ενδείξεις - αντενδείξεις





πρός τό δεῖν οὕτω



Όλα τα θέματα πρός τό δεῖν οὕτω



Προηγούμενα εὕσημον λόγον δῶτε








Posted on : Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2016 [ 0 ] comments Label:

Μικρές διατροφικές συμβουλές για ξέγνοιαστα Χριστούγεννα - ( από aigialeianews.gr )

by : tinakanoumegk



 
    -Οι γιορτές είναι προ των πυλών και όλοι ανυπομονούν να δοκιμάσουν τα γιορτινά εδέσματα.
Βέβαια με την κατανάλωση όλων αυτών των φαγητών υπάρχει μια ανησυχία για την αύξηση του βάρους τους. Όμως με λίγη προσοχή μπορούν όλοι να περάσουν τις γιορτές όμορφα χωρίς άγχος και πίεση για το αν θα πάρουν κιλά!
Καταρχήν, καλό θα είναι γενικά να διατηρήσει το άτομο ένα σταθερό διατροφικό πλάνο τρώγοντας 5 γεύματα την ημέρα(3 κύρια και 2 ενδιάμεσα) χωρίς να παραλείψει κανένα! Καλό θα είναι να μην ξεχνά κανείς τα γαλακτοκομικά και τα φρούτα που αποτελούν άριστη επιλογή για πρωινό ή ενδιάμεσο γεύμα σε συνδυασμό με τα δημητριακά και τα άλλα αμυλούχα.
Σε περίπτωση που υπάρξει υπερκατανάλωση τροφής κάποια ημέρα καλό θα είναι το άτομο την επόμενη να διατηρήσει την σειρά των γευμάτων του αλλά και να κάνει κάποια μικρή δραστηριότητα για να κάψει κάποιες θερμίδες! Δεν χρειάζεται η δραστηριότητα αυτή να είναι καθαρά αθλητικού περιεχομένου, αλλά μπορεί να περιλαμβάνει μικρές αλλαγές στην καθημερινότητα του. Λόγου χάρη, μια μεγάλη βόλτα στην αγορά με τα πόδια, ανεβοκατέβασμα της σκάλας, να αφήσει κάποιος το αυτοκίνητο του στο σπίτι ή πιο μακριά για να περπατήσει περισσότερο.
Μια άλλη ‘’διατροφική ατασθαλία’’ εντοπίζεται στην κατανάλωση αλκοόλ, η οποία είναι άφθονη αυτές τις μέρες. Οι διατροφικές οδηγίες αναφέρουν ότι οι άνδρες μπορούν να καταναλώσουν μέχρι 2 ποτά ημερησίως και οι γυναίκες 1 ποτό υπό την προϋπόθεση να καταναλώνουν συχνά αλκοόλ.
Όσον αφορά το γιορτινό τραπέζι, μπορεί το άτομο να φάει άφοβα τα εδέσματα προσέχοντας όμως να μην καταναλώσει τρόφιμα της ίδιας διατροφικής ομάδας όπως πχ. ρύζι και πατάτες. Αντίθετα θα πρέπει να υπάρχει μια ποικιλία στο πιάτο όπως σαλάτα, πρωτεΐνη και κάποια αμυλούχα πηγή!
Την τιμητική τους έχουν και τα παραδοσιακά γλυκά τα μελομακάρονα, οι κουραμπιέδες και οι δίπλες. Μπορεί να έχουν αρκετό θερμιδικό περιεχόμενο αλλά προσφέρουν και κάποια άριστα διατροφικά στοιχεία όπως τα ω3 λιπαρά οξέα από το καρύδι και τα αντιοξειδωτικά στοιχεία που έχει το μέλι. Συγκρίνοντας τα τρία αυτά γλυκά το πιο υγιεινό είναι το μελομακάρονο καθώς η παρασκευή του δεν απαιτεί τηγάνισμα και αποδίδει περίπου 180 θερμίδες και 9,5 γρ λίπους της τάξεως των 50 γραμμαρίων (www.onmed.gr).
Σε αντίθεση με ένα κουραμπιέ του ίδιου μεγέθους που περιέχει 230 θερμίδες και 13,5 γρ λίπους περίπου και τις δίπλες που έχουν τις χαμηλότερες σε θερμίδες (μία δίπλα 30 γραμμαρίων μας δίνει περίπου 95 θερμίδες και 4,5 γρ λίπους).Εάν μάλιστα τηγανιστούν σε ελαιόλαδο, μάς δίνουν και ωφέλιμα μονοακόρεστα λιπαρά και αντιοξειδωτικές βιταμίνες του ελαιολάδου, ενώ περιέχουν και αυτές λίγη ποσότητα καρυδιών (www.onmed.gr). Εν κατακλείδι μπορούν όλοι να απολαύσουν και να χαρούν τις γιορτινές μέρες χωρίς ενοχές και άγχος δίνοντας μόνο μια μικρή προσοχή στις διατροφικές τους επιλογές και γενικότερα στις συνήθειες τους! Το μόνο που χρειάζεται είναι καλή διάθεση και τα αγαπημένα σας πρόσωπα κοντά!
Καλές γιορτές σε όλους!

Άννα -Βιολέτα Καραγκούνη διαιτολόγος-διατροφολόγος
Posted on : [ 0 ] comments Label:

Η Nana Simopoulos στο kavos news: « Είμαι ευγνώμων και υπερήφανη που κυλάει στις φλέβες μου η ιστορία της Ελληνικής κουλτούρας» Nana World Jazz Live in Corinth, Greece Παρασκευή, 23 Δεκεμβρίου στις 12 μ.μ. Korinth Central Square

by : tinakanoumegk

     (Published on 21 Δεκεμβρίου 2016 by )
      Η διακεκριμένη ελληνοαμερικανίδα μουσικοσυνθέτις Nana Simopoulos (από τα πιο σημαντικά ονόματα της world fusion music παγκοσμίως) και το κουαρτέτο της αναμένεται να πλημμυρίσουν το μεσημέρι της Παρασκευής, 23 Δεκέμβρη, το κέντρο της Κορίνθου με Μουσικές του Κόσμου ! Είναι γνωστό άλλωστε ότι η παγκοσμίως γνωστή συλλέκτρια ήχων και αισθήσεων Nana Simopoulos με την ιδιαίτερη χροιά στη φωνής της και τη μοναδικότητα της οπτική της βάζει το δικό της στίγμα, τη δική της προσωπική σφραγίδα σε κάθε παράσταση !

Η Nana Simopoulos με αφορμή τον ερχομό της για μία και  μοναδική στο είδος της συναυλία στην Κόρινθο,μιλάει εκ βαθέων στο kavos news φωτίζοντας λεπτομέρειες ουσίας της εξαιρετικής πορείας της στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη,αλλά και για το πάντρεμα των μουσικών μέσα από “τη μουσική του κόσμου της Nana” και για το τι ενδεχομένως θα αλλάξει στην Αμερική με την προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ.

ΕΡ:Πολλοί λένε πως υπάρχουν τρία πράγματα στη ζωή, που μας θυμίζουν πως όλοι συνδεόμαστε : η μουσική, το γέλιο και η υπέρβαση. Εσείς πιστεύετε πως η μουσική έχει τη δύναμη να σπάει τα σύνορα και να μηδενίζει τις αποστάσεις ανάμεσα στους ανθρώπους;

ΑΠ : Δεν είμαι απολύτως σίγουρη ότι η υπέρβαση συνδέει τους ανθρώπους μεταξύ τους.Συμφωνώ με την άποψη ότι η μουσική και το γέλιο έχουν ένα σημαντικό ρόλο να φέρνει τους ανθρώπους κοντά σε μια κοινή εμπειρία.Το γέλιο είναι παγκόσμιο επειδή είναι ένα χαμόγελο, έτσι είναι και η μουσική.Η μουσική, ωστόσο, έχει πολύ περισσότερες διαστάσεις από το γέλιο.Η μουσική, ανάλογα με αυτό που ακούμε, έχει την ικανότητα να μας προκαλεί συναισθήματα όπως π.χ. το συναίσθημα της χαράς, της λύπης, του καημού…

Όταν πηγαίνουμε στον κινηματογράφο και παρακολουθούμε μία πολύ συγκινητική ή φρικιαστική σκηνή, η μουσική διαδραματίζει τέτοιο ρόλο που μπορεί να μας κάνει να φθάσουμε στα άκρα και να κλαίμε συγχρόνως από φόβο ή χαρά. 

Η μουσική μας προκαλεί θυμό. Θυμάμαι κάποια φορά που πήγα στο Symphony Space στη Νέα Υόρκη και παρακολούθησα ορχηστρική συναυλία με συνθέσεις του Ξενάκη ένιωσα να θυμώνω (να εξαγριώνομαι) και μόνο που καθόμουν εκεί. Τελικά κατάλαβα ότι επηρεαζόμουν από τη συχνότητα και το ρυθμό της μουσικής του συνθέτη.

Η επιστήμη έχει ανακαλύψει ότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο κέντρο στον εγκέφαλο  που ελέγχει την Ομιλία. Η Μουσική, ωστόσο, δεν εδρεύει σε κανένα συγκεκριμένο κέντρο του εγκεφάλου. Βρίσκεται σε όλα τα μέρη του εγκεφάλου όπως και σε άλλα μέρη του σώματος όπως η καρδιά. Γι’ αυτό ακριβώς, όταν ένα άτομο έχει πρόβλημα στο κέντρο ομιλίας και αδυνατεί να εκφέρει λόγο δεν υπολείπεται της ικανότητας να τραγουδάει.

ΕΡ:Η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας και της επικοινωνίας κατά τις τελευταίες δεκαετίες διαμόρφωσαν νέα δεδομένα στην κυκλοφορία και τη νοηματοδότηση της μουσικής, δημιουργώντας νέες εμπορικές κατηγορίες για την πρόσληψη και την κατανάλωσή της,όπως η «έθνικ» και η «μουσική του κόσμου».Το ερώτημα που προκύπτει είναι: τι σχέση μπορεί να έχει η μεγάλη παγκοσμιοποιημένη βιομηχανία. μουσικής με τις ιστορικές διαδικασίες διάδοσης και ανταλλαγής μουσικών ήχων κατά το παρελθόν; 

ΑΠ : Δεν είμαι εθνομουσικολόγος. Είμαι μουσικοσυνθέτης, οπότε μπορώ να μιλώ μόνο με βάση την εμπειρία μου. Υπήρξα τυχερή που γεννήθηκα από Έλληνες γονείς που είχαν μεταναστεύσει στις ΗΠΑ.  Όταν ήμουν παιδί, ταξίδευα μεταξύ αυτών των δύο χωρών και πέρναγα τα καλοκαίρια μου στην Αθήνα με τους παππούδες μου. Στη Βαλτιμόρη που γεννήθηκα, ξεκίνησα να παίζω κλασική κιθάρα και να τραγουδάω τραγούδια φολκλόρ της Αμερικής.  Όταν επέστρεφα στην Ελλάδα άκουγα Ελληνικά παραδοσιακά τραγούδια. Είμαι αυτοδίδακτη μουσικός, έμαθα μουσική από τους Beatles,  την Joni Mitchell, τον Bob Dylan, την Janis Joplin, τον Jimi Hendrix,τους  Rolling Stones όπως από τον Θεοδωράκη, τον Χατζηδάκι, τον Τσιτσάνη και πολλούς άλλους.  Στο Πανεπιστήμιο, όταν ξεκίνησα να μελετάω την τζαζ μουσική για κιθάρα λάτρεψα τον αυτοσχεδιασμό.

Σπούδασα στο Ινστιτούτο Κιθάρας, στο Λος Αντζελες, και έφτιαξα εκεί την πρώτη μου μπάντα τζαζ.  Ωστόσο, όταν άρχισα να συνθέτω μουσική, αισθάνθηκα «υποχρεωμενη» να κάνω συνθέσεις επηρεασμένες από την προσωπική μου μουσική ιστορία. Βασίστηκα στα πιο κατά τη γνώμη μου ενδιαφέροντα στοιχεία της Ελληνικής και της Τζαζ μουσικής και ξεκίνησα να δημιουργώ μία νέα φόρμα μουσικής  που ήταν η δική μου προσωπική έκφραση.

Μετέπειτα, πήγα στην Ινδία και ανεκάλυψα ότι το σιτάρ ήταν ένα όργανο που με εξέφραζε με θαυμάσιο τρόπο. Έχει Βυζαντινό ήχο και έτσι, είχα τη δυνατότητα να χρησιμοποιώ Ελληνικούς ρυθμούς και σκάλες που μου αρέσουν σε δομές της τζαζ μουσικής. Όταν άρχισα να παίζω τις δικές μου συνθέσεις, το κοινό που με προσέγγισε στην Αμερική και στην Ελλάδα ήταν εκείνο που μπορούσε να «συλλάβει» την αίσθηση αυτής της μουσικής ακριβώς επειδή του ήταν πολύ οικεία. Έπαιξα επίσης σε κοινό αποτελούμενο από Ινδούς οι οποίοι απήλαυσαν το σιτάρ και για Αμερικανούς Νέγρους οι οποίοι κατανοούσαν τους αυτοσχεδιασμούς και υπήρχε πάντα κάποιο στοιχείο που ανακαλούσαν στη μνήμη τους ακριβώς επειδή οι ήχοι ήταν πολύ οικείοι σε αυτούς.

