ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ Κώστα Μιχόπουλου ΜΕ ΤΙΤΛΟ: " ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ..."
Κύριε Κώστα - Κώστας Μιχόπουλος -
Α) Το κείμενό σου το τιτλοφορείς «ισορροπία παρεμβάσεων…» και κάνεις συγκρίσεις του τύπου « τι θα κάναμε τότε…». Εάν τότε είχαν εμπεδώσει την έννοια της ισορροπίας αλλά με τις σημερινές γνώσεις: 1) δεν θα μπάζωναν την παραλία για να κάνουν τον σημερινό παραλιακό δρόμο, και 2) δεν θα έκαναν την πόλη σε αυτή τη θέση.
Γιατί πάντοτε πράττουμε με τα γνωσιακά κεκτημένα στον συγκεκριμένο χρόνο. Έτσι, είναι άστοχες οι συγκρίσεις και το «τι θα κάναμε τότε».
Πολλές φορές γυρνάμε στον παρελθόντα χρόνο και ψάχνουμε να βρούμε πώς αντέδρασαν κάποιοι σε γεγονότα, πώς, γιατί και πού κατασκεύασαν. Θα το βρούμε αυτό αν ενεργοποιήσουμε στο μυαλό μας τις σκέψεις που τότε έκαναν αυτοί, των οποίων το λόγο και την πράξη τους κρίνουμε τώρα.
Β) Για τον Τουρισμό: Η άποψη ότι ο τουρισμός αποτελεί τη βαριά βιομηχανία της χώρας εντάσσεται στη λογική των Ελλήνων που δεν έχουν την ελάχιστη υποψία ότι ο φθηνιάρικος τριτογενής τομέας, η αποπαραγωγικοποίηση, το χρηματιστοτζογαδόρικο πνεύμα μαζί με την κρατικοπολιτική διαφθορά, κλεπτοκρατία είναι οι αιτίες που φθάσαμε εδώ.
Αντίθετα: Η Ελλάδα μπορεί να είναι χώρα υψηλής ποιότητας παραγωγής με υψηλό βαθμό ενσωμάτωσης γνώσης και συμβολικού κεφαλαίου ιστορικής πολιτισμικής ταυτότητας. Πράγματι έχουμε αύξηση εισροής τουριστών. Όχι όμως και αντίστοιχη αύξηση χρηματικών εισροών. Ο μέσος τουρίστας στην Ισπανία αφήνει πάνω από χίλια ευρώ. Στην Ελλάδα - σήμερα κιόλας ο Γιάννης Λάμπρου δημοσιεύει μελέτη της SETE intelligence με στοιχεία επεξεργασμένα από την Τράπεζα της Ελλάδας - μαθαίνουμε ότι το μέσο ποσό που αφήνει είναι 449 ευρώ. Πώς μετριέται λοιπόν η τουριστική αξία; Μόνο με τον αριθμό τουριστών ή κυρίως με το πόσα αφήνουν στην χώρα;
Συμπέρασμα: απαιτείται ηθική της εργασίας, η απελευθέρωση της Ελληνικής Δημιουργικότητας, υψηλές σταθερές τοπίου και εργασίας και Πολιτικές Κοινωνικής Βιωσιμότητας. Όταν το 64% των εργαζόμενων στον δήμο μας απασχολούνται στην γεωργία, τους προτείνετε να γίνουν γκαρσόνια; Πρέπει να παίρνουμε τις συνέπειες των λόγων μας: η τριτογενοποίηση, δηλαδή η πρότασή σου διαμορφώνει μία άλλη τοπική αγορά εργασίας. Και επειδή οι νέοι έχουν την τάση να απορρίπτουν σταδιακά τα χαρακτηριστικά της κοινωνικής δομής της περιοχής τους, θέλει προσοχή τι τους προτείνουμε.
Διαπιστώνω και σε εσάς λάθος αφετηριακές βάσεις που οδηγούν σε λάθος συλλογισμούς.
