­σθέ­νειες ό­πως το SARS (και ού­τε φυ­σι­κά ξε­μπέρ­δε­ψαν οι α­με­ρι­κα­νοί με την λε­γό­με­νη τρο­μο­κρα­τί­α).

Ο πρό­ε­δρος της πο­λυε­θνι­κής Human Genome Sciences, William Heseltine έ­κα­νε την ε­ξής συ­γκι­νη­τι­κή δή­λω­ση: «Ε­μπο­ρι­κά το SARS θα ά­ξι­ζε (sic) τον κό­πο μό­νο αν το χει­ρό­τε­ρο σε­νά­ριο ε­πα­λη­θευό­ταν» (εν­νοεί παν­δη­μί­α). Ει­δι­κοί α­πό τον χώ­ρο την βιο­τε­χνο­λο­γί­ας μας ε­ξη­γούν ό­τι «τα φάρ­μα­κα, τα εμ­βό­λια, οι θε­ρα­πεί­ες για κά­τι τέ­τοιο, α­παι­τούν χρό­νια και κο­λοσ­σιαί­α πο­σά και οι ε­ται­ρί­ες και τα κρά­τη δεν θα έ­χουν οι­κο­νο­μι­κά ο­φέ­λη α­πό αυ­τή την ι­στο­ρί­α». Εί­δη­ση δεν εί­ναι ό­τι η κυ­ριαρ­χί­α α­ντι­με­τω­πί­ζει τους αν­θρώ­πους ως α­να­λώ­σι­μα εί­δη, αλ­λά το ό­τι εκ­πρό­σω­ποι της το πα­ρα­δέ­χο­νται με τό­ση ξε­δια­ντρο­πιά. Α­κό­μα και ορ­γα­νι­σμοί που ι­δρύ­θη­καν για τα μά­τια του κό­σμου και για την κα­τα­πο­λέ­μη­ση του AIDS, του καρ­κί­νου, και της φυ­μα­τί­ω­σης ό­πως το Global Fund του Ο­Η­Ε «έ­μει­ναν» α­πό χρή­μα α­φού α­νά­με­σα στις άλ­λες χώ­ρες, οι Η­ΠΑ στα­μά­τη­σαν να κα­τα­βάλ­λουν την ει­σφο­ρά τους, ύ­ψους 12.000.000 δο­λα­ρί­ων. Ε­ρω­τη­μα­τι­κά προ­κα­λεί στην πα­γκό­σμια κοι­νή γνώ­μη η προ­έ­λευ­ση του ιού που φέ­ρε­ται να με­τα­δό­θη­κε στους αν­θρώ­πους α­πό έ­να α­γριο­πού­λι κά­που στην νό­τια Κί­να, ε­νώ δεν λεί­πουν τα σε­νά­ρια που θε­ω­ρούν ό­τι το ε­πί­μα­χο α­γριο­πού­λι ή­ταν με­ταλ­λι­κό και τη­λε­κα­τευ­θυ­νό­με­νο, ό­τι τό­σο η χώ­ρα ό­σο και η χρο­νι­κή συ­γκυ­ρί­α εμ­φά­νι­σης της νό­σου δεν εί­ναι ά­σχε­τη α­πό τις πρό­σφα­τες διε­θνείς ε­ξε­λί­ξεις. Σύμ­φω­να με αυ­τά η Κί­να δέ­χτη­κε βιο­λο­γι­κή ε­πί­θε­ση, ε­νώ δεν εί­ναι τυ­χαί­α η ε­πι­κέ­ντρω­ση το­πι­κών και διε­θνών ΜΜΕ στην νό­σο αυ­τή με τους πα­ρα­μορ­φω­τι­κούς φα­κούς του πα­νι­κού, την ώ­ρα που πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νταν τα σα­μπο­τάζ των Ι­ρα­κι­νών ε­νά­ντια στους ει­σβο­λείς και τα υ­πο­τι­θέ­με­να χη­μι­κά και βιο­λο­γι­κά ό­πλα του κα­θε­στώ­τος του Σα­ντάμ, για την ύ­παρ­ξη των ο­ποί­ων έ­γι­νε η ει­σβο­λή, να πα­ρα­μέ­νουν ά­φα­ντα Τα σε­νά­ρια αυ­τά ε­νι­σχύ­ουν οι χω­ρι­στές δη­λώ­σεις δυο Ρώ­σων ε­πι­δη­μιο­λό­γων, του Νι­κο­λάι Φι­λα­τόφ και του Σερ­γκέϊ Κο­λέ­σνι­κοφ που μι­λούν για «βιο­λο­γι­κό ό­πλο, για μια σχε­δια­σμέ­νη πνευ­μο­νί­α» και «διαρ­ρο­ή α­πό ερ­γα­στή­ριο γε­νε­τι­στών».