Μετά τα κονσέρτα, μου το εξομολογούνταν ο καθένας με το δικό τους μοναδικό τρόπο και ανάλογα με τη δική του προσωπική παιδεία και αγωγή. Όταν συνθέτω και εκτελώ τις συνθέσεις μου είναι πολύ σημαντικό για μένα η σχέση που δημιουργείται με το κάθε ένα ξεχωριστά μέλος του ακροατηρίου μου, είναι σαν να έχω έναν ξεχωριστό διάλογο με τον καθένα από αυτούς. Ο μουσικός στη σκηνή επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από την ανταπόκριση του κοινού. Είναι ευτυχής συγκυρία για εμάς που δεν παίζουμε σε κενές αίθουσες. Όσο εξακολουθούσα να συνθέτω μουσικά έργα, άρχιζα να αναπτύσσω αυτό που αποκαλούμε «Παγκόσμια Ενωση» της μουσικής, όταν δηλαδή αναμιγνύεις τους μουσικούς ήχους και τα μουσικά όργανα από διάφορες κουλτούρες. Η τελευταία μου ηχογράφηση με την ονομασία “Skins” έχει πολλές τέτοιες επιρροές στο τζαζ κομμάτι της οπότε και την αποκαλώ «Παγκόσμια Τζαζ»

ΕΡ: Πώς θα περιγράφατε “τη μουσική του κόσμου της Nana”;

ΑΠ : «Όπως σας εξήγησα και προηγουμένως, οι μουσικές μου συνθέσεις είναι το άμεσο αποτέλεσμα των εμπειριών μου, μεγάλωσα σαν ένα περιθωριακό άτομο εκτεθειμένο σε δύο διαφορετικές κουλτούρες. Μεταξύ αυτών των δύο υπάρχουν πολλές διαφορές και πολλές ομοιότητες. Η δουλειά μου σαν συνθέτης ήταν να ανακαλύψω τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια τόσο της Ελληνικής μουσικής όσο και της Τζαζ μουσικής και, παράλληλα, να δώσω στον εαυτό μου την ελευθερία να εξερευνήσει βαθύτερα αυτά τα κομμάτια.  Όχι μόνο να συνδυάσω τους ρυθμούς, τις κλίμακες μελωδίας και τις αρμονίες από διάφορες κουλτούρες αλλά να συνεργασθούν τα μουσικά όργανα όπως το Αυστραλιανό Didgeridoo, το Spirit flute των Απάτσι,το σιτάρ, το μπουζούκι, η κιθάρα με νάιλον χορδές, το σαράνγκι, το διπλό μπάσο και κρουστά από όλο τον κόσμο. Πολλά από αυτά δεν είχαν χρησιμοποιηθεί σε μουσικά σύνολα τα προηγούμενα χρόνια. Έκανα χρήση αυτών των μουσικών οργάνων όπως ένας ζωγράφος χρησιμοποιεί τα χρώματα σε καμβά. Δεν είχα σκοπό να δημιουργήσω μία «Παγκόσμια Μουσική». Απλώς χρησιμοποίησα τα χρώματα από την παγκόσμια παλέτα μουσικών οργάνων που είχα στη διάθεσή μου όταν ζούσα στη Νέα Υόρκη και στην Αθήνα.

ΕΡ: Έχετε σκεφτεί να διασκευάσετε κάποιο ελληνικό τραγούδι και να το παίξετε «γύρω από τον κόσμο», σε συνεργασία με Έλληνες μουσικούς;

ΑΠ : Στο καινούριο μου Άλμπουμ υπάρχει ένα τραγούδι που έγραψα και αποδίδεται στα Ελληνικά το οποίο ονομάζεται «Ανάσες». Σε αυτό το άλμπουμ παίζουν μουσικοί τόσο από την Ελλάδα όσο και από την Αμερική. Κυκλοφορεί, τρεχόντως, στην παγκόσμια αγορά. Υπάρχει ακόμα ένα Ελληνικό τραγούδι που έγραψα στην προηγούμενη ηχογράφηση το οποίο ονομάζεται «Το Εδαφος». Και αυτό κυκλοφορεί στην παγκόσμια αγορά από το 1990. Παίζουν μουσικοί από την Αμερική και ένας Αρμένιος.

Υπάρχει ένα Ελληνικό μουσικό γκρουπ με το οποίο αγαπώ ιδιαιτέρως να παίζω μουσική όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα και εύχομαι να είχα τη δυνατότητα να τους βάλω στη βαλίτσα μου και να τους φέρω πίσω στη Νέα Υόρκη! Σε αυτή τη φάση συνάντησα στη Νέα Υόρκη τον Μάνο Λούτα, το μπασίστα που συνεργάζομαι στην Αθήνα, και με τον οποίο παίζαμε εκεί μαζί σε τζαζ κλαμπς τη δεκαετία του 1990. Ένας άλλος αγαπημένος μου μουσικός είναι ο Σόλης Μπαρκής. Και με τους δύο θα εμφανιστούμε στην Κόρινθο στις 23 του μήνα.

ΕΡ:Η Μελίνα Μερκούρη, ήταν εκείνη που είχε πει άτι «Ο Πολιτισμóς είναι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας» Εσείς που έχετε διαγράψει μέχρι σήμερα μια εξαιρετική πορεία στο χώρο της παγκόσμιας μουσικής,έχετε αξιοποιηθεί από την Ελληνική Πολιτεία  για την διεθνή προβολή του ελληνικού πολιτισμού;

ΑΠ : Είναι έτσι ακριβώς, και είμαι ευγνώμων και υπερήφανη που κυλάει στις φλέβες η ιστορία της Ελληνικής κουλτούρας. Το τραγούδι μου “Pulcie’s Dance” στο άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1986  «Wings and Ai» ήταν έμπνευση από το ύφος της μουσικής γραφής των Αρχαίων Ελλήνων. Ανέφερα στο Don Cherry ότι αυτό το κομμάτι είχε επιρροές από το ύφος σύνθεσης της μουσικής των Αρχαίων Ελλήνων και έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον γι΄ αυτό. Έχω την πεποίθηση, επίσης, ότι αυτό το γεγονός επηρέασε τον τρόπο παιξίματός του. Έχω επίσης εμπνευσθεί από τους ρυθμούς και τις μουσικές κλίμακες των Αρχαίων Ελλήνων. Η μουσικές μου συνθέσεις δεν θα είχαν τη θέση που έχουν τώρα αν δεν ήταν αποτέλεσμα αυτής της πλούσιας κληρονομιάς που έχω,  Η μουσική, συγχρόνως, υπερβαίνει τα σύνορα και τις κουλτούρες. Ο μεγάλος Ustad Sultan Khan, όταν θα εμφανιζόμασταν μαζί, έλεγε «Η Μουσική είναι Μουσική». Έχω την πεποίθηση ότι η μουσική μπορεί να γίνει ένα χαμόγελο, να μας κάνει να ξεπεράσουμε τις διαφορές μας και να γίνει μία δύναμη που θα μας ενώσει.

ΕΡ:Κυρία Σιμοπούλου,πως  είδατε την εκλογή του νέου προέδρου της Αμερικής  Ντόναλντ Τραμπ ;

ΑΠ : Ψήφισα το άτομο που ένιωσα ότι ήταν το πιο έμπειρο και το πιο αξιόπιστο, τη Χίλαρυ Κλίντον. Ήταν πραγματικά ένα σοκ για όλους εμάς που αυτός κατάφερε να γίνει Πρόεδρος.  Η Χίλαρι κέρδισε τη λαϊκή ψήφο, με 2.8 εκατομμύρια ψήφους. Είναι αδικία το γεγονός ότι παραμένει ακόμη το εκλογικό σύστημα που δημιουργήθηκε το 1800.  

Το πρόσωπο της Αμερικής έχει αλλάξει δραματικά από τότε .

Εγώ η ίδια ψήφισα στη Ν. Υόρκη όπου το 77% των ψήφων ήταν υπέρ της Χίλαρι. Υπήρξε εκφοβισμός  ψηφοφόρων στις περιοχές όπου ψήφιζαν μαύροι κ Λατίνοι, επιλέγοντας ανθρώπους που θα τους υπερασπιστούν ,με τη βεβαιότητα ότι θα ακουστεί και η δική τους φωνή. Ανησυχώ για το μέλλον  των γυναικών, των gays και των μειονοτήτων που θα γίνουν τώρα στόχος για διακρίσεις. Επίσης  ανησυχώ πολύ ότι θα σταματήσει η πρόοδος που πέτυχε ο Ομπάμα τα 8 τελευταία χρόνια. Ευτυχώς στην Αμερική υπάρχει ένα εκλεκτορικό σύστημα που διαιρεί την κυβέρνηση σε τρία ίσα μέρη. Αυτός έχει το 1/3 των εκλεκτόρων. Κάθε μέρος μπορεί να σταματήσει το άλλο με την κατάλληλη τακτική. Σε δύο χρόνια έχουμε τη δυνατότητα να ξανακερδίσουμε το 1/3 του σώματος με εκλογές. Υπάρχουν κάποιοι φοβεροί τύποι στην αμερικάνικη κυβέρνηση αλλά οι Έλληνες χρειάζεται να ξέρουν ότι υπάρχουν και κάποιοι καταπληκτικοί άνθρωποι επίσης εκεί,  όπως η Elizabeth Warren, ο Bernie Sanders και πολλοί άλλοι που είναι αγωνιστές και θα κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να τον εμποδίσουν να καταστρέψει ότι έχουμε κατακτήσει δουλεύοντας σκληρά.

ΕΡ: Αφού σας ευχαριστήσω που μου παραχωρήσατε αυτή τη συνέντευξη, θα ήθελα να σας ευχηθώ ολόψυχα  καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το νέο έτος.

ΑΠ :Σας ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να μιλήσω για το πάθος μου και να το μοιραστώ με τους αναγνώστες σας. Τις πιο θερμές ευχές μου και σε σας.
Η συνέντευξη δόθηκε στον Γρηγόρη Δημόπουλο για το kavos news.gr.
Posted on : Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2016 [ 0 ] comments Label:

Κρίστοφερ Λας, Κορνήλιος Καστοριάδης και Μάικλ Ιγνάτιεφ: συζήτηση πάνω στην «κουλτούρα του εγωισμού»

by : tinakanoumegk

Πρόκειται για απόσπασμα μιας συζήτησης των Καστοριάδη και Λας με τον M. Ignatieff, σε εκπομπή του Channel 4, με θέμα την «κουλτούρα του εγωϊσμού». Δημοσιεύτηκε από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις (2014, σσ.26-40)
Μετάφραση : Χριστίνα Σταματοπούλου