Πρώτο: το ζήτημα της ανάπλασης έχει μικρό ιστορικό βάθος, αλλά όχι αμελητέο. Έχουν διεξαχθεί συζητήσεις, και τελευταία φορά πριν δύο χρόνια που το θέμα το έθεσε ο δήμαρχος Ανδρικόπουλος. Στο δημοτικό συμβούλιο ο δήμαρχος δεν μίλησε, ως «εισηγητή» άφησε τον πρώην δήμαρχο Δ. Σκούρα. Έθεσαν το θέμα ορθίως και πλαγίως και κάτω από τον ποδηλατόδρομο- προς τη θάλασσα να μπουν τραπεζοκαθίσματα. Σε αυτό το δ. σ. είπε το χαλαρό του όχι ο Τσώτος, κάτι τέτοιο η Συμπολιτεία με τον δημοτικό της σύμβουλο Λ. Φίλη να κάνει γκάλοπ για το τι θέλει ο κόσμος. Μετά το πήραν κι άλλοι το «στρίβειν δια του δημοψηφίσματος». Όταν κ. Κώστα θέλουν να δείξουν ομορφιές του Ξυλοκάστρου δημοσιοποιούν φωτογραφίες τού ή από τον παραλιακό πεζόδρομο, σημαίνει ότι το γκάλοπ έχει μιλήσει. Όταν το 2009-2010 ο τέως δήμαρχος Κλαδούχος ξεκίνησε το έργο έγιναν πολλές συζητήσεις και με τον κ. Γιάνναρο είχα μια χρήσιμη δημόσια συνομιλία. Υπάρχει δηλαδή ένα κεκτημένο που σημαίνει ότι πρέπει να αξιοποιείται.
Δεύτερο: όλη η σκέψη σας δομείται στην έννοια της ισότητας. Εσείς και ως πρώην δικαστικός και δικηγόρος έπρεπε να χρησιμοποιείτε ως αφετηριακό εργαλείο το δικαίωμα, το δίκαιο, την δικαιοσύνη. Το δικαίωμα της κοινωνίας να αυτοδιαμορφώνεται πάνω από όλα. Και ο χώρος της παραλίας να διαμορφώνεται όχι από μία επαγγελματική ομάδα, αλλά είναι δημόσιος και πρέπει όλοι να αναγνωρίζουν το δημόσιο συμφέρον όπως αυτό καθορίζεται από τους θεσμούς. Τα ποσοστά συνιδιοκτησίας του κάθε μαγαζάτορα της παραλίας επί του παραλιακού πεζόδρομου είναι ίσα με του κάθε δημότη.
Τρίτο: Άνιση μεταχείριση του Ξυλοκάστρου υπάρχει από την κοινωνία και τους εκπροσώπους της. Αξίζει πολύ περισσότερα από το να το αντιμετωπίζουν ως καφετεριούπολη. Και ακόμα να καταλάβουν ότι οι αντιλήψεις τους για τις πόλεις έχουν συγγένεια με τις λογικές που μας οδήγησαν στην επιτροπεία.
Τέταρτο: συμπυκνώνω από μία σύγχρονη αναπτυξιολογική σχολή «η αισθητική ποιότητα καθορίζει την ανάπτυξη». Η κακογουστιά είναι οικονομικό αντικίνητρο. Όπως οι χαμηλές σταθερές περιβάλλοντος. Το Ξυλόκαστρο να το δούμε με άλλο μάτι ώστε να το μετασχηματίσουμε και έτσι να προσελκύσουμε ένα απαιτητικό κοινό.
