Στην σκηνή ο άνθρωπος που χάνεται. Γίνεται αντιληπτό το αινιγματικό υπόβαθρο εμπειριών μεγάλου πάθους, οδύνης. Η ροή αναφορών και συμβολισμών, οι ποικίλες μορφές, μεταμορφώσεις, ψευδωνυμίες του εγώ, είναι συνέχειες στους ρυθμούς και τα νοήματα της ανθρώπινης ζωής.
Με το ελάχιστό μου απόθεμα ειδικής γνώσης και με περίσσευμα διαισθητικού βηματισμού: ένα μικρό σύνολο νέων ταλαντούχων ηθοποιών ανατρέπει ευθύγραμμες λογικές πορείες. Ενοποιεί διαφορετικά καλλιτεχνικά είδη, θέατρο, περφόρμανς, χορό, μουσική, εικαστικά, τεχνολογία. Τόλμη ενός δύσκολου αισθητικού αποτελέσματος. Σε κάποια σημεία τα δρώμενα στην σκηνή με οδηγούσαν στην σκέψη αν είναι συνέχεια στην οργάνωση ενός εσωτερικού ανάγλυφου μίας πλοκής ή αυτοσχεδιασμός.
Ο σκηνοθέτης επιχειρεί να πει πολλά. Να συνδέσει τα πολλά κομμάτια της εικόνας του πόνου. Του εγώ και του κόσμου. Ανιχνεύει παραδείγματα προσωπικών συνδέσεων με τον ήρωα. Τους πολλούς ανθρώπινους τύπους που έχουν πολλούς σωσίες.
Ο Ηλίας επιλέγει τον γλυκό πόνο της τέχνης.
Είναι πολύ μεγάλο πράγμα για την ταυτότητά σου να είσαι αυτό που γίνεσαι. Το ταξίδι στο περιεχόμενο της πρότασής σου.
Είναι τιμή για όλους μας, γονείς, δασκάλους, συγχωριανούς που ένας νέος άνθρωπος επιβάλλει τον δρόμο του.
Γρηγόρης Κλαδούχος
Ξυλόκαστρο 15 Δεκεμβρίου 2016
