ΤΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ ΣΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 40 ...νίκη και μέλλον, δεν υπάρχει για τους λαούς που δεν έχουν τη δύναμη ...(γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΔΗΣ)

Τ’ήταν αυτό που έκανε χιλιάδες πολίτες, νέους και γέρους, γυναίκες και άνδρες να ξεχυθούν στους δρόμους με το άκουσμα της έναρξης ενός πολέμου και να στήσουν πρωτόγνωρο πανηγύρι χαράς; Ποια ηθική και πίστη κινούσε τον ψυχισμό όλων αυτών των ανθρώπων ώστε να πηγαίνουν στο σφαγείο του πολέμου με χαμόγελα, τραγούδια και χαρά παιδική, ενώ γνώριζαν πως ίσως και να μην ξαναγυρίσουν πίσω; Ποια δύναμη εσωτερική τους έστελνε όλο μπροστά, να μάχονται χωρίς όπλα, να κινούνται χωρίς τροφή κι έχοντας μόνο το χιόνι για να ξεδιψάσουν λίγο το σκελετωμένο σώμα τους; Κι έμεναν πετρωμένοι σκελετοί πάνω στο χώμα, δίπλα στα βράχια, μέχρι που σάλπιζε με όση δύναμη του είχε απομείνει ο σαλπιγκτής ή έδινε το σύνθημα ανάμεσα στους σκελετούς εκείνος του λοχία, για να πεταχτούν ξάφνου σαν τα θεριά και με τις λόγχες, τις πέτρες ή τα χέρια να πέσουν πάνω στις οργανωμένες στρατιές των φασιστών και να τους στείλουν ακόμη πιο πίσω προς τη θάλασσα, εκεί όπου η ιαχή καλούσε από την αρχή του πολέμου να τους πετάξουν! Ποιας μάνας ευχή να έδωσε τη δύναμη και ποιας γυναίκας προσευχή να έπιασε για να γίνει τούτο το θάμα;

Εκτός από τη Σοφία Βέμπο, την τραγουδίστρια της νίκης, από την πρώτη μέρα του πολέμου οι λαϊκοί τραγουδιστές, οι ρεμπέτες, έγραψαν και τραγούδησαν για το Έπος του 40. Από τις 28 Οκτωβρίου 1940 μέχρι και τον Μάρτιο του 1941 που έκλεισε το εργοστάσιο της Columbia στον Περισσό, ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Απ. Χατζηχρήστος, ο Γ. Φωτίδας, ο Μπαγιαντέρας (Μήτσος Γκόγκος), ο Γιάννης Σταμούλης, ο νεαρός Β. Τσιτσάνης, ο Δημ. Περδικόπουλος, ο Στ. Κερομύτης και πολλοί άλλοι έκαναν εγγραφές τραγουδιών για το Έπος της Αλβανίας.
Ο Ελληνικός λαός στο σύνολό του ανταποκρίθηκε με αφάνταστη αισιοδοξία σε έναν ακόμη πόλεμο που υποσχόταν δυστυχίες και θάνατο. Για την ελευθερία του και την αξιοπρέπειά του. Γι'αυτό και γιορτάζει το ΟΧΙ, την αρχή του πολέμου και όχι το τέλος του. Γιατί το τέλος, δηλαδή νίκη και μέλλον, δεν υπάρχει για τους λαούς που δεν έχουν τη δύναμη να βροντοφωνάξουν τραγουδώντας "παρών" σε μια μεγάλη αρχή. Ας θυμηθούμε και πάλι "το χαμόγελο στα χείλη" για να πάμε μπροστά κι ας προετοιμάζουν ντόπιοι και ξένοι νέα σκηνικά δυστυχίας, καταστροφής και θανάτου.