Ακούω
τον Kyriakos Mitsotakis να μιλάει για επενδύσεις 100 δις ευρώ που είναι
εφικτό να γίνουν στην Ελλάδα, κάτι που θα επιδιώξει και θα το καταφέρει
λέει. Εν συνεχεία, ακούω διάφορους αριστερούς, μετα-αριστερούς,
φιλελεύθερους και μετα-δεξιούς να μιλάνε με λαγνεία για το ‘Ελάχιστο
Εγγυημένο Εισόδημα’, δηλαδή την ΑΚΙΝΗΣΙΑ στην ελληνική οικονομία. Είναι
φθηνό λένε, κοστίζει λίγο να δίνεις ‘αξιοπρέπεια’ 300-400 Ευρώ σε κάθε
ταλαίπωρο άνεργο, άεργο ή μη δυνάμενο να τα φέρει βόλτα με τα half-half
time πακέτα με τα οποία η αγορά εργασίας απασχολεί κάπου το 50% των
εργαζόμενων σήμερα στην Ελλάδα.
Και
όλοι θα είναι happy! Οι καφετζήδες, τυροπιτάδες, σουβλατζήδες θα ρίξουν
τις τιμές για να τους κρατήσουν πελάτες, οι ‘ελάχιστα εγγυημένοι’ θα
πίνουν καφέδες ολημερίς, χρήμα θα λαδώνει τα γρανάζια της ηλίθιας
ελληνικής οικονομίας, όλο και κάποιο ΑΕΠ θα παράγεται, όλο και κάποιες
νέες θέσεις ντελιβεράδων και μπαρίστας θα προκύπτουν (δεν ξέρετε ποιοι
είναι οι μπαρίστας; αυτοί που φτιάχνουν τα εκατομμύρια καπουτσίνο,
φρέντο και κάλντο που καταναλώνουν καθημερινά οι Έλληνες).
Όντως, τι καλύτερο; Παράδεισος -ξανά- η Ελλάδα.
300.000
ελαιόδενδρα, ίσως και περισσότερα, θα παραμείνουν ακαλλιέργητα, μερικά
εκατομμύρια στρέμματα λιβάδια αβόσκητα, ατελείωτες εκτάσεις, άλλοτε
καλλιεργούμενες έως και την τελευταία σπιθαμή, χέρσες. Και οι πολιτικοί,
οι πρόωρα συνταξιούχοι και οι νέοι που αγανακτούν και μόνο στην σκέψη
να πάνε να βρουν τις ελιές του παππού, να τις φροντίσουν, να τις
μαζέψουν, να βγάλουν ολίγο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ εισόδημα, ΟΛΟΙ ΚΑΤΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟΙ!
Και
ο Kyriakos, όπως όμως και ο Papadimitriou, ο Pitsiorlas, αλλά και ο
Pappas και ο Tsipras, θα συνεχίζουν να πουλάνε εντός (επειδή εκτός, τα
ακροατήρια, απλώς χασμουριούνται ευγενικά) τον ‘παράδεισο’ των
επενδύσεων που θα έρθει σύντομα, με το ‘neo anaptyxiako paragokiko
montelo’.
Τι
επενδύσεις όμως μπορούν να γίνουν στην Ελλάδα; Εργοστάσια; Για ποιον
λόγο να γίνουν σε μια χώρα χωρίς κουλτούρα βιομηχανικής εργασίας και με
χίλια προβλήματα (κρατική διαφθορά, πολύ αργή δικαιοσύνη, υψηλοί φόροι
κλπ); Ή μήπως καζίνο και λουξ ξενοδοχεία τύπου Ντουμπάι, όπως η επένδυση
στο Ελληνικό; Και πόσα ξενοδοχεία, φθηνά και ακριβά χωράει η Ελλάδα;
Και αν τελικά χωράει τόσα που θα απορροφήσουν ενάμισυ εκατομμύριο
ανέργους, ποιος τους ρώτησε αν θα αφήσουν το ερχόμενο ‘ελάχιστο
εγγυημένο εισόδημα’ για να πάνε να πλένουν σεντόνια, πιάτα και να
καθαρίζουν τα μπάνια στα ξενοδοχεία που θα χτίσουν οι υποψήφιοι
επενδυτές, όταν μετά από τόσα χρόνια κρίσης δεν πάνε να ασχοληθούν με
την γη, που μπορεί να βγάζει προϊόντα χρυσάφι;
Η
άδολη, απλή αλήθεια είναι ότι οι νεο-Έλληνες προτίμησαν να είναι
πρόωροι συνταξιούχοι, ακόμη και αν τους πετσόκοψαν την σύνταξη 11 φορές
και έρχονται και άλλες 2-3, ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΝΟΥΝ στις ΠΟΛΕΙΣ, παρά να γίνουν
αγρότες, δηλαδή ‘σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή’ που φαντάζει για
αυτούς η ενασχόληση με την γη.