Πέμπτο: ένας σχεδιασμένος σωστά πεζόδρομος ενοποιεί ταυτοτικά στοιχεία της πόλης. Η ανάπλαση του Σύθα και η ενοποίησή του με τον Πευκιά είναι η δομική αφετηρία σκοπιμότητας αυτού του έργου. Μην σας απασχολούν κατά πρώτο τα σουβλάκια, οι καφέδες, τα τραπεζοκαθίσματα. Το Ξυλόκαστρο είναι άλλο. Κάθε πράξη προς αυτό το άλλο, το καλύτερο, πρέπει να αναδημιουργεί κοινότητα. Αλλάζοντας το χώρο, αλλάζεις την κοινωνία, δημιουργείς νέες διανοητικές διαστάσεις και συμπεριφορές.
Έκτο: μέχρι σήμερα δεν έχω ακούσει δομικές σκέψεις για την πόλη μας, την μελλοντική της εικόνα. Εσείς και ως πρώην αρχηγός αντιπολίτευσης στον δήμο πρέπει να χειριστείτε το θέμα που ανοίξατε με την λογική απάντηση στο προαπαιτούμενο κάθε έργου, δηλαδή το γιατί το κάνουμε ή διαφορετικά, όπως και ο νόμος ορίζει, να απαντήσετε στην σκοπιμότητα και επιπτώσεις του. Μία σαφής απάντηση σε αυτό αποκλείει τακτικισμούς, εμπειρισμούς και πληθωρισμό ιδεών που πολλά λένε, ευνοούν κάποιους (χωρίς κοινωνική αποδοτικότητα), πολλούς αδικούν, και δεν οικοδομούν.
Γρηγόρης Κλαδούχος
Thanasis Pagkalos
Ανταγωνισμός δεν σημαίνει τραπεζάκια πάνω στο κύμα. Ανταγωνισμός είναι οι καλύτερες τιμές, οι προσφορές, η ποιότητα, η ευγένεια και ο επαγγελματισμός. Θεωρείτε δηλαδή ότι όλα αυτά υπάρχουν στο Ξυλόκαστρο και το μόνο που κάνει τη ζημιά είναι η παραλία; Επιτρέψτε μου να έχω άλλη γνώμη. Εδώ στο Ξυλόκαστρο ζω τελευταία, αλλά έχω ζήσει και σε άλλα μέρη της πατρίδας μας, ομορφότερα, καλύτερα, που αν και μακρύτερα από την Αθήνα σκίζουν γιατί πληρούν όλες τις παραπάνω προϋποθέσεις. Σε μια πόλη που πεθαίνει ή έχει πεθάνει ανερυθρίαστοι ιδιοκτήτες ζητούν ενοίκια υψηλά, αυτό μεταφέρεται στον καταναλωτή, οι χτεσινοί άσχετοι ανοίγουν επιχειρήσεις, ό,τι και όποιος να ναι ανοίγει καφέ, σουβλατζίδικο, μπαρ, φαγάδικο και "μαγαζί" και μετά παρακαλάει να μπει ο πελάτης. Πόσα να αντέξει αυτός ο τόπος; Λίγοι είμαστε και οι επισκέπτες μειώνονται. Και γιατί να έρθουν; Για την ωραία παραλία; που κάθε χρόνο γίνεται και μικρότερη; Για τις σπέσιαλ τιμές στα ενοικιαζόμενα; Για να ψαχτούμε λίγο. Ένας πεζόδρομος πήγε να φτιαχτεί και πέσαμε και τον φάγαμε. Και στο κάτω κάτω η φύση ανήκει στους πολίτες, η πόλη στους δημότες και δεν μπορούν όλα να περιστρέφονται γύρω από τους μαγαζάτορες της παραλιακής. Δεν είναι οι μοναδικοί ένοικοι αυτού του κόσμου και ο τουρισμός, όπως τον αντιλαμβάνονται μερικοί, δεν φέρνει την ανάπτυξη από μόνος του. Θέλει πρόγραμμα, δουλειά και προπαντός επένδυση στην ΠΡΩΤΟΓΕΝΉ παραγωγή. Αυτά και άλλα πολλά.
