Η Διεύθυνση Νεότερης Πολιτιστικής Κληρονομιάς (ΔΙΝΕΠΟΚ) του ΥΠΠΟΑ, με τη συνεργασία πολλών τοπικών φορέων του Δήμου Γορτυνίας, στις 21-28 Ιουλίου 2019 πραγματοποίησε στη Δημητσάνα το 2ο Θερινό θερινό σχολείο για τη μελέτη και διαχείριση του αγροτικού χώρου ως πολιτιστικής κληρονομιάς.
Μια εξαιρετική πρωτοβουλία της ΔΙΝΕΠΟΚ, και συγκεκριμένα του κ Ι. Δρίνη και Σ. Φωτοπούλου που έγινε ετήσιος θεσμός. Ένας εξαιρετικός θεσμός ανταλλαγής απόψεων για θέματα που βρίσκονται στην αιχμή του διεθνούς προβληματισμού: τοπικότητα και παγκοσμιοποίηση, πολιτιστικές ταυτότητες, βιωσιμότητα, άυλη πολιτιστική κληρονομιά, πολιτισμικό τοπίο, αγροδιατροφικός πολιτισμός, κ.ά.
Η Θράκη ήταν παρούσα μέσα από το θέμα: Η πολιτιστική κληρονομιά ως πόρος των τοπικών κοινωνιών: η εμπειρία από τη Θράκη, το οποίο αναπτύχθηκε με την εισήγηση μου. Με τις εισηγήσεις επιλεγμένων ανθρώπων αλλά και τούς διαλόγους που αναπτύχθηκαν, επιβεβαιώθηκε, ότι ναι, υπάρχει ένα πολύ σημαντικό δυναμικό στο ιδιωτικό χώρο αλλά και στο δημόσιο αν και σε μικρό ποσοστό, το οποίο όμως μπορεί, μέσα από συνεργασίες να βοηθήσει σε έναν επαναπροσδιορισμό των σχέσεων μας με το τόπο μας και τον πολιτισμό μας, να συμβάλλει στη δημιουργία πυρήνων με πολλαπλασιαστικά οφέλη.
Η πρόταση του Ε.Μ.Θ., να οργανωθεί ο αντίστοιχος θεσμός στη Θράκη, αντιμετωπίστηκε θετικά από τη ΔΙΝΕΠΟΚ. Πιστεύω ότι θα μπορούσαμε στη περιοχή Διδυμοτείχου με τη συνεργασία της ΕΠΟΦΕ του Δήμου Διδυμοτείχου και τη βοήθεια της τοπικής κοινωνίας που πρέπει με θέρμη να το αγκαλιάσει, να λειτουργήσει ένα αντίστοιχο σχολείο και ν αποτελεί θεσμό σ ένα τόπο με ένα αγροτικό τοπίο, κοιτίδα του Θρακικού πολιτισμού.
Μια εξαιρετική πρωτοβουλία της ΔΙΝΕΠΟΚ, και συγκεκριμένα του κ Ι. Δρίνη και Σ. Φωτοπούλου που έγινε ετήσιος θεσμός. Ένας εξαιρετικός θεσμός ανταλλαγής απόψεων για θέματα που βρίσκονται στην αιχμή του διεθνούς προβληματισμού: τοπικότητα και παγκοσμιοποίηση, πολιτιστικές ταυτότητες, βιωσιμότητα, άυλη πολιτιστική κληρονομιά, πολιτισμικό τοπίο, αγροδιατροφικός πολιτισμός, κ.ά.
Η Θράκη ήταν παρούσα μέσα από το θέμα: Η πολιτιστική κληρονομιά ως πόρος των τοπικών κοινωνιών: η εμπειρία από τη Θράκη, το οποίο αναπτύχθηκε με την εισήγηση μου. Με τις εισηγήσεις επιλεγμένων ανθρώπων αλλά και τούς διαλόγους που αναπτύχθηκαν, επιβεβαιώθηκε, ότι ναι, υπάρχει ένα πολύ σημαντικό δυναμικό στο ιδιωτικό χώρο αλλά και στο δημόσιο αν και σε μικρό ποσοστό, το οποίο όμως μπορεί, μέσα από συνεργασίες να βοηθήσει σε έναν επαναπροσδιορισμό των σχέσεων μας με το τόπο μας και τον πολιτισμό μας, να συμβάλλει στη δημιουργία πυρήνων με πολλαπλασιαστικά οφέλη.
