Με τη σωστή εννοιολόγηση τουρισμός στο Ξυλόκαστρο δεν υπάρχει. Η περιοχή είναι και δεύτερης κατοικίας, παραθερισμού. Αυτοί που έρχονται στο Ξυλόκαστρο το καλοκαίρι είναι τόσο τουρίστες όσο και εμείς που τα καλοκαίρια μετακινούμασταν στην Άνω Καλλιθέα από την Κάτω.
Καλό είναι να ανατρέξουμε στους ορισμούς του τουριστικού φαινομένου από το 1937 και την Κοινωνία των Εθνών έως το 1963, 1967, 1970 και το 1981 που καθορίζονται ταξινομήσεις και ορισμοί. Εξάλλου, δεν μπορούν να υπάρξουν εκτιμήσεις ή αποτελέσματα γιατί στατιστικά στοιχεία υπάρχουν κυρίως για τον τουρίστα που μετακινείται σε άλλη χώρα.
Πώς αξιολογεί την τουριστική επισκεψιμότητα σε σχέση με το εγχώριο εισόδημα; Από ποια στοιχεία και από ποιες επιστημονικές αφετηρίες; Ως επιστημονικός σύμβουλος του Δημάρχου, ο κ. Μπούκλης θεωρεί ότι η εισπραξιμότητα από καφέδες και σουβλάκια θα σημάνει την αντιστροφή της καθοδικής πορείας; Μιλάει για «τοπική επιχειρηματικότητα». Κολακεύει την χαμηλού επιπέδου παιδεία πόλης, συλλογικότητας, τοπικής αναφορικότητας καφερεριούχων και σουβλακιοπαρόχων της παραλίας. Μιλάμε για οικονομία της ψυχαγωγίας, και κατανάλωσης. Αντίθετα απαιτούνται προτάσεις προς αυτόν τον επαγγελματικό κλάδο και όχι η αναγόρευσή του σε κινητήριο παράγοντα. Την ιστορία την χρειαζόμαστε για να βγάζουμε συμπεράσματα χρήσιμα για την πορεία μας. Ας μελετήσει κάποιος ποιες κοινωνικές δυνάμεις κυριαρχούσαν τις περιόδους ακμής του Ξυλοκάστρου, εποχές σταφίδας και Πευκιά.
Ο κ. Μπούκλης έχει ειδικές γνώσεις. Και μια πολιτική δράση οικολογίας. Μόνο που πρωθύστερη οικολογία είναι αυτή της μνήμης και για το κοινωνικό και για το φυσικό περιβάλλον. Για αυτό θα έπρεπε να ενοχληθεί από τον οικολογικό υποβιβασμό με την απώλεια των γαλάζιων σημαιών. Είναι χαρακτηριστική η απουσία οποιασδήποτε αναφοράς του στην συρρίκνωση του αριθμού τους. Η νέα διαχείριση του δήμου από τον Η. Ανδρικόπουλο μέσα σε δύο χρόνια από επτά τις έκανε μία. Και μιλάμε για το «πλέον αναγνωρίσιμο και διαδεδομένο διεθνώς οικολογικό σύμβολο ποιότητας στον κόσμο».
Και αν θέλουμε να μιλήσουμε για τουρισμό ας κρατήσουμε τα παρακάτω:
1) «Ο τουρισμός με προορισμό την πόλη, ο αστικός τουρισμός, έχει ένα καταρχάς πολιτιστικό περιεχόμενο και συνδέεται με την ιδιαίτερη πολιτιστική ταυτότητα της πόλης». (ΣΟΦΙΑ ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ-ΚΟΛΩΝΙΑ: ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΉ ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΠΟΛΥΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ, συλλογικό, εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑΣ)
2) «Το μάρκετιγκ πρέπει να εστιάσει στην ανάδειξη των πόρων της περιοχής που μπορούν να θεωρηθούν και συγκριτικά της πλεονεκτήματα. Με αυτόν τον τρόπο θα συγκροτηθεί και η ιδιαίτερη διαφημιστική «εικόνα» της περιοχής που θα λειτουργεί και ως σήμα κατατεθέν της». (κεφάλαιο σχεδιασμός και διαχείριση της τουριστικής ανάπτυξης στο Χ. ΚΟΚΚΩΣΗ-Π. ΤΣΑΡΤΑ: ΒΙΩΣΙΜΗ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ)
3) «Η εικόνα ενός προορισμού είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτοπροβάλλεται
Και ο τρόπος που τον βλέπουν οι αγορές… Η εικόνα δεν δημιουργείται από την μία στιγμή στην άλλη. Είναι προϊόν της ιστορίας και των πολιτιστικών επιδράσεων, είναι μύθος και θρύλος». (ROGER DOSWELL:ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ- ΟΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΥ ΜΑΝΑΤΖΜΕΝΤ, εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ).
Ο κ. Μπούκλης ενθουσιάσθηκε από τα αθλητικά θεάματα στην άμμο του δήμου Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης. Η κοινωνία πρέπει να περάσει
στον ενθουσιασμό, από τον ωκεανό της ύπνωσης και του λήθαργου στις εξάψεις και τα τυφλά ξεσπάσματα. Στο βιβλίο Ο ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ-ΔΟΚΙΜΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΉ ο Christian Ruby προτείνει να εξερευνήσουμε τα εργαλεία του «φαντασμαγορικού» ενθουσιασμού που προορίζεται να προστατεύει την καθεστηκυία τάξη. Από εκεί μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι τίποτα δεν μαθαίνουμε όταν αυτά τα δίδασκε ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ πριν την Γαλλική επανάσταση, 250 χρόνια από σήμερα.
Οι εκδηλώσεις που αφήνουν υπονοούμενα για τον λόγο τέλεσής τους, οι βραβεύσεις παραγόντων, εκτός αθλητών, ξεπορτίζουν τον αθλητισμό σε πασαρέλα στην άμμο, στον φολκλορίστικο λαϊκισμό. Ναι στον αθλητισμό, αλλά με αθλητική παιδεία, προμέτρηση κοινωνικών εξόδων και εισροών και ιεράρχηση προτεραιοτήτων. Ας ασχοληθούν κάποτε και με τις δουλειές των ανθρώπων. Και θεάματα, αλλά προπαντός τα καίρια.
Η ανάγνωση των αιτίων της κρίσης, η γνώση του παραγωγικού ιστού του δήμου και η σύγχρονη αναπτυξιακή θεωρία επιβάλλουν να επιστρέψουμε στην παραγωγική και κοινωνική βάση, στην αναδόμηση του τοπίου. Να κάνουμε πρόοδο στην εκπόνηση και βαθμιαία υλοποίηση ενός στρατηγικού σχεδιασμού. Οι σύμβουλοι δεν πρέπει να κολακεύουν αδύναμους πολιτικά δημάρχους, έχουν αυξημένη ευθύνη.
Γρηγόρης Κλαδούχος
Ξυλόκαστρο 2 Ιουλίου 2016
