Στην Τρίπολη στη πατρίδα του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, για δύο μέρες οι ένοικοι του Μεγάρου Μαξίμου, οι (αν)αρμόδιοι υπουργοί, μερικές δεκάδες αξιωματούχων, συμβούλων (χειροκροτητές),η τοπική δήθεν κυβέρνηση της Τρίπολης του ακρωτηριασμένου Μοριά, οι εκπρόσωποι της Τ.Αυτοδιοίκησης, θα συνεδριάσουν για το μέλλον της μισής Πελοποννήσου ,της μισής ελληνικής Τοσκάνης.
Ο όρος συνέδριο έχει την δική του ξεχωριστή σημασία, μας έρχεται από την αρχαιότητα. Τα τελευταία χρόνια (ουσιαστικά βιάσθηκε) από κόμματα, συνδικαλιστικές παρατάξεις, φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης. Στα δήθεν συνέδρια αναδείχτηκε η ανεπάρκεια και η προχειρότητα σε όλο της το μεγαλείο. Να μην αναφέρω ότι χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο, επιβεβαίωσης των ομάδων της πολιτικοσυνδικαλιστικής νομενκλατούρας. Μια σοβαρή σχολή κοινωνιολογίας στην Ελλάδα θα τους έλεγε ότι θα πρέπει να αποφεύγουν οι διοργανωτές συνεδρίων αυτό τον όρο. Είναι κακοποιημένος.
Θυμάμαι το πρώτο αναπτυξιακό συνέδριο το 1989,πάλι στην Τρίπολη. Πέρασαν κοντά τριάντα χρόνια, χιλιάδες προτάσεις για το μέλλον του Μοριά, εισηγήσεις, φυλλάδια, βιβλία, χάρτες. Ποιά είναι η εικόνα σήμερα της Ελληνικής (μισής)Τοσκάνης; Με πέντε λέξεις. Αποστεωμένη ενδοχώρα, πλαδαρό και άναρχο παραλιακό μέτωπο.
· Ραντεβού στην Τρίπολη Από τις Αμφικτιονίες στα συνέδρια αναψυχής!!!
Ελάχιστοι σε αυτό τον τόπο έγραψαν και πάλεψαν για την αναγνώριση του ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος του Μοριά, του πλούτου της ιστορίας, της φύσης, την πολυμορφία του Πελοποννησιακού τοπίου με την μεγαλύτερη πυκνότητα μνημείων, την πελοποννησιακή cultural value, Ηραίο-Ίσθμια- Επίδαυρος-Νεμέα-Μυκήνες-Ολυμπία.
Τι επικράτησε τα τελευταία σαράντα χρόνια; Η «κουλτούρα» της κερδοσκοπίας και της ασέβειας, εις βάρος της μνήμης, της ιστορίας και του πολιτισμού.
Το πολιτικό προσωπικό των Αθηνών μιλούσε πάντα για πρόοδο και ανάπτυξη.Το ίδιο και οι υφιστάμενοι τους. Η αλήθεια όμως είναι ότι στο τέλος ίσως αυτού του κύκλου μπορούμε να μιλάμε μόνο για καταστροφή. Η Θεσμική πρόοδος φάνηκε στην κοπτοραπτική του Καλλικράτη το 2010.Η ανάπτυξη στην ερήμωση της ενδοχώρας(της υπαίθρου) και της συγκέντρωσης στις πόλεις, μη πόλεις.
Πόλεις του τσιμέντου όχι του πράσινου, σκυθρωπές, σκοτεινές , πόλεις της νύκτας και όχι της ημέρας. Πόλεις –πεζόδρομοι περικυκλωμένοι από γκρίζες και κακόγουστες πολυκατοικίες.
Η προετοιμασία του δήθεν συνεδρίου έδωσε και πήρε τις τελευταίες ημέρες. Αξιωματούχοι, βουλευτές ,σύμβουλοι. Εκτιμώ ότι το σύνολο των προτάσεων μπορεί σε κόστος να φθάνει σε ποσά ασύλληπτα σε περιόδους οικονομικής ξηρασίας και αποικιακής εξάρτησης και πίσω από τα νούμερα η υποκρισία.
Εκτιμώ ότι όσες κορώνες σε live μετάδοση για την τηλεόραση ακουστούν, θα μείνουν στο ράφι της ιστορίας γιατί δεν υπήρξε δεν υπάρχει εθνικό –περιφερειακό σχέδιο, από τις σχολές των Αθηνών και της Τρίπολης.
Ξεχείλισε η υποκρισία για τα μεγάλα έργα υποδομής. Στην Κορινθία αναφέρομαι στο φράγμα του Ασωπού και στο σκοτεινό και εγκαταλελειμμένο τοπόσημο του Ισθμού.(ας κάνει μια στάση ο πρωθυπουργός στον πηγαιμό για την Τρίπολη).
Θα γράψω ακόμα για έναν από τους μύθους της Ελλάδας το ελαιόλαδο, το ελαιόδεντρο. Αν και ως χώρα είμαστε η μοναδική σε παραγωγή έξτρα παρθένου ελαιόλαδου (EVO),με γηγενείς ποικιλίες ελαιοδέντρων, η πατρίδα μας δεν έχει έναν εθνικό οργανισμό πιστοποίησης και κατοχύρωσης τους. Στην Πελοπόννησο θα μπορούσε να έχει ένας τέτοιος εθνικός φορέας την έδρα του.
Για τον ίδιο τον μύθο το ελαιόδεντρο,οι νέοι καλλιεργητές αλλά και οι παλαιότεροι μαθαίνουν από ιδιωτικούς φορείς και μάλιστα από καθηγητές Ιταλικών πανεπιστημίων την τέχνη του κλαδέματος.
Ντίνος Παπαντωνίου