Η πρόταση του Ε.Μ.Θ., να οργανωθεί ο αντίστοιχος θεσμός στη Θράκη, αντιμετωπίστηκε θετικά από τη ΔΙΝΕΠΟΚ. Πιστεύω ότι θα μπορούσαμε στη περιοχή Διδυμοτείχου με τη συνεργασία της ΕΠΟΦΕ του Δήμου Διδυμοτείχου και τη βοήθεια της τοπικής κοινωνίας που πρέπει με θέρμη να το αγκαλιάσει, να λειτουργήσει ένα αντίστοιχο σχολείο και ν αποτελεί θεσμό σ ένα τόπο με ένα αγροτικό τοπίο, κοιτίδα του Θρακικού πολιτισμού.
Αγγελική Γιαννακίδου
Η εισήγηση της κ.Αγγελικής Γιαννακίδου Ιδρύτρια & πρόεδρος ΕΜΘ
Η πολιτιστική κληρονομιά ως πόρος των τοπικών κοινωνιών: η εμπειρία από τη Θράκη
Δεν πρόκειται βέβαια να μπω στη διαδικασία να αναλύσω τον όρο «πολιτιστική κληρονομιά» για τον οποίο υπάρχει μια πληθώρα τυποποιημένων ορισμών, που ο κάθε ένας έχει σχέση με το πλαίσιο την οπτική που τον δημιούργησε.
Για την πλειονότητα και για εμένα «πολιτιστική κληρονομιά» είναι όλα τα στοιχεία και τα έργα των ανθρώπων που αντιστέκονται στις φθορές και τις αλλαγές που επιφέρει ο χρόνος.
Πολιτιστική κληρονομιά είναι ότι από αρχαιοτάτων χρόνων συνειδητά ή ασυνείδητα έχουμε κληρονομήσει, γραπτό λόγο αλλά και προφορικό αυτό που συγκροτεί το πυρήνα της διαχρονικότερης μορφής του πολιτισμού, αυτού του λαϊκού.
Δεν πρόκειται βέβαια να μπω στη διαδικασία να αναλύσω τον όρο «πολιτιστική κληρονομιά» για τον οποίο υπάρχει μια πληθώρα τυποποιημένων ορισμών, που ο κάθε ένας έχει σχέση με το πλαίσιο την οπτική που τον δημιούργησε.
Για την πλειονότητα και για εμένα «πολιτιστική κληρονομιά» είναι όλα τα στοιχεία και τα έργα των ανθρώπων που αντιστέκονται στις φθορές και τις αλλαγές που επιφέρει ο χρόνος.
Πολιτιστική κληρονομιά είναι ότι από αρχαιοτάτων χρόνων συνειδητά ή ασυνείδητα έχουμε κληρονομήσει, γραπτό λόγο αλλά και προφορικό αυτό που συγκροτεί το πυρήνα της διαχρονικότερης μορφής του πολιτισμού, αυτού του λαϊκού.
Αυτή τη δύναμη της παράδοσης, που καλύπτει τη βαθιά ανθρώπινη ανάγκη του ανήκειν, εκεί που ανακαλύπτεις την αλληλεγγύη των μελών της κοινότητας, τη συνέχεια της οικογενειακής και τοπικής ιστορίας.
Εκεί στις εθιμικές πράξεις, που ενσωματώνουν διατάξεις και στοιχεία μιας άλλης τάξης πραγμάτων, που όμως έχουν τη δύναμη να φανερώνουν τα σημάδια μιας πορείας τόσο εσωτερικής και γι’ αυτό προσωπικής όσο και κοινωνικής σαν να βρίσκεις τον τόπο και το χρόνο απ’ όπου κάποτε ξεκίνησες ως άτομο αλλά και ως κοινωνικό ον.
