Στην ομιλία της η κ. Πρεκατέ Βικτωρία (θέατρο Α. Σικελιανός, Ξυλόκαστρο 18/2 - διοργάνωση από το «Γλωσσικό Εργαστήρι») έδωσε εμπειρικές προτάσεις συμπεριφοράς σε γονείς, ώστε τα παιδιά να αποκτήσουν «αυτοεκτίμηση και να στηρίζουν τον εαυτό τους στις ματαιώσεις».
Για να μεταδώσει ,όμως, αυτά που ενισχύουν την αυτοεκτίμηση του παιδιού πρέπει ο γονέας να έχει όνειρα, αισιοδοξία. Πώς όμως να εμπιστευθεί εκπαιδευτικούς θεσμούς και να του δημιουργηθούν τα αποθέματα αισιοδοξίας, όταν η πολιτεία όχι μόνο δεν τον έχει ανάγκη αλλά κινείται εναντίον του, και συρρικνώνει κάθε ελπίδα και προοπτική; Μπορεί να μεταβιβάσει στοιχεία ενίσχυσης του παιδιού όταν ήδη αυτός είναι δέκτης ενός περιβάλλοντος φόβου, ανασφάλειας, ματαιότητας, αλλά και πολιτικού απανθρωπισμού και ιδιοτέλειας από τα πάνω; Μία κοινωνία χωρίς θετικά παραδείγματα, οικονομικά, ψυχικά καταβεβλημένη κοινωνία δεν μπορεί να διδάξει τίποτα αισιόδοξο.
Όταν οι σημερινές συνθήκες δημιουργούν μελαγχολία, αλλαγές στον τόνο του θυμικού, όταν προηγείται ανελέητη προπαγάνδα για την κατωτερότητα του Έλληνα, δυσφήμηση και ενοχοποίηση της κοινωνίας, αυτή επιλέγει υπό τύπον ανάγκης, την αποδοχή της ενοχής, την αυτοτιμωρία. Αυτή αποτελεί αρνητική προϋπόθεση αυτογνωσίας και αυτοκυριαρχίας, επιδεινώνει τις συνθήκες πολιτισμικής επάρκειας, ώστε να προσφέρουν στήριξη και αισιοδοξία στους νέους. Είναι καθημερινή τυπική εμπειρία η επωδός κάθε συζήτησης: «ας τελειώσει τη σχολή αν και τι θα κάνει μετά;»
Στην εκδήλωση ο δάσκαλος κ. Νούλας μίλησε για την απουσία πολιτισμικών αποθεμάτων και τις παθολογίες της Ελληνικής οικογένειας που δεν προϋποθέτουν θετική ενεργό υποστήριξη των παιδιών. Σε μία αναφορά του στο παρελθόν, στην αποδιάρθρωση αξιών, απέφυγε ακόμα και κάθε λανθάνοντα ρομαντισμό. Και τότε παρενέβη ο κ. Ψυχογιός, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, για να δηλώσει ότι και η δική του γενιά, σήμερα, στέκει με υψηλό βαθμό…επάρκειας. Θεώρησε ότι οι κοινωνικές συνθήκες γενικά, αλλά και ιδιαίτερα σήμερα δεν επενεργούν στην διαμόρφωση του ψυχικού στάτους. Ήδη ο οργανωτής της εκδήλωσης Λ. Φίλης στο διαδίκτυο δηλώνει την κοινωνία ως βασικό παράγοντα διαμόρφωσης χαρακτήρων των νέων. Και μία κοινωνία, ένα περιβάλλον ψυχικής υπότασης, - όπως και επιστημονικές έρευνες αποδεικνύουν - συγχέει γεγονότα και ψέματα, δεν μπορεί να ερμηνεύσει την πραγματικότητα, εγκλωβίζεται στην εσωστρέφεια. Καταφεύγει σε ένα βραχυπρόθεσμο ωφελιμισμό.
Ο ευαίσθητος κ. βουλευτής αξιολόγησε με θετικό πρόσημο το σύστημα στην αθλιότητα του οποίου μετέχει. Όλοι τους, όπως αυτός, θεωρούν τον εαυτό τους τόσο υπεύθυνο, όσο και ένα γρανάζι ενός μηχανισμού που αν είχε φωνή θα μας έλεγε για την ευθύνη του να προσέχει, μήπως χαλάσει και καταστραφεί έτσι η λειτουργικότητα ολόκληρου του μηχανισμού. Βουλευτές αγνοούντες βασικά προλεγόμενα πολιτικής παιδείας, που υποκρίνονται τους κριτές και γνώστες, ακόμα και της γνωσιολογίας και της εμπειρίας της. Βλέπουμε να παρελαύνει η άγνοια, και ιδιοτέλεια, η έπαρση της γνώσης. Και τέλος, το αντίθετο αυτού που γνωρίζει δεν είναι αυτός που δεν γνωρίζει, αλλά αυτός που δεν επιδιώκει να μάθει.
Σήμερα εξουδετερώνονται οι δυναμικές μεταβίβασης στους νέους να εκπληρώσουν τον δυναμισμό τους. Αυτό συμβαίνει. Είναι ο κανόνας και όχι κάποιες άλλες αντίθετες μειοψηφούσες περιπτώσεις. Από την συζήτηση προβλήθηκε η μονοδιάστατα προσδιορισμένη αυτοεκτίμηση των νέων ως δοτικότητα στην προσπάθειά τους να γίνουν (ή να τους κάνουν, για να επιβεβαιωθούν οι μεγαλύτεροι) πετυχημένοι επαγγελματίες. «Το ζητούμενο δεν είναι μόνο να εφοδιάσουμε τον καθένα με εκείνα τα προσόντα που θα του επιτρέψουν "να τα βγάλει πέρα στη ζωή", να βρει μια δουλειά και να ανταποκριθεί γενικώς και αορίστως στο ρόλο του ψηφοφόρου». (NATACHA POLONY, Τα χαμένα παιδιά μας, εκδόσεις ΠΟΛΙΣ). Καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι είμαστε πολίτες, εργάτες τέχνης και πολιτισμού στο μεγάλο εργοτάξιο της κοινωνίας.
Γρηγόρης Κλαδούχος
Ξυλόκαστρο-20 Φεβρουαρίου 2017
