Yπεραρκετοί
από τους σχετικιστές κριτικούς της Ιστορίας, του Πολιτισμού και της
Προόδου μοιάζουν περισσότερο με φοβισμένους πρώην ριζοσπάστες ιδεολόγους
που δεν έχουν πλήρως αφομοιώσει τις πρόσφατες αποτυχίες της Αριστεράς
και του «υπαρκτού σοσιαλισμού», παρά με σοβαρούς κοινωνικούς
θεωρητικούς.
Πολύ συχνά, αυτή η απογοήτευση παρέχει μια διέξοδο διαφυγής
για τους πάλαι ποτέ «επαναστάτες» ώστε να βολευτούν στην ακαδημία, ή να
προσεταιρισθούν τη σοσιαλδημοκρατία, ή απλά να στραφούν σ’ έναν
κενόδοξο μηδενισμό που πολύ δύσκολα συνιστά απειλή για την υπάρχουσα
κοινωνία. [. . .]
Αν και όταν το βασίλειο της ελευθερίας φτάσει ποτέ
στην πιο εκτεταμένη μορφή του, στο μέτρο που μπορούμε να την
οραματιστούμε, και αν ποτέ η ιεραρχία, οι τάξεις, η κυριαρχία και η
εκμετάλλευση καταργηθούν, θα είμαστε υποχρεωμένοι να εισέλθουμε σ’ αυτό
το βασίλειο μόνο ως ελεύθερα όντα, ως αληθινά έλλογα, ηθικά και
συμπάσχοντα «γνωστικά ζώα», με την ύψιστη διανοητική εποπτεία και ηθικά
κανοναρχούμενη ακεραιότητα, όχι σαν κτήνη εξαναγκασμένα για κάτι τέτοιο
από την αδυσώπητη αναγκαιότητα και το φόβο.
Το αίνιγμα των καιρών μας
είναι αν οι σημερινοί σχετικιστές θα μας έχουν εξοπλίσει διανοητικά και
ηθικά για να περάσουμε σ’ αυτό το πιότερο εκτεταμένο βασίλειο της
ελευθερίας.
(ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ - εκδόσεις Ισνάφι)