     Μάικλ Ιγνάτιεφ: Τίθεται, λοιπόν, ένα ενδιαφέρον ερώτημα: πρόκειται για την αιτία ή για το αποτέλεσμα της κατάρρευσης του δημόσιου χώρου; (Απευθύνεται στον Κ. Λας) Ποιά είναι, στην προκειμένη περίπτωση, η σχέση ανάμεσα στο άτομο και τον δημόσιο χώρο που βρίσκεται σε κρίση;
Κρίστοφερ Λας: Αυτό που με εκπλήσσει είναι ότι ζούμε σε έναν κόσμο δίχως στέρεη πραγματικότητα… Λέμε συχνά πως η καταναλωτική κοινωνία μας περιβάλλει με αντικείμενα, πως μας ωθεί να δίνουμε μεγάλη σημασία, αλλά νομίζω πως πρόκειται για έναν κόσμο που αποτελείται από φευγαλέες εικόνες και που τείνει όλο και περισσότερο – εν μέρει, νομίζω χάρη στην τεχνολογία των μαζικών μέσων επικοινωνίας – να αποκτήσει έναν παραισθησιογόνο χαρακτήρα: ένα είδος κόσμου από φανταστικές εικόνες, σε αντίθεση με έναν κόσμο πραγματικών αντικειμένων τα οποία να διαρκούν περισσότερο από εμάς. Αυτή η αίσθηση της ιστορικής συνέχειας, που προσφέρει, μεταξύ άλλων η οικειότητα με στέρεα, χειροπιαστά αντικείμενα, δείχνει να υποχωρεί όλο και περισσότερο μπροστά σε μια επίθεση από εικόνες φτιαγμένες τις περισσότερες φορές, για να ξυπνάνε τις φαντασιώσεις μας. Πιστεύω πως ακόμα και η επιστήμη, που, μέχρι τώρα, θεωρούνταν ένα από τα κυριότερα μέσα δημιουργίας μιας πιο ορθολογικής, πιο ρεαλιστικής κοσμοαντίληψης, εμφανίζεται στην καθημερινή μας ζωή, σαν μια διαδοχή τεχνολογικών θαυμάτων που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι όλα είναι δυνατά. Σε έναν κόσμο όπου όλα είναι δυνατά, με μία έννοια, τίποτε δεν είναι εφικτό. Κι έπειτα, τα όρια ανάμεσα στο Εγώ και τον περιβάλλοντα κόσμο τείνουν να συγχέονται όλο και περισσότερο.
Μάικλ Ιγνάτιεφ: Αυτό που λέτε τώρα αποτελεί σχεδόν έναν ορισμό του δημόσιο χώρου. Λέτε (μεταξύ άλλων) ότι ο δημόσιο χώρος χαρακτηρίζεται από την ιστορική συνέχεια. Στην πραγματικότητα, στον σημερινό πολιτισμό μας, χαρακτηρίζεται μάλλον από την κυριαρχία των μήντια. Η πρόσβαση στον δημόσιο χώρο μας προσφέρεται από τα ΜΜΕ, πρόκειται για έναν κόσμο παραισθησιογόνων εικόνων, με πολύ περιορισμένες χρονικές διαστάσεις. Η αντιστοιχία τους με την πραγματικότητα είναι πολύ προβληματική. Η δημόσια ζωή εμφανίζεται σαν κάτι το φαντασιακό, ένας κόσμος ονείρων. Αυτό όμως δεν απαντά στο ερώτημα μου, που αφορά στις αιτίες και τις συνέπειες. (Στρέφεται στον Κ. Καστοριάδη) Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσατε να επανέλθετε σε αυτό: ποια είναι η σχέση ανάμεσα στο άτομο που περιγράψαμε και την κρίση του δημόσιου χώρου, στην οποία αναφερθήκαμε προ ολίγου.
Κρίστοφερ Λας: Θεωρώ λάθος να προσπαθούμε να διαχωρίσουμε τις αιτίες από τις συνέπειες: κατά τη γνώμη μου, και οι δύο πάνε μαζί. Οι εξελίξεις ή οι κοινωνικές αλλαγές αποτελούν ipso facto αλλαγές στη δομή των ατόμων, και στον τρόπο με τον οποίο δρουν και συμπεριφέρονται. Κατά βάθος, όλα είναι κοινωνικά, αλλά η κοινωνία ως τέτοια δεν έχει διεύθυνση, δεν μπορούμε να τη συναντήσουμε. Είναι εσείς κι εγώ, βρίσκεται μέσα στη γλώσσα, μέσα στα βιβλία, μέσα στα αντικείμενα… Θα πω, όμως, πως το πρώτο πράγμα που πρέπει να τονίσουμε από αυτή την άποψη, είναι η εξαφάνιση κάθε πραγματικής σύγκρουσης, κοινωνικής και πολιτικής.
Μάικλ Ιγνάτιεφ: Εξαφάνιση, γιατί;
Κορνήλιος Καστοριάδης: Δεν βλέπω συγκρούσεις. Τί συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες; Ας πάρουμε το κλασικό παράδειγμα: στη δεκαετία του ’60, οι Μαύροι έμπαιναν μέσα στα κέντρα των πόλεων, έκαιγαν τα μαγαζιά και ούτω καθ’ εξής: έπειτα, στα τέλη της δεκαετία του ’70, οι απαρχές της εποχής του Ρήγκαν, έχετε 10% ανεργία στον συνολικό πληθυσμό, 20% στους Μαύρους και 48% στους νεαρούς Μαύρους, και αυτοί οι νεαροί Μαύροι δεν κάνουν τίποτε. Δεν θέλω να πω ότι θα έπρεπε να πάνε να κάψουν τα μαγαζιά, αλλά δεν κάνουν τίποτα.
Στη Γαλλία, έχουμε μια κατάσταση όπου οι άνθρωποι απολύονται από τη δουλειά τους και δεν κάνουν τίποτα. Στην Αγγλία, έχετε αυτή την τραγωδία με τους ανθρακωρύχους, δεν θέλω να το συζητήσω, αλλά υπάρχουν καταφανώς οι τελευταίες φλόγες κάποιου προτάγματος που πεθαίνει. Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβουμε, νομίζω: οι άνθρωποι έχουν την εντύπωση, δικαίως, ότι με τις πολιτικές ιδέες που κυκλοφορούν στην αγορά, έτσι όπως είναι σήμερα, δεν αξίζει τον κόπο να αγωνιστεί κανείς γι’ αυτές. Πιστεύουν επίσης πως τα συνδικάτα είναι γραφειοκρατικοί οργανισμοί, έτσι φτιαγμένοι ώστε να εξυπηρετούν, λιγότερο ή περισσότερο, τα δικά τους συμφέροντα ή τα συμφέροντα των λόμπι.
Θεωρώ πως αυτές οι κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις είχαν μεγάλη σημασία. Σε αντίθεση με τον μαρξικό κοινό τόπο, η ιστορία της κοινωνίας δεν είναι η ιστορία της πάλης των τάξεων. Τις περισσότερες φορές, οι σκλάβοι, οι καταπιεσμένοι παρέμειναν στις θέσεις τους, αποδεχόμενοι την εκμετάλλευση και την καταπίεση, και δοξολογώντας τους τσάρους. Το χαρακτηριστικό του κόσμου μας, του δυτικού κόσμου, του ευρωπαϊκού, ήταν ακριβώς αυτή η εσωτερική δυναμική της σύγκρουσης, αυτή η αμφισβήτηση της κοινωνίας. Αυτή γέννησε αυτό που ονομάζω δυιστικό χαρακτήρα των κοινωνιών. Για τους μαρξιστές, επρόκειτο για κοινωνίες αυστηρά καπιταλιστικές. Αυτή είναι η μία όψη. Η άλλη όψη, όμως, είναι ότι πρόκειται για κοινωνίες όπου, μετά τον 12ο αιώνα, οι αγώνες για τη χειραφέτηση, για τη δημοκρατία, για τον περιορισμό των εξουσιών του κράτους κ.λπ., ενσωματώθηκαν μέσα στους θεσμούς και ανθρωπολογικούς τύπους που είναι κάτι διαφορετικό από τους υπηκόους του Τσάρου, του Κινέζου αυτοκράτορα ή ενός αυτοκράτορα των Ατζέκων.
Υπήρχαν λοιπόν αυτά τα δύο στοιχεία. Το δεύτερο, το στοιχείο των αγώνων, για μια ολόκληρη περίοδο, κατά τον 19ο αιώνα και μέχρι τις δεκαετίες του ’30 και του ’40 [του 20ου], πήρε κυρίως τη μορφή εργατικών κινημάτων, καθώς και εκείνη του πρώτου κύματος, του πιο αυθεντικού, του φεμινιστικού κινήματος – γιατί πρωταρχικός φεμινισμός δεν είναι αυτός της Μέττυ Φρήνταν, αλλά εκείνος της πρώτης γυναίκας που είχε το κουράγιο να πάει στο πανεπιστήμιο να σπουδάσει ιατρική και να βλέπει πτώματα γυμνών ανδρών, χωρίς να υποχωρήσει στις αντιρρήσεις της οικογένειάς της. Και της πρώτης γυναίκας που εντάχθηκε σε συνδικάτο, το 1808. Εκείνες οι γυναίκες, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, απέτυχαν, αφ’ ενός εξ αιτίας του μπολσεβίκικου ολοκληρωτισμού και αφ’ ετέρου εξ αιτίας της προσαρμογής της σοσιαλδημοκρατίας στον καπιταλισμό. Όλα έγιναν λες και οι άνθρωποι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν γίνεται τίποτα και ότι πρέπει επομένως να κλειστεί ο καθένας στον εαυτό του. Πράγμα που, άλλωστε, αντιστοιχεί στην ενδογενή κίνηση του καπιταλισμού – επέκταση της αγοράς, κατανάλωση, προγραμματισμένη παλαίωση των προϊόντων κ.λπ., και γενικότερα επέκταση της κυριαρχίας πάνω στους λαούς, όχι μόνο ως παραγωγών αλλά και ως καταναλωτών.
Μάικλ Ιγνάτιεφ: Μπαίνω στον πειρασμό να πω ότι προκαταλαμβάνετε την έκβαση του αγώνα.
Κρίστοφερ Λας: Μόλις ετοιμαζόμουν να προσθέσω πως η πολιτική μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε ζήτημα ομάδων συμφερόντων, όπου η καθεμιά διεκδικεί για λογαριασμό της ένα μέρος από τις παροχές του κράτους πρόνοιας, προσδιορίζοντας τα συμφέροντα της με τη στενότερη δυνατή έννοια και αποκλείοντας ηθελημένα κάθε γενικότερη διεκδίκηση ή κάθε προσπάθεια να διατυπωθούν διεκδικήσεις μιας ομάδας με όρους οικουμενικούς. Ένα από τα παραδείγματα, όπου αναφέρατε, εκείνο των Μαύρων των ΗΠΑ, αποδίδει με σαφήνεια αυτό το ζήτημα. Θα ήθελα να αναφέρω ένα άλλο παράδειγμα για τον τρόπο με τον οποίο ιδεολογίες φαινομενικά ριζοσπαστικές, κινηματικές, επαναστατικές, στην πραγματικότητα, συνέβαλαν πρόσφατα σε αυτή τη διαδικασία. Το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα, στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και στη δεκαετία του ’60, υπήρξε, από πολλές απόψεις, επιστροφή σε μια παλαιότερη αντίληψη για τη δημοκρατία. Απηχούσε εκείνους τους στόχους των Μαύρων που μπορούσαν να συγκινήσουν όλον τον κόσμο. Χτυπούσε τον ρατσισμό, όχι μόνο τον ρατσισμό των Λευκών, αλλά τον ρατσισμό γενικά. Το κίνημα της Μαύρης Δύναμης, που ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’60, φαινόταν πολύ πιο αγωνιστικό – κατηγορούσε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και τους άλλου ηγέτες της πρώτης φάσης του κινήματος πως ήταν αντιδραστικοί αστοί -, επαναδιατύπωσε πραγματικά τους στόχους του κινήματος των Μαύρων. Χτυπούσε τον ρατσισμό των Λευκών, λες και ο ρατσισμός ήταν ένα φαινόμενο αποκλειστικά των Λευκών, με τρόπο που καθιστούσε πολύ πιο δύσκολο έναν επαναπροσδιορισμό του αγώνα των Μαύρων (έστω και αν, μακροπρόθεσμα, τον έκανε πιο εύκολο)· κατά βάθος, το ζήτημα ήταν να προσδιοριστούν οι Μαύροι των Ηνωμένων Πολιτειών σαν μια ομάδα συμφερόντων ανάμεσα στις άλλες, που διεκδικεί το δικό της κομμάτι της πίτας, χωρίς να διατυπώνει κάποια διεκδίκηση γενικότερου ενδιαφέροντος. Πιστεύω πως εδώ βρίσκεται μια από τις αιτίες που εξηγούν την παρακμή του ακτιβισμού στην Αμερική.
Μάικλ Ιγνάτιεφ: Για να επεκτείνουμε αυτή την ανάλυση στην περίπτωση της Αγγλίας, ένα από τα επιχειρήματα που αφορούν την απεργία των ανθρακωρύχων, στην οποία αναφερθήκατε, ήταν το ότι απέτυχε ακριβώς γιατί δεν κατόρθωσε να παρουσιαστεί παρά μόνο σαν φορέας συντεχνιακών διεκδικήσεων. Αν είχε καταφέρει να εκφέρει έναν λόγο όπως «Ο αγώνας των ανθρακωρύχων είναι αγώνας για όλους», τότε, ίσως, να είχε μια διαφορετική έκβαση. Δεν θέλω να πω ότι δεν το προσπάθησαν, αλλά για πολύ περίπλοκους λόγους, αυτή η δημόσια διεκδίκηση δεν κατόρθωσε να πείσει άλλα τμήματα του πληθυσμού.
Δεν μπορούμε εδώ να επεκταθούμε πάνω σε αυτή την απεργία, αλλά πιστεύω πως μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε ως παράδειγμα ενός πολύ σημαντικού, πολύ ενδιαφέροντος φαινομένου: τη δυσκολία που συναντούν οι διάφορες ομάδες, μέσα στην κοινωνία, να παρουσιάσουν [τις διεκδικήσεις τους] μιλώντας στο όνομα και σε όφελος του δημόσιου συμφέροντος. Υπάρχει η αίσθηση – ο Κρίστοφερ το ανέφερε λίγο πριν – ότι η πολιτική έχει διαχωριστεί σε διάφορες ομάδες συμφερόντων και αυτό σκέφτεται κανείς όταν μιλάει για κρίση στον δημόσιο χώρο: οι άνθρωποι δεν μιλούν παρά για τον εαυτό του ο καθένας και όχι στο όνομα της κανονικότητας. Γιατί; Αυτό είναι που θα πρέπει να κατανοήσουμε. Κρίστοφερ, έχεις κάποια ιδέα πάνω σε αυτό;
Κρίστοφερ Λας: Αυτό έχει να κάνει με την παρακμή του πολιτικού λόγου σε όλα τα επίπεδα, με τη διατύπωση των διεκδικήσεων οι οποίες παρουσιάζονται σαν τα ιδιαίτερα συμφέροντα πολύ ιδιαίτερων ομάδων, και μάλιστα ομάδων θυμάτων – φαινόμενο που συνδέεται με την επιβράβευση των θυμάτων και την αυξανόμενη τάση να καταφεύγουμε στη θυματοποίηση ως μοναδικό κριτήριο δικαιοσύνης που αξίζει να αναγνωριστεί. Αν μπορείτε να αποδείξετε ότι έχετε γίνει θύμα – ότι υπήρξατε αντικείμενο διακρίσεων, και όσο μεγαλύτερο το χρονικό διάστημα, τόσο τοπ καλύτερο – αυτό μπορεί να στηρίξει τις διεκδικήσεις σας· διεκδικήσεις, επιμένω, που προέρχονται από πολύ ιδιαίτερες ομάδες, οι οποίες θεωρούν δεδομένο πως η ιστορία τους είναι εντελώς ειδική, και δεν έχει παρά ελάχιστη σχέση με την ιστορία άλλων ομάδων, ή με το σύνολο της κοινωνίας, και πως δεν έχουν καμία θέση στον δημόσιο λόγο και δεν μπορούν να γίνουν κατανοητές από τις υπόλοιπες ομάδες. Και εδώ, το παράδειγμα του κινήματος των Μαύρων είναι διαφωτιστικό γιατί, από τα μέσα περίπου της δεκαετίας του 60 – χωρίς να είμαι πολύ ακριβής με τις ημερομηνίες -, οι Μαύροι και οι ηγέτες τους, στην Αμερική, άρχισαν να διακηρύσσουν ως ομολογία πίστης, ότι κανένας άλλος δεν μπορούσε να κατανοήσει την ιστορία τους.
Κορνήλιος Καστοριάδης: Ή οι νεο-φεμινίστριες. Δεν μπορεί κανείς να καταλάβεις τις γυναίκες παρά μόνο…
Κρίστοφερ Λας: …παρά μόνο αν είναι κανείς γυναίκα, παραδείγματος χάριν.
Κορνήλιος Καστοριάδης: Ή, ξέρω ‘γω, αν ευνουχιστεί κανείς.
Κρίστοφερ Λας: Ναι, η σύγκριση είναι αρκετά ακριβής. Η δυνατότητα να υπάρξει ένας λόγος που να είναι κατανοητός από όλους και αποτελεί τη βάση της δημόσιας ζωής, του πολιτικού διαλόγου, αποκλείεται σχεδόν εξ’ ορισμού.
Κορνήλιος Καστοριάδης: Εάν μου επιτρέπετε, θα επιστρέψω στον Αριστοτέλη, στον οποίο αναφερθήκατε χωρίς να τον κατονομάσετε, ακριβώς πριν ξεκινήσει η εκπομπή. Ο Αριστοτέλης, στα Πολιτικά του, αναφέρει έναν αθηναϊκό νόμο που βρίσκω πολύ όμορφο: όριζε ότι, κάθε φορά που η Συνέλευση του Δήμου ήταν πιθανό να καταλήξει σε μια απόφαση για πόλεμο με μια γειτονική πόλη, οι κάτοικοι της παραμεθορίου ζώνης αποκλείονταν από το δικαίωμα ψήφου. Αυτή είναι η ελληνική αντίληψη για την πολιτική, και αυτήν υποστηρίζω, ως θέση αρχής.
Κρίστοφερ Λας: Είναι ακριβώς το αντίθετο [σε σχέση με σήμερα].
Κορνήλιος Καστοριάδης: Ακριβώς το αντίθετο. Φανταστείτε μια διάταξη του αμερικανικού Συντάγματος ή του βρετανικού νόμου σύμφωνα με την οποία, κάθε φορά που θα συζητούνται στη Γερουσία προβλήματα που αφορούν τις πολιτείες που έχουν ως κύρια παραγωγή το βαμβάκι, οι Γερουσιαστές αυτών των πολιτειών να αποκλείονται από το δικαίωμα ψήφου. Και όμως, έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει! Και όλη η φιλελεύθερη πολιτική αντίληψη είναι βαθιά ριζωμένη στην πολιτική φιλοσοφία του 17ου αιώνα, αν εξαιρέσουμε τον Ρουσσώ. Σε αυτή την αντίληψη, η πολιτική αποσκοπεί στο να επιτρέπει στον καθένα να αμύνεται απέναντι στο κράτος· δεν εννοεί ότι εμείς οι ίδιοι αποτελούμε μια πολιτική κοινότητα, κάθε άλλο. Έχουμε τον μονάρχη, το κράτος κ.λπ., και προσπαθούμε να αποσπάσουμε κάποιες ελευθερίες, κάποια δικαιώματα. Και έπειτα έχουμε όλο αυτό το παζάρι ανάμεσα στους μεν και τους δε, τις ομάδες συμφερόντων, τους εκπροσώπους και ούτω καθ’ εξής. Τελικά, όλα αυτά οδηγούν σε μια πολιτική κοινωνία κατακερματισμένη ανάμεσα στα διάφορα συμφέροντα, αυτά ακριβώς που οι αιρετοί αντιπρόσωποι υποτίθεται πως εκπροσωπούν.
Μάικλ Ιγνάτιεφ: Λέγοντας αυτά, ασκείτε κριτική στη φιλελεύθερη δημοκρατία που βασίζεται στο συμφέρον. (Απευθύνεται στον Κ. Λας). Συμμερίζεστε αυτή την κριτική;
Κρίστοφερ Λας: Μία από τις πιθανές απαντήσεις είναι να πούμε πως, τον 18ο και τον 19ο αιώνα, επιβίωναν τουλάχιστον κάποια υπολείμματα παλαιότερων παραδόσεων, που αντιτίθονταν στον φιλελευθερισμό με διάφορους σημαντικούς τρόπους, παρόλο που τις ταυτίζουμε συχνά με τον φιλελευθερισμό, πράγμα που είναι λάθος. Για παράδειγμα, μια παράδοση ρεπουμπλικανικής και πολιτειακής σκέψης που φτάνει μέχρι τον Αριστοτέλη και η οποία αναβίωση τον 16ο αιώνα, στη Γαλλία.
Κορνήλιος Καστοριάδης: Χωρίς αμφιβολία, ο Τζέφερσον δεν αντιλαμβανόταν το πολιτικό σώμα [polity] ως ένα συνδυασμό αντιτιθέμενων συμφερόντων.
Μάικλ Ιγνάτιεφ: Και τότε, τί απαντάτε – σας ξαναθέτω την ερώτηση του σκεπτικιστή – σε αυτούς που υποστηρίζουν πως οι αντιλήψεις για το κοινό καλό και το δημόσιο συμφέρον, που συναντάμε στο μη φιλελεύθερο ρεπουμπλικανικό ρεύμα [civic republicanism] ή ακόμα και στο εργατικό κίνημα, στο οποίο αναφερθήκατε μόλις πριν, δεν ασκούν καμία έλξη, δεν λένε τίποτα, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα που βιώνουμε στις σημερινές κοινωνίες μας; Ότι η κοινωνία μας είναι υπερβολικά διχασμένη, υπερβολικά συγκρουσιακή, υπερβολικά μεγάλη, πολύ μακριά από την αθηναϊκή πόλη-κράτος, ή ακόμα και από το town meeting της Νότιας Αγγλίας; Αυτές οι παραδόσεις έχουν την αξία τους αλλά έχουν χαθεί, εξαλειφθεί, έχουν εξαφανιστεί.
Κρίστοφερ Λας: Για να επανέλθουμε στο ίδιο παράδειγμα, θεωρώ χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το αμερικανικό κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα βασίστηκε σε τόσο μαζική έκταση, και γόνιμα κατά τη γνώμη μου, στη βιβλική παράδοση. Οι ιδέες του, η γλώσσα του είχαν διαποτιστεί από αυτή την ιδιαίτερη παράδοση και δεν μπορούμε να φανταστούμε αυτό το κίνημα χωρίς αυτήν. Τούτο υπονοεί ότι, σε ορισμένους τομείς των κοινωνιών μας, αυτές οι παραδόσεις ίσως να μην είναι τελείως νεκρές. Στον σύγχρονο πολιτισμό μας ελάχιστα πράγματα τις ενθαρρύνουν ή ευνοούν αυτού του είδους τη γλώσσα ή αυτήν την αντίληψη για την πολιτική, ωστόσο ίσως δεν έχει υποχωρήσει όσο φανταζόμαστε συνήθως.
Κορνήλιος Καστοριάδης: Υπήρξε μια ιστορική καμπή. Η ιστορία γνώρισε δύο περιόδους κατά τις οποίες συνέβη μια μαζική και αιφνίδια αλλαγή τόσο στους θεσμούς της κοινωνίας όσο και στην ψυχική δομή των ατόμων: η πρώτη στην αρχαία Ελλάδα, μέσα σε κάποια όρια, βεβαίως, και η δεύτερη στη σύγχρονη Ευρώπη, επίσης μέσα σε όρια, η οποία, όμως, ακολούθησε μια συνεχή επέκταση μέχρι κάποια στιγμή, ας πούμε μέχρι τις δεκαετίες του ’30 και του ’40, του 20ου αιώνα. Σε τί συνίστατο; Για να πούμε εν συντομία, στην κατάσταση που προηγείτο, είχαμε αυτό που ονομάζω μια ετερόνομη κοινωνία, δηλαδή κανένας δεν μπορούσε καν να διανοηθεί να αμφισβητήσει τον νόμο ή την αντίληψη για τον κόσμο που κυριαρχούσε στη φυλή. Ξαφνικά – ας το βάλουμε, αν θέλετε σε εισαγωγικά – «ξαφνικά», κατά τον 7ο ή 6ο αιώνα, κάποιοι άνθρωποι έθεσαν το ερώτημα: «Είναι σωστός ο νόμος;» και σε αυτό επάνω οικοδόμησαν τη δημοκρατία. Αναρωτήθηκαν: «Αυτοί οι θεοί, οι δώδεκα θεοί [του Ολύμπου], υπάρχουν;» και άρχισαν να δημιουργούν τη φιλοσοφία. Έτσι, έχουμε τη δημιουργία της Αρχαιότητας· στη συνέχεια αυτό ξαναρχίζει στα τέλη του Μεσαίωνα, με την πρωτο-αστική τάξη, που ξαναχτίζει πολιτικές κοινότητες, κυβερνητικά όργανα [polites], απαιτώντας από τον ηγεμόνα, την Εκκλησία ή τον φεουδάρχη κάποια δικαιώματα – και κατά κάποιον τρόπο συνεχίζουμε ακόμα και σήμερα σε αυτή την κατεύθυνση. Στη συνέχεια, βέβαια, η κίνηση επιταχύνεται μέχρι να αναπτυχθεί πολύ πέρα απ’ ό,τι είχαν φανταστεί οι Έλληνες, ακόμα και στα όνειρά τους.
Από πού προέρχεται αυτή η επιθυμία; Πιστεύω πως πρόκειται για μία δυνατότητα του ανθρώπου και όχι για μια μοιραία εξέλιξη. Πολύ πιο γόνιμο θα ήταν να αναρωτηθούμε – άλλο αναπάντητο ερώτημα: πού βρισκόμαστε σήμερα; Ανάμεσα στα 55 εκατομμύρια Εγγλέζων, τα 55 εκατομμύρια Γάλλων, τα 230 εκατομμύρια Αμερικανών κ.ο.κ., πόσοι έχουν πραγματικά τη θέληση να δράσουν με υπεύθυνο τρόπο, για να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους; Ιδού το πρόβλημα. Έχουν πραγματικά αυτή την επιθυμία ή προτιμούν να συνεχίσουν να ανοίγουν το ψυγείο τους και να κοιτάζουν την τηλεόραση;



