ενδείξεις - αντενδείξεις





πρός τό δεῖν οὕτω



Όλα τα θέματα πρός τό δεῖν οὕτω



Προηγούμενα εὕσημον λόγον δῶτε








Posted on : Τετάρτη 30 Αυγούστου 2017 [ 0 ] comments Label:

ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ «ΚΟΡΙΝΘΙΑ 2025». ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΚΑ ΠΟΥ ΑΚΥΡΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ

by : tinakanoumegk
         ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ                               «ΚΟΡΙΝΘΙΑ 2025»
    

      Το εισιτήριο ενός ταξιδιού γράφει τον προορισμό. Εννοείται ότι το εκδίδει το μέσον μεταφοράς και συνήθως δεν αναγράφει την διαδρομή. Στο πρόγραμμα ενός συνεδρίου αν είναι δεδομένος ο στόχος – προορισμός, έχει μεγάλη σημασία η μέθοδος, η διαδρομή, η διαδικασία. Ώστε να επιτευχθεί ο στόχος, να εκπληρωθεί ο προορισμός του συνεδρίου.
     Προς το παρόν έχουμε το πρόγραμμα του Συνεδρίου. Είναι το Αναπτυξιακό Συνέδριο «Κορινθία 2025». Μερικές παρατηρήσεις της σύνθεσής του, της θεματολογίας των εισηγήσεων, των κατηγοριοποιήσεων των συνεδριών και την εν γένει εικόνα που προσφέρει.
     Σαράντα εννέα τέταρτα της ώρας που αντιστοιχούν σε σαράντα εννέα εισηγήσεις και μία ημίωρη δεν είναι λίγες. Σε αυτές τις περιπτώσεις αποσυγκεντρώνεται ο νους και δυσκολεύονται να ανασυρθούν κεντρικές ιδέες. Η μαζική πληροφόρηση μπορεί να είναι το καλύτερο αντίδοτο της γνώσης.
     Για τον χώρο που ορίζεται ως Κορινθία και την ανάπτυξή του, ανάμεσα σε άλλες έχουν υποβληθεί μελέτες: από τις επιτελικές ομάδες του Τρίτση, η μελέτη του Χ. Κασίμη και του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών, επί νομαρχίας Μανωλάκη, μία επιτροπή με επικεφαλής τον τότε αντιπρόεδρο του Επιμελητηρίου Β. Νανόπουλο το 1998, το 1ο Αναπτυξιακό Συνέδριο για την Κορινθία με διοργανωτή την Αναπτυξιακή Κορινθιακή το 2006. Κάθε τόσο κάποιος καταπιάνεται με το ζήτημα αναπτυξιακής πρότασης για την Κορινθία. Έρχονται, περνούν, έρχονται άλλα και σαν όλοι να μην έχουν ακούσει ότι κάτι έχει γίνει πιο πριν. Έργα που παραβλέπονται, χωρίς να κριθούν, και το νέο παρουσιάζεται ως ασυνέχεια. Κάπως έτσι εμφανίζεται και το νέο Συνέδριο, μία ακόμα απολυτοποιημένη παρουσία, χωρίς ένταξή του σε ένα συνεδριακό προγραμματισμό. Κάνε κι εσύ ένα Συνέδριο. Μπορείς. Και κάποιος άλλος θα έρθει και θα μπορέσει.
     Την εξαγγελία του Συνεδρίου πριν από μήνες δεν συνόδευσε η ανακοίνωση μίας οργανωτικής επιτροπής και μίας επιστημονικής επιτροπής, όπως συνηθίζεται. Φαίνεται ότι τα υποκατέστησε η διοίκηση του Επιμελητηρίου. Όσο κύρος και να έχει το Επιμελητήριο, η απουσία τέτοιων δομών μειώνει το κύρος του. Με σπουδαιότερο αποτέλεσμα να μην προβάλλεται μία κεντρική ιδέα ως στόχος και η εξαγγελία να μένει στο «αναζητούμε», ομιλητές. Κανένα Συνέδριο δεν ξεκινάει με το δημοκρατικίστικο συζητάμε, ψάχνουμε. Η ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ, ΤΗΝ ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ΣΕ ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ. ΟΧΙ ΟΠΟΙΟΝ ΒΡΟΥΜΕ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΓΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟ. Ένα Επιμελητήριο έχει ως βάση και αφετηρία μία κοινωνική φιλοσοφία της ανάπτυξης.
     Σε κάθε συνεδριακή ενότητα συγχέονται εισηγήσεις επιστημόνων με την πληροφόρηση για τα προγράμματα που βρίσκονται σε ισχύ. Συγχέεται ο επιστημονικός λόγος, ο χώρος της έρευνας, των ιδεών και των προτάσεων με την προβολή χρηματοδοτικών εργαλείων. Η συζήτηση για την ανάπτυξη με την ενημέρωση για προγράμματα ΕΣΠΑ,LEADER κλπ. Πρώτα πρέπει να συζητάμε για τις ανάγκες της Κορινθίας και μετά (αυτό που δεν έχει σχέση με την επιστημονική έρευνα) κοιτάζουμε ποια προγράμματα εξυπηρετούν τον προγραμματισμό μας, που είναι ζήτημα σεμιναρίου.
     Ας πάμε στις θεματικές κατηγορίες, τις αντίστοιχες εισηγήσεις. Στην πρώτη συνεδρία με τίτλο «ανάπτυξη και επιχειρήσεις» δεν διαφαίνεται, δεν είναι ευκρινές τι εννοεί το επιμελητήριο επιχείρηση. Δεν θα έπρεπε να μελετήσουμε ποιες επιχειρήσεις έχει ανάγκη η Κορινθία για να επιδοτήσουμε την ανάπτυξή τους ή την δημιουργία τους;
     Είναι πολλά αυτά που διαμορφώνουν την αντίληψη ότι η άγνοια του θέματος Κορινθία και Ανάπτυξη, η προχειρότητα στη σκέψη δημιουργεί ένα πρόγραμμα με πολιτικές ισορροπίες και τη λογική «τρύπωσέ το κι αυτό ή κι αυτόν κάπου». Στην συνεδρία για το ειδικό θέμα «αγροτική ανάπτυξη», ο βουλευτής της ΝΔ Χ. Δήμας θα μιλήσει για το γενικό θέμα «επανεκκίνηση της οικονομίας». Μάλλον αυτός που έκανε το πρόγραμμα έμπλεξε τα χαρτιά του. Γιατί και στην άλλη ενότητα με τίτλο «Αστική ανάπτυξη-έξυπνες πόλεις» η κ. Νικολάκου θα μιλήσει για τον «Στρατηγικό σχεδιασμό Περιφέρειας Πελοποννήσου».
     Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ θα μιλήσει για το θέμα με τον σύντομο τίτλο «Νέες Προοπτικές για την τοπική ανάπτυξη στην Κορινθία: Συγκριτικά πλεονεκτήματα και Αναδυόμενες δυνατότητες για την Αγροτική παραγωγή, τον Πολιτιστικό και Εναλλακτικό Τουρισμό». Ναι η κ. Θελερίτη. Αυτά τα σκέφθηκε όταν στην βουλή ψήφιζε η χώρα μας ως παγκόσμιος πρωτοπόρος να μην έχει δημόσιες υποδομές και να εξοντωθεί οικονομικά ο αγροτικός κόσμος; Θα είναι εκεί και ο του ΠΑΣΟΚ κ. Μανιάτης, αυτός είναι του κεφαλαίου υποδομές. Όταν ένα Επιμελητήριο για να βρεί την προοπτική της Κορινθίας έχει ανάγκη τη γνώμη αυτών που κατέστρεψαν τη χώρα σημαίνει ότι τίποτα δεν κατάλαβε από τις αιτίες της κρίσης και την πτώχευση Ελλήνων, της Ελλάδας και ότι οι πολιτικοί είναι οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί της χρεογονίας, παρακμής κι επιτροπείας.
      Η μόνη θεματική ενότητα με συνοχή ερευνητικού υπόβαθρου είναι αυτή που τιτλοφορείται «πολιτισμός». Παρότι χαρακτηρίζεται από μονομέρεια Ανατολικής Κορινθίας έχει στοιχεία ερμηνευτικής του πολιτισμού ως επένδυση στο πολιτισμικό απόθεμα.
     Οι απόψεις-ιδέες ενός συνεδρίου εντάσσονται στο πεδίο διαμόρφωσης αποφάσεων. Ακολουθεί η εξειδίκευση, αξιοποίηση, διαβούλευση, η εφαρμοστική από το πολιτικό σώμα, τους αντίστοιχους πολιτικούς και αυτοδιοικητικούς θεσμούς. Το τι της πόλεως κύριον εστί δεν το καθορίζουν ούτε οι επιστήμονες, ούτε οι εμπειρογνώμονες, θεσμικοί ή ιδιωτικοί, οι παράγοντες που γνωρίζουν ή τους αφορούν τα «προγράμματα».
     Με το επικείμενο Συνέδριο προεξοφλείται το μπούγιο αλλά χάνονται οι κεντρικές ιδέες. Το Συνέδριο γίνεται για να γίνει. Αποδεικνύει το χαμηλό επίπεδο της πολιτικής και των επιχειρηματικών θεσμών.  Σύγχυση πολιτικής - επιστήμης. Άνιση ανάπτυξη του θέλω και του πρέπει.
     Η Κορινθία έχει ανάγκη την ταυτότητά της μέσα στο αναπτυξιακό πλαίσιο της Πελοποννήσου. Στο Συνέδριο αυτό λείπει η λογική βηματισμού προς τη θέση που της αξίζει.

 Γρηγόρης Κλαδούχος
Ξυλόκαστρο – Ευρωστίνη
28 Αυγούστου 2017

 Στην εικόνα: παρουσίαση προτάσεων για το αναπτυξιακό πρόγραμμα Κορινθίας από τον τότε αντιπρόεδρο του Επιμελητηρίου Β. Νανόπουλο (1998) και 1ο Αναπτυξιακό Συνέδριο (2006)
Posted on : Δευτέρα 28 Αυγούστου 2017 [ 0 ] comments Label:

ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΟΡΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ - Σε έξι μήνες έφερε στον ΧΥΤΑ Ξυλοκάστρου περισσότερα σκουπίδια από αυτά που έχει δικαίωμα να φέρει όλο το χρόνο.

by : tinakanoumegk
                ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΟΡΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ 
                       
( ν’ αποτρέψουμε την εναπόθεση απορριμμάτων του Δήμου ΣΙΚΥΩΝΙΩΝ και κάθε άλλου Δήμου που δεν προβλέπεται, στο ΧΥΤΑ Ξυλοκάστρου )


     Αυτή τη στιγμή στον ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ γίνεται υπέρμετρη παραβίαση των Περιβαλλοντικών όρων λειτουργίας του. Η τήρηση των Περιβαλλοντικών όρων είναι επιβεβλημένη από την Κοινωνία, την Πολιτεία, τις αρμόδιες Υπηρεσίες και τη Δικαιοσύνη.

     Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του κυρίου του έργου, του Δήμου ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ – ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ και του αρμόδιου για τη λειτουργία Περιφερειακού Συνδέσμου ΦΟΔΣΑ Περιφέρειας ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ, το πρώτο εξάμηνο του 2017 αποτέθηκαν στο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ 7.230,09 τόνοι απορριμμάτων. Εξ’ αυτών 3.175,56  από τον Δήμο ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ – ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ και 4.054,53 από τον Δήμο ΣΙΚΥΩΝΙΩΝ. Από τα στοιχεία αυτά αποδεικνύεται περίτρανα, ότι ο Δήμος Σικυωνίων το πρώτο εξάμηνο του 2017 έχει προχωρήσει σε παράνομη, άδικη, ανεξέλεγκτη και άκρως επικίνδυνη ρίψη απορριμμάτων. Ξεπέρασε και τους τόνους του Δήμου ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ – ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ. Παραβίασε το επιτρεπόμενο τεχνικά για τη σωστή λειτουργία του όριο απορριμμάτων του ΧΥΤΑ. Σε έξι μήνες έφερε στον ΧΥΤΑ Ξυλοκάστρου περισσότερα σκουπίδια από αυτά που έχει δικαίωμα να φέρει όλο το χρόνο.

      Σύμφωνα με τους εγκεκριμένους Περιβαλλοντικούς όρους του ΧΥΤΑ – ΧΥΤΥ Ξυλοκάστρου, την άδεια λειτουργίας και την εγκεκριμένη μελέτη, προβλέπεται  να δέχεται απορρίμματα 12.600 τόνους ανά έτος, μόνο των περιοχών των πρώην Καποδιστριακών Δήμων ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ – ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ – ΦΕΝΕΟΥ. Δηλαδή η μεταγενέστερη συνένωση του Δήμου ΦΕΝΕΟΥ με τους Δήμους ΣΙΚΥΩΝΙΩΝ & ΣΤΥΜΦΑΛΙΑΣ δε μπορεί σε καμία περίπτωση ν’ αλλάξει τη μελέτη και τους Περιβαλλοντικούς όρους. Κινδυνεύει άμεσα η λειτουργία όχι μόνο του ΧΥΤΑ, αλλά και του όμορου Βιολογικού καθαρισμού, ο οποίος βοηθά τη λειτουργία του στον ευαίσθητο τομέα των στραγγιδίων. Θα πρέπει να ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι ο Βιολογικός καθαρισμός μπορεί να βοηθήσει τη λειτουργία του ΧΥΤΑ μόνο με την τήρηση δύο προϋποθέσεων:
    Πρώτον, ο ΧΥΤΑ να μη δέχεται ετησίως ποσότητα μεγαλύτερη των προβλεπόμενών 12.600 τόνους ανά έτος και
    Δεύτερον, να γίνεται από το ΧΥΤΑ η απαραίτητη επεξεργασία.
     Στα παραπάνω θα πρέπει να προσθέσουμε ως σημαντικό γεγονός την καταγγελία του Δήμου ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ – ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ, ότι πλέον «δε γίνεται ορθή λειτουργία του ΧΥΤΑ Ξυλοκάστρου» (απασχολεί μόνο τρία άτομα!). Επίσης, την καταγγελία του Δήμου ότι «ο χώρος του ΧΥΤΑ δεν φυλάσσεται» (υπηρετεί μόνο ένας φύλακας οκτάωρης βάσης. Τις υπόλοιπες δεκάξι ώρες ο χώρος παραμένει αφύλακτος.). Ακόμη να συνεκτιμήσουμε την πληροφορία του Δήμου ότι «ο ΦΟΔΣΑ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ δεν μπορεί πλέον να διαχειριστεί το ΧΥΤΑ – ΧΥΤΥ Ξυλοκάστρου», φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να επισημάνει τον κίνδυνο «να αχρηστευτεί ένα τόσο σημαντικό δαπανηρό έργο του Δήμου, όπως είναι ο ΧΥΤΑ».