Εκεί που διασώζονται αυθεντικά και αποκαλυπτικά στοιχεία της ταυτότητάς μας, ατομικής και συλλογικής. Στοιχεία ιστορίας, της δημιουργικότητας και των αγώνων μας που παρουσιάζουμε «μεταφορικά» και μετωνυμικά μέσα στα διάφορα σύγχρονα περιβάλλοντα γιατί μέσα σ αυτά αναγνωρίζουμε την επιβεβαίωση ενός παρελθόντος που έχει νόημα για μας. Μνήμη και εμπειρία του χώρου,. Σταυρίδης.
Συναισθήματα, αξίες, ιδεολογίες και αντιλήψεις αποτυπώνονται στα αντικείμενα και στις προφορικές παραδόσεις,στη μουσική και τους χορούς τα έθιμα και τα λαϊκά δρώμενα, τις παραδοσιακές πρακτικές τις γνώσεις και τις διατροφικές συνήθειες όπως διαμορφώθηκαν στις παραδοσιακές, κυρίως αγροτικές, κοινωνίες του παρελθόντος, όπως αναφέρεται στο έντυπο του ΥΠΠΟΑ για την άυλη πολιτιστική κληρονομιά. Τα προσκυνητάρια και τα νεκροταφεία, οι ναοί και τα ξωκκλήσια, τα χοροστάσια και οι πανηγυρότοποι, οι οικισμοί και τα χωράφια, τα μαντριά και τα τσαρδάκια, τα καλύβια και τα μονοπάτια αυτά τα σημάδια στο περίγραμμα της ζωής των ανθρώπων , είναι τροφοδότες της μνήμης και της ιστορίας. Τοπωνύμια και οδονύμια, κτίσματα και ερείπια, μνημεία και οι μνημονικοί τόποι, εγγεγραμμένοι στο χώρο και εμπλουτισμένα με κοινωνικά νοήματα, όλα αποτελούν στοιχεία της συλλογικής εμπειρίας και μνήμης κάθε κοινωνίας, σημεία αναφοράς της ιδιαίτερής της ταυτότητας. Μιας ταυτότητας στενά συνδεδεμένης με τα στοιχεία που ταυτοποιούν έναν τόπο και άρρηκτα δεμένα με τα στοιχεία που ταυτοποιούν το άτομα.
Και τη διαφύλαξη της πολιτιστικής ταυτότητας εξασφαλίζει η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς, η οποία επιβάλλεται από το σύνταγμα της χώρας, τους Ευρωπαϊκούς κανονισμούς και τις διεθνείς συμβάσεις.
Για όλους εμάς που ο αγροτικός πολιτισμός αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και δημιουργίας όλη αυτή η συνθήκη είναι μια δικαίωση.
Καθώς το υλικό που εκτίθεται στα μουσεία Νεότερης πολιτιστικής κληρονομιάς συνδέεται με τις αρχές της περιβαλλοντικής αειφορίας, της οικονομικής βιωσιμότητας και τις συλλογικές ταυτότητες και μέσα από έναν νέο ρόλο έχουν τη δυνατότητα να συν δημιουργούν με την κοινωνία,πολιτισμικό κεφάλαιο, για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής και των μελλοντικών γενεών.
Αν όμως η αξία της πολιτιστικής κληρονομιάς και του αγροτικού τοπίου βρίσκεται στην αιχμή των διεθνών συζητήσεων, στη Θράκη, η αξία του αγροτικού τοπίου θα τολμούσα να πω ότι είναι στο περιθώριο των όποιων αναζητήσεων.
Η αξία δε της πολιτιστικής κληρονομιάς παίρνει άλλες διαστάσεις μέσα από την οπτική μιας παρελθοντολογίας που στηρίζεται και διαχειρίζεται ορισμένα παραδοσιακά στοιχεία από το συνολικό πεδίο συγκροτώντας έτσι με αυτά μια εικόνα του πολιτισμού συντηρητική αναχρονιστική και περιορισμένη σε έναν χώρο όπου η πολιτισμική πολυμορφία ανταγωνίζεται τη ποικιλομορφία του περιβάλλοντος.