ResPublica

Posted on : [ 0 ] comments Label:

Εγκληματικό Κράτος, Εγκληματική Κοινωνία - Φώτης Τερζάκης

by : tinakanoumegk

      Πριν από τρεισήμισι περίπου αιώνες ο Σπινόζα, με τη θαυμαστή του διαύγεια που επιφυλάσσει ακόμα διδάγματα για μας, έγραφε:
    «Πράγματι, είναι βέβαιον ότι οι στάσεις, οι πόλεμοι, η περιφρόνηση ή η παραβίαση των νόμων πρέπει να καταλογίζονται όχι τόσο στην κακία των υπηκόων όσο στο κακό καθεστώς του κράτους. Διότι οι άνθρωποι δεν γεννιούνται πολίτες, αλλά γίνονται. Εξάλλου, τα φυσικά πάθη των ανθρώπων είναι παντού τα ίδια· συνεπώς, αν σε ένα πολιτικό σώμα η ανθρώπινη κακία κυριαρχεί ευκολότερα απ’ ό,τι σε ένα άλλο και εκεί διαπράττονται περισσότερα εγκλήματα, αυτό σίγουρα οφείλεται στο γεγονός ότι ένα τέτοιο πολιτικό σώμα δεν προνόησε αρκετά για την ομόνοια, δεν νομοθέτησε με αρκετή σύνεση και, κατά συνέπεια, δεν απέκτησε το απόλυτο δίκαιο που έχει ένα πολιτικό σώμα. Γιατί μια πολιτική κοινωνία η οποία δεν έχει εξαλείψει τις αιτίες των στάσεων, στην οποία ένας πόλεμος είναι πάντα επίφοβος και στην οποία, τέλος, οι νόμοι συχνά παραβιάζονται, δεν διαφέρει πολύ από τη φυσική κατάσταση όπου καθένας ζει σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία του αλλά με μεγαλύτερο κίνδυνο της ζωής του». (Πολιτική πραγματεία V, 2).
     Η εγκληματικότητα είναι, πράγματι, πρόβλημα πολιτικό. Δεν είναι ούτε με την τεχνική έννοια του όρου ποινικό ούτε γενικώς και αορίστως ηθικό, διότι η ανθρώπινη φύση είναι παντού ίδια, κανείς δεν γεννιέται εγκληματίας ούτε άγιος, και –εκτός ελαχίστων ατομικών εξαιρέσεων, που έχουν βεβαίως την περιορισμένη σημασία τους– όμοιες συνθήκες τείνουν να ωθούν τους ανθρώπους σε αντίστοιχες συμπεριφορές. Ένα υγιές πολιτικό σώμα είναι επιφορτισμένο με το καθήκον να προστατέψει τα μέλη που το απαρτίζουν εν πρώτοις από συνθήκες στέρησης και υποβιβαστικής ένδειας, εν συνεχεία από εξωτερικές απειλές και τέλος από στοιχεία διχόνοιας που απειλούν να το κερματίσουν εις τα εξ ων συνετέθη...

