Η λογοτεχνία, η τέχνη γενικότερα, είναι σαν τη θάλασσα. Οι άνθρωποι σαν τα βράχια. Η θάλασσα δεν αλλάζει δραστικά, μια κι έξω το βράχο. Τον γλείφει, τον σμιλεύει, τον διαβρώνει σε ράθυμο τέμπο. Ξέρεις πόσα εκατομμύρια χρόνια χρειάζεται για να γίνει ένα βότσαλο; Οι περισσότεροι άνθρωποι συνήθως είναι βράχια θεριά, ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Αλατίζονται αρκετά στην επιφάνεια για να είναι νόστιμοι στις συναναστροφές μα δεν αλλάζουν οργανικά ούτε ένα χιλιοστό. (κ. κ.)
δίσκος: λάρβα*
κατερίνα κυρμιζή
στίχοι–μουσική : νίκος γρηγοριάδης
*λάρβα ως υπόσχεση μεταμόρφωσης
| Είμαι καλά - 2015 |
| |
Στίχοι:
Μουσική:
Έφυγε ο Πάνος, πήγε στα ξένα, βρήκε δουλειά,
τώρα απ’ το Skype θα με κοιτάει, θα μου μιλά,
και μέσα απ’ το διαδίκτυο θα λέμε ένα "γειά", "γειά".
Άσε με, μάνα, μην με ζαλίζεις, είναι αργά,
αύριο, ίσως, στην τύχη μου είναι να βρω δουλειά,
και μην μου λες πως δε σου έχω μοιάσει σε τίποτα πια.
Οι μέρες κι οι νύχτες που αργοσβήνουν,
σημάδια μου αφήνουν στο σώμα μου βαθειά,
μα οι μοίρες μου είπανε, οι μοίρες,
"λειψό κομμάτι πήρες, θα πάρεις πιο πολλά".
Είμαι η Νίκη απ’ την Αθήνα κι είμαι καλά,
έχω πτυχία, μιλώ ξένες γλώσσες, ψάχνω δουλειά.
Άσε με, μάνα, μην μου λες τα ίδια για γάμο και παιδιά.
Έφυγε ο Πάνος, πήγε στα ξένα, βρήκε δουλειά,
πάει άλλος ένας απ’ την παρέα που `ναι μακριά,
και μέσα απ’ το διαδίκτυο θα λέμε τώρα ένα "γειά", "γειά".
Οι μέρες κι οι νύχτες που αργοσβήνουν,
σημάδια μου αφήνουν στο σώμα μου βαθειά,
μα οι μοίρες μου είπανε, οι μοίρες,
"λειψό κομμάτι πήρες, θα πάρεις πιο πολλά".
Οι μέρες κι οι νύχτες που αργοσβήνουν,
σημάδια μου αφήνουν στο σώμα μου βαθειά,
μα οι μοίρες μου είπανε, οι μοίρες,
"λειψό κομμάτι πήρες, θ’ αξίζεις πιο πολλά".
| ||