     Μία περίεργη σιωπή επικρατεί στο Ξυλόκαστρο για αυτό το θέμα. Ο Δήμαρχος έβαλε στην ημερήσια διάταξη θέμα απλά και μόνο «ενημέρωση». Έχουμε ακούσει θεωρίες περί αλληλεγγύης. Αυτοί που δεν ξέρουν τι να κάνουν τα σκουπίδια τους επειδή κατάστρεψαν τον δικό τους ΧΥΤΑ δεν πρέπει να καταστρέψουν και τον ΧΥΤΑ Ξυλοκάστρου.

     Πιστεύουμε λόγω της σοβαρότητας και του επείγοντος του θέματος ότι θα πρέπει να δράσουμε όλοι μαζί ενωμένοι. Οι πολίτες και ο Δήμος Ξυλοκάστρου έχουν κάθε νόμιμο δικαίωμα επί του θέματος και χρειάζεται να γίνουν εδώ και τώρα οι απαραίτητες δράσεις:
  •     Άμεση προσφυγή κατά της απόφασης των ασφαλιστικών μέτρων, που χωρίς να εξετάσει την ουσία του θέματος και τις σοβαρότατες βλαβερές συνέπειες, χορήγησε προσωρινή άδεια απόθεσης των απορριμμάτων του νέου Δήμου ΣΙΚΥΩΝΙΩΝ στο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ. Η προσφυγή αυτή είναι απαραίτητη αφού προκύπτουν τα παραπάνω αναφερόμενα νέα δεδομένα για τη λειτουργία του ΧΥΤΑ και την Υγιεινή και ασφάλεια των κατοίκων και του Περιβάλλοντος της περιοχής.
  •     Καταγγελία που θα απευθύνεται στην αρμόδια Υπηρεσία Επιθεωρητών Περιβάλλοντος του Υπουργείου, την αντίστοιχη Υπηρεσία Επιθεώρησης της Περιφέρειας ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ και στον Εισαγγελέα, προκειμένου να επέμβουν για τις δικές τους νόμιμες και δίκαιες ενέργειες άμεσα, για την έκδοση σχετικών πορισμάτων μετά από επιτόπια αυτοψία – έλεγχο.
  •     Τέλος, χρειάζεται να γίνει η μεγαλύτερη δυνατή κινητοποίηση όλων μας και παράλληλα με την καλύτερη δυνατή προετοιμασία, στηριγμένη στο ΝΟΜΙΜΟ, ΔΙΚΑΙΟ & ΗΘΙΚΟ πλεονέκτημα των θέσεών μας, ν’ αποτρέψουμε την εναπόθεση απορριμμάτων του Δήμου ΣΙΚΥΩΝΙΩΝ και κάθε άλλου Δήμου που δεν προβλέπεται, στο ΧΥΤΑ Ξυλοκάστρου. 

ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ 27 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017
Γρηγόρης Κλαδούχος
Θανάσης Μπούμης

Posted on : Παρασκευή 25 Αυγούστου 2017 [ 0 ] comments Label:

Ένα σχόλιο σε αυτά που είπε ο Γιάννης Γκεζερλής με αφορμή το φεστιβάλ αρχιτεκτονικής που πραγματοποιήθηκε στην Κόρινθo

by : Γρηγόρης Κλαδούχος

Ένα σχόλιο σε αυτά που είπε ο Γιάννης Γκεζερλής με αφορμή το φεστιβάλ αρχιτεκτονικής που πραγματοποιήθηκε στην Κόρινθo

αναρτήθηκε από : Γρηγόρης Κλαδούχος on : Τετάρτη, 7 Ιουνίου 2017 0 comments

Αποτέλεσμα εικόνας για κορινθος χαρτης
     Το μεγάλο πρόβλημα που έχουμε είναι με αυτούς που ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να μάθουν. Μπορούσαν να αντλήσουν κριτήρια, ερμηνείες, ιδέες για την Κορινθιακή κοινωνία, την πόλη. ΑΛΛΑ Η ΚΑΚΟΜΟΙΡΙΑ, Η ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΑΓΝΟΙΑ, ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΟΡΙΖΟΝΤΩΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΤΗ ΓΝΩΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ.


     Τι να πουν οι Κορίνθιοι αυτοδιοικητικοί για την σχέση πόλης και θάλασσας; Ένα πρόσωπο στην θάλασσα που αποδεικνύει κακογουστιά, εσωστρέφεια, άρνηση κάθε αισθητικής κληρονομιάς.

     Είδα πόσο φτωχή ήταν και η πρόταση και συζήτηση για τα Περιβολάκια. Επίσης πριν χρόνια, μου είχε κάνει εντύπωση πόσο βάρος είχε ρίξει μία παράταξη με αρχηγό τον Κασίμη να αντικρούσει τις ιδέες που έφεραν από την Πεσκάρα για την Κόρινθο. Αδυνατώ να πιστέψω ότι είχαν, όχι μόνο αυτοί, αντιληφθεί τις αφετηριακές αρχές που πάνω σε αυτές στηρίζονταν οι αναλύσεις και προτάσεις των Πεσκαρέζων. ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗΣ, ΑΥΤΟΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΗΣ. Υποψιάζομαι ότι πολλοί θα γέλαγαν όταν άκουγαν για την «μεγάλη πλατεία του Κορινθιακού».

     Ήρθαν οι divulgatori scientifici e culturali που λένε και οι Ιταλοί και αυτοί περιμένουν τα κρουαζιερόπλοια. Τι να το κάνεις το μυαλό όταν δεν έχεις δράμι.

     Αυτοί που ήρθαν περισσότερο Κορίνθιοι ήταν από εμάς. ΕΜΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΟΥΜΕ ΚΟΡΙΝΘΙΟΙ. Και με συνείδηση κοσμοπολιτισμού.

Posted on : Πέμπτη 24 Αυγούστου 2017 [ 0 ] comments Label:

Κορνήλιος Καστοριάδης – Κοινωνικός μετασχηματισμός και πολιτισμική δημιουργία. Αποσπάσματα από το βιβλίο Παράθυρο στο Χάος (σ.17-23), εκδόσεις Ύψιλον (μετάφραση: Ευγενία Τσελεντή).

by : tinakanoumegk

Μπορούμε να διασαφηνίσουμε περαιτέρω τη στενή σχέση ανάμεσα στην πολιτισμική δημιουργία και στον κοινωνικό προβληματισμό του καιρού μας. Μπορούμε να το κάνουμε με τη βοήθεια ορισμένων ερωτημάτων, των προϋποθέσεων τους, των συνεπειών τους και των επιπτώσεών τους ως διαπιστώσεων γεγονότων, ακόμα και αν είναι συζητήσιμες, ή ως διασυνδέσεις νοήματος;
– Μήπως το πρόταγμα μας κοινωνίας αυτόνομης (όσο και η απλή ιδέα ενός αυτόνομου ατόμου) παραμένει, κατά μία έννοια, «τυπθκό» ή «καντιανό», καθόσον φαίνεται να μην αποδέχεται άλλη αξία από την ίδια την αυτονομία; Πιο συγκεκριμένα: μια κοινωνία μπορεί να «θέλει» να είναι αυτόνομη για να είναι αυτόνομη; Ή, ακόμη: αυτοκυβέρνηση – βεβαίως, αλλά για ποιόν σκοπό; Η παραδοσιακή απάντηση είναι συνήθως: για να ικανοποιηθούν καλύτερα οι ανάγκες. Η απάντηση στην απάντηση είναι: Ποιές ανάγκες; Όταν κινδυνεύει πια κανείς να πεθάνει από πείνα, τί σημαίνει να ζει;
– Μια αυτόνομη κοινωνία θα μπορούσε «καλύτερα να πραγματώσει» τις αξίες – ή «να πραγματώσει άλλες αξίες» (υπονοείται καλύτερες)· ποιός όμως; Και τί θα πει «καλύτερες αξίες»; Πώς να αξιολογηθούν οι αξίες; Ερώτηση που παίρνει το πλήρες νόημά της από την εξής άλλη «πραγματική» ερώτηση: Υπάρχουν ακόμη αξίες στη σύγχρονη κοινωνία; Μπορούμε ακόμη να μιλάμε όπως ο Μαξ Βέμπερ, για διαμάχη αξιών, για «πάλη των θεών», ή, μήπως, η πολιτισμική δημιουργία καταρρέει σταδιακά και επέρχεται αυτό που, αν και έχει γίνει κοινός τόπος, δεν σημαίνει ότι είναι οπωσδήποτε λάθος, δηλαδή η αποσύνθεση των αξιών;
– Δεν είναι βέβαια δυνατόν να πούμε ότι η σύγχρονη κοινωνία είναι μια «κοινωνία χωρίς αξίες» (ή χωρίς κουλτούρα). Μια κοινωνία χωρίς αξίες είναι, απλούστατα, αδιανόητη. Είναι πρόδηλο ότι υπάρχουν πόλοι προσανατολισμού του κοινωνικού πράττειν των ατόμων και σκοπιμότητες στις οποίες υποτάσσεται η λειτουργία της θεσμισμένης κοινωνίας. Συνεπώς υπάρχουν αξίες με τη διιστορικά ουδέτερη και αφηρημένη έννοια την οποία αναφέραμε πιο πάνω (με την έννοια ότι το να σκοτώσεις σε μια φυλή κυνηγών κεφαλών είναι μια αξία χωρίς την οποία αυτή η φυλή δεν θα ήταν αυτό που είναι). Αλλά οι «αξίες» της σύγχρονης θεσμισμένης κοινωνίας φαίνονται να είναι, και είναι, πράγματι, ασυμβίβαστες με αυτό που απαιτεί η θέσμιση μιας αυτόνομης κοινωνίας. Εάν το πράττειν των ατόμων προσανατολίζεται, κατά κύριο λόγο, προς την ανταγωνιστική μεγιστοποίηση της κατανάλωσης, της εξουσίας του status και του γοήτρου (τα μόνα αντικείμενα επένδυσης που έχουν σήμερα κοινωνική σπουδαιότητα)· εάν η λειτουργία του κοινωνικού συστήματος είναι υποταγμένη στη φαντασιακή σημασία της απεριόριστης εξάπλωσης της «ορθολογικής» κυριαρχίας (τεχνική, επιστήμη, παραγωγή, οργάνωση ως αυτοσκοποί)· εάν αυτή η εξάπλωση είναι, όπως πασιφανώς είναι, συγχρόνως και μάταιη, κενή και ενδογενώς αντιφατική και εάν οι άνθρωποι υποχρεούνται να την υπηρετούν μέσω της ενεργοποίησης, της καλλιέργειας και της κοινωνικά αποτελεσματικής χρήσης των κινήτρων ουσιαστικά «εγωιστικών», στο πλαίσιο ενός τρόπου κοινωνικοποίησης όπου συνεργασία και κοινότητα δεν θεωρούνται και δεν υπάρχουν παρά μόνο κάτω από ένα εργαλειακό και ωφελιμιστικό πρίσμα· με λίγα λόγια, εάν ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον όταν αυτό μας βολεύει, είναι ο φόβος των ποινικών κυρώσεων – τότε, όχι μόνο δεν τίθεται θέμα να πούμε ότι μια καινούρια κοινωνία θα μπορούσα να «πραγματοποιήσει καλύτερα» ήδη κατεστημένες, αναμφισβήτητες παραδεκτός από όλους αξίες, αλλά θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι η εγκαθίδρυση της θα προϋπέθετε ριζική καταστροφή των σύγχρονων «αξιών» και μια καινούρια πολιτισμική δημιουργία, συνακόλουθη μιας απέραντης μεταμόρφωσης των ψυχικών και νοητικών δομών των κοινωνικοποιημένων ατόμων.

