Μία Αφρικανική παροιμία λέει ότι μπορείς να βρεις το δρόμο σου, εάν θυμάσαι από πού ξεκίνησες. Και ξεκινάς ταξίδι, σηκώνεις πανιά, όταν έχεις σκαρί και χρήσιμο άνεμο την θέλησή σου. Να δούμε ,λοιπόν, αν το επίπεδο της ΕΚΘΕΣΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ 2018 αποδεικνύει δυνατότητες, αν μας επιτρέπει αισιοδοξία.
Κάποτε ο Θουκυδίδης έγραφε ότι οι άνθρωποι αλλάζουν την σημασία των λέξεων, ώστε να δικαιολογούν τις πράξεις τους. Ικανοποιεί τον ορισμό της Έκθεσης αυτό το συμβάν στην παραλία της Κορίνθου; Όλοι αυτοί που κρίνουν έχουν κάποιες δομικές ιδέες εκθεσιακών γεγονότων;
Σε δύο κείμενά μου το 2012 και 2014 σημείωνα: «οι εκθέσεις δεν είναι πλέον μία γραμμική παρουσίαση επιχειρήσεων και προϊόντων. Είναι ένα σφαιρικό περιβάλλον, όπου γεννιούνται κοινότητες, δίκτυα, σχέσεις μεταξύ επιχειρήσεων, δημόσιων θεσμών και έρευνας…». Για τον κοινωνιολόγο Aldo Bonomi ( επιστήμων των κοινωνικών, ανθρωπολογικών και οικονομικών δυναμικών των γεωπεριοχών), οι εκθέσεις συνιστούν «αφήγηση στυλ ζωής». «Οι εκθέσεις πλέον κατακτούν ρόλους σύνδεσης μιας περιοχής με τον κόσμο». Ικανοποιεί η έκθεση κάποιες απαιτήσεις, έστω και όχι όλες τις παραπάνω αθροιστικά; Η εντύπωσή μου λοιπόν από αυτήν ήταν σαν να επισκεπτόμουν ένα δρόμο μιας πόλης με τα καταστήματά της δεξιά-αριστερά και τίποτα περισσότερο.
Μία έκθεση χρησιμεύει στην εκπαίδευση του κοινού σε μία άλλη πρόταση ζωής, στην προώθηση καινοτομιών και την ενίσχυση της συνεργασίας. Συνδέει, δηλαδή, σε μία νέα προοπτική ενέργειες θεσμών και κοινωνίας σε μία προσπάθεια για καλύτερη ζωή με ποιότητα, ωφέλιμα επιτεύγματα και βέλτιστες πρακτικές. Λειτουργεί σε δύο διαστάσεις: συγχρονικότητα, τεχνολογικά επιτεύγματα, προϊόντα, έργα, υπηρεσίες ενός ποιοτικού μέλλοντος, με ταυτόχρονη ενσωμάτωση της διάστασης του ιστορικού, πολιτισμικού συμβολικού κεφαλαίου της ιστορικής περιφέρειας. Δανείζομαι, από το kavosnews (12/10/2016), για προηγούμενη έκθεση: «…να στηρίξει επιχειρήσεις, εστιάζοντας στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους και στις ενδεχόμενες δυνατότητές τους να καινοτομούν και να μετασχηματίζονται, παράγοντας προστιθέμενη αξία και στις τοπικές κοινωνίες». Άλλωστε η μικρή επιχείρηση δεν μπορεί να βρει συνομιλητές ξεχωριστά από τον κοντινό παραγωγικό και κοινωνικό κύκλο της, χωρίς την σύνθεση και διαμοιρασμό γνώσεων, συνεργειών, και σε αυτά μία έκθεση πρέπει να είναι εγγυητής και διαμεσολαβητής.
Υπήρξαν τόσοι εκθέτες και ας μας πει κάποιος την προσφορά και την πρόσθετη αξία που μετέφερε η πανεπιστημιακή και ερευνητική κοινότητα. Μιλάνε για Πελοποννησιακότητα, και Πανεπιστήμια Πελοποννήσου. Θέλουμε Πανεπιστήμιο στην και για την Πελοπόννησο.