Σε έναν τόπο, όπου όλα τα ίχνη του παρελθόντος διηγούνται ιστορίες και δημιουργούν ιστορίες με σύνθετες πολιτισμικές σημασίες αφού τον ενδιάμεσο αυτό χώρο ανατολής δύσης, τον χαράζουν ζωές ανθρώπων διαφορετικής εθνοτικής και πολιτισμικής προέλευσης από την αρχαιότητα έως σήμερα.
Ο ευρύτερος ιστορικά χώρος της Θράκης κατοικημένος από τον 11ο π.χ. από τα διάφορα θρακικά φύλλα ήταν γνωστός από την αρχαιότητα για τις πλουτοπαραγωγικές του πηγές. Αργότερα υπήρξε ο ζωτικός χώρος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Στη Θράκη πριν ακόμη την ίδρυση της Κ/πολης χαράκτηκε ένα δίκτυο επικοινωνίας ανθρώπων προϊόντων και ιδεών καθιστώντας την περιοχή πνεύμονα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Στα τέλη του 19ου αιώνα επι Οθωμανοκρατίας ο θρακικός χώρος, έγινε θέατρο πολεμικών επιχειρήσεων για την εφαρμογή μιας νέας γεωπολιτικής στρατηγικής. Με την ίδρυση των εθνών κρατών, από τα πιο δυσεπίλυτα προβλήματα της Βαλκανικής εξαιτίας του πληθυσμιακού μωσαϊκού, η δρομολογημένη τριχοτόμηση του χώρου που ξεκίνησε με την προσάρτηση της Αν Ρουμελίας το 1885, ολοκληρώθηκε με την εκκένωση της Αν Θράκης και τη συνθήκη της Λωζάνης το 23.
Η γη, αυτό το κοινό έδαφος για εκατοντάδες χρόνια, που έθρεψε τους μύθους και την επιβίωση των ανθρώπων στο πλαίσιο ενός αστικού και αγροτικού πολιτισμού, έγινε η χαρτογραφική απεικόνιση της κατασκευής του εθνικού χώρου. Το θρακικό τοπίο έγινε το συμβολικό αντικείμενο της κάθε εθνικής οριοθέτησης και περηφάνειας με πολιτισμικές αναφορές που έδιναν απάντηση στα ερωτήματα καταγωγής δηλαδή της αυτοχθονίας και της αυθεντικότητας και της ιστορικής των συνέχειας κατά τον Σπυρίδωνα Πλουμίδη
Αρχαιολογικά ευρήματα, δρώμενα, μουσικές και οι σχεδόν παρθένες ρεματιές της Ροδόπης, και από τις δύο πλευρές, καλούνται να πιστοποιήσουν το ιστορικό βάθος του εθνικού τους αφηγήματος που φτάνει μέχρι τους μύθους του Ορφέα, του Διόνυσου και των αρχαίων θρακικών φύλλων.
Στο ανατολικό τμήμα της Θράκης, για τη γείτονα χώρα, τύμβοι και ελληνιστικά, ρωμαϊκά και βυζαντινά υπολείμματα εντάσσονται σε περιόδους αυθύπαρκτές χωρίς πολιτισμικές επιρροές και συνέχειες γεγονός που έρχεται σε αντίθεση με τη δική μας συνέχεια και πολιτισμική υπεροχή που διεκδικούμε και με την παρουσία των νεότερων κτισμάτων δημόσιων και ιδιωτικών.