Κύριε Κώστα - Κώστας Μιχόπουλος -
Α) Το κείμενό σου το τιτλοφορείς «ισορροπία παρεμβάσεων…» και κάνεις συγκρίσεις του τύπου « τι θα κάναμε τότε…». Εάν τότε είχαν εμπεδώσει την έννοια της ισορροπίας αλλά με τις σημερινές γνώσεις: 1) δεν θα μπάζωναν την παραλία για να κάνουν τον σημερινό παραλιακό δρόμο, και 2) δεν θα έκαναν την πόλη σε αυτή τη θέση.
Γιατί πάντοτε πράττουμε με τα γνωσιακά κεκτημένα στον συγκεκριμένο χρόνο. Έτσι, είναι άστοχες οι συγκρίσεις και το «τι θα κάναμε τότε».
Πολλές φορές γυρνάμε στον παρελθόντα χρόνο και ψάχνουμε να βρούμε πώς αντέδρασαν κάποιοι σε γεγονότα, πώς, γιατί και πού κατασκεύασαν. Θα το βρούμε αυτό αν ενεργοποιήσουμε στο μυαλό μας τις σκέψεις που τότε έκαναν αυτοί, των οποίων το λόγο και την πράξη τους κρίνουμε τώρα.
Αντίθετα: Η Ελλάδα μπορεί να είναι χώρα υψηλής ποιότητας παραγωγής με υψηλό βαθμό ενσωμάτωσης γνώσης και συμβολικού κεφαλαίου ιστορικής πολιτισμικής ταυτότητας. Πράγματι έχουμε αύξηση εισροής τουριστών. Όχι όμως και αντίστοιχη αύξηση χρηματικών εισροών. Ο μέσος τουρίστας στην Ισπανία αφήνει πάνω από χίλια ευρώ. Στην Ελλάδα - σήμερα κιόλας ο Γιάννης Λάμπρου δημοσιεύει μελέτη της SETE intelligence με στοιχεία επεξεργασμένα από την Τράπεζα της Ελλάδας - μαθαίνουμε ότι το μέσο ποσό που αφήνει είναι 449 ευρώ. Πώς μετριέται λοιπόν η τουριστική αξία; Μόνο με τον αριθμό τουριστών ή κυρίως με το πόσα αφήνουν στην χώρα;
Συμπέρασμα: απαιτείται ηθική της εργασίας, η απελευθέρωση της Ελληνικής Δημιουργικότητας, υψηλές σταθερές τοπίου και εργασίας και Πολιτικές Κοινωνικής Βιωσιμότητας. Όταν το 64% των εργαζόμενων στον δήμο μας απασχολούνται στην γεωργία, τους προτείνετε να γίνουν γκαρσόνια; Πρέπει να παίρνουμε τις συνέπειες των λόγων μας: η τριτογενοποίηση, δηλαδή η πρότασή σου διαμορφώνει μία άλλη τοπική αγορά εργασίας. Και επειδή οι νέοι έχουν την τάση να απορρίπτουν σταδιακά τα χαρακτηριστικά της κοινωνικής δομής της περιοχής τους, θέλει προσοχή τι τους προτείνουμε.
ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ Κώστας Μιχόπουλος ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΜΕ ΤΙΤΛΟ: ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΔΙΑΦΩΝΟΥΝΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΜΟΥ «ΔΗΜΟΤ. ΑΔΙΚΙΕΣ..». ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΟΚΑΘΙΣΜΑΤΩΝ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΛΙΑΚΟ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟ και ένα σχόλιο από Thanasis Pagkalos
Κύριε Κώστα βλέπω επανέρχεστε σε ένα σημαντικό θέμα που απασχόλησε και ενδιαφέρει. Για το ζήτημα αυτό έχουν μιλήσει πολλοί, αλλά με διαφορετικά κριτήρια ανάγνωσης του κοινωνικού, οικιστικού και επαγγελματικού περιβάλλοντος της παραλίας. Όταν κάποιοι έχουν στο μυαλό τους μόνο την αντίληψη του καφέ, νομίζουν ότι οικονομία είναι οι καφετέριες κατανάλωσής του.