Η Πελοπόννησος είναι υποανάπτυκτη, γιατί έχει υστέρηση θεωρητική και πολιτική το διευθυντικό θεσμικό προσωπικό της. Αντί να εμβαθύνουν στα πράγματα, να γνωρίσουν τον τόπο τους, το σύστημα Πελοπόννησος και τις σύγχρονες εξελίξεις, να μελετήσουν, πριν μιλήσουν και πράξουν, πορεύονται σε απανταχού «εκδηλώσεις» και άλλα εμπροστοφανή events χωρίς διεκδίκηση ενός επιπέδου μεγαλύτερου του παρονομαστή του. Μία περιφερόμενη ρητορική αυτοδιαφήμισης. Και η δημοσιογραφία ακολουθεί, με θαυμαστικά, ερωτηματικά, πολλές φορές με ξεσπάσματα σαν από τα war room εμφυλίων, σε αντιστοιχία με τις χαμηλές επιδόσεις του πολιτικού προσωπικού. Αντιστοιχούν στην πνευματική άπνοια που καθηλώνει τον λαό.
Βέβαια υπάρχει και η άλλη πλευρά: κάθε έκθεση σημαίνει αρχιτεκτονικές, πολεοδομικές προτάσεις. Συνοδεύονται από εγκαταστάσεις κύρους. Και αν θέλουν και Πανελλήνια Έκθεση, να σκέπτονται όχι τέντες, να σεβαστούν μία ολοκληρωμένη διαδικασία ένταξής της σε ευρύτερη κλίμακα, σε εθνικό επίπεδο, στην διαμόρφωση και οργάνωση κανονισμών, χρόνων, τόπων, περιεχομένων, με πιστοποίηση εκθεσιακών δεδομένων.
Επιστρέφοντας στα παραπάνω, μιλήσαμε για «σφαιρικά περιβάλλοντα όπου γεννιούνται κοινότητες, δίκτυα, σχέσεις μεταξύ επιχειρήσεων, δημόσιων θεσμών και έρευνας…», και πρώτη απόδειξη ότι πάμε ανάποδα είναι η απουσία οργανωτικής επιτροπής που να συλλειτουργεί στην κοινή προσπάθεια. Παλιότερα είχα υπενθυμίσει ποιοι συμμετείχαν στο κατόρθωμα της πρώτης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Η διαδικασία πολλές φορές καθορίζει περιεχόμενα και αποτελέσματα. Δεν προέχει ο διορισμός κάποιου που θα δώσει άδειες σε εκθέτες και θα αποφασίσει για τα οργανωτικά. Η Έκθεση χρειάζεται έναν ευρύ οργανωτικό μηχανισμό που θα λειτουργήσει ως διαμεσολαβητής κοινωνικής ανασύνθεσης και προβολής αυτού του πολυώνυμου Πελοποννησιακού προσώπου. Αυτή η διευρυμένη δημοκρατική οργάνωση αποφεύγει την εκδοχή της έκθεσης ως συνύπαρξη οικονομικών παραγόντων με κοινό τους χαρακτηριστικό την ατομική τους αυτάρκεια.
Οι άνθρωποι της Έκθεσης δήλωσαν ικανοποιημένοι. Και συνηθίζεται από κάθε αμαθή, - όχι αυτόν που δεν γνωρίζει αλλά αυτόν που δεν θέλει να μάθει - να είναι ευτυχισμένος όταν ΚΑΝΕΙ Ο,ΤΙ ΚΑΝΕΙ και έτσι έχει φιλότιμο προς τον εαυτό του, και ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ. Η αυτοδιάγνωση έχει νικηθεί από το βαρύ εγώ.