Οι δρόμοι όμως στο χώρο της Θράκης για τα διάσπαρτα μνημεία, συναντιούνται στα ίδια μονοπάτια που περνούν από τη βόρεια την ανατολική και τη νότια αιγιακή Θράκη. Συναντιούνται εκεί, την εποχή που συνυπήρχαν όλοι, ως πολίτες 3 αυτοκρατοριών με όλα τα τραύματα της συμβίωσης και την επούλωση τους, μέχρι το πρόσφατο παρελθόν που ορθώθηκαν τα σύνορα. Αυτά τα οποία δεν μας επιτρέπουν να δούμε πως ο πολιτισμός μας διαμορφώθηκε μέσα από την ώσμωση που έχει υποστεί ο χώρος, ως προϊόν συνύπαρξης. Με πολλά κοινά στοιχεία αλλά και διαφορές που έχουν σχέση με την αφομοιωτική δύναμη της κουλτούρας κάθε ομάδας. Μέσα από αυτή την οπτική να ξαναβρούμε τα βιωμένα δίκτυα επικοινωνίας να ξαναδούμε τρόπους συνύπαρξης μέσα στα όρια του αμοιβαίου σεβασμού. Να αναδείξουμε τα ιστορικά και πολιτισμικά στοιχεία που μας συνδέουν, ανεξαρτήτως των εθνοτικών ή θρησκευτικών διαφορών όπως αναφέρει ο κ Πρεβελάκης. Ο πολιτισμός αυτός αποτελεί τη δύναμη και τη δυναμική της Θράκης με προφανή τα οφέλη όπως καταγράφεται στη σημερινή πραγματικότητα, και για τις τρεις χώρες.
Η Ελληνική Θράκη, το 12% του ευρύτερου ιστορικού χώρου με ένα φυσικό περιβάλλον μεγάλης αισθητικής και οικολογικής αξίας έχει χαρακτήρα αγροτοκτηνοτροφικο. Μυθικά ποτάμια, παρθένα δάση και αμπελοτόπια με τη μυθική δύναμη των Ορφικών μυστηρίων και την εμπειρία της Διονυσιακής λατρείας του θεού, που χάρισε το άμετρο την ανατροπή και το θέλω, απέναντι στην Απολλώνια αρμονία, τον ορθολογισμό και το πρέπει- και ανάμεσα σ αυτόν τον πόλεμο του θέλω και του πρέπει κτίστηκε ο πολιτισμός .
Ο γεωγραφικός χώρος της δυτικής Θράκης, ένα τοπίο που έγινε τόπος μέσα από διάφορες και ανάλογες τελετουργικές πρακτικές και βιώματα γέννησε θεούς και ήρωες, δαίμονες και δοξασίες, μπαμπάδες και αγίους προστάτες, που υφαίνουν τη κοινή μνήμη του συλλογικού παρελθόντος και του συλλογικού μέλλοντος.
Κοιτίδα του θρακικού πολιτισμού η γόνιμη γη της.
Αυτό το πολυσήμαντο αγροτικό τοπίο, υποδοχέας των δραστηριοτήτων για την παραγωγή τροφίμων αλλά παραγωγής νοημάτων. Μέχρι σήμερα άλλωστε πάρα την αστική πραγματικότητα που φαίνεται να δεσπόζει, σε όλες τις τελετουργίες του κύκλου της ανθρώπινης ζωής, της παραγωγής και καλλιέργειας της γης, ανιχνεύεις αυτή τη σχέση με τη μάννα γη.
Το άλλο βασικό στοιχείο της πολιτισμικής της φυσιογνωμίας η ανθρωπογεωγραφία της. Η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα με όλες τις επι μέρους ιδιαιτερότητες μιας ανθρωπογεωγραφίας, που εκτείνεται σε περιοχές διαφορετικού χαρακτήρα.
Ένας πολιτισμός απότοκος της γεωγραφίας και της ιστορίας, με βαθύτατους κοινωνικούς μετασχηματισμούς σε ένα συμπιεσμένο χρόνο που αποτέλεσαν την τροχοπέδη για την εξέλιξη της περιοχής.
