Η ανάπλαση της παραλίας, η ιστορικότητα, η ιδιομορφία, τα στοιχεία εκείνα που μέχρι και σήμερα καταμαρτυρούν την ταυτότητα της πόλης ανά τους αιώνες και τέλος η απαράμιλλη ομορφιά του τοπίου, δεν θα μπορούσαν να μην καταστήσουν την παραλιακή ζώνη του Αιγίου δελεαστική για επενδύσεις, με σκοπό τη δημιουργία σύγχρονων τουριστικών υποδομών. Ήδη μισθώθηκαν δύο συνεχόμενες πρώην σταφιδαποθήκες στην παραλία του Αιγίου που έχουν κριθεί διατηρητέες, προκειμένου να κατασκευαστεί και να λειτουργήσει «Boutique Hotel», τεσσάρων αστέρων. Kαι έπεται και συνέχεια…
Πρόκειται για την αποθήκη του Αγροτικού Συνεταιρισμού Κουνινάς επιφανείας 600 περίπου τετραγωνικών μέτρων και τη συνεχόμενη αποθήκη του πρώην εργοστασίου Δρούλια περίπου 400τ.μ. που μισθώθηκαν για τριάντα χρόνια από όμιλο επενδυτών, με σκοπό να διαμορφωθούν και να αξιοποιηθούν μαζί. Τα κτίρια βρίσκονται ακριβώς δίπλα στην πλατεία Ποσειδωνίας – Πέστουμ, κυριολεκτικά πλάι στη θάλασσα και παραμένουν χρόνια αναξιοποίητα, έχοντας περάσει από διάφορες φάσεις.
Αναφερόμενος στο κτίριο, ο Αιγιώτης Πολιτικός Μηχανικός ανέφερε πως ΄΄είναι από τα καλύτερα πέτρινα στην παραλία του Αιγίου και όταν αποκατασταθεί η εξωτερική του όψη, θα αποτελεί «στολίδι» για την πόλη μας και σημείο αναφοράς για την παραλία΄΄. ΄΄Επίσης΄΄, όπως είπε, ΄΄είναι σε προνομιακή θέση στη παραλία, κοντά στον χώρο αναψυχής με τα μαγαζιά που έχουν την κίνηση, αλλά και σε απόσταση ώστε να μην ενοχλείται όποιος διαμένει σε αυτό και κοντά στην παραλία που μπορεί κάποιος να κάνει ακόμα και μπάνιο και κοντά στη μαρίνα του Αγ. Νικολάου, η οποία έχει πολλές δυνατότητες για επέκταση και εκμετάλλευση τα επόμενα χρόνια…΄΄.
Αναφορικά με την όλη επένδυση, ο κ. Μαυρουδής επισημαίνει πως έχει έναν χρονικό ορίζοντα διετίας μέχρι να προχωρήσουν οι διαδικασίες και ο Αναπτυξιακός Νόμος, μιλώντας και για το όραμα του γραφείου του: ΄΄Είμαστε νέοι άνθρωποι και ζούμε σε έναν τόπο με πολλά πλεονεκτήματα και άλλες τόσες δυνατότητες. Δεν έχουμε περιθώρια να μείνουμε άπραγοι. Το εγχείρημα αυτό θα δώσει μεγάλη ώθηση στην περιοχή΄΄, όπως χαρακτηριστικά σημείωσε.
Είναι γεγονός ότι ο θεματικός τουρισμός δεν έχει αναπτυχθεί όσο θα έπρεπε στην Αιγιάλεια, παρότι, σαν τόπος, διαθέτει πληθώρα αντικειμένων, ενώ μία τουριστική μονάδα στον χώρο του λιμανιού που θα προσφέρει σύγχρονες υπηρεσίες διαμονής σε συνδυασμό με την ανάδειξη και την ιστορία του τόπου, θα είναι ό,τι καλύτερο, αποφέροντας οφέλη, όχι μόνο για τους επιχειρηματίες που θα επενδύσουν, αλλά για ολόκληρη την περιοχή, καθώς και για τις επιχειρήσεις που βρίσκονται γενικότερα στην παραλιακή ζώνη.
Βασική προϋπόθεση βέβαια, για την αναβάθμιση της παραλιακής ζώνης, παραμένει η ολοκλήρωση του έργου της ανάπλασης της παραλίας και της αισθητικής αναβάθμισης της σύνδεσης με την άνω πόλη, η επισκευή της εξωτερικής όψης των δημοτικών κτιρίων, όπως είναι το κτίριο του παλαιού Λιμεναρχείου, των δύο συνεχόμενων αποθηκών του πρώην ΑΣΟ και του κτιρίου της Παλαιάς Ηλεκτρικής, την αξιοποίηση του υδροβιότοπου της Αλυκής, τη λήψη πρωτοβουλιών για το Παράρτημα του ΤΕΙ κ.ά. Ενέργειες που ξεκινούν από τον δήμο αλλά μπορεί να συμβάλλει και η ιδιωτική πρωτοβουλία καθόσον θα έχει συμφέρον.