Κλείνοντας, θεωρώ απαραίτητο να υπογράψουμε συμβόλαιο κοινής νοηματοδότησης των λέξεων. Είμαστε άνθρωποι και επικοινωνούμε με σύμβολα, λέξεις. Όταν ένας λέει «πάμε» και εννοεί καθόμαστε, λέει «έκθεση» και εννοεί περιδιάβαση σε υποκαταστήματα οικονομικών παραγόντων, δεν θα συνεννοηθούμε ποτέ. Δεν θα κάνουν Έκθεση όσοι κόβουν το νόημα των λέξεων στα μέτρα των δυνατοτήτων τους. Μας προδίδουν την εικόνα της κοινωνίας που οραματίζονται, που είναι η ανακύκλωση της υπανάπτυξής μας.
ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΣΑΝ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ:
1) Τα δύο προηγούμενα κείμενά μου για τις εκθέσεις στην Κορινθία μπορείτε να τα βρείτε εδώ: Το πρώτο http://www.parakato.gr/2012/10/2012.html και το δεύτεροhttp://www.tinakanoume.gr/2016/11/2014.html. 2) Δεν κάνω δημόσιες σχέσεις, η γνώμη μου καθορίζεται από προφανή αιτιολόγηση. 3) Δεν είναι χειρότερη αψιμαχιών του παρελθόντος η σημερινή φρασεολογία, οπαδών του «ωσαννά», «αντιπάλων» ή παραπονούμενων με αφορμή την Έκθεση. Διάβασα περί κτισμένης από χρόνια «εκθεσιακής κουλτούρας», «τελείωσε η καλύτερη έκθεση όλων των εποχών στην Κόρινθο», και διάφορα υπονοούμενα. Δεν υπάρχουν προϋποθέσεις να πάει κάπως βαθύτερα η αξιολόγηση των πραγμάτων;
Γρηγόρης Κλαδούχος
Ξυλόκαστρο, 11 Οκτωβρίου 2018
EΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΑΠΟ:
Ntinos Papantoniou Ας φύγουμε από την αισθητική της τεντόπολης και «τον πολιτισμό» των χειροκροτημάτων.
Τώρα που τα φώτα έσβησαν, το επιμελητήριο ας ανοίξει την πόρτα του διαλόγου, να αναζητήσουμε από σήμερα την νέα ταυτότητα της πόλης πρωτεύουσας, μέσα από την διαδρομή του πλούσιου παρελθόντος της, της σημερινής κατάστασης και της προβολής της στο μέλλον.
Γιατί το μέλλον δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Σχεδιάζεται από την ικανότητα των πολιτικών, οικονομικών και πολιτιστικών υποκειμένων να παράγουν και να ερμηνεύουν ένα «υψηλό» όραμα δημιουργίας ή ενός πολιτισμού που αντιπροσωπεύει τα νέα σύνορα των πολιτικών τοπικής ανάπτυξης και αυτοδυναμίας , ικανά να καταστήσουν την Κόρινθο, την Κορινθία, την Πελοπόννησο, τόπο μαγνήτη, ελκυστικό για το «κεφάλαιο», την τεχνολογία, την καινοτομία και τη νοημοσύνη.
Γιατί η ανάπτυξη πάντα απαιτούσε μια στενή σχέση μνήμης και καινοτομίας. Γι 'αυτό χρειαζόμαστε θεσμούς και πρωτοβουλίες που να μπορούν να διακρίνουν και να συνδέουν το παρελθόν και το μέλλον της κοινωνίας, συνδυάζοντας τον πολιτισμό με την παραγωγή.
Γιατί το όραμα μιας δημιουργικής πόλης γίνεται κατανοητό αν οι πρωτοβουλίες μας συμβάλλουν στην ενίσχυση των σχέσεων παραγωγών και δημιουργών με όλα τα τοπικά παραγωγικά συστήματα τόσο σε επίπεδο νομού όσο και σε επίπεδο περιφέρειας.
Γιατί αυτός είναι ο ρόλος της έξυπνης και δημιουργικής πόλης .Κινητήρας της κοινωνικής καινοτομίας, των κοινοτήτων και των περιοχών.
