Όσβαλντ Σπένγκλερ - "Ο άνθρωπος και η τεχνική" (1931) #ΕκδόσειςΜάγμα

Από τότε που εφευρέθηκε η μηχανή, το δολιότερο απ’ όλα τα όπλα του ανθρώπου απέναντι στη φύση, οι πρωτεργάτες και οι εφευρέτες έχουν κατά βάση χρησιμοποιήσει για την κατασκευή της το σύνολο των χεριών που χρειάζονται. Η εργασία της μηχανής αποπερατώνεται από την ανόργανη δύναμη, από την ενέργεια του ατμού ή του γκαζιού, από τον ηλεκτρισμό ή τη θερμότητα που απελευθερώνουν ο άνθρακας, το πετρέλαιο και το νερό. Έτσι όμως η ψυχική ένταση μεταξύ ηγετών και καθοδηγούμενων αυξάνεται επικίνδυνα. Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πλέον ο ένας τον άλλο. Τα παλαιότερα «εγχειρήματα» των προχριστιανικών χιλιετιών απαιτούσαν τη διανοητική συνεργασία όλων των ατόμων, τα οποία γνώριζαν και αισθάνονταν περί τίνος πρόκειται κάθε φορά· επικρατούσε συνεπώς μια μορφή συντροφικότητας, όπως συμβαίνει σήμερα στην παγάνα και στον αθλητισμό. Τα δεδομένα έχουν ήδη αρχίσει να αλλάζουν κατά την κατασκευή των μεγάλων κτισμάτων της αρχαίας Αιγύπτου και της Βαβυλώνας. Ο μεμονωμένος εργάτης δεν κατανοούσε ούτε τον στόχο ούτε τον σκοπό της όλης διαδικασίας· ήταν γι’ αυτόν αδιάφοροι, αν όχι μισητοί. Η «εργασία» ήταν μια κατάρα, όπως την παρουσιάζει η περιγραφή του Παραδείσου στην αρχή της Παλαιάς Διαθήκης. Σήμερα, αρχής γενομένης από τον 18ο αιώνα, αμέτρητα «χέρια» εργάζονται πάνω σε επιτεύγματα, των οποίων τον πραγματικό ρόλο στη ζωή, και μάλιστα στη δική τους ζωή, αγνοούν· και έτσι αδυνατούν να συμμετάσχουν ουσιαστικά στην επιτυχή τους έκβαση. Εξαπλώνεται μια ψυχική έρημος, μια απελπιστική ομοιομορφία χωρίς ύψη και βάθη· ξυπνά η μνησικακία απέναντι στους χαρισματικούς, οι οποίοι γεννιούνται δημιουργικοί. Κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί, κανείς δεν θέλει να καταλάβει ότι η εργασία του ηγέτη είναι η σκληρότερη όλων, ότι η ίδια του η ζωή εξαρτάται από την επιτυχία της. Οι άνθρωποι περιορίζονται στην πεποίθηση ότι η εργασία αυτή φέρνει την ευτυχία, ότι συναρπάζει και εμπλουτίζει την ψυχή, και γι’ αυτόν τον λόγο τη μισούν.