Ότι η ίδρυση μιας αυτόνομης κοινωνίας θα απαιτούσε την καταστροφή των «αξιών» οι οποίες τώρα προσανατολίζουν το ατομικό και κοινωνικό πράττειν (κατανάλωση, δύναμη, status, γόητρο – απεριόριστη εξάπλωση της «ορθολογικής» κυριαρχίας) δεν μου φαίνεται να χρειάζεται ιδιαίτερη συζήτηση. Αυτό που, επί του προκειμένου, χρειάζεται συζήτηση είναι μέχρι ποίου βαθμού έχει προχωρήσει η καταστροφή και η φθορά αυτών των «αξιών» και μέχρι ποίου βαθμού οι καινούργιοι τρόποι συμπεριφοράς που παρατηρούνται, ασφαλώς αποσπασματικά και μεταβατικά, σε άτομα και ομάδες (ιδιαίτερα νέων) είναι προάγγελοι καινούργιων προσανατολισμών και καινούργιων τρόπων κοινωνικοποίησης. Δεν θα υπεισέλθω εδώ σε αυτό το κεφαλαιώδες και απείρως δύσκολο πρόβλημα.
Ο όρος, όμως, «καταστροφή των αξιών» μπορεί να σοκάρει και να φανεί απαράδεκτος, όταν πρόκειται για τον «πολιτισμό» στην ειδικότερη και αυστηρότερη έννοιά του, δηλαδή όταν αφορά στα «έργα του πνεύματος» και στη σχέση τους με την πραγματική κοινωνική ζωή. Είναι φανερό πως δεν προτείνω να βομβαρδίσουμε τα μουσεία ή να κάψουμε τις βιβλιοθήκες. Η θέση μου είναι μάλλον ότι η καταστροφή του πολιτισμού, με αυτή την αυστηρή και ειδική έννοιά του, συντελείται κιόλας σε μεγάλη έκταση στη σύγχρονη κοινωνία, ότι τα «έργα του πνεύματος» έχουν ήδη ευρύτατα μεταμορφωθεί σε στολίδια ή επιτύμβια μνημεία, ότι μόνον ένας ριζικός μετασχηματισμός της κοινωνίας θα μπορέσει να μετατρέψει το παρελθόν σε κάτι διαφορετικό από ένα νεκροταφείο που το επισκέπτονται τελετουργικά, ανώφελα και όλο και πιο σπάνια κάποιοι μανιακοί και απαρηγόρητοι συγγενείς.
Η καταστροφή του υπάρχοντος πολιτισμού (που συμπεριλαμβάνει και το παρελθόν) συντελείται ήδη στον βαθμό ακριβώς που καταρρέει η πολιτιστική δημιουργία της θεσμισμένης κοινωνίας. Εκεί όπου δεν υπάρχει παρόν, δεν υπάρχει ούτε και παρελθόν. Η σύγχρονη δημιουργία ανακαλύπτει κάθε τρίμηνο μια καινούρια ιδιοφυΐα και μια καινούρια «επανάσταση» στον έναν ή στον άλλον τομέα. Εμπορικές προσπάθειες επιτυχείς για την ώθηση της βιομηχανίας πολιτισμικών αγαθών, ανίκανες, όμως, να συγκαλύψουν ένα εξώφθαλμο γεγονός: ότι η σύγχρονη κουλτούρα είναι, σε πρώτη προσέγγιση, ανύπαρκτη. Όταν μια εποχή δεν έχεις τους μεγάλους άνδρες της, τους εφευρίσκει. Τί άλλο συμβαίνει σήμερα στους διάφορους τομείς του «πνεύματος»; Υποβοηθούμενοι από την άγνοια ενός υπερεκπολιτισμένου και νεοαναλφάβητου κοινού, εμφανίζουν σαν επαναστάσεις κακές αντιγραφές και μιμήσεις των τελευταίων μεγάλων δημιουργικών στιγμών του δυτικού πολιτισμού, ό,τι δηλαδή, επιτεύχθηκε εδώ και περισσότερο από μισόν αιώνα (ανάμεσα στα 1900 και στα 1925-1930). Οι Σένμπεργκ, Βέμπερν και Μπεργκ είχαν δημιουργήσει την ατονική και σειριακή μουσική πριν από το 1914. Πόσοι ανάμεσα στους θαυμαστές της αφηρημένης ζωγραφικής γνωρίζουν τις ημερομηνίες γέννησης του Καντίνσκυ (1866) και του Μόντριαν (1872); Το νταντά και ο υπερρεαλισμός υπήρχαν ήδη το 1920. Ποιόν μυθιστοριογράφο θα μπορούσαμε να προσθέσουμε στην απαρίθμηση των Προυστ, Κάφκα, Τζόυς; Το σύγχρονο Παρίσι, που ο επαρχιωτισμός του συναγωνίζεται την υπερφίαλη υπεροψία, χειροκροτεί μανιωδώς τολμηρούς σκηνοθέτες οι οποίοι αντιγράφουν τους μεγάλους καινοτόμους του 1920: Ράινχαρτ [Reinhardt], Μέγιερχολντ [Meyerhold], Πισκάτορ [Piscator] κ.λπ. Η μόνη παρηγοριά που αισθάνεται κανείς κοιτάζοντας τα προϊόντα της σύγχρονης αρχιτεκτονικής είναι η σκέψη ότι, έτσι και δεν ερειπωθούν από μόνα τους ύστερα από τριάντα χρόνια, θα κατεδαφιστούν, έτσι κι αλλιώς, ως απαρχαιωμένα. Και όλα αυτά τα εμπορεύματα πωλούνται στο όνομα του «νεωτερισμού» – ενώ τα αληθινά μοντέρνο έχει ήδη ηλικία τριών τετάρτων του αιώνα.
Βέβαια, εδώ και εκεί εμφανίζονται ακόμα έργα μεγάλης έντασης. Μιλώ, όμως, για τον συνολικό απολογισμό μισού αιώνα. Βέβαια, υπάρχει η τζαζ και ο κινηματογράφος. Υπάρχει – ή υπήρχε; Η τζαζ, αυτή η μεγάλη δημιουργία, λαϊκή και λόγια συγχρόνως, φάνηκε να έχει ήδη εξαντλήσει τον κύκλο της ζωής της στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Ο κινηματογράφος, πάλι, θέτει άλλα προβλήματα με τα οποία δεν μπορώ να καταπιαστώ εδώ.
Κρίσεις αυθαίρετες και υποκειμενικές, θα πει κανείς. Αναμφίβολα. Ωστόσο, θα πρότεινα απλώς στον αναγνώστη το ακόλουθο πνευματικό πείραμα: να φανταστεί ότι θέτει ευθέως στους πιο διάσημους και περισσότερο αναγνωρισμένους από τους σύγχρονους δημιουργούς την ακόλουθη ερώτηση: θεωρείται ειλικρινά τον εαυτό σας στο ίδιο υψηλό επίπεδο με τους Μπαχ, Μότσαρτ, Μπετόβεν, Βάγκνερ, με τους Γιαν Βαν Άυκ, Βελάσκεθ, Ρέμπραντ, Πικάσσο, Μπρουνελέσκι, Μιχαήλ Άγγελο, με τον Φρανκ Λόυντ Ράιτ [Frank Lloyd Wright] ή με τους Σαίξπηρ, Ρεμπώ, Κάφκα, Ρίκλε; Και να φανταστεί ποιά θα ήταν η αντίδραση του, αν ο ερωτώμενος του απαντούσε καταφατικά.
Ας αφήσουμε στην άκρη την Αρχαιότητα, τον Μεσαίωνα, τους εξωευρωπαϊκούς πολιτισμούς, και ας θέσουμε το ζήτημα διαφορετικά. Από τα 1400 μέχρι τα 1925, σε έναν κόσμο ασύγκριτα πιο αραιοκατοικημένο και πολύ λιγότερο «πολιτισμένο» και «γραμματισμένο» από τον δικό μας (στην πραγματικότητα: σε περίπου δέκα ευρωπαϊκές χώρες των οποίων ο συνολικός πληθυσμός στις αρχές του 19ου αιώνα ήταν ακόμα της τάξης των 100 εκατομμυρίων) συναντούμε μια δημιουργική ιδιοφυΐα πρώτου μεγέθους κάθε πενταετία. Και να που εδώ και μια πεντηκονταετία, ένας κόσμος τριών ή τεσσάρων δισεκατομμυρίων ανθρώπων, με μια χωρίς προηγούμενο ευκολία πρόσβασης σε όλα αυτά που θα μπορούσαν προφανώς να εμπλουτίσουν και να γονιμοποιήσουν τις φυσικές προδιαθέσεις των ατόμων – τύπος, βιβλία, ραδιόφωνο, τηλεόραση κ.λπ. – δεν παρήγαγε παρά ένα ελάχιστο αριθμό από έργα για τα οποία θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι υπάρχει πιθανότητα ύστερα από πενήντα χρόνια να θεωρούνται σημαντικά.
Αυτό δεν θα μπορούσε φυσικά να το παραδεχτεί η εποχή. Έτσι, όχι μόνο επινοεί τις πλασματικές της ιδιοφυΐες, αλλά και έχει καινοτομήσει σ’ έναν άλλο χώρο: κατέστρεψε την κριτική λειτουργία. Αυτό, που στον σύγχρονο κόσμο εμφανίζεται σαν κριτική, είναι απλή προώθηση πωλήσεων – πράγμα απόλυτα δικαιολογημένο, δεδομένου του είδους της παραγωγής που διατίθεται προς πώληση. Στον τομέα της καθαρά βιομηχανικής παραγωγής, οι καταναλωτές άρχισαν, επιτέλους, να αντιδρούν· τούτο οφείλεται στο ότι οι ποιότητες των προϊόντων επιδέχονται, κατά κάποιον τρόπο, αντικειμενικοποίηση και μέτρηση. Πώς, όμως είναι δυνατόν να έχεις έναν Ραλφ Νάντερ [Ralf Nanter] της λογοτεχνίας, της ζωγραφικής ή των προϊόντων της γαλλικής ιδεολογίας; Η «προωθητική» αυτή κριτική, η οποία είναι η μόνη που υφίσταται, εξακολουθεί κατά τα άλλα, να ασκεί μια λειτουργία διακρίσεων. Ανεβάζει στα σύννεφα τα ψευδοπροϊόντα της μόδας για μια σεζόν και, κατά τα λοιπά, δεν αποδοκιμάζει αλλά σωπαίνει, θάβει σιωπηρά. Ο κριτικός, καθώς έχει ανατραφεί με τη λατρεία της «πρωτοπορίας» [avant-garde], καθώς πιστεύει ότι έμαθε πώς σχεδόν πάντοτε τα μεγάλα έργα ξεκινούν ως ακατανόητα και μή παραδεκτά και καθώς η κύρια επαγγελματική ειδίκευσή του συνίσταται στην απουσία κάθε προσωπικής κρίσης, δεν τολμά ποτέ να αποδοκιμάσει. Καθετί που του παρουσιάζεται εκπίπτει αμέσως στη μία ή στην άλλη από τις δύο κατηγορίες: είτε είναι κάτι το ακατανόητο που έχει ήδη γίνει παραδεκτό και αντικείμενο διθυράμβων – σ’ αυτήν περίπτωση, θα το επαινέσει – είτε είναι κάτι καινούργιο ακατανόητο, οπότε θα σωπάσει, από φόβο μήπως κάνει λάθος προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Το επάγγελμα του σύγχρονου κριτικού είναι ταυτόσημο με το επάγγελμα του χρηματιστή, που τόσο καλά όρισε ο Κέυνς: μαντεύει αυτό που η μέση κοινή γνώμη σκέπτεται ότι η μέση κοινή γνώμη θα σκεφτεί.
Αυτά τα ερωτήματα δεν τίθενται μόνο σε σχέση με την «τέχνη»· αφορούν εξίσου στην πνευματική δημιουργία με την αυστηρή της έννοια. Εδώ δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε περισσότερο από το να θίξουμε το θέμα θέτοντας μερικά ερωτηματικών. Η επιστημονικοτεχνική ανάπτυξη αναμφισβήτητα συνεχίζεται, ίσως μάλιστα και, κατά μια έννοια, να επιταχύνεται. Προχωρεί, όμως, πέρα από αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «εφαρμογή και επεξεργασία των πορισμάτων των ήδη κεκτημένων μεγάλων ιδεών»; Κάποιοι φυσικοί επιστήμονες έκριναν ότι η μεγάλη δημιουργική εποχή της σύγχρονης φυσικής βρίσκεται ήδη στο παρελθόν – ανάμεσα στα 1900 και στα 1930. Δεν θα μπορούσαμε, άραγε, να πούμε ότι και σε αυτόν τον τομέα διαπιστώνεται, τηρουμένων των αναλογιών, η ίδια αντίθεση που παρατηρείται και στο σύνολο του σύγχρονου πολιτισμού ανάμεσα σε μια όλο και ευρύτερη ανάπτυξη της παραγωγής, με την έννοια της επανάληψης (περιορισμένης ή ευρείας), της κατασκευής, της εκτέλεσης, της επεξεργασίας, της εκτεταμένης συναγωγής πορισμάτων, και στη συρρίκνωση της δημιουργικότητας, στην εξάντληση των μεγάλων και καινούργιων παραστασιακών φαντασιακών σχημάτων (όπως οι γόνιμες διαισθήσεις του Πλανκ, του Αϊνστάιν, του Χάιζενμπεργκ), που επέτρεπαν άλλες και διαφορετικές συλλήψεις του κόσμου; Και όσον αφορά στην καθαυτό σκέψη, δεν θα ήταν θεμιτό να αναρωτηθούμε γιατί, μετά τον Χάιντεγκερ, αλλά και με αυτόν ήδη, μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε ερμηνεία, ερμηνεία που φαίνεται εξάλλου, να εκφυλίζεται σε σχόλιο και σε σχόλιο του σχολίου; Δεν πρόκειται καν για το ότι μιλάμε ακατάπαυστα για τον Φρόυντ, τον Νίτσε, τον Μαρξ· μιλάμε για αυτούς όλο και λιγότερο, αλλά μιλάμε για αυτό που ελέχθη για αυτούς, συγκρίνουμε «αναγνώσεις» και αναγνώσεις αναγνώσεων.
Αναρτήθηκε στις: 19 Οκτωβρίου 2015   http://www.respublica.gr/2015/10/column/socialculturaltransform/
Posted on : Σάββατο 19 Αυγούστου 2017 [ 0 ] comments Label:

Όταν η σιωπή γίνεται εργαλείο χειραγώγησης και ελέγχου: Αλήθεια, με ποιανών τα χρήματα λειτουργούν οι ΜΚΟ;

by : tinakanoumegk

 Τραπεζίτες, πολυεκατομμυριούχοι, υπερεθνικοί -καθότι το χρήμα δεν έχει πατρίδα- μια βρόμικη ελίτ που επιδιώκει μέχρι σήμερα με πείσμα να καταργήσει τη λαϊκή κυριαρχία των κρατών, να ισοπεδώσει την εθνική τους ταυτότητα με δήθεν πολυπολιτισμικές κοινωνίες, χειρότερες και από τον Πύργο της Βαβέλ, προκειμένου να μην καταλαβαίνει κανένας κανέναν.

 ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΝΔΡΟΥΛΑ ΓΚΙΟΥΡΩΦ*

O πρόσφατα αποθανών (σε ηλικία 101 χρόνων) πατριάρχης της θρυλικής οικογένειας των Ροκφέλερ και ένας από τα φερόμενα μέλη της αιμοσταγούς «παγκόσμιας κυβέρνησης», Ντέιβιντ Ροκφέλερ, αποκάλυπτε το 1991 τα σχέδιά του για τη Νέα Παγκόσμια Τάξη και την Υπερκυβέρνηση των ελίτ και των τραπεζιτών όπως την οραματιζόταν. Σ’ ένα βίντεο που αφέθηκε να διαρρεύσει, φέρεται να δηλώνει: «Είμαστε ευγνώμονες στην Washington Post, τους New York Times, το περιοδικό Time και άλλους μεγάλους εκδοτικούς οίκους, των οποίων οι διευθυντές έχουν παρακολουθήσει τις συναντήσεις μας και σεβάστηκαν τις υποσχέσεις τους για διακριτικότητα για σχεδόν σαράντα χρόνια…» (!) Και παρακάτω εξηγεί τους λόγους: «Θα ήταν αδύνατο για μας να αναπτύξουμε το σχέδιό μας για τον κόσμο, αν είχαμε υποστεί τα φώτα της δημοσιότητας κατά τη διάρκεια αυτών των ετών. Όμως, ο κόσμος είναι πιο ώριμος τώρα και έτοιμος να βαδίσει προς μια παγκόσμια κυβέρνηση. Η υπερεθνική κυριαρχία μιας πνευματικής ελίτ και των τραπεζιτών είναι σίγουρα προτιμότερη από την εθνική παραδοσιακή διακυβέρνηση που ασκείται εδώ και αιώνες». Τραπεζίτες, πολυεκατομμυριούχοι, υπερεθνικοί -καθότι το χρήμα δεν έχει πατρίδα- μια βρόμικη ελίτ που επιδιώκει μέχρι σήμερα με πείσμα να καταργήσει τη λαϊκή κυριαρχία των κρατών, να ισοπεδώσει την εθνική τους ταυτότητα με δήθεν πολυπολιτισμικές κοινωνίες, χειρότερες και από τον Πύργο της Βαβέλ, προκειμένου να μην καταλαβαίνει κανένας κανέναν. Και όταν το χάος πρυτανεύσει, θα έρχεται ως μεσσίας η «παγκόσμια κυβέρνηση» για να καθαρίζει και να αποταμιεύει το λαβείν και τα αργύρια από τις σπονδές αίματος των λαών. H σιωπή, λοιπόν, ήταν, είναι και παραμένει το κοινό μυστικό του κάθε συνωμότη και κατεργάρη. Του κάθε δολοπλόκου. Αυτάδελφες της σιωπής, η ανοχή, η συνενοχή και η αισχύνη. To όνειδος για κάθε ανθρώπινο ον. Να γνωρίζει, αλλά να σιωπά υπέρ των συμφερόντων μιας δράκας γερακιών που θέλουν να καθορίζουν τις τύχες των λαών, να κινούν τις μαριονέτες και τους αχυρανθρώπους τους, όπως θέλουν και όποτε θέλουν. Να ισοπεδώνουν πόλεις, να διαλύουν έθνη, να επιβάλλουν πραξικοπήματα, να δολοφονούν στο όνομα της δημοκρατίας.Tα εγκλήματα πολέμου, όπως η βίαιη δημογραφική αλλοίωση αυτόχθονων πληθυσμών, βαφτίζονται ως «σεβασμός ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και οι κουβαλητοί έποικοι ως ισότιμοι πολίτες, έστω και αν κατακρατούν με τη δύναμη των όπλων τα σπίτια και τις περιουσίες των νόμιμων ιδιοκτητών. Ξανά στο κρεβάτι του Προκρούστη… H Kύπρος, το μικρό αυτό μαργαριτάρι της Ανατολικής Μεσογείου, κινδυνεύει εκ νέου να βρεθεί κάτω από τις μυλόπετρες των γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών συμφερόντων. Θα βρεθεί ξανά στο κρεβάτι του Προκρούστη, καθότι δεν έπαψε ποτέ να βρίσκεται στους σχεδιασμούς των κορυφαίων αυτών λησταρχών. Για την ιστορία, να αναφέρουμε ότι ο Ντ. Ροκφέλερ, του οποίου η ανάμειξη ως τραπεζίτη με το international banking τον έφερε στο κατώφλι παγκόσμιων ηγετών, ίδρυσε το 1973 ένα κλαμπ κορυφαίων πολιτικών και επιχειρηματιών από τη Βόρεια Αμερική (ΗΠΑ και Καναδά), την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ιαπωνία, με στόχο την ενίσχυση της συνεργασίας μεταξύ των τριών αυτών πόλων. Τα 350 περίπου μέλη της Trilateral Commissionσυναντώνται κάθε φθινόπωρο και στα τραπέζια της τίθενται όλα τα ζητήματα που απασχολούν την παγκόσμια οικονομία και την πολιτική, με τις αποφάσεις που παίρνονται να καθορίζουν τις κατευθύνσεις της διεθνούς πολιτικοοικονομικής σκηνής. Οι άλλες δύο οικουμενικές λέσχες στις οποίες συναντώνται οι μεγάλοι της πολιτικής και της οικονομίας είναι το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ και η Λέσχη Mπίλντερμπεργκ. Στην Κύπρο προφανώς κάποιοι να θεωρούν το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ ως μιαν αθώα οργάνωση, η οποία ασχολείται μόνο με τρέχοντα οικονομικά ζητήματα. Οικονομία και πολιτική είναι σφικτοδεμένες εδώ και αιώνες και η πρώτη καθορίζει τη δράση της δεύτερης. Να υπενθυμίσουμε πως ο απερχόμενος ειδικός σύμβουλος του Γ.Γ. του ΟΗΕ για το Κυπριακό, Εσπεν Μπαρθ Έιντε, είναι ένα από τα εξέχοντα στελέχη του Φόρουμ. Ήταν αυτός που διοργάνωσε τη μετάβαση Αναστασιάδη-Ακιντζί στην τελευταία σύναξη της συνόδου στο Νταβός της Ελβετίας τον περασμένο Γενάρη, με τον κατοχικό ηγέτη να αναβαθμίζεται ως ισότιμος ηγέτης και όχι ως ο εγκάθετος της Τουρκίας στα κατεχόμενα κυπριακά εδάφη. Οι αμαρτωλές Μ.Κ.Ο και η δράση τους Πίσω από μυστικές οργανώσεις, κλειστές λέσχες και μυστικά κονδύλια, τα οποία καμιά κυβέρνηση δεν έχει τη διάθεση να ερευνήσει, ακολουθεί ένα τσούρμο Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (οι λεγόμενες και NGO). Δεκάδες χιλιάδες ανά την υφήλιο καλούνται να κάνουν τη βρόμικη δουλειά και να προετοιμάσουν το έδαφος σύμφωνα με την πολιτική της ελίτ των πολυεκατομμυριούχων, όπως την περιέγραψε ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ, πως «οι λαοί δεν πρέπει να έχουν εθνικές κυβερνήσεις, αλλά να ελέγχονται από μια παγκόσμια κυβέρνηση». Στην Κύπρο είδαμε πώς λειτούργησαν κάποιες Μ.Κ.Ο. την περίοδο 2001-2004, όταν οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί και οι Τούρκοι, σε συνεργασία με την τότε κυβέρνηση της Ελλάδας, αλλά και πολιτικούς στη Λευκωσία συνέγραψαν και προωθούσαν λυσσαλέα το ρατσιστικό και φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν. Ήταν την εποχή εκείνη που Κύπριοι πολιτικοί ή φερόμενοι ως παράγοντες της κυπριακής κοινωνίας έτρεχαν σαν τις μύγες στο μέλι για να συμμετάσχουν σε αμερικανόπνευστα σεμινάρια, προκειμένου να δασκαλευτούν και να πεισθούν πως για τη μη λύση του Κυπριακού ευθύνεται η ε/κ πλευρά. Για να εμπεδώσουν την πολιτική παράνοια πως από ένα διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής, το Κυπριακό μεταλλάχθηκε σε ψυχολογικό ζήτημα ή ακόμα και ως «κατάλοιπο σοβινισμού και εθνικισμού» των Ε/κ. Ήταν τότε που η USAID, μέσω της αμαρτωλής UNOPS, άνοιγε τον πακτωλό εκατομμυρίων δολαρίων για να χρηματοδοτήσει ΜΚΟ που, σαν έτοιμες από καιρό, διαφήμιζαν το εκτρωματικό σχέδιο Ανάν. Και αντί να δουν οι επαΐοντες ποιοι και γιατί επώαζαν το αυγό του φιδιού, κατηγορούσαν τους γνήσιους πατριώτες Ε/κ ως τους «εχθρούς της λύσης». Μέχρι και οργάνωση για την ευημερία των γαϊδουριών είδαμε να εκκολάπτεται και να σέρνει τον χορό υπέρ του σχεδίου. Ο εκκωφαντικός ήχος των αργυρίων, η πλύση εγκεφάλου στα αμερικανόπνευστα σεμινάρια, τα σούρτα φέρτα σε ξένες πρεσβείες, προφανώς θα έκρυβαν από το οπτικό τους πεδίο, τους κινδύνους που περνούσε τότε η μικρή και ανυπεράσπιστη Κύπρος. Λυσσαλέα η προπαγάνδα τους. Αδυσώπητος το μίσος εναντίον όσων δεν υπέκυπταν στο ιμπεριαλιστικό φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν. Και σαν αφιονισμένες Ηρωδιάδες έσπευδαν να στηλιτεύσουν, να κτυπήσουν τους διαφωνούντες. Από την άλλη κόρδωναν με τον τίτλο που τους έδωσαν οι Αμερικανοβρετανοί ως οι opinion leaders( διαμορφωτές της κοινής γνώμης), που θα έπειθαν τον κάθε «ξεροκέφαλο» Ε/κ να αποδεχθεί την τελεσίδικη ποινή της πατρίδας του. Τα WIKILEAKS τούς κατέγραψαν … Χάρη στον ιστότοπο WIKILEAKS (του οποίου ο δημιουργός διώκεται ακόμη από τους διεθνείς συνωμότες, παρά την πρόσφατη δικαίωσή του από δικαστήριο της Σουηδίας), διαβάσαμε ποιοι εν Κύπρω πολιτικοί κλωθογύριζαν σε ξένες πρεσβείες και έπαιρναν οδηγίες. Και υπάρχουν καταγεγραμμένα έγγραφα και τεκμήρια πώς δρούσαν υπογείως και σε διατεταγμένη για να περάσει το αντικυπριακό σχέδιο Ανάν. Ευτυχώς o λαός διαισθάνθηκε τους κινδύνους. Απ’ όλα τα κομματικά, πολιτικά σχήματα, φούντωσε και συμπαρέσυρε όσους επιβουλεύονταν το μέλλον του. Σήμερα αυτό το ποτάμι αφουγκράζεται και αναμένει. Ετοιμάζει την ορμητική πορεία του να γκρεμίσει τα «κάστρα» και τις εφήμερες «καρέκλες» όσων νομίζουν πως με τεμενάδες υπέρ των Αμερικανοβρετανών, των κάθε Έιντε, Ντάουνερ και ντε Σόττο, των κάθε Ερντογάν, Τσαβούσογλου και της κάθε μαδημένης αλεπούς στη Γηραιά Αλβιώνα, μπορούν να τον ξεγελάσουν με σχέδια που θα δένουν πεισθάγκωνα την Κύπρο στο άρμα της Τουρκίας και του κάθε ιμπεριαλιστή. Πού να βρίσκεται, άραγε, σήμερα ο Κόφι Ανάν, ο οποίος ήθελε να ακυρώσει τα ψηφίσματα 541 και 550, στα οποία η παρανόμως ανακηρυχθείσα «ΤΔΒΚ» κατεγράφετο ως υποτελές μόρφωμα της Τουρκίας; Γυροφέρνει στις Ην. Πολιτείες αργόσχολος και ξεχασμένος απ’ όλους.Kαι ποιος εμποδίζει σήμερα την Κυπριακή Δημοκρατία και τον νόμιμα εκλελεγμένο Πρόεδρό της, να υπενθυμίζει αυτά τα ψηφίσματα στους επιτελείς των Ην. Εθνών; Από ποιους χρηματοδοτούνται οι ΜΚΟ και πώς ελέγχονται; Όταν ο Βλ. Πούτιν κατέθετε το 2012 με τη διαδικασία του κατεπείγοντος στη Ρωσική Δούμα νομοσχέδιο για τις ΜΚΟ, τα ελεγχόμενα Μ.Μ.Ε από τις κλειστές λέσχες, τους κάθε Ροκφέλερ και Τζορτζ Σόρος έσπευδαν να τον κατηγορήσουν πως θέλει να θέσει υπό τον έλεγχό του «ανεξάρτητες οργανώσεις» και ότι κατηγορεί συλλήβδην ως «ξένους πράκτορες» τα μέλη των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στη χώρα. Ο Ρώσος Υφυπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Ριάμπκοφ τόνιζε με έμφαση πως «η οικονομική στήριξη των ΗΠΑ προς ρωσικές ΜΚΟ είναι αγκάθι στις σχέσεις μεταξύ Μόσχας και Ουάσινγκτον. Σημείωνε ακόμα πως: «Οι δραστηριότητες αυτές πήραν μια τέτοια έκταση που καθίστανται πρόβλημα για τις σχέσεις μας. Ανησυχούμε πραγματικά για το γεγονός ότι από την πλευρά της Ουάσινγκτον χρηματοδοτούνται ορισμένες οργανώσεις και κινήματα στη Ρωσία». Οι οργανώσεις «υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» καταδίκασαν αυτόν τον νόμο, ο οποίος χαρακτηρίσθηκε από τη Διεθνή Αμνηστία “τελευταίο κεφάλαιο στην άνευ προηγουμένου καταστολή των μη κυβερνητικών οργανώσεων”. Tο περιβόητο Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (HRW), επίσης μη κυβερνητική οργάνωση, ισχυριζόταν ότι:   “Στόχος του νέου νόμου είναι στην πραγματικότητα οι ρωσικές οργανώσεις”, καθώς τις “αποκόπτει από τους διεθνείς εταίρους τους”. O Βλ. Πούτιν, παρά τις επικρίσεις των ξένων και ελεγχόμενων οργανώσεων, ενέκρινε τον νόμο, ενώ τον Απρίλη του 2014 ζήτησε από τη ρωσική υπηρεσία ασφαλείας FSB να διασφαλίσει ότι η Ρωσία δεν θα ακολουθήσει το «παράδειγμα» της Ουκρανίας, επιτρέποντας στη Δύση να χρησιμοποιήσει Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις στη χώρα για «καταστροφικούς» σκοπούς. «Πρέπει να κάνουμε σαφώς τον διαχωρισμό μεταξύ της νόμιμης δραστηριότητας της αντιπολίτευσης, όπως συμβαίνει σε κάθε δημοκρατική χώρα, και στον εξτρεμισμό, ο οποίος οικοδομείται στηριζόμενος στο μίσος, υποκινώντας τον εθνικό και τον διεθνή διχασμό και αψηφώντας τον νόμο και το Σύνταγμα», σημείωνε ο Πούτιν σε συνάντηση που είχε με τους επικεφαλής της FSB. «Πρέπει να μπορούμε να διακρίνουμε τη διαφορά ανάμεσα στους πολιτισμένους αντιτιθέμενους στις Αρχές και στην εξυπηρέτηση ξένων εθνικών συμφερόντων που βλάπτουν τη χώρα μας» τόνιζε, παραπέμποντας στις μεγάλες διαδηλώσεις τον χειμώνα του 2012-2013, οι οποίες ήταν δημιούργημα οργανώσεων που χρηματοδοτούνταν από το εξωτερικό. Στην Κύπρο επιβάλλεται ο έλεγχός τους ΜΚΟ σε Κύπρο και Ελλάδα λυμαίνονται κονδύλια για τα οποία ουδείς γνωρίζει από πού προέρχονται. Εκατοντάδες ΜΚΟ στην Ελλάδα μπήκαν επικεφαλής της διακίνησης προσφύγων πνίγοντας κυριολεκτικά την Ελλάδα από πρόσφυγες που κατευθύνονταν από τα παράλια της Τουρκίας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που τον Νιόβη του 2015 το TRIBUNE αποκάλυπτε ότι στη Λέσβο δρούσε μια ισλαμιστική ανθρωπιστική οργάνωση, η One Nation, της οποίας τα μέλη είναι σκληροί ισλαμιστές. Στις 29 Νοεμβρίου στάληκε η πληροφορία μέσω Twitter ότι η ρωσική Πολεμική Αεροπορία βομβάρδισε τις αποθήκες της One Nation στο χωριό Αλ Ντάνα στην επαρχία Ιντλίμπ της βορειοδυτικής Συρίας, περιοχή που ελέγχεται από την Αλ Κάιντα και τις τουρκόφιλες τζιχαντιστικές συμμορίες. Οι όπου γης χρηματοδοτούμενες και ελεγχόμενες Μ.Κ.Ο από κλειστές λέσχες έσπευσαν να κατηγορήσουν τη Ρωσία, αλλά όχι αυτούς που κρύβονταν πίσω από την «One Nation». Oι θεσμοί στην Κύπρο φαίνεται να αντιμετωπίζουν με μιαν απαράδεκτη ανοχή τη δράση ΜΚΟ και υπάρχει απροθυμία να ασχοληθούν με το «πόθεν έσχες» τους. Αλήθεια, με ποια χρήματα λειτουργούν αυτές οι ΜΚΟ και πόσο ανεξάρτητες είναι; Μετά το ναυάγιο των συνομιλιών της πενταμερούς Διάσκεψης στο Κρανς Μοντανά ακούγονται, δυστυχώς, από Έλληνες Κυπρίους φωνές αποενοχοποίησης του Τσαβούσογλου και του εγκάθετου της Τουρκίας, Ακιντζί. Ποιοι, άραγε, υποκινούν αυτές τις αντιδράσεις και ποιοι, έναντι ποιου τιμήματος υποθάλπουν αυτές τις φωνές; Σίγουρα θα υπάρξουν νέες πρωτοβουλίες για συνέχιση των προσπαθειών επίλυσης του Κυπριακού με τον τρόπο που επιδιώκουν τα ιμπεριαλιστικά γεράκια προς εξυπηρέτηση των γεωστρατηγικών τους συμφερόντων. Διαφαινεται ποιοι θα τεθούν ξανά επικεφαλής της παραμόρφωσης και εξωραϊσμού των όποιων κακόβουλων σχεδίων. Όμως, είναι καλά να γνωρίζει, επιτέλους, ο κυπριακός λαός, οι διάφορες ΜΚΟ από ποιους χρηματοδούνται ή ποια αλλότρια συμφέροντα έχουν «τηρώντας τον νόμο της σιωπής» του Ροκφέλερ, για να περάσει ένα εθνοκτόνο σχέδιο σε βάρος της πατρίδας τους. Και να γνωρίζει ποια εργαλεία χειραγώγησης της κοινής γνώμης θα χρησιμοποιήσουν ξανά οι «χρηματοδότες», όπως έγινε το 2004 και, όπως φαίνεται, επαναλαμβάνεται και τώρα.