Η ενσωμάτωση της Θράκης στον ελληνικό κορμό έγινε μόλις πριν 100 χρόνια. Το 1920. Το 22-23 ακολούθησε η προσφυγιά με όλα τα προβλήματα της ενσωμάτωσής των προσφύγων, πέρα από τα οικονομικά και τα ιδεολογικά καθώς το ελληνικό κράτος ήταν στη διαδικασία του εκσυγχρονισμού και της ομογενοποίησης για την εθνική ταυτότητα. Το 29-30 η οικονομική κρίση το 1940 ο Β’ΠΠ. Ο εμφύλιος και η ψυχροπολεμική εποχή. Η τριχοτομημένη Θράκη κατέστη παραμεθόριος περιοχή ακολούθησε η μετανάστευση, αυτή η μεγάλη κοινωνική ρωγμή και η αστικοποίηση του αγροτικού κόσμου. Όλα άλλαξαν. Η ελληνική Θράκη προσπαθεί να βρει το βηματισμό της.
Το Μουσείο σήμερα, μέσα από τη γνώση, τη βιωματική σχέση με το χώρο και τη συνεχή διάδραση με την κοινωνία προσπαθεί να αναπτύξει κάποιες δράσεις για την ενίσχυση των αγροτικών κοινοτήτων στο Ν Έβρου.
Γιατί στον Έβρο:
Γιατί η Ξάνθη είναι αναγνωρίσιμη χάρις στα Πομακοχώρια, αλλά και μέσα από τις 2 μεγάλες φεστιβαλικές εκδηλώσεις που οργανώνει, χρησιμοποιώντας ως σκηνικό την παλιά πόλη χωρίς να είναι βέβαιο, κατά τη ταπεινή μας γνώμη, αν αυτού του είδους η προβολή καθιστά βιώσιμη την πολιτιστική και τουριστική της ανάπτυξη.
Στην Κομοτηνή, η συμβίωση των κοινοτήτων διαφορετικής εθνοτικής και πολιτισμικής προέλευσης, διαμορφώνει μια φυσιογνωμία και ταυτότητα, διαφορετικού χαρακτήρα με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Το γεγονός ότι στον μικρό χώρο της Ελληνικής Θράκης, (το 12% του ευρύτερου χώρου της), συμβιώνουν δυο μεγάλα δόγματα χωρίς φονταμελιστικές συμπεριφορές, πάρα τις επι μέρους ιδιαιτερότητες και προβλήματα, αποτελεί παράδειγμα συνύπαρξης για την Ευρώπη και ταυτόχρονα σημείο αναφοράς, ώστε να καταστεί η πόλης παράδειγμα με δράσεις που θα προέκυπταν μέσα από την συνεργασία ειδικών επιστημόνων και των ανθρώπων της πόλης.
Ο Ν. Έβρου, η χαρτογραφική απεικόνιση του Ευρωπαϊκού -ελληνικού συνόρου, παραμένει απελπιστικά εγκαταλελειμμένος.
Παρά του ότι :
● Έχει το μεγαλύτερο βάρος της ιστορικότητας της περιοχής καθώς εδώ, μεταξύ Αδριανούπολης και Διδυμοτείχου, διαδραματίστηκαν τα γεγονότα των επί 20ετιας εμφυλίων πολέμων των Βυζαντινών. Εδώ έλαβε χώρα η καθοριστική μάχη του 1371 στο Τσερμονιάνο, σήμερα Ορμένιο, για το πέρασμα στην Οθωμανοκρατία.
● Έχει μνημεία και σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους από την προϊστορία (πολλές θέσεις κατά μήκος των Ζωναίων όρων ) μέχρι τα νεότερα χρόνια αναξιοποίητους, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις.
● Έχει ένα φυσικό περιβάλλον μεγάλης αισθητικής και οικολογικής αξίας (Το παλαιότερο απολιθωμένο δάσος της Ελλάδας)
● Έχει ένα αγροτικό τοπίο με πολυσήμαντο πολιτιστικό απόθεμα, η αξία του οποίου, μέσα από το πλαίσιο της βιώσιμης ανάπτυξης βρίσκεται στην αιχμή των διεθνών συζητήσεων.
