Posted By ekdoseis piotita
«Η διετής περίοδος της θητείας μου ως ΑΓΕΕΘΑ συνδέθηκε με έντονο πολιτικοστρατιωτικό διάλογο, με ενδοσυμμαχικές τριβές, με ψυχροπολεμικό κλίμα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, με καθήλωση των αμυντικών δαπανών, με μια ένταση τον Νοέμβριο του 1994 στο Αιγαίο, στην οποία δοκιμάστηκε η βούληση για άσκηση του κυριαρχικού δικαιώματος επέκτασης των χωρικών υδάτων, και τέλος με την κρίση του Ιανουαρίου του 1996, κατά την οποία αμφισβητήθηκε από την Τουρκία η ελληνικότητα των βραχονησίδων Ίμια.
[…] Ο αναγνώστης θα βρει στοιχεία για να εκτιμήσει με ποια πολιτική ασφαλείας πορεύθηκε η Ελλάδα στον χειρισμό των σχέσεών της με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την Τουρκία. Ακόμη θα βρει στοιχεία τα οποία θα τον βοηθήσουν να ανιχνεύσει απαντήσεις σε ερωτήματα όπως: Πόσο έτοιμη ήταν η χώρα μας να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις ασφάλειας; Πώς λειτούργησε το πολιτικό σύστημα απέναντι στη δόμηση και λειτουργία του αμυντικού συστήματος; Ποια ήταν η ποιότητα της πολιτικοστρατιωτικής συνεργασίας; Πώς αντιμετωπίζουν ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου στο Αιγαίο; Ποιος ο ρόλος των ΜΜΕ σε περιόδους έντασης και κρίσης; Ποιες πορείες ασφαλούς ή ασφαλέστερου εθνικού πλου προσφέρονται;
[…] Η τελευταία ελληνοτουρκική κρίση των Ιμίων έχει πολλά να διδάξει σε επίπεδο εθνικής πολιτικής, εσωτερικής οργάνωσης και λειτουργίας του κράτους, κοινωνικής αντίληψης περί προσφοράς θυσίας, μάθησης από τα λάθη μας και τις αδυναμίες μας, πολιτικής βούλησης για αποδοχή κινδύνου σε κρίσιμες αποφάσεις, ικανότητας πρόβλεψης και στρατηγικής ανάλυσης, πολιτικής ετοιμότητας ενώπιον των γεγονότων.
[…] Θα ήταν αδύνατον να αναφερθώ στην περίοδο 1993-96 χωρίς αναφορά σε διαβαθμισμένα στοιχεία τής προ του 1996 περιόδου. … Ειπώθηκαν και γράφτηκαν χονδροειδείς ανακρίβειες, είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα, οι οποίες πρέπει να αποκατασταθούν. Η αλήθεια και το δίκιο έχουν ξεχωριστή θέση στην Ιστορία.» (Αποσπάσματα από το βιβλίο Χρήστος Λυμπέρης, Οψόμεθα την αλήθεια καθώς εστί 1994-1996.)
«… Επειδή ακούστηκαν ακραίες φωνές, “γιατί η στρατιωτική ηγεσία δεν προχώρησε σε στρατιωτική ενέργεια παρακάμπτοντας την πολιτική”, θα επαναλάβω τα λόγια του Ν. Πλαστήρα από την ομιλία του στην Εθνοσυνέλευση του Ιανουαρίου του 1924. “Έργο του στρατού στους δημοκρατικούς λαούς είναι η πειθαρχία εις την εκτέλεση των αποφάσεων των πολιτικών κυβερνήσεων, είναι η υποταγή στα κελεύσματα της λαϊκής κυριαρχίας”.
Οφείλουμε να δούμε ξεκάθαρα και αντικειμενικά τις συνέπειες της κρίσης των Ιμίων. Δεν υπάρχει διεθνής συμφωνία χωρίς δεσμεύσεις-συνέπειες για τα συμβαλλόμενα μέρη.
