Ως σκοπός της εκδήλωσης για το σχολείο απόλυτα θετικός: η αξιοποίηση των παραδοτέων πολιτισμικών υλικών. Και με την ιδιαίτερη σημασία του ανοίγματος ενός τοπικού συλλόγου (Πολιτιστικού Συλλόγου ΑΡΧΑΙΑ ΠΕΛΛΗΝΗ) στην κοινωνία.
Όμως, υπό συζήτηση μπορεί να τεθεί ο σκοπός να παρουσιασθεί ΣΗΜΕΡΑ η ταινία « ο δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται», που προβλήθηκε. Γιατί όνειρα έχουν οι μαθητές, και ξύπνιοι είναι, αλλά βλέπουν αβέβαιο το μέλλον και το σκοτάδι. ΣΗΜΕΡΑ απαιτείται πιο ενισχυμένος ο άλλος πόλος, ο δάσκαλος και ο παιδευτικός του ρόλος.
Ιδιαίτερα ΣΗΜΕΡΑ απαιτείται η επιστροφή στον δάσκαλο-εκπαιδευτή και στον μαθητή-δέκτη των βασικών στοιχείων αναφοράς, που είναι η Ελληνική κλασική παιδεία. Ας αρχίσουμε από την πολιτοφροσύνη, μέσα από τις πηγές που ανατρέχει σ΄ αυτές όλος ο κόσμος : Όμηρο, Σοφοκλή, Πλάτωνα, Αριστοτέλη… Ωφέλιμο παρελθόν, σταθερό κεφάλαιο. Έλεγε ο Ουμπέρτο Έκο ότι ολόκληρη η ιστορία της φιλοσοφίας δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σχόλιο πάνω στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Απέναντι βρίσκονται οι αγράμματοι, οι λεγόμενες «αγορές», και οι κάθε απόχρωσης σκοταδιστές που απεχθάνονται τη γνώση και την πρόσκτηση εργαλείων ερμηνείας και κριτικής. Και θεσμικά προσπαθούν να υποτιμήσουν, απαξιώσουν.
Απαιτείται ανάληψη ευθύνης από εκπαιδευτικούς. Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ δεν είναι animateur. Ο ίδιος πρέπει να κατοχυρώσει το διδακτικό κύρος. Με περιεχόμενα. Και το παράδειγμα. Το άνοιγμα σε νέες ιδέες διδακτικής είναι χρήσιμο, μόνο που πρέπει να αναγνωρίσουμε τον κίνδυνο που ο Ντανιέλ Πενάκ προσδιορίζει: την απουσία απασχόλησης των παιδαγωγών στην δημιουργία αναγνωστών.
Στους φίλους της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ (από τους συνδιοργανωτές): προσοχή για λάθη ενσωματώσιμων στο σύστημα κινήσεων.