Επειδή,
οι πολιτικοί ηγέτες τους, οι ανάξιοι που κυβέρνησαν -με ελάχιστες
εξαιρέσεις- την μεταπολεμική Ελλάδα, τους μάζεψαν στις πόλεις για να
τους έχουν τακτικούς πελάτες, ΑΠΑΞΙΩΝΟΝΤΑΣ την χειρωνακτική εργασία ως
κατάλληλη μόνο για κατώτερα όντα. Με τους μισθούς του δημοσίου και τις
απολαυές των επαγγελμάτων που εξυπηρετούσαν τις καταναλωτικές ανάγκες
των δημοσίων υπαλλήλων, το μεταπολεμικό πολιτικό σύστημα έστησε μια
οικονομία-απάτη, την οποία όμως ευχαρίστως αγόρασε φθηνά, μόνο με την
αντιπαροχή της ψήφου του το ευρύτατο εκλογικό σώμα.
Σήμερα,
οι γενιές που ‘έχτισαν’ αυτόν τον εφιάλτη καρπώνονται την φτώχεια και
εξαθλίωση της ολικής χρεωκοπίας που έφερε η λυσσαλέα αντίσταση στο να
υπάρχει μια βιώσιμη παραγωγική οικονομία. Δυστυχώς, πήραν στον λαιμό
τους και τα παιδιά τους, ίσως και τα εγγόνια τους.
Αντιθέτως,
οι Αμερικανοί, που αν και υπερκαταναλωτές, ουδόλως απαξίωσαν την
χειρωνακτική εργασία, αντιδρώντας στην συνεχή εξουδετέρωση του εργατικού
δυναμικού από την καλπάζουσα αυτοματοποίηση και τα πάμφθηνα ασιατικά
εργατικά χέρια, αντέδρασαν, και ως αποτέλεσμα ενός άδηλου κινήματος νέου
λουδιτισμού (βλ: λουδιτισμός),
αντί να σπάσουν τα κινητά, τα κομπιούτερ, τα αυτόματα μηχανήματα κάθε
είδους, έφεραν στην εξουσία τον Τραμπ με βασική εντολή να πατήσει φρένο
στην απώλεια της εργατικής ύλης. Εντολή που μεταφράζεται σε δασμούς
εισαγόμενων προϊόντων αλλά και σε δασμούς στα ρομπότ κάθε είδους,
πρόταση που ήδη κατέθεσε δημοσίως ο ιδιοκτήτης της Microsoft, Μπίλ
Γκέιτς, ένα πρόσωπο που συμμετέχει στην ηγεσία του παγκόσμιου
οικονομικού συστήματος. Ο Τραμπ εξελέγη για αυτόν τον σκοπό και αργά ή
γρήγορα θα αρχίσει να υλοποιεί την εντολή που έλαβε, φέρνοντας
αλυσιδωτές ανατροπές στην νοσηρότατη σήμερα αλληλεξαρτωμένη παγκόσμια
οικονομία. Κανείς δεν ξέρει αν η προσπάθεια αυτή θα πετύχει, έστω και
μόνο για τις ΗΠΑ. Το μόνο βέβαιο είναι ότι τουλάχιστον οι Αμερικανοί
αποφάσισαν να το προσπαθήσουν.