Ο Ν. Έβρου έχει χαρακτήρα αγροτικό οικονομικό-κοινωνικά. Είναι δε ο τελευταίος νομός ο οποίος προσχώρησε στη διαδικασία του εκσυγχρονισμού, γιαυτό και ακόμη διαθέτει ένα ανθρώπινο δυναμικό, φορέας μιας πολιτισμικής παράδοσης και τεχνογνωσίας που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί μέσα από τα σύγχρονα εργαλεία ώστε να ανακάμψει οικονομικά και κοινωνικά, με ένα κέρδος οικονομικό και το μεγαλύτερο όφελος να συνεχίσει να παράγει πολιτισμό.
Η παρέμβαση του Μουσείου, μέσα από το σκεπτικό αυτό που εν τάχει προανέφερα.
- Έχουμε χαρτογραφήσει το νομό με στοιχεία που αφορούν Μνημεία, και χώρους ιστοριοδιφικού ενδιαφέροντος, ότι έχει σχέση με παραδοσιακή τεχνογνωσία αλλά και πρωτογενή παραγωγή που βρίσκεται στο κέντρο του ενδιαφέροντος της διευρυμένης σήμερα αγοράς.
Μετά από διάλογο με τους πολιτιστικούς συλλόγους 5 χωριών:
- Ξεκινήσαμε μαζί τους την καταγραφή των αγροτικών τους συλλογών, με σκοπό την ίδρυση ενός δικτύου αγροτικών Μουσείων με διαφορετικές όμως θεματολογίες.
- Οργανώνουμε σεμινάρια το μήνα Σεπτέμβριο με την επιχορήγηση του ΥΠΠΟΑ, στο Διδυμότειχο στους πολιτιστικούς συλλόγους, που αποτελούν τους πιο ζωντανούς πυρήνες των αγροτικών οικισμών, με σκοπό να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους με τον τόπο. Ο στόχος να δουν με μια άλλη ματιά το πολιτιστικό απόθεμα του νομού ώστε να περάσουν από το συναίσθημα στη συνειδητότητα για να οδηγηθούν στη πράξη μιας άλλης διαχείρισης αυτής, της δημιουργικότητας και της πολιτιστικής επιχειρηματικότητας
- Προτείναμε αγροτικές κατασκηνώσεις για τα παιδιά. Το θέμα έγινε αποδεκτό από τη νέα αυτοδιοίκηση του Δήμου Αλεξανδρούπολης. Γιατί σε μια περιοχή καθαρά αγροτική, για πολλούς λόγους όπως και της “επιδοτούμενης τεμπελιάς” η σχέση μας με τη γη και την καλλιέργεια της, έχει διαρραγεί και πρέπει να βρούμε τρόπους να επανασυνδεθούμε με αυτήν.
- Έχουμε σχεδιάσει την οργάνωση και προβολή πολιτιστικών γαστρονομικών διαδρομών σύμφωνα με διεθνή πρότυπα και εφαρμογές στα πλαίσια ανάπτυξης ενός βιωματικού τουρισμού και προσπαθούμε να βρούμε τρόπους υλοποίησης.
- Προτείνουμε στους δημάρχους Σουφλιού, Διδυμοτείχου, Ορεστιάδας να οργανώσουν σεμινάρια για εφήβους που έχουν σχέση με την τεχνογνωσία που κατέχουμε: Ξυλογλυπτική, αγιογραφία, μεταλλοτεχνία ,οργανοποιία, υφαντική, ραπτική, και κομπιούτερ. Στα τμήματα αυτά να διδάξουν και μετακλητοί εξειδικευμένοι και διακεκριμένοι από άλλα κέντρα της χώρας μας, ώστε να μπορούν οι εκπαιδευόμενοι να αποκτήσουν τη δυνατότητα παραγωγής προϊόντων μέσα από μια σύγχρονη ματιά, αισθητική και χρηστική ανάγκη.
- ETHNOLOGICAL MUSEUM OF THRACE·ΤΕΤΑΡΤΗ, 31 ΙΟΥΛΙΟΥ 2019
