“Δεν συνειδητοποιήσαμε τον κοσμοϊστορικό χαρακτήρα του εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ για την παγκόσμια αριστερά”. Ναι, δεν το συνειδητοποιήσαμε, αλλά ούτε αυτός που το έγραψε, ούτε τα γεγονότα μας βοηθούν να το δεχθούμε. Το έγραψε ο Κώστας Δουζίνας, πανεπιστημιακός που μας άφησε με τον παραπάνω αφορισμό ή το “αξίωμα” που λέμε στα μαθηματικά. Με φαινομενικότητα κουλτούρας. Η άλλη ιδιότητά του, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Και μετέρχεται και των δύο ιδιοτήτων. Και στην Βουλή, αλλά και με ένα ακτιβισμό λειτουργικού νομιμοποιητικού εκλαϊκευτισμού, της κοινωνικής και κρατικής φτωχοποίησης από μέρους του κόμματός του.
Οργανώνει ένα κύκλο διαλέξεων στο Μέγαρο Μουσικής. Δηλώνει ότι τον ενδιαφέρει ο διανοούμενος ως εκπρόσωπος αυτού που ονομάστηκε “ριζοσπαστικός διαφωτισμός”, ως “αντιπρόσωπος της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλήθειας ως παρρησίας”. Βαθειά νοήματα, αλλά σε τι έχουν να κάνουν με την πράξη του, την βουλευτική του ιδιότητα, την φτωχοποίηση του λαού, την υπερχρέωση της χώρας, την εκποίηση των δημόσιων υποδομών; Τι νόημα μπορούν να έχουν τα περί διαφωτισμού και δικαιωμάτων, όταν ο σκοταδιστικός αναθεωρητισμός του κυβερνητικού απαράτ παιδείας και πολιτισμού στοχεύει στην αποδόμηση και υπονόμευση της κοσμοπολιτισμικής δυναμικής της Ελληνικής Παιδείας; Όταν υπογράφουν ότι σε τίποτα δεν μπορούν να αποφασίζουν χωρίς τη γνώμη των εταίρων μπορούν να μιλούν για δικαιώματα;
Ως καλός ωραιοποιητής της αριστεροκάπηλης απάτης, της ρήξης με την κοινωνία, έχει ενσωματωθεί στην μεταπρατικότητα που χαρακτηρίζει τον πολιτικό χάρτη της μεταπολίτευσης. Ο κ. Καθηγητής ενέχεται και για την χρήσιμη στο σύστημα διανοητική του προσπάθεια, αλλά και για το ναι σε όλα στην συγκεκριμένη βουλευτική του δράση. Τούνελ διαφυγής τα απροσπέλαστα επίπεδα της καθαρής αριστερής κουλτούρας, και η απουσία αποδεικτικότητας της αλήθειας του καθημερινού πολιτικού του πρακτέου. Τι να την κάνουμε την κουλτούρα των Συριζαίων, όταν η πράξη τους έχει τόσο αποδώσει, ώστε να μπορούμε να ερμηνεύουμε το πέρασμά τους;
Δεν μπορούν να συνθέσουν πρόταση. Και το κόμμα του, και ο κ. Δουζίνας δεν μπορούν να συγκροτήσουν ανορθωτικό για την χώρα πρόγραμμα εφόσον δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν και να προβάλουν ποιά είναι τα ανταγωνιστικά υποκείμενα, και μια ιδέα της προόδου. Μοναδική ιδέα απομένει η κατάληψη του κράτους και η ωφελιμότητα του μηχανισμού του. Με ταυτόχρονη αδιαφορία αν φτωχαίνουν τούς Έλληνες και τη χώρα. Ο τίτλος της αριστεράς τον οποίο περιφέρουν ως τίτλο τιμής θεωρούν ότι τους παρέχει ασυλία και έγκριση εκ της προδιαδικασίας για την πολιτική τους πράξη. Αδυνατούν επιμελώς όλοι οι διανοούμενοι του ΣΥΡΙΖΑ να συγκρίνουν θεωρία και γεγονότα. Οι κριτικές τους αναφορές στο παρόν παρέχονται σε τύπο αυθεντικότητας που συγκροτείται μετά τα γεγονότα.
Ο κυβερνητικός αμοραλισμός σε ευθεία σύγκρουση με το λαϊκό αίσθημα είναι η τελευταία φρουρά της μεταπολιτευτικής ολιγαρχίας. Δεσμεύουν την χώρα στον χρόνιο ετεροκαθορισμό και την εξάρτηση, και η μόνη ελευθερία που απομένει είναι πολιτικοί και διανοούμενοι του συστήματος να εννοούν την ελευθερία ως αποκλειστικότητα δικών τους κινήσεων.
Γρηγόρης Κλαδούχος (www.tinakanoume.gr)
Ξυλόκαστρο 15/5/2016ω