Πρώην αρχισυντάκτρια της ΧΑΡΑΥΓΗΣ, εκφραστικού οργάνου του ΑΚΕΛ. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στη ΣΗΜΕΡΙΝΗ της Κύπρου

US banker David Rockefeller. EPA, PETER FOLEY

Πηγή: Όταν η σιωπή γίνεται εργαλείο χειραγώγησης και ελέγχου: Αλήθεια, με ποιανών τα χρήματα λειτουργούν οι ΜΚΟ; http://mignatiou.com/2017/08/otan-i-siopi-ginete-ergalio-chiragogisis-ke-elegchou-alithia-me-pianon-ta-chrimata-litourgoun-i-mko/
Posted on : Παρασκευή 18 Αυγούστου 2017 [ 0 ] comments Label:

Αισχύλος: το βασίλειο του φόβου και της αγωνίας - αποσπάσματα από την Εισαγωγή και το Συμπέρασμα του βιβλίου της Jacqueline de Romilly* ο Φόβος και η Αγωνία στο θέατρο του Αισχύλου.

by : tinakanoumegk

Η ναυμαχία της Σαλαμίνας, Wilhelm von Kaulbach, 1868.
Επιμ. Γιώργος Κουτσαντώνης
μτφρ.: Σοφία Λουμάνη & Χρήστος Μαρσέλλος, εκδ. ΤΟ ΑΣΤΥ, Αθήνα 2002.
Jacqueline de Romilly
ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΑΣ
Στον τραγικό κόσμο του Αισχύλου, ο φόβος, από όλα τα ανθρώπι­να συναισθήματα, είναι αυτός του οποίου η παρουσία γίνεται πε­ρισσότερο αισθητή. Και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες προς τον Β. Snell, που μας το έδειξε τόσο καλά με τη μελέτη του, που φέρει τον τίτλο: Aischylos und das Handeln im Drama[1]. Με μιαν έννοια, θα μπορούσαμε να πούμε για όλο το θέατρο του Αισχύλου, αυτό που λέει για τις πρώτες του τραγωδίες, πως ό,τι ακούμε μέσα σε αυτές «δεν είναι παρά η παθιασμένη κραυγή της αγωνίας». Και αυτό κά­νει το θέατρο του Αισχύλου να ξεχωρίζει, όταν το συγκρίνουμε με τις άλλες τραγωδίες που μας έχουν σωθεί[2].
Κλασική δεν είναι η εξ υπαρχής ενότητα, αλλά η ενότητα του αγώνα, η συμφιλιωμένη διχοστασία, η γιατρεμένη αγωνία (B. Snell)
Φυσικώ τω λόγω, αυτόν τον φόβο και αυτή την αγωνία τα εκ­φράζει συνήθως ο χορός, καθώς είναι αρκετά στενά εμπλεγμένος στη δράση, ώστε τούτη να τον επηρεάζει έντονα, ενώ συγχρόνως παραμένει, από τη φύση του, ανίκανος να την διεξαγάγει ο ίδιος. Με εξαίρεση τις Χοηφόρες και τιςΕυμενίδες, όλοι οι χοροί του Αι­σχύλου αποτελούνται από τρομαγμένους ανθρώπους. […] Μπορούμε να πούμε συνοψίζοντας, ότι ο φόβος στον Αισχύλο, εί­ναι κατά κάποιο τρόπο η ίδια η ανθρώπινη δυστυχία. Πράγμα που μας το δείχνει παραδειγματικά ένα χωρίο του Προμηθέως, όπου οι Ωκεανίδες οικτίρουν τη μοίρα της Ιούς και τα τρομερά της πήμα­τα, λύματα, δείματα (δυστυχίες, φρίκες, τρόμους) που τους παγώ­νουν την καρδιά (690)· αυτό μας δείχνει, ακόμα πιο έντονα και το χορικό των Χοηφόρων, όπου οι αιτίες της δυστυχίας του ανθρώ­που καλούνται δεινά δειμάτων άχη (586), χωρίο που χωρίς αμφι­βολία, όπως το δείχνουν τα συμφραζόμενα αναφέρεται στα τέρα­τα, αλλά που θα σήμαινε επιλέξει μεταφρασμένο: «οι φοβερές ωδί­νες των τρόμων»[3].

