ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΣΟΥ ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ, ΘΑ ΣΕΒΑΣΤΟΥΜΕ. ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΠΡΑΞΗΣ ΖΩΗΣ.
ΛΙΓΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΚΑΤΣΑΡΑΓΑΚΗ, ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΦΟΙΤΗΤΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ. ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ- ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ 5ης ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ.
Αυτά που θα σου γράψω δεν μοιάζουν με τα γράμματα που σου έστελνα σαράντα χρόνια πριν. Θέλω να σου πω ότι ανανεώνω ένα συμφωνητικό που είχαμε κάνει μεταξύ μας. Αυτό που τήρησες και μας έδωσες την σιγουριά ότι και εμείς μπορούμε να αντέχουμε, να υπηρετούμε το δίκαιο και το καλό να το κάνουμε καλύτερο.
Από εδώ και πέρα θα έχουμε μια πολύ πιο προσωπική συνομιλία. Θα βλέπω τη μορφή και την εικόνα σου. Αυτή που φιλοτέχνησες όσο είχες την φυσική σου παρουσία εδώ. Αυτή η εικόνα είναι δέσμευση και για μας, παλιούς σου φίλους. Έχουμε πολλά να μάθουμε από αυτό το ψηφιδωτό της παρουσίας σου.
Πέρυσι, όταν με αντίκρυσες στο κρεβάτι του νοσοκομείου μου έκανες πρώτα μία ερώτηση. Σε άλλους φίλους που το έλεγα, τους το παρουσίαζα σαν απαρχή μιας διαδικασίας αποτίμησης. Σε έφερα στο μυαλό μου σαν τον δάσκαλο που μετά το μάθημα αναρωτιέται αν το μάθημά του έχει αποδώσει. Το σίγουρο είναι ότι έδινες το παράδειγμα, γνώση, φως και στους άλλους. Σε όλη τη διαδρομή της ηθικής, επιστημονικής, κοινωφελούς ζωής.
Πριν αρκετά χρόνια, ανέφερες σε ανίψια μου ότι είχες ένα φίλο στο Ξυλόκαστρο. Η μάνα τους, η Βάσω ήταν υπό την δική σου εποπτεία στο νοσοκομείο. Θυμάμαι, στο τηλέφωνο μου είπαν «τί άνθρωπος και τί γιατρός είναι αυτός!». Είναι μεγάλη η χαρά και περηφάνεια όταν μιλούν έτσι για φίλους.
Αυτές τις στιγμές είναι δύσκολο να εκφράσω αυτά που έχω. Ένα παράπονο μόνο. Πρόσεξες τον κόσμο αλλά όχι τον εαυτό σου. Δεν του έδωσες αυτά που του ανήκαν.
Παντοτινέ φίλε μου, την εικόνα σου θα κρατήσουμε, θα σεβαστούμε. Για να έχουμε μία αυθεντική συνείδηση πράξης ζωής.
Γρηγόρης Κλαδούχος
Αρχιτέκτονας, από Ξυλόκαστρο Κορινθίας
23 Αυγούστου 2016
ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΕΓΩ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΕΚΦΡΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΜΑΣ ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΑ. ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΝ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΑΝ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ.
Αυτά που θα σου γράψω δεν μοιάζουν με τα γράμματα που σου έστελνα σαράντα χρόνια πριν. Θέλω να σου πω ότι ανανεώνω ένα συμφωνητικό που είχαμε κάνει μεταξύ μας. Αυτό που τήρησες και μας έδωσες την σιγουριά ότι και εμείς μπορούμε να αντέχουμε, να υπηρετούμε το δίκαιο και το καλό να το κάνουμε καλύτερο.
Από εδώ και πέρα θα έχουμε μια πολύ πιο προσωπική συνομιλία. Θα βλέπω τη μορφή και την εικόνα σου. Αυτή που φιλοτέχνησες όσο είχες την φυσική σου παρουσία εδώ. Αυτή η εικόνα είναι δέσμευση και για μας, παλιούς σου φίλους. Έχουμε πολλά να μάθουμε από αυτό το ψηφιδωτό της παρουσίας σου.
Πέρυσι, όταν με αντίκρυσες στο κρεβάτι του νοσοκομείου μου έκανες πρώτα μία ερώτηση. Σε άλλους φίλους που το έλεγα, τους το παρουσίαζα σαν απαρχή μιας διαδικασίας αποτίμησης. Σε έφερα στο μυαλό μου σαν τον δάσκαλο που μετά το μάθημα αναρωτιέται αν το μάθημά του έχει αποδώσει. Το σίγουρο είναι ότι έδινες το παράδειγμα, γνώση, φως και στους άλλους. Σε όλη τη διαδρομή της ηθικής, επιστημονικής, κοινωφελούς ζωής.
Πριν αρκετά χρόνια, ανέφερες σε ανίψια μου ότι είχες ένα φίλο στο Ξυλόκαστρο. Η μάνα τους, η Βάσω ήταν υπό την δική σου εποπτεία στο νοσοκομείο. Θυμάμαι, στο τηλέφωνο μου είπαν «τί άνθρωπος και τί γιατρός είναι αυτός!». Είναι μεγάλη η χαρά και περηφάνεια όταν μιλούν έτσι για φίλους.
Αυτές τις στιγμές είναι δύσκολο να εκφράσω αυτά που έχω. Ένα παράπονο μόνο. Πρόσεξες τον κόσμο αλλά όχι τον εαυτό σου. Δεν του έδωσες αυτά που του ανήκαν.
Παντοτινέ φίλε μου, την εικόνα σου θα κρατήσουμε, θα σεβαστούμε. Για να έχουμε μία αυθεντική συνείδηση πράξης ζωής.
Γρηγόρης Κλαδούχος
Αρχιτέκτονας, από Ξυλόκαστρο Κορινθίας
23 Αυγούστου 2016
ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΕΓΩ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΕΚΦΡΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΜΑΣ ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΑ. ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΝ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΑΝ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ.
