(ΑΠΟ ΤΟΝ Marrk Damasiotis ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΣΤΟ fb)
Όσα χρόνια κι αν περάσουν αυτή η πολύτιμη ανάμνηση μου από την μαγική Έλλη Λαμπέτη δεν θα ξεθωριάσει! Γιατί ο θεός των μικρών πραγμάτων εκείνη την ημέρα ήταν εκεί!
Για την Έλλη Λαμπέτη, που έφυγε έναν Σεπτέμβρη πριν από 30 χρόνια, θέλω να καταθέσω μια μικρή, αλλά εξαιρετικά πολύτιμη δική μου ανάμνηση. Η μητέρα μου ήταν μεγάλη θαυμάστρια της, και έτσι από τότε που η ηλικία μου επέτρεπε να πηγαίνω μαζί της στο θέατρο (μέσα της δεκαετίας του 70) είδα κάποιες από τις σημαντικότερες παραστάσεις της. Λίγο η δική της μαγεία, λίγο η αγάπη της μητέρας μου γι’ αυτήν, λίγο τα ίδια τα έργα που ανέβαζε, με έκαναν να την βλέπω σαν μια εξωπραγματική, σχεδόν υπερβατική ποιητική φιγούρα. Που σχεδόν δεν πατούσε στη γη! Και κάθε φορά συγκλόνιζε με την ερμηνεία της, σαν Δεσποινίδα Μαργαρίτα, Εβραία, Αντρέγιεβνα του Βυσσινόκηπου, Φιλουμένα, Σάρα, (όσοι την έχουν δει στο θέατρο την περίοδο εκείνη καταλαβαίνουν τι εννοώ).
Η «Φιλουμένα» της, τον χειμώνα του 1978, σε σκηνοθεσία Μπολονίνι και με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ στο πλάϊ της ήταν μια παράσταση σταθμός, και βέβαια μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της. Το θέατρο Μπροντγούεη στην Αγίου Μελετίου βούλιαζε καθημερινά. Εννοείται πως δεν θα την χάναμε. Την βραδιά που πήγαμε, το θέατρο είχε βγάλει σκαμνάκια. Εμείς καθήσαμε στις θέσεις μας, πλατεία στο μέσον και κέντρο. Πρώτη πράξη, μαγική η Λαμπέτη, μαγεμένος κι εγώ, για την μαμά δεν το συζητώ... Μόλις τέλειωσε η πρώτη πράξη, και άνοιξαν τα φώτα, μας πλησίασε μια ευγενέστατη ταξιθέτρια η οποία μας λέει. «Η κυρία Λαμπέτη σας ζητάει συγγνώμη και σας παρακαλεί πολύ αν μπορείτε να αλλάξετε θέσεις, ξέρετε ένας προβολέας αντανακλά στα γυαλιά του νεαρού (εγώ που φόραγα τα μυωπικα γυαλιά μου) και την αποσπά από την συγκέντρωσή της. Θα σας τακτοποιήσω εγώ σε άλλες θέσεις και όταν τελειώσει η παράσταση αν μπορείτε να περάσετε από το καμαρίνι της κας Λαμπέτη να σας εξηγήσει η ίδια». Εννοείται τακτοποιήθηκε το θέμα (αλλάξαμε με άλλους θεατές). Όταν τελείωσε η παράσταση (δεν θα πω για την αποθέωση της από τους θεατές) ήρθε η ίδια ταξιθέτρια να μας οδηγήσει στο καμαρίνι της Λαμπέτη. Εκείνη μας είδε μέσα από το καθρέφτη της, όπως χτένιζε τα μαλλιά της. Γύρισε και αντίκρυσα μια γυναίκα απίστευτα όμορφη, ευγενική, εύθραυστη, ντροπαλή. Η ταξιθέτρια της εξήγησε ποιοί ήμασταν κι εκείνη αμέσως μου άνοιξε μια αγκαλιά. «Εσύ λοιπόν ήσουν που με έκανες να ξεχνώ τα λόγια μου» μου είπε. «Ελπίζω να σας πήγαν σε καλύτερες θέσεις» συνέχισε και πρόσθεσε «Ξέρετε για τους ηθοποιούς η συγκέντρωση είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Όταν παίζω δεν θέλω να βλέπω καθόλου τι γίνεται στην πλατεία. Γιατί την ώρα εκείνη ο κόσμος μου είναι στη σκηνή. Αν κάτι με αποσπάσει μπορώ να παραλύσω. Σας ζητάω συγνώμη που σας αναστάτωσα αλλά δεν θα μπορούσα αλλιώς να συνεχίσω την παράσταση». Ότι έλεγε ήταν αλήθεια. Αυτή η μικρή αλλά πολύτιμη εξομολόγησή της για το πως νοιώθει πάνω στη σκηνή, ήταν ακριβώς ότι πρέπει να είναι ο ηθοποιός. Ότι ήταν εκείνη. Δεν ξέχασα ποτέ τα λόγια της, τα θυμάμαι όποτε βλέπω θέατρο, προσπαθώ να καταλάβω ποιός ηθοποιός είναι συγκεντρωμένος και ποιός όχι. Όταν βλέπω κάποιου τα μάτια να παρακολουθούν την πλατεία (και είναι πολλοί αυτοί) λέω εντάξει δεν τον έχει σήμερα τον ρόλο... Θυμάμαι ακόμα την αγκαλιά που μου έκανε, και στην μητέρα μου επίσης, πως μύριζαν τα μαλλιά της, η βαθειά έκφραση στα μάτια της κι εκείνο το περίφημο ψεύδισμα, που στ’ αλήθεια εκτός σκηνής ήταν νομίζω λιγότερο... Αυτή ήταν η πολύτιμή μου ανάμνηση από εκείνην. Μια μικρή αντανάκλαση φωτός, με έφερε για λίγο κοντά στο ποιό ονειρικό πλάσμα του ελληνικού θεάτρου. Και μου φώτισε μια γυναίκα πλασμένη από υλικά απίστευτης ευγένειας, καλλιέργειας και ήθους! Και μια τεράστια ηθοποιό από αυτές που πιά δεν υπάρχουν!