Η ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ
Υπάρχουν δύο τρόποι να δαμάσει κανείς τον φόβο· και οι δύο όμως συνδέονται με την ιδέα κάποιων νόμιμων ποινών. Δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο αναφέρονταν ως ευχές, ο ένας στην αρχή, ο άλλος στο τέλος της Ορέστειας.
1. Δίας Σωτήρας
Στην αρχή του Αγαμέμνονος, ο χορός έχει έναν φόβο, ακαθό­ριστο, συγκεχυμένο. Φοβάται εξαιτίας των χρησμών, εξαιτίας της δικής του κρίσης, φοβάται χωρίς να γνωρίζει τι ακριβώς φοβάται. Αλλά στο μέσο ακριβώς του χορικού, όταν κάνει λόγο για την αγωνία του, σταματάει μια στιγμή για να προσευχηθεί στον Δία. Γιατί έχει εμπιστοσύνη στον Δία. Ο Δίας μόνο μπορεί να του επι­τρέψει να αποβάλει την ακαθόριστη ανησυχία που τον διακατέχει: «Μόνο τον Δία αναγνωρίζω ικανό να με απαλλάξει πραγματικά από το βάρος της στείρας αγωνίας μου (165). Και γιατί; Διότι άνοιξε στους ανθρώπους τους δρόμους της σοφίας δίνοντάς τους για νόμο: «να μαθαίνει κανείς παθαίνοντας» (176). Με άλλα λό­για, η οδύνη δεν είναι άσκοπη, και δεν είναι ατελέσφορη[4].
Θα βγαίναμε από τα όρια της παρούσης μελέτης αν ζητούσαμε να προσδιορίσουμε πραγματικά, σε όλη του τη διάσταση, το νόη­μα που ο ίδιος ο χορός δίνει σε μια τέτοια ομολογία πίστεως. Εντούτοις, από την άποψη του φόβου δύο είναι οι παρατηρήσεις που θα μπορούσαν να γίνουν.
Πρώτα απ’ όλα ο χορός μιλάει μόνο για πάθημα· και σκέφτεται χωρίς αμφιβολία κυρίως τούτη ή την άλλη Θεϊκή τιμωρία που, πλήττοντας τον ασύνετο, μαθαίνει και τον ίδιο και τους άλλους να σέβονται τη σωφροσύνη. Πράγμα που προϋποθέτει ήδη ότι πρέπει κανείς να εμπιστεύεται τον Δία. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Και αυτό το είδος εφησυχασμού που αποζητάει η καρδιά θα της το εξα­σφαλίσει εντέλει το ηθικό βάσανο. Πράγματι, το πάθημα για το οποίο πρόκειται συμβαίνει όντως «κατά τον ύπνο»· τοποθετείται, όπως και ο φόβος ο ίδιος, «μπροστά στην καρδιά»[5] και μοιάζει να συνιστάται από μνήμες (180: μνησιπήμων). Να πούμε ότι πρόκει­ται για τις τύψεις[6] είναι εδώ τουλάχιστον τόσο ανακριβές, όσο και στις περιπτώσεις που εξετάσαμε παραπάνω· αλλά το πάθημα που εξετάζουμε τις αντικαθιστά κάπως, ιδίως αν η ουσία του είναι να ξαναζεί κανείς το μάθημα που μόλις υπέστη και να διαπερνάται από αυτό, ακόμα και ασυνείδητα, ώσπου να συνετιστεί.
Πράγμα που σημαίνει ότι το πάθημα έχει ένα νόημα. Επομένως φαίνεται σαν να μπορούσε κανείς σχεδόν να αποφύγει να εκτεθεί στον φόβο, στο μέτρο που εκ των προτέρων εμπιστεύεται τον Δία και αφήνεται σε αυτόν. Σε άλλους το φρονείν ή σωφρονείν έρχεται παρά τη θέλησή τους, σαν μια ευεργετική βία· «αλλά ο άνθρωπος που με όλη του την ψυχή θα δοξάσει το θριαμβευτικό όνομα του Δία, αυτός θα έχει την ύψιστη σοφία»[7].
Βέβαια αυτό λέει σε γενικές γραμμές και το κείμενο των Πα­ροιμιών, 15.33: «αρχή σοφίας φόβος Θεού». Εδώ όμως η θεϊκή δι­καιοσύνη παρουσιάζεται στον χορό τόσο καθησυχαστική και τόσο ενθαρρυντική που τούτος σκέφτεται μόνο να υμνήσει τον θρίαμβο του Δία, και όχι -τη φορά αυτή- να κάνει λόγο για φόβο.
H ύπαρξη τρομερών Θεών -ή μάλλον μιας τρομερής θείας φύ­σης- έχει λοιπόν το παράδοξο αποτέλεσμα ότι μπορεί να γαληνεύ­σει μια ορισμένη μορφή αγωνίας, αμφιβολίας, ανησυχίας[8]. Και συμβαίνει αυτό που περιγράφει ο M.R. Couffignal: «Αυτό το αί­σθημα εξάρτησης, όπου κυριαρχεί ο φόβος, αμβλύνεται από μια ορισμένη τρυφερότητα προς τη θεότητα, ακόμα και μια ορισμένη εμπιστοσύνη». Η θεϊκή οργή δεν ξεσπά χωρίς λόγο· προλαβαίνει το κακό πραγματοποιώντας το.
***
2. 0 Φόβος μέσα στην Πόλη
Ωστόσο η εμπιστοσύνη που μπορεί κανείς να αντλήσει από αυτή την ιδέα είναι μια εμπιστοσύνη αρχής, που έχει κάτι το τυφλό, όπως ακριβώς και η βούληση του Δία διατηρεί κάτι το απροσπέ­λαστο. Ώστε δεν είναι στο μεταφυσικό πεδίο που θα μπορέσει πο­τέ ο φόβος να δαμαστεί ολοκληρωτικά, αλλά σε ένα πεδίο, όπου οι εντολές και οι ποινές έχουν έναν πιο συγκεκριμένο χαρακτήρα: αυτό συμβαίνει όντως στο πεδίο της πόλεως. Και ο Αισχύλος δεν θα ήταν ένας Αθηναίος του καιρού του, αν είχε παραβλέψει αυτή τη δυνατότητα. Πράγματι ήταν ένας από τους πρώτους που έθεσαν τις βάσεις μιας δοξασίας, στην οποία έρχονται αντιμέτωποι από πρακτική άποψη ο καλός και ο κακός φόβος. Πρέπει μάλιστα να αναγνωρίσουμε ότι έχοντας τοποθετήσει την ιδέα του φόβου στο κέντρο του έργου του, οδηγήθηκε, αρκετά φυσιολογικά, να δώσει στην αντίθεση αυτή μια ιδιαίτερη δύναμη και καθαρότητα.
Μια πρώτη διάκριση κάνει ήδη την εμφάνισή της στον Αγαμέ­μνονα, όταν οι γέροντες, πάνω στον παροξυσμό της αγωνίας τους, κάνουν λόγο για το μόνο φάρμακο που υπάρχει για τους πειρασμούς της ύβρεως· και αυτό είναι ένας φόβος, μια συστολή, ένας όκνος: «Αν τουλάχιστον ένας σοφός φόβος, κρατώντας με σωφρο­σύνη το τιμόνι, ξέρει να ξεφορτωθεί λίγα από τα συσσωρευμένα πλούτη, το σπίτι δεν πέφτει ολόκληρο από το βάρος της ευμάρειας». Πρόκειται εδώ για ένα φόβο που συγγενεύει με τη σωφροσύ­νη και για μια ηθική της μετριοπάθειας. Δείχνει όμως τουλάχιστον ότι ο φόβος μπορεί να γίνει επωφελής όταν παρεμβαίνει εκ των προτέρων, ως κανόνας συμπεριφοράς.
Αλλά για να είναι επωφελής, δεν πρέπει να αποβλέπει μόνο στην προστασία από τις εκπλήξεις της τύχης. Πρέπει να παρεμ­βαίνει για να εμποδίσει κάθε σφάλμα, κάθε αδικία· και γι’ αυτό πρέπει να πιστεύεις στην τιμωρία της αδικίας, πρέπει να έχεις πί­στη στους κυβερνώντες. H σημασία αυτής της διάκρισης φαίνεται πρωτίστως σε κάθε ανθρώπινη διακυβέρνηση.
O κακός φόβος είναι αυτός που εμπνέουν οι κακοί αφέντες. Κα­θώς δεν είναι δίκαιοι, ο φόβος που τους περιβάλλει δεν συνοδεύε­ται από σεβασμό. Αυτό συμβαίνει με την Κλυταιμνήστρα και τον Αίγισθο, όταν κατέχουν τη βασιλική εξουσία· και οι γυναίκες του χορού διαμαρτύρονται (Χοη. 55 κε). «Ο παλιός σεβασμός (σέβας[9]), ο ανίκητος, αδιάφθορος, απρόσβλητος, που διαπερνούσε την καρ­διά και τα αφτιά του λαού, έχει πια χαθεί: ο φόβος μόνο βασιλεύ­ει»[10] (φοβεῑτε δέ τις). Ωστόσο ο φόβος έχει από μόνος του τη χρη­σιμότητά του, βεβαιώνουν οι Ερινύες· και καθώς το χωρίο όπου το θυμίζουν, απηχεί την ομολογία πίστεως των γερόντων, μπορούμε ήδη να σκεφτούμε ότι η δικαιολογία που δίνουν δεν είναι μάταιη. «Υπάρχουν περιπτώσεις», λένε, (Ευμ. 516), «όπου ο Φόβος (το δει­νόν) είναι χρήσιμος, και όπου πρέπει να στέκει μόνιμα μες στις καρδιές σαν άγρυπνος φρουρός (…) Γιατί ποιος άνθρωπος και ποια πόλη, αν τίποτε δεν υπάρχει κάτω από τον ουρανό που να τους εμπνέει φόβο, θα διατηρούσαν τον σεβασμό που οφείλουν στη Δικαιοσύνη» (σέβοι). Ο φόβος αυτός έχει γίνει κάτι το αφηρημένο: το δεινόν. Παρεμβαίνει εδώ επίσης πριν από το αμάρτημα. Από την άλλη, για να εγγυηθεί τον σεβασμό της δικαιοσύνης πρέπει προφα­νώς να είναι θεμελιωμένος στην πίστη σε μια δικαιοσύνη. Θα παρατηρήσουμε μόνο ότι αν οι δύο όροι, φόβος και σεβασμός μοιά­ζουν εδώ συμφιλιωμένοι, ο φόβος στα μάτια των Ερινύων έρχεται πρώτος και ο σεβασμός είναι η συνέπειά του.
Αυτή είναι η μόνη τροποποίηση που θα επιφέρει η Αθηνά στο πρόγραμμά τους, που κατά τα άλλα ξαναπιάνει για λογαριασμό της (Ευμ. 690 κε): «Πάνω σ’ αυτό το βουνό, λέω, στο εξής, ο Σεβα­σμός και ο Φόβος, ο αδερφός του (σέβας… φόβος τε συγγενής), μέ­ρα και νύχτα θα κρατούν τους πολίτες μακριά από το έγκλημα (…). Ούτε αναρχία, ούτε δεσποτισμός, αυτός είναι ο κανόνας που συμ­βουλεύω την πόλη μου να σεβαστεί (σέβειν). Και να μην εκδιωχθεί κάθε είδος φόβου (το δεινόν) έξω από τα τείχη της· αν δεν έχει τί­ποτε να φοβηθεί, ποιος θνητός κάνει αυτό που οφείλει;» (τις γαρ δεδοικώς μηδέν ένδικος βροτών). Ελευθερώνοντας τον Ορέστη από τον τρόμο στον οποίο ήταν καταδικασμένος, η Αθηνά δεν έθιξε το κύρος της αρχής των επίφοβων ποινών· αλλά, εγγυώμενη εκ των προτέρων ότι θα είναι εύλογες, ανάγοντας τη σχετική απόφαση στον Δία, έδωσε στον φόβο μια δικαίωση που τον έκανε χρήσιμο.