από το περιοδικό ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ  2011/08/09

Posted on : [ 0 ] comments Label:

Ανεντιμότητα… εν ενεργεία - (δεν πήραν άδεια από τον Άλκη Ρήγο, πανεπιστημιακό της... αριστεράς)

by : tinakanoumegk


Ανεντιμότητα… εν ενεργεία


     
…Συγκλήθηκε στην Πάφο, με πρόσκληση του τοπικού δεσπότη και με την παρουσία του αρχιεπισκόπου των ορθόδοξων χριστιανών του νησιού, μια επονομαζόμενη «Επιτροπή των Δέκα για την Κύπρο». Η Επιτροπή αποτελείται από δύο συνταξιούχους πρεσβευτές και έναν επί τιμή, έναν απόστρατο αντιστράτηγο, δύο συνταξιούχους καθηγητές Πανεπιστημίου, δύο εν ενεργεία, έναν καθηγητή της Σχολής Ευελπίδων και έναν εκδότη. Όλοι, με εξαίρεση ίσως ενός, γνωστοί εδώ και χρόνια για την αρνητική τους θέση σε οποιαδήποτε προσπάθεια λύσης του κυπριακού προβλήματος…
Άλκης Ρήγος, Εφημερίδα των Συντακτών

Ασφαλώς και μπορεί ένας 70χρονος καθηγητής Πανεπιστημίου να έχει άποψη και να ασκεί κριτική. Αλλά είναι έντιμο να αποπειράται συνειδητά να μειώσει τη σημασία και την αξία εκείνων που έχουν διαφορετική θέση και άποψη, προβάλλοντάς τους ως ανώνυμους συνταξιούχους και απόστρατους; Και ειδικά όταν γνωρίζει ότι αυτοί οι «συνταξιούχοι και απόστρατοι», συνεπικουρούμενοι από «δύο εν ενεργεία» όπως αναφέρει, είναι αυτοί που έχουν διαθέσει τη ζωή τους στην υπόθεση της Κύπρου, όχι από την εύκολη θέση του σχολιαστή, ή του πολιτικού αλχημιστή, αλλά από τη δύσκολη θέση του αξιωματούχου που διαχειρίζεται τα καυτά εθνικά ζητήματα αναλαμβάνοντας με μεγάλο ρίσκο την ευθύνη των πράξεων του;
Ποια σκοπιμότητα, λοιπόν, εξυπηρετεί η αποσιώπηση των ονομάτων των δέκα μελών της Επιτροπής, μεταξύ των οποίων είναι οι πρέσβεις της Ελλάδας στην Κύπρο Χρήστος Ζαχαράκης και Θέμος Στοφορόπουλος, ο Γενικός Επιθεωρητής του Ελληνικού Στρατού – και υπερασπιστής της Λευκωσίας το 1974 – στρατηγός Δημήτρης Αλευρομάγειρoς και ο συγγραφέας και εκδότης Λουκάς Αξελός;
Οι οποίοι, μάλιστα, εμφανίζονται ούτε λίγο ούτε πολύ ως άσχετοι που «καταστροφολογούν επιστημονικοφανώς» βλέποντας ότι τάχαμου «απειλείται διαρκώς η άλωση του κυπριακού κράτους από την Τουρκία»! Ενώ αναμφίβολα, κατά τον Άλκη Ρήγο, έχουμε να κάνουμε με έναν φερέγγυο συνομιλητή που ούτε κατέχει το μισό νησί ούτε απειλεί κανέναν! Και του οποίου η μόνη έγνοια είναι πώς θα συμφωνήσει σε μια δίκαιη λύση.
Άραγε, δικαιούται ηθικά ένας υποστηρικτής του Σχεδίου Ανάν και της ενδοτικής πολιτικής των μνημονίων, να μέμφεται αυτούς που αρνούνται να αποδεχτούν στημένες «λύσεις»; Και να τους αποκαλεί «πατριδοκάπηλους επαγγελματίες του Κυπριακού»; Όταν ο ίδιος, το μόνο που θέτει, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, είναι να υπάρξει συμφωνία με την Τουρκία; Όπως έπραξαν, χωρίς όρους, όλοι οι υπογράψαντες μνημόνια και παρέδωσαν την Ελλάδα στους ξένους τοποτηρητές;
Κι όταν ο ίδιος κατάπιε με μεγάλη ευκολία τη συνεργασία με τον Καμμένο και την επίδειξη με τη Χρυσή Αυγή στο Καστελόριζο;
Η αυξημένη επιθετικότητα, εκτός Τουρκίας, του καθεστώτος Ερντογάν, που έχει ήδη θέσει σε αμφισβήτηση ακόμα και τις συμφωνίες της Λωζάννης, αλλά και η μετατροπή της τουρκικής δημοκρατίας σε ένα πελώριο στρατόπεδο συγκέντρωσης, με την Ελλάδα υπό επιτήρηση και την Κύπρο σε όχι πολύ καλύτερη κατάσταση, θεωρείται καλή στιγμή από τους «ρεαλιστές» για να επιλυθεί το Κυπριακό! Και το μόνο εμπόδιο είναι οι «Δέκα» που δεν μας είπαν ούτε από πού πήραν άδεια για να συστήσουν την Επιτροπή τους. Και των οποίων οι ενέργειες θα οδηγήσουν, «στην καλύτερη περίπτωση», στην «οριστική λύση με δύο κράτη στο νησί και συνέχιση της παρουσίας σε αυτό των τουρκικών στρατευμάτων».
Το ενιαίο της Κυπριακής Δημοκρατίας, η άμεση αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής, οι συγκεκριμένες εγγυήσεις που ζητούν όσοι πραγματικά πονάνε το Κυπριακό, δεν απασχολούν τον συντάκτη του άρθρου στην Εφημερίδα των Συντακτών. Αυτό που χρειάζεται είναι «να εκλογικεύσουμε τα εθνικά μας θέματα». Όπως και στο μνημόνιο, η πιο συνετή πολιτική είναι να βάζουμε την υπογραφή μας χωρίς πολλές ερωτήσεις και αντιρρήσεις. Οι μεγάλοι ξέρουν…

Γιώργος Χερουβής        

Δημοσίευση: Φύλλο 338  Δρόμος της αριστεράς- 17/12/2016
Posted on : Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016 [ 0 ] comments Label:

ΓΚΑΜΛΕΤ.ΑΠΟΜΕΝΟΥΝ ΔΥΟ ΜΟΝΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ. ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΗΛΙΑ ΑΔΑΜ.

by : tinakanoumegk
                                                                                 
Στην σκηνή ο άνθρωπος   που  χάνεται. Γίνεται  αντιληπτό  το αινιγματικό υπόβαθρο εμπειριών  μεγάλου πάθους, οδύνης.                           Η  ροή  αναφορών  και συμβολισμών, οι ποικίλες  μορφές, μεταμορφώσεις, ψευδωνυμίες του εγώ, είναι συνέχειες στους ρυθμούς και τα νοήματα της ανθρώπινης ζωής.
                                                                        Με  το  ελάχιστό  μου  απόθεμα  ειδικής  γνώσης  και                      με  περίσσευμα  διαισθητικού  βηματισμού: ένα μικρό σύνολο νέων ταλαντούχων ηθοποιών  ανατρέπει ευθύγραμμες λογικές πορείες. Ενοποιεί διαφορετικά καλλιτεχνικά είδη, θέατρο, περφόρμανς, χορό, μουσική, εικαστικά, τεχνολογία. Τόλμη ενός δύσκολου αισθητικού αποτελέσματος. Σε κάποια σημεία τα δρώμενα στην σκηνή με οδηγούσαν στην σκέψη αν είναι συνέχεια στην οργάνωση ενός εσωτερικού ανάγλυφου μίας πλοκής ή αυτοσχεδιασμός.
                    
     Ο σκηνοθέτης  επιχειρεί να  πει  πολλά.  Να συνδέσει  τα  πολλά κομμάτια  της  εικόνας  του  πόνου.  Του  εγώ  και  του  κόσμου. Ανιχνεύει  παραδείγματα  προσωπικών  συνδέσεων  με  τον  ήρωα. Τους  πολλούς  ανθρώπινους  τύπους  που  έχουν  πολλούς σωσίες.

     Ο Ηλίας   επιλέγει  τον  γλυκό  πόνο  της  τέχνης.                                                          
Είναι  πολύ μεγάλο  πράγμα  για  την  ταυτότητά  σου να  είσαι  αυτό που  γίνεσαι.  Το  ταξίδι στο περιεχόμενο  της  πρότασής  σου.

     Είναι  τιμή  για  όλους  μας, γονείς, δασκάλους, συγχωριανούς  που  ένας  νέος  άνθρωπος επιβάλλει  τον  δρόμο  του.

Γρηγόρης Κλαδούχος
Ξυλόκαστρο 15 Δεκεμβρίου 2016

Posted on : [ 0 ] comments Label: ,

Παππού, μας χαρίζουν ή μας κλέβουν; - Του Γιώργου Παπαδόπουλου-Τετράδη

by : tinakanoumegk


Μπαίνει ο κλέφτης στο σπίτι σου, παίρνει 4.000 ευρώ και μετά από λίγες μέρες ξανάρχεται και σου αφήνει πίσω 300 ευρώ, με την υπόσχεση να στα ξανακλέψει σε μια βδομάδα. Το θρασύτερο: έχει την απαίτηση να του πείς κι ευχαριστώ! Το χειρότερο: Μια στις 4 οικογένειες των θυμάτων του φιλάνε το χέρι! Γιατί; Το λένε οι εκλογές, το λέει κι ο ΟΟΣΑ.
Εδώ και κάτι χρόνια, αλλά με χειρότερες επιδόσεις τα τελευταία, το ένα στα τρία 15χρονα στην Ελλάδα έχουν πρόβλημα στην κατανόηση κειμένου. Το δείγμα από τη διαρκή έρευνα του Οργανισμού είναι 5.000 μαθητές από 212 δημόσια και ιδιωτικά ελληνικά σχολεία. Σε επίπεδο 72 χωρών το δείγμα είναι 540.000 15χρονα. Η Ελλάδα, κάτω από τη Λιθουανία και τη Χιλή.
Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Ότι αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την εκπαίδευση, τη μόρφωση και την παιδεία των ελληνόπαιδων είτε είναι αμόρφωτοι είτε είναι ασυνείδητοι. Και επικεντρώνομαι σ αυτούς, επειδή το παιδί είναι το αποτέλεσμα μιας μιμητικής και μιας παιδευτικής διαδικασίας. Δε μαθαίνει μόνο του. Μιμείται και καθοδηγείται.

Αυτοί, λοιπόν, που έχουν και την ευθύνη για τη μόρφωση των παιδιών, είτε είναι γονείς, είτε δάσκαλοι, είτε και τα δύο, έχουν και την υποχρέωση (όχι απλώς το δικαίωμα) να εκλέγουν και κυβερνήσεις.
Όποιος πιστεύει ότι οι κυβερνήσεις βγαίνουν από την πλειοψηφία των πολιτών δεν έχει παρά να δεί διαχρονικά τα αποτελέσματα των εκλογών σε απόλυτους αριθμούς. Εκεί θα διαπιστώσει ότι οι κυβερνήσεις βγαίνουν, με λίγες εξαιρέσεις, από τη μετακίνηση ενός 5%- 10% των ψηφοφόρων προς ένα κόμμα, από αναμέτρηση σε αναμέτρηση. Αυτό, λοιπόν, το 5% με 10% των πολιτών καθορίζει την τύχη του άλλου 90% σχεδόν πάντα τα τελευταία αρκετά χρόνια.