Ει­δι­κοί ε­κτι­μούν ό­τι αν δεν α­να­χαι­τι­στεί ε­γκαί­ρως ο ιός του SARS οι συ­νέ­πειες για τις α­σια­τι­κές οι­κο­νο­μί­ες και ει­δι­κά της Κί­νας και Χον­γκ Κον­γκ θα εί­ναι μα­κρο­πρό­θε­σμες και ο­δυ­νη­ρές, προ­βλέ­πο­ντας μεί­ω­ση του Α­ΕΠ κα­τά 1% και 1.5% α­ντί­στοι­χα.

Αυ­τή εί­ναι η ε­κτί­μη­ση του ΠΟ­Ε που συ­νο­δεύ­ε­ται α­πό διά­φο­ρα σε­νά­ρια ε­ξέ­λι­ξης της νό­σου και τις α­ντί­στοι­χες οι­κο­νο­μι­κές προ­βλέ­ψεις, ε­νώ σύμ­φω­να με αυ­τή οι μειώ­σεις στα έ­σο­δα α­πό τον του­ρι­σμό, τις α­ε­ρο­με­τα­φο­ρές και τις υ­πη­ρε­σί­ες εν­δέ­χε­ται να ξε­πε­ρά­σουν το 30% σε ο­ρι­σμέ­νες χώ­ρες που έ­χουν πλη­γεί α­πό την νό­σο.

Το βέ­βαιο πά­ντως εί­ναι ό­τι έ­να νέ­ο κύ­μα α­προ­κά­λυ­πτου ε­λέγ­χου και κα­τα­στο­λής της κοι­νω­νί­ας α­πό το κρά­τος, βρί­σκε­ται ή­δη σε ε­ξέ­λι­ξη, αυ­τή την φο­ρά με πρό­σχη­μα την νό­σο του SARS. Φαί­νε­ται ό­τι το ε­πι­χεί­ρη­μα για την «α­σφά­λεια των πο­λι­τών και την μά­χη κα­τά της τρο­μο­κρα­τί­ας» δεν εί­ναι αρ­κε­τό για να πεί­σει κα­νέ­ναν.

Στην Κί­να α­πό ό­που φαί­νε­ται να προήλ­θε ο ιός, με­τά α­πό την α­πο­τυ­χη­μέ­νη α­πό­πει­ρα να συ­γκα­λυ­φθεί η ρα­γδαί­α ε­ξά­πλω­ση της νό­σου, ό­ποιος πα­ρα­βιά­σει την κα­ρα­ντί­να α­πει­λεί­ται με την ποι­νή του θα­νά­του, σύμ­φω­να με την α­πό­φα­ση της α­νώ­τα­της λα­ϊ­κής ει­σαγ­γε­λί­ας ε­νώ συ­σκευές με υ­πέ­ρυ­θρη α­κτι­νο­βο­λί­α έ­χουν το­πο­θε­τη­θεί στην κι­νε­ζι­κή πρω­τεύ­ου­σα για τον ε­ντο­πι­σμό των α­τό­μων με πυ­ρε­τό, βα­σι­κό σύ­μπτω­μα της νό­σου. Η ε­γκλη­μα­τι­κή α­δια­φο­ρί­α του κι­νε­ζι­κού κρά­τους έ­χει ο­δη­γή­σει σε βί­αιες εκ­δη­λώ­σεις του πλη­θυ­σμού ε­νά­ντια σε το­πι­κούς α­ξιω­μα­τού­χους. Τα γε­γο­νό­τα αυ­τά ε­πι­κε­ντρώ­νο­νται κυ­ρί­ως στην ε­παρ­χί­α Χε­νάν, η ο­ποί­α έ­χει μια τρα­γι­κή προ­ϊ­στο­ρί­α: στα τέ­λη της δε­κα­ε­τί­ας του 80 τα το­πι­κά στε­λέ­χη του κομ­μου­νι­στι­κού κόμ­μα­τος κέρ­δι­ζαν τε­ρά­στια πο­σά α­πό τις πα­ρά­νο­μες τρά­πε­ζες αί­μα­τος, εν­θαρ­ρύ­νο­ντας τους χω­ρι­κούς να που­λούν μα­ζι­κά το αί­μα τους. Η ά­γνοια και η α­δια­φο­ρί­α για τα μέ­τρα υ­γιει­νής κα­τά τις με­ταγ­γί­σεις προ­κά­λε­σε έ­κρη­ξη στα κρού­σμα­τα του AIDS, ε­νώ η προ­σπά­θεια κου­κου­λώ­μα­τος α­πό το κι­νε­ζι­κό κρά­τος συ­μπλή­ρω­σε την κα­τα­στρο­φή. Στην ε­παρ­χί­α Χε­νάν που α­ριθ­μεί πά­νω α­πό 95000000 κα­τοί­κους υ­πάρ­χουν πε­ρισ­σό­τε­ρα α­πό 100 «χω­ριά του AIDS» με πο­σο­στά μό­λυν­σης που υ­περ­βαί­νουν το 70% του πλη­θυ­σμού.