Πολύ μετά τον Αισχύλο, ο Πλάτων στους Νόμους, θα θυμηθεί αυτό το είδος αποκάλυψης· και αυτός επίσης θα επιμείνει στη χρη­σιμότητα του καλού φόβου. Οι δύο δοξασίες είναι προφανώς συγ­γενικές, και κατά τον Κ. Θ. Βουρβέρη[11] συγκλίνουν. Αντιθέτως θα θέλαμε, για να προσδιορίσουμε καλύτερα τη σκέψη του Αισχύλου, να υπογραμμίσουμε εδώ αυτό που τις διακρίνει.
Στον Πλάτωνα η τιμωρία που φοβάται ο καλός φόβος είναι η ατίμωση. Για να δηλώσει το συναίσθημα αυτό ο Πλάτων χρησιμο­ποιεί τις λέξεις αιδώς (647α· 699c) ή αισχύνη (671d). Και διευκρι­νίζει ότι πρόκειται για την κρίση που διατυπώνουν οι φίλοι μας (647b: φίλων δε φόβος αισχύνης περί κακής). Χωρίς αμφιβολία ονομάζει αυτόν τον φόβο «θεϊκό»· αλλά το κάνει μόνο στο 671d, σε μια σύνοψη του 647α, όπου προσθέτει τη λέξη θείον, όπως προ­σέθεσε τη λέξη κάλλιστον· και δεν είναι βέβαιο ότι η αξία του ενός διαφέρει πολύ από την αξία του άλλου[12]. Όπως και να έχει, δεν πρόκειται για τον φόβο των θεών. Τούτος είναι βέβαια υπαρκτός και στην Πολιτεία ο Πλάτων βάζει στο στόμα του Κεφάλου μια ωραία ανάπτυξη για τον κακό ύπνο του γέροντα, που αρχίζει να σκέφτεται τις μεταθανάτιες τιμωρίες[13] . Αλλά πιο άμεσα στην πρά­ξη, αυτό πάνω στο οποίο η πόλη θέλει κυρίως να υπολογίζει εί­ναι ο φόβος της ατίμωσης. Εδώ άλλωστε ο Πλάτων συναντά μια παλιά ομηρική παράδοση· διότι όταν στηνΙλιάδα, στο Ο, 657, ο ίδιος καλός φόβος συγκρατεί τους πολεμιστές από τη φυγή (αιδώς και δέος), ο ποιητής προσθέτει: «Ασταμάτητα, νουθετούν οι μεν τους δε».
O φόβος της τιμωρίας είναι κάτι πιο αποτρόπαιο. Και αυτή εί­ναι η μορφή που προτιμούν οι ρεαλιστές πολιτικοί άρχοντες του Σοφοκλή: «Ποτέ, σε μια πόλη, οι νόμοι δεν θα είχαν την απαιτού­μενη δύναμη, αν δεν υποστηρίζονταν από τον φόβο (δέος), και μια στρατιά δεν θα είχε σοφή πειθαρχία, αν δεν την υπερασπίζονταν ο φόβος και ο σεβασμός (φόβου-αιδούς). Όσο γεροδεμένος κι αν είναι από τη φύση του κανείς, πρέπει να έχει στο νου του ότι μπορεί να πέσει ακόμα και από ένα μικρό κακό. Όποιος αισθάνεται φόβο και σεβασμό (δέος-αισχύνη), να το ξέρεις καλά, έχει ελπίδες σωτη­ρίας… Ένας σωτήριος φόβος πρέπει πάντα (δέος… καίριον) να υπάρχει»… (Αίας, 1071 κε)[14].
Αλλά, όπως και ο πλατωνικός φόβος των Νόμων, ο φόβος που επικαλείται ο Μενέλαος εδώ παραμένει ένας φόβος, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, πολιτικής φύσεως.
Αντίθετα ο αισχύλειος φόβος, όσο κι αν έρχεται να ενταχθεί ξαφνικά στα πλαίσια της πόλης και σαν σε ένα πολιτικό πρόγραμ­μα, είναι πάντοτε ο φόβος της Ερινύας· και ο σεβασμός που τον συνοδεύει, που του είναι συγγενικός[15], είναι ο σεβασμός που έχει κανείς για τους θεούς· είναι σέβας, όρος χαρακτηριστικός της ευ­σέβειας έτσι όπως την εκφράζει ο Αισχύλος[16]. H Αθηνά προσθέτει την ιδέα του ταρβείν (Ευμ., 700: τοιόνδε τοι ταρβούντες ενδίκως σέβας), που θυμίζει ό,τι έχει το θρησκευτικό έντονο, ζωντανό, ο φόβος που μπορεί να εμπνεύσει, ακόμα και εκ των προτέρων, η Ερινύα.
Όπως ακριβώς στις Ικέτιδες, η εξουσία του λαού και αυτή των θεών συναντιόνται λοιπόν και συνεργάζονται. Και όταν ακόμα η πολιτική τάξη έχει αποκατασταθεί, το αισχύλειο σύμπαν παραμέ­νει ασπαίρον από την διπλή ζωή που το κατοικεί, και θέλει τίποτε να μην στερείται από θεϊκή παρουσία. Ο φόβος διατηρεί εδώ τον ιερό χαρακτήρα του ως το τέλος.
Έχει όμως αλλάξει πρόσωπο. Ένας ευλαβικός σεβασμός έχει πάρει τη θέση του -ή θα ήθελε να πάρει τη θέση της σκοτεινής αγω­νίας που περιγράψαμε. Και μπορεί κανείς να πει ότι δεν υπάρχει πιο ωραία μαρτυρία της βαθιάς φιλοδοξίας που διαπνέει το έργο, από το να βλέπουμε τη συγκινητική πομπή που κλείνει με τόση με­γαλοπρέπεια τις Ευμενίδες, να γιορτάζει στην πραγματικότητα μια συμφιλίωση που σημαίνει το τέλος της αγωνίας και την έλευση του καλού φόβου, σε έναν δίκαιο κόσμο[17].
———- / ———-
[1] Philologus, Supplementband, 1928, 164 σ. in-8ο. Tο χωρίο που ακολουθεί είναι παρ­μένο από τη σ. 43: «Από τη σκηνή των πρώτων έργων του Αισχύλου ηχεί μόνο η πα­θητική κραυγή της αγωνίας».
[2] Ο B. Snell επιμένει στον ρόλο που είχε ο φόβος στον Φρύνιχο. (βλ. του ιδίου, εκτός από την προαναφερθείσα μελέτη, Die Entdeckung des Geistes, σ. 114. Αλλά ο Φρύνι­χος μας είναι πολύ λίγο γνωστός για να μπορεί η σύγκριση να είναι γόνιμη).
[3] H σχέση που δηλώνει η γενική δεν διατηρείται σε καμία από τις μεταφράσεις.
[4] ο Αισχύλος μοιάζει να έχει συλλάβει την ιδέα της γονιμότητας του πάσχειν: όταν τούτο δεν είναι «δίκαιο» στο φως του παρελθόντος, «δικαιολογείται» στην προοπτι­κή του μέλλοντος: η Ιώ εξαγοράζει έτσι με τα πάθη της το προνόμιο που τελικά της εκ­χωρείται. Αλλά αυτό προφανώς προϋποθέτει ότι ο εν λόγω πόνος είναι προσωρινός και ότι τα δεινά του παίρνουν τέλος στην ειρήνη.
[5] Πβ. παραπάνω, σ. 46. Οι προσεγγίσεις που επιχειρήσαμε παραπάνω μοιάζουν επαρ­κείς, χωρίς να χρειάζεται να επιστρατεύσει κανείς μια ιδιαίτερη θεωρία περί ύπνου. Πβ. όμως σχετικά το εμπεδόκλειο απόσπασμα Β 105, κατά το οποίο η συγκέντρωση του αίματος στην καρδιά γεννά τη σκέψη (νόημα).
[6] Πβ. P. Mazon, ad loc.
[7] Το παν Θα σήμαινε μάλλον «στα πάντα, πλήρως»: δεν πρόκειται για φιλοσοφία, αλ­λά για πρακτική σοφία.
[8] Πβ. Snell, Aischylos…,σ. 118: «Κατονομαζόμενος και χαρακτηρισμένος ο φόβος αυτός χάνει τη φρίκη του».
[9] Ο σεβασμός αυτός είναι φυσικός όταν απευθύνεται σε έναν ηγεμόνα άξιο του ονό­ματός του: πβ. Πέρσες, 694 κε, όπου οι διαφορετικές λέξεις που δηλώνουν τον φόβο, τον σεβασμό, την ανησυχία για το μέλλον χρησιμοποιούνται απ’ ό,τι φαίνεται αδια­κρίτως.
[10] Ορισμένοι σκέφθηκαν ότι ο φόβος αυτός θα μπορούσε να αναφέρεται στην Κλυ­ταιμνήστρα: πράγμα που η παραπάνω προσέγγιση καθιστά απίθανο. Ο σχολιαστής καταλάβαινε ήδη πολύ καλά το απόσπασμα.
[11] Βλ. για παράδειγμα, Βουρβέρη, Θεῑος φόβος, Επιστημονική Επετηρίς της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, 1953-4, σ. 121-132.
[12] Κατά τον Βουρβέρη, η λέξη «θείος» δικαιολογείται από μια τάση σεβασμού της θεί­ας βούλησης παν άρχει του σύμπαντος. Ακόμα κι αν αυτή η απόχρωση είναι υπαρκτή, βρισκόμαστε μακριά από το ιερό.
[13] Πολιτείας 330d κε Πβ. ιδιαίτερα: εισέρχεται αυτώ δέος και φροντίς… δείματος με­στός… Θαμά εγειρόμενος δειμαίνει.
[14] Μπορούμε να πλησιάσουμε αυτό το χωρίο που λέει ο Κρέων στην Αντιγό­νη, 663 κε, το ίδιο και ο Επίχαρμος, απ. 221 (αναφέρεται από τον σχολιαστή του Αίαντα), κλπ.
[15] Συγγενής στον στίχο 691 κε, δεν μπορεί να σημαίνει παρά μια συγγένεια ανάμεσα στον φόβο και το σέβας: o Verall βλέπει επιπλέον έναν υπαινιγμό στη συγγένεια ανά­μεσα στον Άρη (αφού πρόκειται για τον Άρειο Πάγο) και τον Φόβο (γιο του Άρη κα­τά την Θεογονία, 940). Αυτή η ερμηνεία φαίνεται υπερβολικά εξεζητημένη.
[16] Πβ. Couffignal, Pech. de Sc. Rel., 1947, 328-346.
[17] Η μελέτη αυτή ξαναπιάνει τον μίτο συμπερασμάτων διαφόρων διαλέξεων που δό­θηκαν στα Πανεπιστήμια του Γκαίτινγκεν (Göttingen), του Αμβούργου, τον Λονδίνου και της Οξφόρδης: δράττομαι της ευκαιρίας για να εκφράσω την ζωηρή μου αναγνώ­ριση σε αυτούς που με υποδέχθηκαν στα πανεπιστήμια αυτά.
*Η Jacqueline Worms de Romilly (26 Μαρτίου 1913 – 18 Δεκεμβρίου 2010) ήταν Γαλλίδα κλασική φιλόλογος και ελληνίστρια. Από τις πλέον εξέχουσες προσωπικότητες στο χώρο των αρχαιοελληνικών σπουδών του εικοστού αιώνα, ήταν η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια στο Collège de France και η δεύτερη γυναίκα που ανακηρύχθηκε ισόβιο μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Είναι διάσημη για τις μελέτες της στην αρχαιοελληνική γραμματεία της κλασικής εποχής και ειδικά στον Θουκυδίδη, καθώς και για το εκτεταμένο έργο της σχετικά με την ιστορία, τη γλώσσα και τον πολιτισμό της Αρχαίας Ελλάδας.
Αναρτήθηκε στις: 26 Ιουλίου 2017   http://www.respublica.gr/2017/07/column/%CE%B1%CE%B9%CF%83%CF%87%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%86%CF%8C%CE%B2%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1/
Posted on : Πέμπτη 17 Αυγούστου 2017 [ 0 ] comments Label:

Μόνο οι κυβερνήσεις μπορούν να περιορίσουν την παλίρροια του τουρισμού που σαρώνει τον κόσμο (Elizabeth Becker)

by : tinakanoumegk

Σχόλιο: Τόσο το παρόν άρθρο που αναδημοσιεύουμε όσο και το άρθρο για την μετανάστευση που δημοσιεύσαμε χθες αναφέρονται σε δύο φαινόμενα (μετανάστευση/ανεξέλεγκτος τουρισμός) που αποτελούν βασικά προβλήματα που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση και η κατάργηση κάθε εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, που έχει όχι μόνο οικονομικές αλλά και πολιτιστικές, πέρα βέβαια από τις πολιτικές συνέπειες.
Επιπλέον, και τα δύο θέματα είναι άκρως επίκαιρα, αφού όσον αφορά το μεταναστευτικό οι “πάτρωνες” μας στην ΕΕ ετοιμάζονται να μας στείλουν χιλιάδες ακόμα μετανάστες (γι’ αυτό και η ΕΡΤ καθιέρωσε μέχρι και δελτίο ειδήσεων για μετανάστες – πανευρωπαΐκή αποκλειστικότητα !) ενώ όσον αφορά το τουρισμό ο άθλιος Τσίπρας και η κουστωδία του βγαίνουν συνεχώς και τονίζουν ότι ο τουρισμός θα μας “σώζει”, ενώ βέβαια ο τουρισμός (ποιοτικός όμως, που σέβεται τις τοπικές κοινωνίες και τη φύση και όχι τα καραβάνια των μεθυσμένων “all-inclusive” ή τον πολυτελή τουρισμό για τις ελίτ και τα λίγα προνομιούχα στρώματα, χάρη στα οποία καταστρέφονται τα τοπία και η φύση σε ειδυλλιακά σημεία της χώρας) θα έπρεπε να είναι συμπληρωματικός σε μια αυτοδύναμη οικονομία. Μόνο οι κυβερνήσεις μπορούν να περιορίσουν την παλίρροια του τουρισμού που σαρώνει τον κόσμο
Elizabeth Becker, The Observer (6 Αυγ. 2017)
Τα ταξίδια στο εξωτερικό, όπως όλες οι παγκοσμιοποιημένες τάσεις, μπορεί να είναι μια δύναμη για καλό, αλλά μπορούν επίσης να προκαλέσουν τεράστιες τοπικές ζημιές.
Στη Βαρκελώνη αυτό το καλοκαίρι μού έδειξαν μια επιγραφή διαμαρτυρίας γραμμένη στα Αγγλικά, που έλεγε: «Γιατί να το ονομάζουμε τουριστική σεζόν, αν δεν μπορούμε να τους σκοτώσουμε;» Ο θυμός για τον χωρίς εμπόδια τουρισμό παίρνει  επικίνδυνες διαστάσεις ακόμα και στη Βαρκελώνη, όπου ο δήμαρχος Ada Colau, είναι ένας από τους λίγους πολιτικούς που είναι αφιερωμένοι στην τιθάσευση του κλάδου. Οι κάτοικοι μου είπαν ότι έχουν φτάσει στα όρια τους με τα μισθώματα που έχουν εκτοξευτεί στα ουράνια, τους χιλιάδες τουρίστες από τα κρουαζιερόπλοια που κατακλύζουν το ιστορικό κέντρο της πόλης και τους πιτσιρικάδες που τρέχουν στα πάρτυ και δεν αφήνουν τις οικογένειες να κοιμηθούν τη νύχτα. Και είναι όλο και πιο επιφυλακτικοί σχετικά με τα οικονομικά οφέλη για τον μέσο πολίτη.
Κάθε φορά που πιάνω τον εαυτό μου να χασκογελά βλέποντας άλλη μια φωτογραφία μεθυσμένων τουριστών να συνωστίζονται σε μια καλοδιατηρημενη πλατεία, σκέφτομαι τη Βενετία. Η ετήσια τουριστική κίνηση άνω των 20 εκατομμυρίων επισκεπτών της La Serenissima έχει φτωχοποιήσει, αντί να εμπλουτίσει, τους περισσότερους Βενετούς. Έχουν εκδιωχθεί, ο πληθυσμός μειώθηκε κατά το ήμισυ σε λιγότερους από 60.000 ανθρώπους. Οι επιζώντες συνεχίζουν να διαμαρτύρονται και να ψηφίζουν εναντίον των γιγαντιαίων κρουαζιερόπλοιων και του χωρίς νόημα τουρισμού. Αλλά οι δυνάμεις τους έχουν πετύχει ελάχιστα. Ακόμη και τα Ηνωμένα Έθνη έχουν προειδοποιήσει ότι η ιδιοφυΐα της Βενετίας, ο πολιτισμός, η τέχνη και ο τρόπος ζωής της πνίγονται από τον τουρισμό.
Ο θυμός δεν περιορίζεται στην Ευρώπη. Στην Καμπότζη, πολίτες εκδιώχθηκαν από τα ψαροχώριά τους, έτσι ώστε παραθεριστικά κέντρα ξένων συμφερόντων να χτιστούν στις παρθένες παραλίες τους. Με ρεκόρ αφίξεων και βουνά σκουπιδιών, η κάποτε ρομαντική παραλία Ipanema στο Rio de Janiero πλέον είναι γεμάτη από μεθυσμένους τουρίστες που εξοργίζουν τους ντόπιους. Πόλεις σε όλη τη Βόρεια Αμερική, από τη Νέα Ορλεάνη έως το Βανκούβερ, έχουν εκδώσει κανονισμούς για τις μισθώσεις μέσω της Airbnb μετά από καταγγελίες πολιτών ότι οι γειτονιές τους κατακλύζονται από απείθαρχους τουρίστες και αυξανόμενα ενοίκια.
Δεν είναι πλέον δυνατό να απορρίψει κανείς τη κριτική για την έκρηξη του τουρισμού σαν ελιτίστικο σνομπισμό, του πολιτιστικού τουρισμού υψηλού επιπέδου έναντι των μπατιροτουριστών που συνωστίζονται στα τουριστικά λεωφορεία. Ή το ερώτημα του ποιος έχει το δικαίωμα να ταξιδέψει και ποιος όχι.
Τα μεγέθη του κλάδου έχουν αυξηθεί τόσο πολύ και  τόσο γρήγορα ώστε έχουν γίνει ένα σοβαρό ζήτημα της παγκοσμιοποίησης, τόσο συναφές με τις κοινότητες που διατρέχουν κίνδυνο όσο είναι και τα κλειστά εργοστάσια στις αμερικανικές και βρετανικές περιοχές που έχουν αποβιομηχανοποιηθεί.
Λίγες βιομηχανίες πέρα από τον τουρισμό ήταν σε καλύτερη θέση να ωφεληθούν από τον 21ο αιώνα. Τα ανοιχτά σύνορα για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία, τα άλματα στην τεχνολογία, από τα αεροπλάνα έως το διαδίκτυο και η άνοδος της παγκόσμιας μεσαίας τάξης (σκεφτείτε τη Κίνα) σήμαιναν ότι τα ταξίδια από αναψυχή μετατράπηκαν σε οικονομική μηχανή. Σε λιγότερο από δύο δεκαετίες, τα ταξίδια στο εξωτερικό διπλασιάστηκαν από 536 εκατ. το 1995 σε 1 δις το 2012. Όταν ο ψυχρός πόλεμος έκλεισε το τουρισμό σε μεγάλο μέρος του κόσμου, ο αριθμός αυτός ήταν μόνο 25 εκατ.
Τα ταξίδια και ο τουρισμός έχουν γίνει ένα τερατώδες πλάσμα, ικανό να κάνει μεγάλο καλό και μεγάλες ζημιές. Είναι μια βιομηχανία 8 τρις δολ. Είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης στη Γη: ένας στους 11 ανθρώπους εργάζεται στον τουρισμό και στα ταξίδια.
Η έφεση για το ταξίδι είναι δεδομένη. Αναψυχή, έξαψη, εκπαίδευση, περιπέτεια. Τίποτα δεν φαίνεται να βάζει φρένο στο ταξίδι. Ούτε η μεγάλη ύφεση του 2008. Ούτε η τρομοκρατία, συμπεριλαμβανομένων των επιθέσεων σε τουριστικά θέρετρα. Ούτε και ο πόλεμος. Οι τουρίστες εξακολουθούν να εμφανίζονται στο Αφγανιστάν και τη Βόρεια Κορέα. Ένας τουρίστας απελευθερώθηκε την περασμένη εβδομάδα μετά από έξι χρόνια ομηρείας στο Μάλι από την Αλ Κάιντα.
Τα ταξίδια αυξήθηκαν ήδη κατά 6% φέτος, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Τουρισμού του ΟΗΕ, με 10% αύξηση στη Μέση Ανατολή, το κέντρο των πιο θανατηφόρων συγκρούσεων παγκοσμίως και αύξηση κατά 6% στην Ευρώπη, παρά τη σειρά τρομοκρατικών επιθέσεων, ιδίως στη Γαλλία και την Αγγλία.
Αυτή η έκρηξη έχει μεταφραστεί σε πλήθος τουριστών σε όλες τις γωνιές του πλανήτη και μια νέα καλοκαιρινή τελετή, ιστορίες τουριστών που συμπεριφέρονται άσχημα. Οι διαμαρτυρίες του Χονγκ Κονγκ ενάντια στους φωνακλάδες, αγενείς τουρίστες που κατουρούν στο δρόμο μοιάζουν πολύ με τις καταγγελίες που άκουσα στην Ταϊλάνδη για τους Κινέζους τουρίστες που βεβηλώνουν τους βουδιστικούς ναούς. Μια αναζήτηση στο διαδίκτυο με τη φράση «τουρίστες που συμπεριφέρονται άσχημα» μπορεί να σας διασκεδάσει για ώρες.
Πολλοί από εμάς ακούμε αυτές τις ιστορίες και συγχαίρουμε τον εαυτό μας για το γεγονός ότι είμαστε προσεκτικοί ταξιδιώτες. Αποφεύγουμε τα δυσάρεστα πλήθη. Επιζητούμε τους εναλλακτικούς προορισμούς όπου απολαμβάνουμε το καλύτερο σε τοπικό φαγητό και πολιτισμό. Μερικοί φυτεύουν δέντρα για να αντισταθμίσουν το αποτύπωμα τους σε διοξείδιο του άνθρακα (σ.σ. το «οικολογικό» αποτύπωμα). Αλλά αυτό το πρόβλημα δεν μπορεί να αποκατασταθεί με καλή καταναλωτική συμπεριφορά. Ούτε η έκκληση στη τουριστική βιομηχανία να απέχει από τη σαρδελοποίηση των επιβατών στα αεροπλάνα και για την προσθήκη νέων τουριστικών προορισμών για κρουαζιέρες θα «δουλέψει».
Μόνο οι κυβερνήσεις μπορούν να χειριστούν τον εκτός ελέγχου τουρισμό. Λίγες μεγάλες βιομηχανίες εμπίπτουν τόσο ευδιάκριτα στις αρμοδιότητες τους – τοπικές, περιφερειακές και εθνικές. Οι κυβερνήσεις αποφασίζουν ποιος δικαιούται βίζα: πόσα κρουαζιερόπλοια, αεροπορικές εταιρείες και τρένα μπορούν να φέρουν επισκέπτες, πόσα ξενοδοχεία λαμβάνουν άδειες οικοδόμησης, πόσες παραλίες είναι ανοικτές στην ανάπτυξη, πόσα μουσεία και αίθουσες συναυλιών είναι ανοικτά, ακόμα και πόσοι αγρότες λαμβάνουν επιδοτήσεις για την παραγωγή τροφίμων για τα εστιατόρια και τις καφετέριες που συχνάζουν οι τουρίστες.
Μετά από τόσα χρόνια που παρακολουθώ την έκρηξη του τουρισμού, κατέληξα στο ευνόητο συμπέρασμα ότι χωρίς σοβαρό και δύσκολο κυβερνητικό συντονισμό, το χάος μπορεί κάλλιστα να ακολουθήσει. Οι σημερινές μεγαλύτερες πηγές διαταραχής είναι οι εταιρείες βραχύβιας εκμίσθωσης κατοικιών, όπως η Airbnb, και κρουαζιερόπλοια.
Οι περισσότερες κυβερνήσεις εξακολουθούν να μετράνε την τουριστική επιτυχία απλώς από τον αριθμό των επισκεπτών. Όσο περισσότεροι τόσο το καλύτερο. Προς το παρόν, οι αξιωματούχοι είναι απρόθυμοι να ρυθμίσουν τον τουρισμό προς όφελος, καταρχάς, των δικών τους πολιτών. Αντ’ αυτού, ο τουρισμός θεωρείται ένας εύκολος δημιουργός χρήματος και ένας σύντομος δρόμος προς την οικονομική ανάπτυξη. Οι εξαιρέσεις είναι σημαντικές. Η Γαλλία, το Μπουτάν, η Κόστα Ρίκα και ο Καναδάς συγκαταλέγονται στις λίγες χώρες με κυβερνήσεις που επιθυμούν να συντονίσουν πολιτικές βιώσιμου τουρισμού και δεν έχουν υποφέρει: είναι από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς στον κόσμο.
Η προώθηση του μαζικού τουρισμού λειτουργεί με δύο τρόπους. Οι Κινέζοι απέκτησαν  τη δυνατότητα να ταξιδεύουν στο εξωτερικό μόλις πριν από 20 χρόνια, μετά από γενιές αναγκαστικής απομόνωσης. Ο ιός του ταξιδιού τους χτύπησε. Τώρα οι Κινέζοι ως εθνικότητα κατατάσσονται ως ο μεγαλύτερος αριθμός ταξιδιωτών στον κόσμο και οι μεγαλύτεροι καταναλωτές. Ο Πρόεδρος Xi Jinping διαπραγματεύεται ευνοϊκές συμφωνίες με άλλες χώρες σε αντάλλαγμα τις περισσότερες τουριστικές βίζες για τον λαό του.
Υπάρχει ελπίδα. Οι τουρίστες και οι κυβερνήσεις αποδέχονται ότι ο υπερβολικός τουρισμός μπορεί να έχει θανατηφόρες επιπτώσεις στο περιβάλλον και στη φύση. Ο «οικολογικός τουρισμός» είναι δημοφιλής εδώ και χρόνια, είτε εφαρμόζεται με καλή πίστη είτε όχι. Σιγά-σιγά, οι κυβερνήσεις προσαρμόζονται, μερικές φορές με ακραίους τρόπους. Πέρυσι, η Ταϊλάνδη απαγόρευσε όλους τους τουρίστες από το Koh Tachai ως τον μοναδικό τρόπο για να σώσει αυτό το εξαίσιο νησί.
Οι πόλεις και οι κοινωνίες μπορεί να είναι εξίσου ευάλωτες στον εκτός ελέγχου τουρισμό, όπως οι παραλίες των ωκεανών και τα δασικά οικοσυστήματα και οι κυβερνήσεις πρέπει να αναλάβουν τη σκληρή δουλειά να τιθασεύουν τον τουρισμό προς όφελος όλων.
Η Elizabeth Becker είναι συγγραφέας του Overbooked: The Exploding Business of Travel and Tourism και πρώην οικονομική ανταποκρίτρια των New York Times
ΠΗΓΗ: http://www.antipagkosmiopoihsh.gr, http://blogvirona.blogspot.gr/2017/08/elizabeth-becker.html#more
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Posted on : Τετάρτη 9 Αυγούστου 2017 [ 0 ] comments Label:

Άγνοια; Συλλογική ανοησία; Αποβλάκωση; Δουλοπρέπεια; Σχιζοφρένεια; Δειλός φόβος; (από Βασίλης Βιλιάρδος)

by : Γρηγόρης Κλαδούχος

.
406
.
Εάν προσθέσει κανείς όλα τα πακέτα στήριξης που εγκρίθηκαν στην Ελλάδα, φτάνει στο ιλιγγιώδες ποσόν των 368,6 δις € – από τα οποία όμως έως το 2015 χρησιμοποιήθηκαν μόνο τα 215,9 δις €. Από αυτά τα 215,9 δις € λιγότερα από το 5%, δηλαδή 10,8 δις €, εισέρευσαν στον προϋπολογισμό – όχι φυσικά δωρεάν, αλλά ως έντοκα δάνεια. Το μεγαλύτερο μέρος τους, τα 205,1 δις €, δόθηκε για την πληρωμή τοκοχρεολυσίων –  καθώς επίσης ως κίνητρο για τη συμμετοχή των επενδυτών στο PSI και στην εξαγορά χρέους.
Από την άλλη πλευρά η Ελλάδα, από το 2010 έως το 2015, πλήρωσε τόκους ύψους 52,3 δις € στους δανειστές της – κυρίως στην ΕΕ, στην ΕΚΤ και στο ΔΝΤ. Οι τόκοι αυτοί το 2018, όταν λήξει η τρίτη δανειακή σύμβαση, θα φτάσουν στα 70,1 δις € – ενώ από το 2022 έως το 2024 θα λήξουν τόκοι 55,5 δις € που έχουν παγώσει.
Μέχρι το 2014 τώρα το δημόσιο εξοικονόμησε 58,6 δις € από την αύξηση των φόρων και τη μείωση των δαπανών – ενώ την ίδια χρονική περίοδο τα μη εξυπηρετούμενα ιδιωτικά χρέη (ακριβώς επειδή αυξήθηκαν οι φόροι, μειώθηκαν οι μισθοί, κλιμακώθηκε η ανεργία, χρεοκόπησαν χιλιάδες επιχειρήσεις, διαλύθηκε ο παραγωγικός ιστός και κατέρρευσαν οι τιμές των ακινήτων), υπερέβησαν τα 200 δις €, συνεχίζοντας την ανοδική τους πορεία.
Όσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας που είχε υπολογιστεί το 2010 στα 300 δις € χωρίς τα ενεργειακά αποθέματα, έως τα τέλη του 2015 εισπράχθηκαν μόλις 3 δις € – ενώ ως το 2018 τοποθετούνται στα 6 δις €. Φυσικά πρόκειται για ένα αστείο ποσόν, συγκρινόμενο με τους τόκους των 70,1 δις € που θα έχουμε πληρώσει έως τότε – ή με τα 600 δις € που χάθηκαν από την ιδιωτική ακίνητη περιουσία!
Εκτός αυτού, το ξεπούλημα των κερδοφόρων αεροδρομίων, των λιμανιών, του ΟΠΑΠ κοκ. θα έχει ως αποτέλεσμα να λείπουν από το κράτος τα έσοδα από τα κέρδη τους στο μέλλον – οπότε θα πρέπει να εξισορροπηθούν με την αύξηση της φορολογίας. Το δημόσιο χρέος δε, παρά το PSI, τις αποκρατικοποιήσεις, τους φόρους κλπ. είναι κατά 25 δις € μεγαλύτερο από το 2009!
Από τον επόμενο μήνα τώρα θα ξεκινήσει η «κόκκινη καταιγίδα» των τραπεζών: οι μαζικές κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί, όπου πολλοί θα χάσουν τα σπίτια ή τις επιχειρήσεις τους, παραμένοντας χρεωμένοι με το υπόλοιπο του δανείου τους. Παρά την ανυπολόγιστη καταστροφή όμως κανένας δεν αντιδράει, ενώ παραδόξως αυξάνεται ο αριθμός αυτών που τάσσονται υπέρ των μνημονίων – με τη συντριπτική πλειοψηφία των κομμάτων να τα στηρίζει!
Άγνοια; Συλλογική ανοησία; Αποβλάκωση; Δουλοπρέπεια; Σχιζοφρένεια; Δειλός φόβος; Όλα μαζί; Αδιάφορο, αφού αυτό που μετράει τελικά είναι το αποτέλεσμα – ενώ η δυστυχία του να είσαι Έλληνας σήμερα δεν είναι το χειρότερο, όσο η εθνική ντροπή!