Διαπιστώνω και σε εσάς λάθος αφετηριακές βάσεις που οδηγούν σε λάθος συλλογισμούς.
Πρώτο: το ζήτημα της ανάπλασης έχει μικρό ιστορικό βάθος, αλλά όχι αμελητέο. Έχουν διεξαχθεί συζητήσεις, και τελευταία φορά πριν δύο χρόνια που το θέμα το έθεσε ο δήμαρχος Ανδρικόπουλος. Στο δημοτικό συμβούλιο ο δήμαρχος δεν μίλησε, ως «εισηγητή» άφησε τον πρώην δήμαρχο Δ. Σκούρα. Έθεσαν το θέμα ορθίως και πλαγίως και κάτω από τον ποδηλατόδρομο- προς τη θάλασσα να μπουν τραπεζοκαθίσματα. Σε αυτό το δ. σ. είπε το χαλαρό του όχι ο Τσώτος, κάτι τέτοιο η Συμπολιτεία με τον δημοτικό της σύμβουλο Λ. Φίλη να κάνει γκάλοπ για το τι θέλει ο κόσμος. Μετά το πήραν κι άλλοι το «στρίβειν δια του δημοψηφίσματος». Όταν κ. Κώστα θέλουν να δείξουν ομορφιές του Ξυλοκάστρου δημοσιοποιούν φωτογραφίες τού ή από τον παραλιακό πεζόδρομο, σημαίνει ότι το γκάλοπ έχει μιλήσει. Όταν το 2009-2010 ο τέως δήμαρχος Κλαδούχος ξεκίνησε το έργο έγιναν πολλές συζητήσεις και με τον κ. Γιάνναρο είχα μια χρήσιμη δημόσια συνομιλία. Υπάρχει δηλαδή ένα κεκτημένο που σημαίνει ότι πρέπει να αξιοποιείται.
Δεύτερο: όλη η σκέψη σας δομείται στην έννοια της ισότητας. Εσείς και ως πρώην δικαστικός και δικηγόρος έπρεπε να χρησιμοποιείτε ως αφετηριακό εργαλείο το δικαίωμα, το δίκαιο, την δικαιοσύνη. Το δικαίωμα της κοινωνίας να αυτοδιαμορφώνεται πάνω από όλα. Και ο χώρος της παραλίας να διαμορφώνεται όχι από μία επαγγελματική ομάδα, αλλά είναι δημόσιος και πρέπει όλοι να αναγνωρίζουν το δημόσιο συμφέρον όπως αυτό καθορίζεται από τους θεσμούς. Τα ποσοστά συνιδιοκτησίας του κάθε μαγαζάτορα της παραλίας επί του παραλιακού πεζόδρομου είναι ίσα με του κάθε δημότη.
Τρίτο: Άνιση μεταχείριση του Ξυλοκάστρου υπάρχει από την κοινωνία και τους εκπροσώπους της. Αξίζει πολύ περισσότερα από το να το αντιμετωπίζουν ως καφετεριούπολη. Και ακόμα να καταλάβουν ότι οι αντιλήψεις τους για τις πόλεις έχουν συγγένεια με τις λογικές που μας οδήγησαν στην επιτροπεία.
Τέταρτο: συμπυκνώνω από μία σύγχρονη αναπτυξιολογική σχολή «η αισθητική ποιότητα καθορίζει την ανάπτυξη». Η κακογουστιά είναι οικονομικό αντικίνητρο. Όπως οι χαμηλές σταθερές περιβάλλοντος. Το Ξυλόκαστρο να το δούμε με άλλο μάτι ώστε να το μετασχηματίσουμε και έτσι να προσελκύσουμε ένα απαιτητικό κοινό.
