ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ
Πριν εβδομήντα πέντε χρόνια, ιδιοτελή υποκείμενα στην υπηρεσία του Λονδίνου και της Μόσχας αποφάσιζαν να βυθίσουν τον ελληνικό λαό σε ένα πολύχρονο εμφύλιο σπαραγμό. Σήμερα δεν έχει τόση σημασία ο καταμερισμός ευθυνών ή η αναγνώριση της ανιδιοτέλειας όσων έπεσαν και όσων καταστράφηκε η ζωή τους μέσα στη θύελλα που ακολούθησε, όσο ο αναστοχασμός για τις συνέπειες που υπονόμευσαν όλη τη μεταπολεμική πορεία του έθνους διχάζοντας με τραγικό και αδιέξοδο τρόπο την ελληνική κοινωνία ως σήμερα. Ανάξια υποκείμενα διαχειρίστηκαν μετά το 1949 τη "νίκη" της μιας πλευράς, ανάξια υποκείμενα ηγήθηκαν της "ήττας" της άλλης. Και τα αποτελέσματα τα βιώνουμε όλοι, "νικητές" και "ηττημένοι". Σήμερα, μπροστά στον κίνδυνο της εθνικής εξαφάνισης, όσοι επιμένουν στον καταστροφικό διχασμό, ας αναλογιστούν έστω τώρα το λόγο του Αγγελου Σικελιανού που κανείς δεν άκουγε τότε: Σώνει πια το αδελφικό αίμα, "σώνει πια η σφαγή τη μάνα μας που σφάζει".