Η ουσία της κρίσης των Ιμίων βρίσκεται στην αμφισβήτηση εθνικής κυριαρχίας επί εθνικού εδάφους από την Τουρκία και αναζήτηση ελλληνοτουρκικού διαλόγου για επίλυση όλων των ελληνοτουρκικών διαφορών που η Άγκυρα μονομερώς εγείρει στο Αιγαίο.
Την κρίση αυτή συνόδεψε συμφωνία που εγκαθιστά μια ζώνη αμφισβητούμενης κυριαρχίας στα Δωδεκάνησα παρά το συγκριτικό υπέρ ημών νομικό πλεονέκτημα. Η ανατροπή της κατάστασης αυτής πρέπει να γίνει στόχος της εξωτερικής πολιτικής.
Μια άλλη συνέπεια της μετά Ίμια πολιτικής ήταν η Συμφωνία της Μαδρίτης, Ιούλιος 1998, υπό την πίεση των ΗΠΑ. Στη Μαδρίτη η ελληνική κυβέρνηση αναγνώρισε ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο το οποίο σημαίνει δικαίωμα υπεράσπισής τους και με στρατιωτικά μέσα.
Η ελληνική κυβέρνηση διεμήνυσε με τους χειρισμούς της ότι είναι ανοιχτή σε πιέσεις εκ των έξω και ότι δεν είναι διατεθειμένη να αναλάβει έναν βαθμό κινδύνου στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής. Η αποτρεπτική εικόνα της χώρας επλήγη. Ακόμα μια σοβαρή συνέπεια της κρίσης ήταν και η δημιουργία ρήγματος στις σχέσεις της πολιτικής ηγεσίας με τις ΕΔ.
Μπορούμε και πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά. Η ελληνική ψυχή έχει περιθώρια για νέες δημιουργίες. Τόσο η θυσία των τριών αξιωματικών του ΠΝ στην κρίση των Ιμίων όσο και οι άλλες θυσίες ζωής άλλων στελεχών των ΕΔ σε περιόδους ειρήνης στην εκτέλεση του καθήκοντος στέλνουν ένα μήνυμα φιλοπατρίας και εθνικής προσφοράς.
Μόνο αν μάθουμε να πεθαίνουμε για τα πιστεύω μας αυτά θα ζήσουν.»
(Απόσπασμα από το βιβλίο Χρήστος Λυμπέρης, Εθνική στρατηγική και χειρισμός κρίσεων.)
«Με τα λάθη μας, τις αδυναμίες μας και τη στάση των “φίλων” μας οδηγηθήκαμε σε δύσκολα μονοπάτια στην εθνική μας πορεία. Θα παραμείνουμε εκεί; Η απάντηση πρέπει να είναι όχι. Δεν μας ταιριάζει να είμαστε οι τελευταίοι, οι ταπεινωμένοι της Ευρώπης. Ας φτιάξουμε τη θέλησή μας, να πεισμώσουμε για την Ελλάδα, για να νικήσουμε τις δυσκολίες. Να φτιάξουμε νέα όνειρα. Η χώρα μας χρειάζεται ηγέτες, πρωτοπόρους, για να την οδηγήσουν. Θα είναι η μεγαλύτερη πλάνη να αφήσουμε την τύχη αυτής της χώρας σε εκπροσώπους των διαπλεκομένων, στις βδέλλες του εθνικού αίματος. Δεν αρκούν οι απλοί διαχειριστές της εξουσίας που αναλίσκονται στα ατομικά και στα κομματικά τους συμφέροντα. Ο κόσμος χρειάζεται ασυμβίβαστους, ακέραιους δημιουργούς στην πολιτική, στην επιστήμη, στην εκκλησία, στις τέχνες, στις Ένοπλες Δυνάμεις. Παντού. Ας ξεκινήσουμε τη νέα χιλιετία με νέο βηματισμό στην εθνική πορεία.
Εδώ τελείωσε ένα ταξίδι σε ταραγμένες θάλασσες… Ήταν μια κατάθεση που ήθελα και έπρεπε να κάνω.» (Απόσπασμα από το βιβλίο Χρήστος Λυμπέρης, Πορεία σε ταραγμένες θάλασσες.)