Πέμπτο: ένας σχεδιασμένος σωστά πεζόδρομος ενοποιεί ταυτοτικά στοιχεία της πόλης. Η ανάπλαση του Σύθα και η ενοποίησή του με τον Πευκιά είναι η δομική αφετηρία σκοπιμότητας αυτού του έργου. Μην σας απασχολούν κατά πρώτο τα σουβλάκια, οι καφέδες, τα τραπεζοκαθίσματα. Το Ξυλόκαστρο είναι άλλο. Κάθε πράξη προς αυτό το άλλο, το καλύτερο, πρέπει να αναδημιουργεί κοινότητα. Αλλάζοντας το χώρο, αλλάζεις την κοινωνία, δημιουργείς νέες διανοητικές διαστάσεις και συμπεριφορές.
Έκτο: μέχρι σήμερα δεν έχω ακούσει δομικές σκέψεις για την πόλη μας, την μελλοντική της εικόνα. Εσείς και ως πρώην αρχηγός αντιπολίτευσης στον δήμο πρέπει να χειριστείτε το θέμα που ανοίξατε με την λογική απάντηση στο προαπαιτούμενο κάθε έργου, δηλαδή το γιατί το κάνουμε ή διαφορετικά, όπως και ο νόμος ορίζει, να απαντήσετε στην σκοπιμότητα και επιπτώσεις του. Μία σαφής απάντηση σε αυτό αποκλείει τακτικισμούς, εμπειρισμούς και πληθωρισμό ιδεών που πολλά λένε, ευνοούν κάποιους (χωρίς κοινωνική αποδοτικότητα), πολλούς αδικούν, και δεν οικοδομούν.
Γρηγόρης Κλαδούχος
Thanasis Pagkalos
Ανταγωνισμός δεν σημαίνει τραπεζάκια πάνω στο κύμα. Ανταγωνισμός είναι οι καλύτερες τιμές, οι προσφορές, η ποιότητα, η ευγένεια και ο επαγγελματισμός. Θεωρείτε δηλαδή ότι όλα αυτά υπάρχουν στο Ξυλόκαστρο και το μόνο που κάνει τη ζημιά είναι η παραλία; Επιτρέψτε μου να έχω άλλη γνώμη. Εδώ στο Ξυλόκαστρο ζω τελευταία, αλλά έχω ζήσει και σε άλλα μέρη της πατρίδας μας, ομορφότερα, καλύτερα, που αν και μακρύτερα από την Αθήνα σκίζουν γιατί πληρούν όλες τις παραπάνω προϋποθέσεις. Σε μια πόλη που πεθαίνει ή έχει πεθάνει ανερυθρίαστοι ιδιοκτήτες ζητούν ενοίκια υψηλά, αυτό μεταφέρεται στον καταναλωτή, οι χτεσινοί άσχετοι ανοίγουν επιχειρήσεις, ό,τι και όποιος να ναι ανοίγει καφέ, σουβλατζίδικο, μπαρ, φαγάδικο και "μαγαζί" και μετά παρακαλάει να μπει ο πελάτης. Πόσα να αντέξει αυτός ο τόπος; Λίγοι είμαστε και οι επισκέπτες μειώνονται. Και γιατί να έρθουν; Για την ωραία παραλία; που κάθε χρόνο γίνεται και μικρότερη; Για τις σπέσιαλ τιμές στα ενοικιαζόμενα; Για να ψαχτούμε λίγο. Ένας πεζόδρομος πήγε να φτιαχτεί και πέσαμε και τον φάγαμε. Και στο κάτω κάτω η φύση ανήκει στους πολίτες, η πόλη στους δημότες και δεν μπορούν όλα να περιστρέφονται γύρω από τους μαγαζάτορες της παραλιακής. Δεν είναι οι μοναδικοί ένοικοι αυτού του κόσμου και ο τουρισμός, όπως τον αντιλαμβάνονται μερικοί, δεν φέρνει την ανάπτυξη από μόνος του. Θέλει πρόγραμμα, δουλειά και προπαντός επένδυση στην ΠΡΩΤΟΓΕΝΉ παραγωγή. Αυτά και άλλα πολλά.