Η εθνική εορτή της χώρας επισκίασε μια άλλη εορτή που θα μπορούσε επίσης να χαρακτηριστεί εθνική, αν οι Έλληνες πολίτες είχαν σήμερα τη δυνατότητα να βιώνουν την πραγματικότητα μέσα από το πρίσμα μιας κανονικής εξελικτικής και αναπτυξιακής διαδικασίας και όχι μέσα από το πρίσμα της γκρίζας μονοτονίας των επαναλαμβανόμενων πολιτικών και οικονομικών καταστροφών.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας η Ελλάδα είναι μέλος, γιόρτασε τα 60 της χρόνια και μια πορεία με μεγάλα θετικά βήματα παρά τις διαφαινόμενες αρνητικές προοπτικές και τους εσωτερικούς κλυδωνισμούς.
Η Ελλάδα ωφελήθηκε και θα μπορούσε να ωφεληθεί ακόμη περισσότερο από την ευρωπαϊκή εμπειρία της.
Ο αρνητικός απολογισμός γίνεται σήμερα κάτω από το βάρος ενός πολιτικού λαϊκισμού που εξακολουθεί να μην επιτρέπει ένα σοβαρό δημόσιο διάλογο για την πορεία της χώρας μας (τους μηχανισμούς στήριξης που μετατράπηκαν σε μηχανισμούς στήριξης ανίκανων πολιτικάντηδων, την προετοιμασία και τα βήματα που έγιναν ή δεν έγιναν για τη συμμετοχή μας, τις μελλοντικές προοπτικές και πολλά άλλα).
Γίνεται επίσης κάτω από την πίεση που ασκεί η φτώχεια πολιτικού λόγου και πράξης σε ολόκληρη την Ε.Ε. Όμως η 25η Μαρτίου 1957 εξακολουθεί να αποτελεί το πιο σημαντικό ορόσημο για την ιδέα της ευρωπαϊκής ενότητας των μεγάλων οραματιστών της ευρωπαϊκής πολιτικής.
Όπως η 1η Ιανουαρίου 1981, εξακολουθεί να αποτελεί το σημαντικότερο ορόσημο στη μεταπολιτευτική Ελλάδα για την πολιτική, οικονομική και πολιτισμική εξέλιξή της.
Χρειάζεται να βρούμε ξανά τη δύναμη και την ικανότητα να κατανοούμε τον κόσμο, να προετοιμαζόμαστε και να αναπροσαρμόζουμε διαρκώς την ενεργή συμμετοχή μας σ’αυτόν.