Αλ­λά και στη δύ­ση, στα λι­μά­νια, τα α­ε­ρο­δρό­μια και στο με­τρό, οι ο­πλι­σμέ­νοι σαν α­στα­κοί μπρά­βοι των α­ντι-τρο­μο­κρα­τι­κών υ­πη­ρε­σιών, φο­ρούν τώ­ρα α­πο­στει­ρω­μέ­να γά­ντια και χει­ρουρ­γι­κές μά­σκες ε­νώ οι έ­λεγ­χοι στους ε­πι­βά­τες εί­ναι πα­ρα­πά­νω α­πό αυ­στη­ροί. Πα­ρά τις δια­βε­βαιώ­σεις των υ­πουρ­γών υ­γεί­ας της Ε­Ε ό­τι δεν θα ε­πι­βλη­θούν ια­τρι­κοί έ­λεγ­χοι, πολ­λές χώ­ρες, κα­ταρ­γώ­ντας την συν­θή­κη του Σέν­γκεν, υ­πο­χρε­ώ­νουν τους ε­πι­βά­τες σε θερ­μο­με­τρή­σεις.

Αυ­τές γί­νο­νται με ει­δι­κά μη­χα­νή­μα­τα τα ο­ποί­α α­κτι­νο­γρα­φούν και ο,τι­δή­πο­τε έ­χει κα­θέ­νας ε­πά­νω του. Τα μη­χα­νή­μα­τα αυ­τά με κό­στος που φτά­νει στο έ­να δι­σε­κα­τομ­μύ­ριο δο­λά­ρια εν­νο­εί­ται πως θα πα­ρα­μεί­νουν σε λει­τουρ­γί­α και με την πα­ρέ­λευ­ση του κιν­δύ­νου α­πό τον SARS, Στα ελ­λη­νι­κά και διε­θνή α­ε­ρο­δρό­μια, ε­πί­σης, υ­πο­χρε­ού­νται να δί­νουν μα­ζί με το ια­τρι­κό ι­στο­ρι­κό τους, την διεύ­θυν­ση δια­μο­νής τους και τη­λέ­φω­νο. Πα­ράλ­λη­λα τα­ξι­διω­τι­κές ο­δη­γί­ες για α­πο­φυ­γή χω­ρών που εμ­φα­νί­ζουν κρού­σμα­τα του ιού SARS, έ­χουν εκ­δο­θεί α­πό την ΠΟΥ ε­νώ αυ­στη­ρούς έ­λεγ­χους ζη­τά και ο Α­θή­να 2004 στους α­θλη­τές που θα συμ­με­τά­σχουν στους ο­λυ­μπια­κούς α­γώ­νες.

Ο με­γά­λος α­δερ­φός, αυ­τή την φο­ρά χρη­σι­μο­ποιεί την ια­τρι­κή μά­σκα. Δεν ε­ντυ­πω­σιά­ζει λοι­πόν η δή­λω­ση μέ­λους του Συμ­βου­λί­ου Ε­ξω­τε­ρι­κών Σχέ­σε­ων (think-tank της α­με­ρι­κά­νι­κης υ­περ­συ­ντη­ρη­τι­κής ε­λίτ που μι­λά για «βιο­λο­γι­κό πό­λε­μο σε ε­ξέ­λι­ξη» και προ­τεί­νει «αυ­ξη­μέ­νες αρ­μο­διό­τη­τες στον ΠΟΥ για να μπο­ρεί να ε­πι­βάλ­λει ε­μπάρ­γκο σε ό­ποια χώ­ρα κρί­νει». Αν ο ιός SARS δεν α­πο­τε­λεί καλ­λιέρ­γεια α­πό ερ­γα­στή­ρια βιο­λο­γι­κού πο­λέ­μου, εί­ναι πά­ντως μια πρώ­της τά­ξε­ως ευ­και­ρί­α για πε­ρισ­σό­τε­ρη ε­πι­βο­λή, έ­λεγ­χο και κα­τα­στο­λή της κοι­νω­νί­ας α­πό την κυ­ριαρ­χί­α, που ε­πι­χει­ρεί να την μπο­λιά­σει με το ιό του πα­νι­κού και της α­να­σφά­λειας.

Μέ­σα απ’ αυ­τήν την αί­σθη­ση που προ­ω­θούν και καλ­λιερ­γούν με τα Μέ­σα Ε­νη­μέ­ρω­σης θέ­λουν να ο­δη­γή­σουν τον κό­σμο σε μια κα­τά­στα­ση ό­που θα εύ­χε­ται και θα ε­πι­διώ­κει τον έ­λεγ­χο α­πό τους μη­χα­νι­σμούς των κρα­τών.

Θα τους α­φή­σου­με να πε­τύ­χουν τους σκο­πούς τους;

Λε­όν