Η ιδεολογία έχει πάψει εδώ και πολλές δεκαετίες να βαραίνει στην ψήφο των πολιτών. Η συντριπτική πλειονότητα ψηφίζει είτε με το θυμικό, βρίζοντας αυτούς που είχε ψηφίσει, είτε με το στενό ατομικό και οικογενειακό συμφέρον. Για το σύνολο, ελάχιστοι!
Επιπλέον, με τη διαρκή λατρεία προς τα δικαιώματα και την ταυτόχρονη απαρέσκεια προς τις υποχρεώσεις, ο νεοελληνικός μεταπολιτευτικός πολιτισμός παράγει όλο και πιο πολλούς πολίτες, που έχουν απαιτήσεις από όλους εκτός από τους εαυτούς τους.
Πού γεννήθηκαν όλα αυτά; Στην ευκολία, με την οποία άρχισαν να κερδίζονται τα προς το ζην από μια κοινωνία που ήταν η χρυσοτόκος όρνιθα για λαοπλάνους και αριβίστες, οι οποίοι χρησιμοποίησαν τον πληθυσμό, αδιαφορώντας εντελώς για την ταυτόχρονη Μόρφωση και την Παιδεία του. Τον διέφθειραν με το παράδειγμά τους. Τον έκαναν σ' ένα μεγάλο ποσοστό σαν κι αυτούς.
Αυτό το περιβάλλον έχει γεννήσει και γιγαντώσει ένα φαινόμενο αυτοθαυμασμού χωρίς κόπο, και αντίστοιχου υπέρμετρου θαυμασμού των απογόνων, που αντιμετωπίζονται από τεράστιο κομμάτι του πληθυσμού σαν άστρα λαμπρότερα του ήλιου με μοναδικό προσόν ένα: Ότι είναι δικά του παιδιά!
Αυτή η νοοτροπία μεταφέρεται νύχτα και μέρα με τη συμπεριφορά των γονιών στα παιδιά, που θεωρούν φυσιολογική την αναβάθμισή τους κάπου μεταξύ Αϊνστάιν και ημίθεου. Για πλήθος γονιών η έννοια του φυσιολογικού παιδιού είναι άγνωστη όταν αφορά στο δικό τους παιδί που είναι φαινόμενο, ενώ η έννοια του υποδεέστερου είναι η φυσιολογική όταν αφορά στα παιδιά των άλλων! Γιατί δε χωράνε πολλά φαινόμενα στα ένα και μοναδικό «εγώ»…
Μ αυτή τη νοοτροπία παραδίνονται τα παιδιά αυτά στα σχολεία, συχνά με την απαίτηση να αντιμετωπίζονται και από τους νηπιαγωγούς και τους δασκάλους ως αξιοθαύμαστες ιδιαιτερότητες, που αξίζουν κάθε χατηριού, επιείκειας, χαϊδέματος και υπερπροστασίας, σαν αυτής που έχουν και στο σπίτι.
Φυσικά, η αυστηρότητα, με την έννοια της προετοιμασίας για τη σκληρότητα της αληθινής ζωής, η δίκαιη μεταχείριση με την έννοια της ανάληψης ή απόδοσης ευθύνης ανάλογα με τις πράξεις και τις παραλείψεις και η Απαίτηση με την έννοια της τήρησης της συμφωνίας «έρχεσαι να μάθεις- έρχομαι να σου μάθω» είναι σχεδόν ανύπαρκτες στα σχολεία, γιατί είναι ανύπαρκτες σε πολλά σπίτια, που έχουν επιβληθεί ως κυρίαρχη νοοτροπία.
Ταυτόχρονα, η απαίτηση αυτή των γονιών για όλα τα παραπάνω γίνεται και επιθετική απαίτηση προς τους δάσκαλους και στη συνέχεια προς τους καθηγητές. Πρόκειται για μια τρομοκράτηση του εκπαιδευτικού συστήματος από έναν νεοελληνικό κανακαρισμό, που εκτός των άλλων, έχει οδηγήσει εδώ και δεκαετίες πολλούς καθηγητές και δασκάλους στην παραίτηση από την παιδευτική διδασκαλία και στην άσκηση της διδασκαλίας «δε ζορίζομαι, μάθετε ό,τι θέλετε».
Ισχυρό βοήθημα σ αυτό ήρθε εδώ και δεκαετίες ένα αμόρφωτο πολιτικό και συνδικαλιστικό σύστημα εκπαίδευσης στα σχολεία, που βασίστηκε κατ αρχήν στην ψηφοθηρική εύνοια των γονιών και μετά στην παροχή όλο και περισσότερων υλικών και θεσμικών δικαιωμάτων, αλλά με όσο γίνεται λιγότερες υποχρεώσεις από τους διδάσκοντες.
Όλο αυτό το άρρωστο σύστημα παράγει από τη φύση του λιγότερο κόπο. Λιγότερος κόπος σημαίνει μικρότερη προσπάθεια, επομένως λιγότερες γνώσεις. Επειδή, γνώση χωρίς προσπάθεια δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα.
Μια γενιά νεοελλήνων, λοιπόν, με αποκλειστική ευθύνη των κυβερνητών της θεοποίησε την όσο το δυνατόν πιο άκοπη καλοπέραση, άρχισε να αυτοθαυμάζεται για αυτή και φυσικά άρχισε να προσκυνάει τα παιδιά της σαν θαύματα της φύσης και να αποφεύγει τις έννοιες της υποχρέωσης και της ευθύνης σαν το διάολο το λιβάνι. Επειδή και ο λαός είναι σαν τα παιδιά. Μιμείται και εκπαιδεύεται. Ό,τι βρίσκει κάνει.
Η νοοτροπία του μικρότερου κόπου, που εξακολουθεί να είναι Κυρίαρχη, ασχέτως του πόσοι την ενστερνίζονται, συμπαρασύρει τα πάντα. Συμπαρασύρει την ευκολία των γονιών να παραδίνουν τα παιδιά τους στην αγράμματη τηλεόραση των 2.000 λέξεων, κι αυτών συχνά εκφωνημένων λάθος, την ευκολία των ίδιων να μην ανοίγουν ένα βιβλίο να διαβάσουν, προτιμώντας την αποβλάκωση ενός στην πλειονότητά του αγράμματου διαδίκτυου, την ευκολία σε ό,τι απαιτεί λιγότερη και απλούστερη σκέψη, όπως απαιτούν ανοιχτά και οι περισσότερες διαφημίσεις! Γιατί η σκέψη απαιτεί κόπο και δεν ευνοεί τον σανό.
Μ αυτά τα δεδομένα δεν είναι καν είδηση ότι ένα στα τρία από τα σημερινά 15χρονα ελληνόπουλα δεν κατανοούν ένα κείμενο, όπως πιθανώς δεν το κατανοούν οι γονείς τους, και όπως δεν τους το διδάσκουν οι καθηγητές τους- αν το κατανοούν κι εκείνοι!
Και δεν είναι καν είδηση ότι η ελληνική κοινωνία γίνεται χρόνο με το χρόνο πιο αμόρφωτη, πιο αγράμματη και πιο απαίδευτη, όσο κι αν δεν της αρέσει να το ακούει. Και όσο πιο αμόρφωτη γίνεται τόσο πιο δύσκολα κατανοεί λέξεις και έννοιες, τόσο πιο λίγες μαθαίνει, και τόσο λιγότερη ποιοτική σκέψη (το λέμε και κοινή λογική ή και επαναστατική λογική υψηλών νοημάτων) μπορεί να παραγάγει.
Αν, σύμφωνα με τα αποτελέσματα του ΟΟΣΑ, το ένα στα τρία 15χρονα δεν μπορεί να κατανοήσει ένα κείμενο, δεν είναι να απορεί κανείς που ένας στους τέσσερις από τους ενήλικες δεν μπορεί να κατανοήσει τη διαφορά μεταξύ ενός απατεώνα κι ενός ευεργέτη. Στο ίδιο σπίτι μεγαλώνουν.

ΠΗΓΗ:http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr,  http://blogvirona.blogspot.gr/
Posted on : Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016 [ 0 ] comments Label:

Για τη ρωγμή στην σημερινή εικόνα και λειτουργία της τοπικής αυτοδιοίκησης - δήμαρχοι να μπείτε μπροστά/ του Βαγγέλη Χουσελά

by : tinakanoumegk

Η σωστή αντίδραση των δημάρχων του δήμου Κορινθίων , Σικυωνίων και άλλων δήμων  για την διαχείριση των απορριμμάτων στην περιφέρεια Πελοποννήσου μπορεί να δημιουργήσει μια σωτήρια ρωγμή στην σημερινή εικόνα και λειτουργία της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Μπορεί να δρομολογήσει  ένα νέο δρόμο , μια νέα πορεία στα τοπικά δρώμενα ενάντια στην μέχρι σήμερα νοσηρή λογική της ανάθεσης…
Ο Σημερινός θεσμός της τοπικής αυτ/σης ενσαρκώνει μια επέκταση της εκάστοτε κομματικής κρατικής εξουσίας σε τοπικό επίπεδο (ποιος δεν θυμάται μέχρι πρότινος την λογική ..ψηφίστε δήμαρχο του ιδίου κόμματος που μας κυβερνά..!!!)
Δυστυχώς οι όροι και οι δομές του Καλλικράτη  διέλυσαν ακόμα και τα τελευταία ψήγματα η υπόνοιες αποκεντρωμένης αυτοδιοίκησης. Η άμεση εξάρτησή της από την κεντρική εξουσία την υποβιβάζει σε ένα θεσμό με ρόλο υλοποιητή των κυρίαρχων αποφάσεων.
Η τόσο πρόχειρη αντιμετώπιση του όλου προβλήματος της διαχείρισης των απορριμμάτων εκ μέρους της Περιφέρειας  με απούσα όπως πάντα την κοινωνία , με την φίμωση των δημάρχων που έχουν διαφορετική άποψη και πρόταση για τοπικά σχέδια διαχείρισης , με τον επίσημο θεσμικά φορέα τους τον ΦΟΔΣΑ να έχει άλλες θέσεις που δεν λήφθηκαν ποτέ υπόψη για την τελική διαμόρφωση  στην μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων ΜΠΕ    δεν έχουν παρά να κάνουν με την δικαίωσή μου ότι το σημερινό μοντέλο εκπροσώπησης της τοπικής κοινωνίας  είναι και ξεπερασμένο και επικίνδυνο ….
Σήμερα θα πρέπει ως κοινωνίες πολιτών να διαπλάθουμε σχέσεις κοινοτικής αυτονομίας με πολιτική έκφραση. Σήμερα θα πρέπει να δημιουργήσουμε ένα ρεύμα συλλογικής δημιουργίας. Το πραγματικό επίδικο κ.κ. δήμαρχοι  είναι η διεύρυνση της έννοιας της αυτοδιοίκησης σε όλες τις πτυχές της ζωής ως ελεύθερης κοινωνικής αυτοδιοίκησης  και τοπικής κοινωνικής αυτονομίας.
Εάν θέλουν οι δήμαρχοι που σήμερα σωστά θέτουν την διαχείριση των απορριμμάτων σε τοπικά σχέδια, να μπορούν να αποφασίζουν μαζί με τους πολίτες για τα δρώμενα στους δήμους τους  θα πρέπει να τολμήσουν να ενισχύσουν τους όποιους σημερινούς πυρήνες και φωνές κοινοτικής αυτονομίας ως νέους φορείς μιας άμεσο δημοκρατικής αυτοδιοίκησης.
Ο δρόμος έχει ξεκινήσει να ανοίγει και πρέπει να τον διαβούμε μέσα από μια ευρεία συμμετοχή και διαρκή αυτοθέσμιση ενάντια σε όλες τις από πάνω αποφάσεις που έχουν να κάνουν με την δική μας ζωής στην τοπική κοινωνία.
Να η ευκαιρία κ.κ.  σε λίγο θα είναι για το κλάδεμα κάποιων δένδρων και για την δυνατότητα επέκτασης κάποιων νεκροταφείων.
δήμαρχοι να μπείτε μπροστά στην πορεία αυτού του δρόμου ώστε να σταματήσει η τοπική αυτοδιοίκηση να αποτελεί το δεκανίκι της κεντρικής κρατικής εξουσίας… διαφορετικά όπως βαδίζει η τοπική αυτοδιοίκηση για το μόνο που θα είναι αρμόδια 
Με εκτίμηση
Βαγγέλης Χουσελάς  Σικυώνιος πολίτης  
Posted on : Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016 [ 0 ] comments Label:

Πάτρα: Ένας μικρός περίπατος στην ζωγραφική του Αλέξη Κυριτσόπουλου

by : tinakanoumegk
 


Η έκθεση θα λειτουργήσει στο Πολύεδρο από τις 9 Δεκεμβρίου έως τις 18 Ιανουαρίου 2017