Και η Ελλάδα, τι κάνει;
‘Οι Έλληνες, αν ασχολιόσασταν με την γη χρυσάφι που έχετε’, μου έλεγε φίλος Ολλανδός γεωπόνος,
‘αν την αξιοποιούσατε με την ίδια αναλογία και ένταση με την οποία
αξιοποιούμε οι Ολλανδοί την τελείως αντίξοη γη μας, θα μπορούσατε να
εκμεταλλευθείτε τις άριστες εδαφοκλιματικές συνθήκες που διαθέτετε και
να παράγετε τρόφιμα ποιότητας, υψηλής θρεπτικής αξίας και αξίας πώλησης,
αναγνωρίσιμα διεθνώς, με τεράστια απήχηση, που θα μπορούσαν να
καλύπτουν τις ανάγκες 80 εκατομμυρίων καταναλωτών!’
Πολύ γρήγορα, θα μπορούσε η Ελλάδα να γίνει, εισοδηματικά, Ελβετία.
Αλλά,
όχι. Οι πολιτικοί μας, παρά τα 7 χρόνια σφοδρής κρίσης, με τεράστιο
ανθρωπιστικό κόστος, με επιμονή μουλαριού, ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ και ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ να
φτιάξουν προγράμματα υποβοήθησης μετάβασης άνεργων ανθρώπων από την πόλη
στην ύπαιθρο, αφήνουν τις τεράστιες κρατικές και εκκλησιαστικές γαίες
ανεκμετάλλευτες (παρά που η Εκκλησία έχει προσφερθεί να τις παραχωρήσει
δωρεάν σε ακτήμονες), δεν παρέχουν κανένα κίνητρο ώστε να γίνει κάποιος
αγρότης***. Αντιθέτως, διατηρούν πολλά γραφειοκρατικά εμπόδια για να
μπορέσει ένας ακτήμονας να γίνει αγρότης, το κόστος των χρηματοδοτήσεων
για αγρότες παραμένει από τα υψηλότερα στην ευρωζώνη και επιπλέον
επιβάρυναν το αγροτικό εισόδημα με νέους φόρους, κάνοντας το απωθητικό.
Ετσι,
αντί η Ελλάδα να γίνει ένα αντι-μοντέλο στις αυτοκαταστροφικές
μεταβιομηχανικές οικονομίες της αέναης αυτοματοποίησης και απώλειας
εργασιακών πόρων, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα βιωσιμότητα και ευημερία, σε
ασφαλείς παραγωγικές βάσεις, τείνει να γίνει ένα κακέκτυπο των
οικονομιών αυτών, κάτι σαν τον λουστράκο που θα τους γυαλίζει τα
παπούτσια για να αρπάζει καμιά δεκάρα και να μπορεί να φλυαρεί στα
ηλίθια smartphones και τις καφετέριες ανά την επικράτεια.
Προέχει η απέχθεια για την χειρωναξία ****.
* Χωροτάκτης, συνεργάτης της ΝΠ, εργάζεται στις ΗΠΑ
**
Τα λατινικά στοιχεία με τα οποία αμφανίζονται ονόματα Ελλήνων πολιτικών
χρησιμοποιούνται για να τονίσουν τον βαθύ επαρχιωτισμό τους…
*** Φυσικά,
η ελληνική οικονομία θα είχε λαμπρό μέλλον και σε άλλους τομείς: διεθνή
ιδιωτικά πανεπιστήμια, βιομηχανία αξιοποίησης της υπερπαραγωγής αρχαίου
και νεότερου πολιτισμού και τοπίων που διαθέτει, έξυπνες μορφές
τουρισμού, όπως ο ιατρικός τουρισμός σε κλινικές και σανατόρια παρά θιν’
αλός κοκ. Αλλά, το μεγάλο της ατού είναι η παραγωγή μοναδικών
παγκοσμίως τροφίμων, πολύ υψηλής προστιθέμενης αξίας.
**** Αναφέρομαι
φυσικά στην μεγάλη πλειοψηφία. Γι αυτό, ζητώ συγνώμη από τα εκατομμύρια
Ελλήνων που παλεύουν δημιουργικά για ένα καλύτερο μέλλον, ιδίως
εκείνους που ενάντια σε αμέτρητες αντιξοότητες κατορθώνουν με θαυμαστό
τρόπο να παράγουν μερικές χιλιάδες ετικέτες ποιοτικότατων τροφίμων, που
αν υπήρχε οργανωμένο κράτος να τα προωθήσει, θα έκαναν θραύση στα
καλύτερα καταστήματα ντελικατέσεν διεθνώς!
By Nea Politiki /
Μάρτιος 2, 2017
