Ίσως η πιο μυωπική, αυτοαναφορική και υπερφίαλη "ανάλυση" του τουρκικού δημοψηφίσματος/Brexit/Trump που θα διαβάσεις σήμερα.
Οι πόλεις βαφτίζονται "κοιτίδες πολιτισμού" ενώ οι πληθυσμοί της υπαίθρου είναι λίγο-πολύ μπας κλας και αμόρφωτοι. Η μάστιγα, δηλαδή, του κλασικού νεοέλληνα/νεόπλουτου Αθηνεζόπληκτου, που δεν έχει αντιληφθεί τί αποτελεί νεωτερισμό τον 21ο αιώνα.
Πόσο, μα πόσο, απροετοίμαστοι είναι ακόμη οι αστικοί πληθυσμοί να αντιληφθούν τις πραγματικότητες της επιβίωσης στον πλανήτη, αδυνατώντας να κατανοήσουν ότι η καταναλωτισμός αποτελεί πλέον ένα ζόμπι του παρελθόντος, έχοντας όμως την διάθεση να ρίξουν το φταίξιμο στους άλλους.
Σε ένα άλλο, μακρινό από την Ελλάδα επιστημονικό-αναπτυξιακό σύμπαν, η μη λειτουργικότητα των πόλεων του καταναλωτισμού, οι ανησυχίες για την ασφάλεια και η περιβαλλοντική ύποβάθμισή τους, αρκούν ώστε να αμφισβητηθεί ανοιχτά η παραδοχή ;) που θέλει το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας θα κατοικεί σε μεγάλα αστικά ως το 2050.
Πιο κοντά σε μας, τί ωραία που αρχίζει να αποδομείται η έννοια του κέντρου-Μητρόπολης και ανοίγει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ο διάλογος για το πώς το Αθηνέζικο μοντέλο της αντιπαροχής είναι η κοιτίδα της αισθητικής/ηθικής/πολιτισμικής/οικολογικής και, συνεπώς, οικονομικής χρεοκοπίας.
Εν ολίγοις, θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι...