 
    Δείγματα μιας ζωγραφικής πορείας γεμάτης χρώματα και όνειρα, από το Σαββόπουλο μέχρι τον ποιητή Σαραντάρη. Για παιδιά και για ερωτευμένους, για όσους ονειρεύονται με παραμύθια και παραμυθίες.
O λόγος για την έκθεση ζωγραφικής του Αλέξη Κυριτσόπουλου που αρχίζει αυτή την Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016 στο Πολύεδρο στην οδό Κανακάρη 147, στην Πάτρα και θα διαρκέσει έως την Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017.
Ο Αλέξης Κυριτσόπουλος έχει γεννηθεί στην Αθήνα το 1943. Σπούδασε στη Νομική της Αθήνας (1962-1965) χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές. Δημοσίευσε σκίτσα σε εφημερίδες και περιοδικά μέχρι το 1967. Το καλοκαίρι του 1967 πήγε στο Παρίσι, όπου παρέμεινε ως ανυπότακτος - χωρίς διαβατήριο. Εγγράφηκε στην Ecole nationale superieure des Beaux-Arts και παρακολούθησε το εργαστήριο της λιθογραφίας. Το 1970 γράφτηκε στη σχολή des Recherches sur les Arts Plastiqies et l’ Environnment.
Από το 1975 δουλεύει στην Αθήνα: εκθέσεις ζωγραφικής, εικονογράφηση βιβλίων, αφίσες, εξώφυλλα δίσκων και βιβλίων, συνεργασία με το Διονύση Σαββόπουλο σε μουσικά προγράμματα, παιδικές εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση, σκηνικά σε τρεις ελληνικές ταινίες μεγάλου μήκους. Συνεργάστηκε με τα πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης και Ιωαννίνων ως προς την εικονογράφηση αναγνωστικών Γαλλικής γλώσσας για το Γυμνάσιο και αναγνωστικού Α’ Δημοτικού αντίστοιχα.
Τελευταία του δουλειά είναι βιβλία με παραμύθια βασισμένα σε ποιήματα ποιητών της γενιάς του ’30 (Σεφέρη, Εγγονόπουλου, Ρίτσου, ετοιμάζεται του Σαραντάρη). Το βιβλίο «Βεγγαλικά», ένα παραμύθι εμπνευσμένο από τα ποιήματα του Νίκου Εγγονόπουλου, κέρδισε το 2014 το Κρατικό Βραβείο Εικονογραφημένου Παιδικού Βιβλίου. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Posted on : [ 0 ] comments Label:

by : tinakanoumegk
Corinthos City

ΤΟ ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ ΧΘΕΣΙΝΗΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ
Συγκέντρωση αποδοκιμασίας της πολιτικής της κυβέρνησης και της περιφερειακής αρχής Πελοποννήσου, που επιχειρούν την έγκριση ενός περιφερειακού σχεδιασμού κομμένου και ραμμένου στα μέτρα της περιβόητης ΣΔΙΤ με την ΤΕΡΝΑ, πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016, στο θεατράκι του Δημαρχείου. Την πρωτοβουλία της συγκέντρωσης είχε ο Δήμος Κορινθίων, μετά από πρόταση της «Πρωτοβουλίας αλληλέγγυων πολιτών» στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο. Συμμετείχαν φορείς, συλλογικότητες, πολίτες και αυτοδιοικητικά στελέχη από όλη την Πελοπόννησο, μεταξύ των οποίων δήμαρχοι και εκπρόσωποι των δήμων Κορίνθου, Τρίπολης, Σπάρτης, Άργους, Βόρειας Κυνουρίας, Σικυωνίων (Κιάτου). Στη συγκέντρωση είχε κληθεί και η ΠΡΩΣΥΝΑΤ, η οποία παρενέβη στην πλούσια συζήτηση που πραγματοποιήθηκε.
Η συγκεκριμένη συγκέντρωση αποτελεί μέρος ενός πολύχρωμου μετώπου αντίστασης, που εξελίσσεται σε όλη την Πελοπόννησο και επιχειρεί να αποτρέψει την κοστοβόρα και περιβαλλοντικά ανεπαρκή λύση της συγκεντρωτικής διαχείρισης, μέσω της σύμβασης ΣΔΙΤ, αντιπαραθέτοντας το μοντέλο της αποκεντρωμένης διαχείρισης, που αποτελεί και τη σαφή επιλογή των περισσότερων μεγάλων δήμων, οι οποίοι, άλλωστε, παράγουν και το μεγαλύτερο μέρος των στερεών αποβλήτων της περιφέρειας. Ο κοινός τόπος των τοποθετήσεων των παρευρισκομένων αποτυπώθηκε στο παρακάτω ψήφισμα.
ΨΗΦΙΣΜΑ
Οι δήμαρχοι, οι δημοτικοί σύμβουλοι, οι περιφερειακοί σύμβουλοι, οι αυτοδιοικητικές παρατάξεις, οι πολίτες και οι συλλογικότητες που συγκεντρωθήκαμε σήμερα στο δημαρχείο Κορίνθου και συζητήσαμε τις τελευταίες εξελίξεις στη διαχείριση των απορριμμάτων στην Πελοπόννησο συμφωνήσαμε στο παρακάτω ψήφισμα:
Το τελευταίο διάστημα μεθοδεύεται από την Περιφέρεια Πελοποννήσου και την κυβέρνηση, το κλείσιμο της υπόθεσης της διαχείρισης των απορριμμάτων στην Πελοπόννησο και η παράδοσή τους στην ΤΕΡΝΑ, για τις επόμενες τρεις δεκαετίες. Στη μεθόδευση αυτή χρησιμοποιούνται πλαστές μελέτες (η ΣΜΠΕ του ΠΕΣΔΑ Πελοποννήσου) και παρουσιάζονται πλαστά στοιχεία που προσπαθούν να εμφανίσουν τη λύση αυτή ως οικονομικότερη και περιβαλλοντικά καλύτερη. Η κεντρική διαχείριση που προωθείται με τη ΣΔΙΤ έχει κόστος μεγαλύτερο των 100 €/τόνο, κάτι που θα πολλαπλασιάσει τα δημοτικά τέλη και παράλληλα θα οδηγήσει σε μια διαχείριση που καταδικάζει την ανακύκλωση, την ανάκτηση και τη μείωση των απορριμμάτων.
Επειδή η εξέλιξη αυτή θα είναι καταστροφική και για την τσέπη των πολιτών και για το περιβάλλον καθήκον όλων μας είναι να συντονιστούμε και να δράσουμε ώστε να επικρατήσει το αυτονόητο, που είναι η αποκεντρωμένη, τοπική διαχείριση.
Καλούμε την κυβέρνηση να μην προχωρήσει την πλαστή μελέτη ΣΜΠΕ του ΠΕΣΔΑ και να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της που απορρέουν από τον ψηφισμένο από αυτήν Εθνικό Σχεδιασμό Διαχείρισης, χρηματοδοτώντας τα Τοπικά Σχέδια Διαχείρισης Απορριμμάτων των δήμων.
Ζητούμε ο ΦΟΔΣΑ Πελοποννήσου να συγκροτηθεί άμεσα σε σώμα αποκτώντας προεδρείο. Η ευθύνη των μελών του ΦΟΔΣΑ που κωλυσιεργούν διευκολύνοντας τα σχέδια Τατούλη και δίνοντας άλλοθι στην κυβέρνηση είναι τεράστια. Είναι καθήκον όλων των μελών του, έστω και τώρα, να σταθούν στο ύψος που απαιτούν οι περιστάσεις.
Δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι
· θα είμαστε απέναντι σε κάθε μεθόδευση αιφνιδιασμού της πρωτοβάθμιας Αυτοδιοίκησης και των πολιτών της Πελοποννήσου και θα προσβάλλουμε νομικά κάθε τέτοια προσπάθεια.
· θα αντιδράσουμε δυναμικά αν επιχειρηθεί από την κυβέρνηση νομοθετική ρύθμιση που θα «νομιμοποιεί» τη ΣΔΙΤ Τατούλη-ΤΕΡΝΑ με κλείσιμο των δήμων.
· θα διοργανώσουμε σε όλη την Πελοπόννησο εκδηλώσεις, τοπικά δημοψηφίσματα και δράσεις ώστε να ενημερωθούν και να κινητοποιηθούν οι πολίτες.
· θα διεκδικήσουμε δυναμικά την υλοποίηση των Τοπικών Σχεδίων Διαχείρισης από τους δήμους, που είναι η μοναδική λύση που οδηγεί στη μείωση του οικονομικού και περιβαλλοντικού κόστους.
Απαιτούμε
· οι βουλευτές Πελοποννήσου και όλες οι περιφερειακές και δημοτικές παρατάξεις να πάρουν θέση δημόσια.
· πριν από οποιαδήποτε οριστικοποίηση του ΠΕΣΔΑ να γίνει δημόσια διαβούλευση κυβέρνησης, ΠΕΔ και συλλογικοτήτων.
Μπροστά σε αυτό το μεγάλο οικονομικό και περιβαλλοντικό σκάνδαλο που επιχειρείται κανείς δεν δικαιούται να παίζει το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου.
Οι δήμαρχοι, οι δημοτικοί σύμβουλοι, οι περιφερειακοί σύμβουλοι, οι αυτοδιοικητικές παρατάξεις, οι πολίτες και οι συλλογικότητες που διαφωνούμε με τις παραπάνω εξελίξεις εκπροσωπούμε την πλειοψηφία των κατοίκων της Περιφέρειάς μας και είμαστε αποφασισμένοι να αγωνιστούμε με κάθε τρόπο για να μην περάσουν οι παράνομες και παράλογες μεθοδεύσεις που θα ωφελήσουν ελάχιστους και θα βλάψουν πολλαπλά όλους μας. Καλούμε στην προσπάθεια αυτή όλους τους πολίτες της Πελοποννήσου να ενεργοποιηθούν και να σταθούν δίπλα μας.
Τετάρτη, 7/12/2016
Posted on : Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016 [ 0 ] comments Label:

1ος δίσκος του ΓΟΡΔΙΟΥ ΔΕΣΜΟΥ σε στίχους και μουσική του Δημήτρη Νικολάου

by : tinakanoumegk
Γόρδιος Δεσμός
   
Και κάπως έτσι πέρασαν 24 χρόνια μουσικής παρουσίας του ΓΟΡΔΙΟΥ ΔΕΣΜΟΥ…
Σαν πολλά ακούγονται για να μην έχουν καταγραφεί όλα τα βιώματα σε ένα, ας το πούμε, ψηφιακό μέσο;
Όλα ξεκίνησαν με το κασετόφωνο, εκεί τοποθετούσε την κασέτα αφού τη γυρνούσε λίγο με το μολύβι ή το στυλό BIC για να μη γράψει στην άσπρη ταινία και χαθεί η έμπνευση της στιγμής.
Τι κι αν δεν είχε ησυχία στο σπίτι αυτός συγκεντρωμένος στο μπρος πίσω της κασέτας. Καμιά φορά πήγαινε και ο Θοδωρής μαζί για να παίξει τον τζουρά, τον είχε αγοράσει καινούριο χειροποίητο από την Αθήνα. Είχε το άγχος να συμμετέχουν πάντα και τα παιδιά του. Πάντα περήφανος για αυτά..
Κι όταν τελείωνε η ηχογράφηση γυρνούσε η κασέτα πίσω και πατούσε το play. Τι κι αν ακούγονταν στο βάθος κατσαρόλες, τηλέφωνα να χτυπάνε από πελάτες της μαμάς, εμένα να λέω να κάνει ησυχία να διαβάσω, ο στόχος είχε επιτευχθεί.
Είχε καταγραφεί η έμπνευση!
Αυτό αποτυπώνεται στον 1ο δίσκο του ΓΟΡΔΙΟΥ ΔΕΣΜΟΥ σε στίχους και μουσική του Δημήτρη Νικολάου και είμαστε πολύ περήφανοι για αυτό και για αυτόν!
Η έμπνευση ντύθηκε με στίχους, ενορχηστρώθηκε από το Θοδωρή, τραγουδήθηκε από τη Νανά και την Εύη και απλόχερα σας την παρουσιάζουμε επίσημα πια…
Ένα μεγάλο «ευχαριστούμε» σε όλους τους μουσικούς και φίλους που μας έχουν συντροφεύσει όλα αυτά τα χρόνια και συνέβαλαν στο αποτέλεσμα (θα έρθει η στιγμή να τους αναφέρουμε ξεχωριστά).
Είναι ιδιαίτερη τιμή για εμάς να σας καλέσουμε στην πρώτη επίσημη παρουσίαση του δίσκου μας στις 5 Γενάρη, εν αρχή στην Αθήνα.
Με εκτίμηση,
για το Γόρδιο Δεσμό,
Νανά Νικολάου
Posted on : [ 0 ] comments Label:

Ας μιλήσουμε για το έδαφος -του Παύλου Γεωργιάδη

by : tinakanoumegk





Ας μιλήσουμε για το έδαφος

To παραμελούμε, ενώ όλοι μας βαδίζουμε πάνω του. Το ποδοπατούμε κάθε μέρα αν και το έχουμε ανάγκη σαν τον αέρα που αναπνέουμε. Ήρθε λοιπόν η ώρα να μιλήσουμε για το έδαφος και σίγουρα η ώρα να αρχίσουμε να το προστατεύουμε, γιατί χωρίς αυτό δεν μπορεί να υπάρξει ζωή. Μας τρέφει και είμαστε υπεύθυνοι γι ‘αυτό.

