Ειλικρινά αυτό δεν το περίμενα. Από ανθρώπους που πιστεύεις ότι έχουν μυαλό να συμπεριφέρονται έτσι. Βέβαια ,η ζωή είναι και μια διαδοχή διαψεύσεων αλλά κρατάμε και μας κρατάει η ελπίδα.
Στο kavosnews.gr και από τον Γρηγόρη Δημόπουλο αναρτήθηκε στο διαδίκτυο ένα χυδαιοειδές κείμενο που διέπεται από αντίληψη κοινωνικών φρονημάτων και από εκπομπή μιθριδατισμού σοφίας. Τίτλος του πονήματος: «Για δες καιρό που διάλεξε ο Νώντας να γίνει «βαποράκι» του Ανδρικόπουλου». Αυτά με αφετηρία την επίσκεψη στο Υπ. Ναυτιλίας. Μιλάει για «κουρασμένα παλικάρια», «υπέρ πάντων αγώνα», «ουτοπικές φιλοδοξίες του οδοντίατρου…» και άλλα πολλά.
Όλο το κείμενο δομείται στην έννοια ότι αυτά που βλέπουμε έχουν απώτερους, υπόγειους στόχους και διαδρομές. Όμως, όποιος ερμηνεύει έτσι τον κόσμο πάει να πει ότι έζησε ή έμαθε σε ή από ένα περιβάλλον παραδειγμάτων ιδιοτέλειας, συμφεροντολογισμού. Και δεν μπορεί να πιστέψει ότι κάποιος, κάπου, κάποτε έχει ειλικρινείς προθέσεις.
Με πρόσχημα το λιμάνι απαξιώνει αυτούς που ενδιαφέρονται να γίνει κάτι στον Δήμο τους, ενώ αφήνει χωρίς αναφορά αυτούς που κάθονται. Ποιος ή ποιά τον πληροφορεί; Για το θέμα των κουρασμένων παλικαριών και την γλίτσα της κολακείας των «νέων» θα τα πούμε λίαν προσεχώς για την επικινδυνότητα ή αφέλειά του. Γιατί έχουμε και δόμηση ιδεολογίας νεοϊσμού από εδώ υποψηφίους που εκτός από ηλικία δεν διαθέτουν τίποτα άλλο.
Το κείμενο δεν αποδεικνύει κάτι από τον ισχυρισμό του τίτλου του. Είναι αριστούχο στην αστοχία. Καλλιεργεί ένα αίσθημα φόβου. Όλα πήγαιναν καλά στο Ξυλόκαστρο και τώρα απειλείται η κοινωνική ευημερία και πολιτική ηρεμία. Μας απειλεί ένας «ηθικός πανικός» με το όνομα Κατσούλας και τα αλλαξοκυβερνεία του.
Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι είναι αποτέλεσμα κάποιου πείσματος, ρεβάνς απέναντι σε μια χαμένη μάχη, κακές παρέες με κάποιους που βγήκαν στον πέρα μαχαλά για να ξεφωνίσουν τον δικό τους. Ούτε πιστεύω πρόκειται για έμμεσο σκούντημα για το μεροκάματο, που βλέπουμε στην προεκλογική διαδικτυακή δημοσιότητα, στην εποχή της κρίσης. Δεν μου προκύπτει να μοιάζει και με παρορμητική αδιέξοδη απερισκεψία. Περισσότερο δηλώνει επιδέξια σταχανωφική δουλειά «καταστροφής χαρακτήρων». Δυσκολεύομαι να δεχθώ και τον Πώλ Βαλερύ: «η απαξίωση έχει μία δόση φθόνου».
Τα παραπάνω τα θεωρώ θεραπευτικά. Εδώ κλείνω και δεν χρειάζονται άλλα. Άλλωστε, όπως λένε και οι επιστήμονες, «αν διαρκεί παραπάνω από το κανονικό η ψυχοθεραπεία, έχει λίγες πιθανότητες να αποδειχθεί αποτελεσματική».
