Στα πολλά προβλήματα που έχουμε, ίσως καταφεύγουμε στην αναπληρωματικότητα επετείων, στο παρελθόν, στην αναπόληση παλιών πολιτικών. Τελευταία παρακολουθήσαμε την εκμετάλλευση της μνήμης του Ανδρέα Παπανδρέου. Επιστρέφεις στο παρελθόν, όταν δεν μπορείς να αναλύσεις το παρόν και αδυνατείς να δομήσεις μία πρόταση ενός αξιοπρεπούς μέλλοντος.
Πρώτα από όλα η αξιολόγηση και τα συνέδρια για ιστορικά πρόσωπα είναι πολύ σοβαρά πράγματα που δεν μπορούν να αφεθούν σε αυτούς που ευνοήθηκαν από αυτά τα πρόσωπα. Στο κύρος των περισσότερων που βρέθηκαν σε ηγετικές θέσεις στο ΠΑΣΟΚ συνέτρεξε η δύναμη του κύρους του Ανδρέα που τους πρόβαλλε ως συνεργάτες του.
Δημοσιοποιήθηκαν και ονόματα που είχαν χαθεί στους λαβύρινθους της πολιτικής απροσδιοριστίας, νωθροί και χωρίς ταυτότητα, γνώση και ψυχικά αποθέματα απέναντι στις δυνάμεις του Σημιτικού ψευτοεκσυγχρονισμού. Παρά το γεγονός ότι το πέρασμα του ΠΑΣΟΚ ήταν μία οδυνηρή εμπειρία αλλά και με ανανεωτικές στιγμές και αντιλήψεις, ένα σώμα ανθρώπων απέφυγε την ευθύνη καταδίκης μίας ρηγματώδους συνέχειας, ανατροπής και των λίγων όσων είχαν κατακτηθεί, από την διαχείριση Σημίτη. Ο τερατομορφισμός έφτασε σε μίζες, διαφθορά, διαπλοκή, χρηματιστήρια, στον απανθρωπισμό της πολιτικής.
Μία εκδήλωση (84+ πρώην βουλευτών) και αυτή δεν είχε να κάνει με τον Α. Π.. Ήταν έμμεση νομιμοποίηση παλαιών πολιτικών, αξιωματούχων ενός κινήματος που ξαναβρίσκονται σε μνημόσυνα του στρατηγού που έδωσε μάχες, σε πολλές κέρδισε αλλά έχασε τον πόλεμο. Όποιος θέλει να τιμήσει τον Ανδρέα, όποιον Ανδρέα έχει κάνει εικόνα του, πρέπει να μιλήσει για την δική του πορεία.
Κοιτάζοντας πίσω, για αυτούς που δεν ήταν στο ΠΑΣΟΚ, που τους έχουν απομείνει κάποια πολιτικά κριτήρια, ο Ανδρέας στο τέλος είχε παραιτηθεί από την ευθύνη που απορρέει από την λέξη αρχηγός. Ποιοι ήταν οι λόγοι; Ανασφάλεια, ο χρόνος, το περιβάλλον του, η υπονόμευση από τον γιό του, η απογοήτευση από τις δυνατότητες και την ποιότητα των ανθρώπων που είχε δίπλα του; Απαιτείται μία σε βάθος έρευνα, γιατί α.) είναι σύνηθες οι άνθρωποι να αξιολογούν θετικά όσους τους ευνόησαν, β.) αν διαβάσουμε με προσοχή τους 84+ στην πρόσκληση για διάλογο, για την αξιολόγησή του έχουν θέσει ως προϋπόθεση αξιολόγησης αυτά που αυτός θεώρησε ως σωστά, άξια, αρχειακά. Εδώ το πάθος καταπιέζει τον λογισμό. Αν κρίνουμε με αυτόν τον τρόπο όλους μας, όλοι θα βγούμε θεοί.
Κανένας δεν τολμά να κάνει μια σοβαρή αποτίμηση του πρόσφατου πολιτικού κύκλου. Αυτό απωθείται σαν μια επικίνδυνη συναναστροφή. Προσπαθούν να το ξεχάσουμε και να το ξεχάσουν. Σαν να είναι απωθημένο στον μύθο και το απώτερο ιστορικό παρελθόν, που οι ειδικοί αρχαιολόγοι δεν έχουν πολιτικά ιστορικά γεγονότα και δεδομένα για να κρίνουν.
Αλλά και τα λόγια περί πατριωτισμού είναι ανούσια. Το μεγάλο εθνικό μας πρόβλημα είναι η πολιτική ολιγαρχική κάστα που εμποδίζει την Ελληνική παραγωγή, την δημοκρατία και την δημιουργία. Ο Α. Π. στην κλασική σχέση ηγέτη- λαού έδωσε δικαίωμα σε αυτό που λεγόταν κόμμα να γίνει κράτος, ενώ άλλο θα πει ηγέτης και άλλος ο ρόλος του κόμματος. Σήμερα οι κομματικοπολιτικές φράξιες που εγκαθίστανται στο κράτος, είναι μηχανισμοί καταστολής με εντολοδόχο μία εξωτερική εξουσία. Σε αυτές τις συνθήκες οι όροι της πολιτικής έχουν αλλάξει. Η ανασυγκρότησή της θα γίνει ορατό παρόν όταν νέες δυνάμεις με καθαρό παρελθόν αποδώσουν στρατηγική σημασία στην από τα κάτω πολιτική και κοινωνική αυτοάμυνα. Χαώδη κληροδοτήματα ηγετών, ασύντακτα και ταλαιπωρημένα πολιτικά μυαλά δεν θα συγκροτήσουν τίποτα θετικό. Πρέπει να ξεπεράσουμε το χθες και τους ανθρώπους του.
Γρηγόρης Κλαδούχος
Ξυλόκαστρο 21 Ιουλίου 2016