Το έδαφος σχηματίζεται από πετρώματα που αποσυντίθενται αργά από τον ήλιο, τον άνεμο και τη βροχή, από τα ζώα και τα φυτά. Με αυτό τον τρόπο, 10 εκατοστά γόνιμου εδάφους δημιουργούνται σε 2 χιλιάδες ολόκληρα χρόνια. Μόλις 10 εκατοστά σε 2 χιλιετίες! Όμως το έδαφος που καταστρέφουμε μέσα σε λίγα μόνο χρόνια, χάνεται για πάντα.
Τα δάση και τα φυτά προστατεύουν το έδαφος. Όμως κάθε χρόνο κόβονται 130 δισεκατομμύρια στρέμματα δάσους, ενώ οι αγροί καλλιεργούνται ανεπαρκώς. Προσθέστε σε αυτά τις μονοκαλλιέργειες και την γεωργία σε πλαγιές. Μετά τη συγκομιδή, τα χωράφια αφήνονται γυμνά και απροστάτευτα, κάτι που επιταχύνει σημαντικά τη διάβρωση του εδάφους. Και έτσι, μαζί με τον άνεμο, το χώμα παρασύρεται από το νερό. 24 δισεκατομμύρια τόνοι γόνιμου εδάφους χάθηκαν μονάχα μέσα στο 2011. Μία απώλεια που αντιστοιχεί σε 3,4 τόνους ανά άτομο σε ολόκληρο τον κόσμο, ανεξαρτήτως ηλικίας.
Η διάβρωση του εδάφους κοστίζει ετησίως 54 ευρώ στον καθένα από εμάς και το παγκόσμιο κόστος ανέρχεται σε 378 δισ. ευρώ – ένα αστρονομικό ποσό. Οι πόλεις μας επίσης αυξάνονται με ταχείς ρυθμούς. Κάθε χρόνο στην Ευρώπη, μια έκταση ίση με το Βερολίνο μετατρέπεται σε αστικές περιοχές. Τα μισά από αυτά τα εδάφη «σφραγίζονται» κάτω από το τσιμέντο, χωρίς τίποτα να μπορεί να μεγαλώσει πάνω τους.
Στην ομιλία μου στο TEDxUniveristyOfMacedonia μίλησα για την μεγάλη αξία του εδάφους.
Όμως το γόνιμο έδαφος είναι περιορισμένος πόρος και επομένως ανεκτίμητος. Οι επενδυτές και οι κυβερνήσεις το έχουν συνειδητοποιήσει αυτό, γι’ αυτό ο αγώνας δρόμου για τα εδάφη του κόσμου έχει ήδη αρχίσει. Μέσω της αρπαγής της γης -που συχνά γίνεται με αθέμιτα μέσα και για αθέμιτους σκοπούς- εκατομμύρια στρέμματα γης αλλάζουν ιδιοκτήσία κάθε χρόνο. Το τίμημα είναι βαρύ: χιλιάδες κατεστραμμένες ζωές και ξεριζωμένες οικογένειες, συνήθως οι φτωχότεροι των φτωχών, που συχνά δεν έχουν άλλη επιλογή. Καταστρέφουν τα δάση επειδή χρειάζονται γη για να επιβιώσουν.
Χρειαζόμαστε υγιή και γόνιμα εδάφη, τώρα περισσότερο από ποτέ. Οι προγνώσεις λένε ότι οι διαθέσιμες καλλιεργήσιμες εκτάσεις ανά κάτοικο της Γης θα μειωθούν κατά το ήμισυ μέχρι το 2050. Όμως, ήδη σήμερα, 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι πηγαίνουν για ύπνο κάθε βράδυ πεινασμένοι, κάτι που είναι απαράδεκτο. Και ο αριθμός αυτός θα αυξάνεται κάθε μέρα αν η γη δεν διανεμηθεί δίκαια κι αν δεν αυξηθούν δραστικά οι αποδόσεις του κάθε κομματιού της. Εκτός κι αν ανακαλύψουμε έναν δεύτερο πλανήτη Γη… Όμως αυτή είναι μάλλον μία επιλογή στην οποία δεν πρέπει να βασιζόμαστε.
Το έδαφος και οι χρήσεις της γης σπάνια τραβούν την προσοχή μας, και ακόμη πιο σπάνια αυτή των πολιτικών μας. Βλέπουμε τα ράφια των σούπερ μάρκετ γεμάτα και πιστεύουμε ότι τα πράγματα θα παραμείνουν έτσι για πάντα. Ζούμε με πίστωση, εις βάρος των εδαφικών πόρων, όμως αυτοί δεν είναι ανεξάντλητοι. Είναι σαν να τραβάμε χρήματα από έναν τραπεζικό λογαριασμό, στον οποίο ποτέ δεν κάνουμε κατάθεση. Όμως μια μέρα, ο λογαριασμός θα αδειάσει, οι πιστώσεις μας θα μείνουν ακάλυπτες και τα εδάφη μας θα έχουν εξαφανιστεί.
Υπάρχει όμως ελπίδα, μιας και γνωρίζουμε πολύ καλά τί πρέπει να κάνουμε προκειμένου να διατηρήσουμε τη γονιμότητα και την υγεία του εδάφους και για τις επόμενες γενιές. Ας καταλάβουμε, λοιπόν, ότι το έδαφος δεν είναι εργοστάσιο. Είναι ένας ευαίσθητος ζωντανός οργανισμός που χρειάζεται φροντίδα. Επίσης, το έδαφος είναι δικαίωμα όλων μας, που πρέπει να προστατεύεται από το νόμο. Και δεν έχουμε την πολυτέλεια να το θάβουμε κάτω από την άσφαλτο και το τσιμέντο. Αυτό πείτε το στους δημάρχους σας. Μπορείτε.
Μπορούμε να φτιάξουμε εμείς οι ίδιοι χώμα. Είναι στο χέρι μας! Πρέπει να βρούμε τρόπους να ανοίξουμε τα μάτια μας και να εφαρμόσουμε όλη αυτή τη γνώση, που υπάρχει. Για να μην χάσουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας.
*Δείτε το σχετικό video του Ινστιτούτου Προηγμένων Μελετών Βιωσιμότητας (Institute of Advanced Sustainability Studies) του Potsdam.
Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο bostanistas.gr
Posted on : Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016 [ 0 ] comments Label:

ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΚΑΛΟΥΝ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ – Ο ΑΓΡΟΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

by : tinakanoumegk


     Πώς ανανεώνονται οι συνθήκες δουλείας και εξάρτησης; Με την νομιμοποίηση όσων σε εκμεταλλεύονται, βιάζουν τη θέλησή σου.
     Αυτό φαίνεται ότι το έχουν «ξεχάσει» οι αγρότες του «Αγροτικού Συλλόγου Κορινθίας». Προσκαλούν και θα συζητήσουν με τους βουλευτές Κορινθίας του ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Κουρεμπέ πρόεδρο του ΕΛΓΑ. Τι να συζητήσουν; Δεν έχουν βγάλει συμπέρασμα από το δίχρονο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛΙΤΙΚΟ πέρασμα από την διεύθυνση των αγροτικών ζητημάτων της χώρας; Υποθάλπτει κάποιος κοινωνικός μαζοχισμός;
    Οι αγρότες πρέπει να αντιληφθούν ότι, ενώ αυτοί παράγουν διατροφικά προϊόντα, οι βουλευτές μας παράγουν φτώχεια για την χώρα και την κοινωνία, εκποίηση δημόσιων υποδομών, εθνική αναξιοπρέπεια και παιδευτικό αντιπαράδειγμα. Και οι αγρότες πρέπει να γίνουν ενδιάμεσοι ωραιοποίησης της αποκρουστικής εικόνας των βουλευτών; Να κατασκευάσουν μία πραγματικότητα που βολεύει; Να νομιμοποιήσουν την αριστεροκαπηλεία; Τους πολιτικούς συνεχιστές της αγροκτονίας; Είδαν οι αγρότες της Κορινθίας κάτι καλύτερο από τους παρακοιμώμενους της μεταπολιτευτικής αγροτικής κυβερνητικής διεύθυνσης;
     Αυθόρμητες, επιπόλαιες αντιδράσεις εγκλωβίζουν ,όταν δεν εξετάζονται οι συνέπειες σε σημαίνοντα πρακτικά και συμβολικά. Έχω αναφερθεί στον καθεστωτικό χαρακτήρα που τείνουν να λάβουν οι αγροτικές διεκδικητικές εξάρσεις. Η ασθένεια που έχει δημιουργήσει ο μεταπολιτευτικός τρόπος, είναι η αποστεωμένη διεκδίκηση από οποιαδήποτε αντίληψη ανθρωπολογική, ποιότητας, έρευνας, επιστροφής στην δημιουργία επώνυμων, αυθεντικών, χωρικά και προσωπικά ταυτοτικών δημιουργιών.
    Πάντα σε κάθε έργο – ακόμα και τεχνικό –  και πράξη, συνεκτιμώνται σκοπιμότητα και επιπτώσεις. Και αν δούμε στο βάθος των πραγμάτων, οι αγρότες του συλλόγου μας δεν παίρνουν αποστάσεις από τους πολιτικούς εκφραστές της αποικιακής οικονομικής κυριαρχίας.
    Οι αγρότες ας απευθυνθούν στην τοπική κοινωνία, την αυτοδιοίκηση, εκεί που υπάρχουν δυνατότητες αποφάσεων και διαμόρφωσης συνθηκών πολιτικής κινητικότητας. Ο αγροτικός χώρος είναι καταφύγιο ελευθερίας, επιβιωτικό βάθρο, άμυνας αλλά και οικοδόμησης. Οφείλει να είναι αναβαθμισμένος, κοινωνικός καλλιεργητής με υψηλό συντελεστή στους δείκτες ανάκτησης πολιτικής ελευθερίας, σε μία πορεία Αναγέννησης.

             Γρηγόρης Κλαδούχος
  Ξυλόκαστρο 3 Δεκεμβρίου 2016
Posted on : Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016 [ 0 ] comments Label:

Οι Συνέπειες της Βιομηχανικής Κοινωνίας - του Δημήτρη Σούρδη / www.ipyxida.gr

by : tinakanoumegk
  • Νοεμβρίου 26, 2016
του Δημήτρη Σούρδη
ΣΟΥΡΔΗΣ1
     Οι σύγχρονες ανεπτυγμένες δυτικές κοινωνίες διαμορφώθηκαν και καθορίσθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τον βιομηχανικό τρόπο παραγωγής, όχι μόνο σε επίπεδο παραγωγής αλλά και σε ζητήματα κοινωνικής οργάνωσης. Έτσι ακόμα και σήμερα που οι χώρες αυτές στηρίζονται ελάχιστα πλέον στην βιομηχανική παραγωγή, μπορούμε να τις χαρακτηρίζουμε ως «βιομηχανικές κοινωνίες».  Μεγάλο επίτευγμα αυτών θεωρήθηκε η παραγωγή πληθώρας αγαθών με  «φθηνό» κόστος.
Τόσο στην θεωρία όσο και στην πράξη, αυτός ο τρόπος έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τις οικολογικές και κοινωνικές ανάγκες, αφού στηρίζεται στην (μεταφυσική) παραδοχή, ότι ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί τον πλανήτη κατά βούληση και αποκλειστικά για τους σκοπούς του.  Χαρακτηριστικό αυτής της θεολογικής άποψης π.χ. είναι  και η ταξινόμηση ζώων και φυτών σε επιβλαβή και ωφέλιμα (εξυπακούεται για τον άνθρωπο και τους σκοπούς του) ή και της ανόργανης ύλης, ανάλογα με την χρησιμότητά της  σε αυτόν τον τρόπο παραγωγής.
Το πλέον σημαντικό επακόλουθο αυτής της αντίληψης, είναι η αδυναμία ενταξής της σε οικολογικούς κύκλους με αποτέλεσμα να παράγει «απόβλητα»,  «απορρίματα», «μόλυνση». Βέβαια όλα αυτά δεν είναι τίποτε περισσότερο από υλικά που βρίσκονται σε λάθος χώρο (dirt is matter in the wrong place*) αλλά και αυτός ο «λάθος» χώρος είναι επίσης ένα δημιούργημα της  βιομηχανικής κοινωνίας. Το παράδοξο είναι, ότι με αυτήν την μέθοδο, τα απορρίματα και απόβλητα αυξάνονται  γεωμετρικά όσο αποδοτικότερα νομίζουμε ότι αξιοποιούμε τον φυσικό πλούτο και καταλήγουν να είναι το κύριο προϊόν της παραγωγής.  Επίσης ευθύνεται για την δημιουργία ενός άλλου είδους «απορριμάτων», ανθρώπινων αυτή την φορά, που στην καλλίτερη περίπτωση καταλήγουν στο περιθώριο ή που αντιμετωπίζονται επίσης βιομηχανικά με την μορφή της καταστολής, των γηροκομείων ή  με την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών.
Ας επανέλθουμε όμως στο μεγάλο επίτευγμα, δηλαδή την παροχή «φθηνών αγαθών».  Τα αγαθά αυτά προσφέρονται πράγματι σε μία φθηνή αγοραία τιμή. Μια τιμή όμως που δεν περιλαμβάνει το σύνολο του κόστους αφού αφ’ ενός δεν λαμβάνονται υπ’ όψη είδη που διατίθενται δωρεάν (αέρας, νερό από γεωτρήσεις, υποδομές) και αφετέρου προκαλεί βλάβες  που είναι αδύνατον να αποτιμηθούν σε χρήμα. (Ποιο είναι το π.χ. το κόστος του κατεστραμένου Ασωπού  ή της διαταραχής των οικολογικών ισορροπιών;)  Αν π.χ μία κυβέρνηση υπολόγιζε το πραγματικό κόστος της ιδιωτικής αυτοκίνησης, συνυπολογίζοντας το κόστος των αποβλήτων, απορριμάτων και βλαβών (συμεριλαμβανομένων αυτών που καταλήγουν στα νοσοκομεία ή στα νεκροταφεία), των υποδομών, των οχλήσεων κ.λπ. και αποφάσιζε να το μετακυλίσει στους καταναλωτές, θα υπέγραφε το πολιτικό της τέλος.
Αδυνατώντας να ενταχθεί σε οικολογικούς κύκλους,  αυτός ο τρόπος παραγωγής εμπεριέχει αναγκαστικά και την κατάρρευσή του**. Το ερώτημα πλέον δεν είναι αν αυτό το σύστημα επιδέχεται επιδιορθώσεις, αλλά με ποιον τρόπο θα μπορέσουμε να ελαχιστοποιήσουμε τις επιπτώσεις από την κατάρρευσή του, να συμβάλλουμε στην αντιμετώπιση των αναπόφευκτων δεινών που θα την συνοδεύουν και να προσπαθήσουμε ήδη από τώρα για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας σε ανθρώπινο μέτρο με σεβασμό στο σύνολο αυτού που αποτελεί τον πλανήτη.
(*) Αποδίδεται στον  Lord  Palmerston
(**) Οικοδομημένος καθ’ υπέρβασιν του μέτρου, αποτελεί ύβριν και επιφέρει την νέμεσιν.