Οι πιο ωραίες στρατικοποιήσεις περιοχών τελικά είναι αυτές που συμβαίνουν έτσι απλά, αβασάνιστα, σχεδόν απολαυστικά. Έχουν τη βούλα, αλλά δε θέλουν και πολλές πολλές συζητήσεις, πρωτόκολλα, διαδικασίες. Δεν θέλουν και πολύ κόπο, αλλά σίγουρα έχουν τον δικό τους, μοναδικό τρόπο.
Κανένα επάγγελμα δεν είναι ντροπή. Υπάρχει, όμως, μεγάλη ανησυχία όταν βομβαρδίζουμε καθημερινά και συστηματικά τους νέους και τις οικογένειές τους με την "ευκαιρία" των ένοπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας και τους "προσανατολίζουμε" επαγγελμάτικά μόνο προς τα εκεί, τα ορυκτά καύσιμα αύριο ίσως και κάποια άλλη φαεινή "επένδυση" τύπου χρυσωρυχείων.
Μία κοινωνία χρειάζεται καλούς αστυνομικούς και λιμενικούς, χρειάζεται όμως και ενδυναμωμένους και καλοπληρωμένους δασκάλους. Χρειάζεται δυνατούς πυροσβέστες, χρειάζεται όμως και καταρτισμένους δασολόγους μέσα στα δασαρχεία. Πέρα από αυτά τα παραδείγματα, υπάρχει και κάτι ακόμη.
Τα τεχνικά επαγγέλματα, αυτά της γης και της παραγωγής, των ανοιχτών τεχνολογιών, της τεχνητής νοημοσύνης, της βιοοικονομίας, της μοριακής βιολογίας και της βιοϊατρικής, του design και της ρομποτικής, των νέων υλικών, του πολιτισμού, της φιλοξενίας, των ειδικοτήτων της Πράσινης Νέας Συμφωνίας και της Βιώσιμης Ανάπτυξης, η όλη συζήτηση για το Μέλλον της Εργασίας, το Διαδίκτυο των Πραγμάτων, και εκατοντάδες άλλες εξειδικευμένες θέσεις που δημιουργούνται από στρατηγικές προτεραιότητες συγκεκριμένων χρηματοδοτήσεων, με μισθούς πολλών χιλιάδων ευρώ... Όλα αυτά μοιάζουν να μην γίνονται αντιληπτά ούτε ως έννοιες στο τοπικό επιχειρηματικό και πολιτικό γίγνεσθαι.
Ωστόσο, οφείλουμε να τα δείξουμε στα παιδιά και στους γονείς τους. Να τους πούμε ότι μόλις άρχισε μία δεκαετία εντατικής δράσης για την κλιματική αλλαγή και για τους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης. Ότι ολόκληρος ο κόσμος και άλλα μέρη της Ελλάδας (όχι πολύ μακρυά από την Αλεξανδρούπολη), με αυτά τα πράγματα ασχολείται.
Διαφορετικά, πολύ φοβάμαι, πως πολύ σύντομα θα έχουμε δημιουργήσει μία τοπική κοινωνία και μία τοπική οικονομία που από τη ματαίωση θα περάσει στο φόβο, και από εκεί στην παράλυση. Θα έχει την ψευδαίσθηση μίας "ευημερίας" και μίας "ασφάλειας", αλλά σίγουρα θα έχει χάσει άλλο ένα τρένο της ιστορίας. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή τη φορά το τρένο του κόσμου δεν θα έχει επιστροφή, γιατί τρέχει με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και συγκεκριμένους στόχους και σταθμούς.