Πρόκειται για την αποθήκη του Αγροτικού Συνεταιρισμού Κουνινάς επιφανείας 600 περίπου τετραγωνικών μέτρων και τη συνεχόμενη αποθήκη του πρώην εργοστασίου Δρούλια περίπου 400τ.μ. που μισθώθηκαν για τριάντα χρόνια από όμιλο επενδυτών, με σκοπό να διαμορφωθούν και να αξιοποιηθούν μαζί. Τα κτίρια βρίσκονται ακριβώς δίπλα στην πλατεία Ποσειδωνίας – Πέστουμ, κυριολεκτικά πλάι στη θάλασσα και παραμένουν χρόνια αναξιοποίητα, έχοντας περάσει από διάφορες φάσεις.
Τι θα περιλαμβάνει
Η πρωτοβουλία και η τεχνική υποστήριξη για τη δημιουργία του ξενοδοχείου, ανήκουν στο Γραφείο μελετών του Αιγιώτη Πολιτικού Μηχανικού Γιώργου Μαυρουδή, ο οποίος, όπως αποκάλυψε στο Protionline.gr , τα σχέδιά του προς κατασκευή του ξενοδοχείου, έχουν ολοκληρωθεί. Ειδικότερα, προβλέπουν στο ισόγειο και στον εσωτερικό εξώστη του κτιρίου, κοινόχρηστους χώρους, ήτοι ρεσεψιόν, lobby, αίθουσα πρωινού, εστιατόριο, καφέ-μπαρ, ταβέρνα, συνεδριακό χώρο 120 θέσεων, γυμναστήριο, πωλητήριο και μικρό μουσείο σταφίδας, καθόσον η όλη ιδέα του ξενοδοχείου στηρίζεται στην ιστορία του κτιρίου και της σταφίδας και στο ρόλο που έπαιξε στην τοπική και εθνική οικονομία. Επίσης, στον όροφο θα υπάρχουν είκοσι δύο δωμάτια ενώ στην σοφίτα δεκαοκτώ και ένα μικρό αλλά ιδιαίτερο SPA.Ανάδειξη της ιστορίας και της σταφίδας
Σύμφωνα με τον κ. Μαυρουδή, για την στατική επάρκεια θα κατασκευαστεί εσωτερικά του κτιρίου, σκελετός από οπλισμένο σκυρόδεμα, ενώ η υπάρχουσα τοιχοποιία θα είναι ορατή και εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά του κτιρίου. Η εσωτερική αρχιτεκτονική και διακόσμηση, καθώς και η επίπλωση του ξενοδοχείου, θα αναδεικνύουν την ιστορία του κτιρίου και της πόλης και θα περιστρέφονται στο ιδιαίτερο τοπικό προϊόν της περιοχής, την σταφίδα, η οποία θα κυριαρχεί και στην κουζίνα του εστιατορίου.Αναφερόμενος στο κτίριο, ο Αιγιώτης Πολιτικός Μηχανικός ανέφερε πως ΄΄είναι από τα καλύτερα πέτρινα στην παραλία του Αιγίου και όταν αποκατασταθεί η εξωτερική του όψη, θα αποτελεί «στολίδι» για την πόλη μας και σημείο αναφοράς για την παραλία΄΄. ΄΄Επίσης΄΄, όπως είπε, ΄΄είναι σε προνομιακή θέση στη παραλία, κοντά στον χώρο αναψυχής με τα μαγαζιά που έχουν την κίνηση, αλλά και σε απόσταση ώστε να μην ενοχλείται όποιος διαμένει σε αυτό και κοντά στην παραλία που μπορεί κάποιος να κάνει ακόμα και μπάνιο και κοντά στη μαρίνα του Αγ. Νικολάου, η οποία έχει πολλές δυνατότητες για επέκταση και εκμετάλλευση τα επόμενα χρόνια…΄΄.
Αναφορικά με την όλη επένδυση, ο κ. Μαυρουδής επισημαίνει πως έχει έναν χρονικό ορίζοντα διετίας μέχρι να προχωρήσουν οι διαδικασίες και ο Αναπτυξιακός Νόμος, μιλώντας και για το όραμα του γραφείου του: ΄΄Είμαστε νέοι άνθρωποι και ζούμε σε έναν τόπο με πολλά πλεονεκτήματα και άλλες τόσες δυνατότητες. Δεν έχουμε περιθώρια να μείνουμε άπραγοι. Το εγχείρημα αυτό θα δώσει μεγάλη ώθηση στην περιοχή΄΄, όπως χαρακτηριστικά σημείωσε.
Προσφέροντας «εμπειρία διαμονής»
Σημειώνεται ότι στόχος των μελετητών του ξενοδοχείου είναι να δημιουργηθεί ένα Boutique Hotel, το οποίο θα λειτουργεί σαν ξενοδοχείο πόλης αλλά και σαν θέρετρο για διακοπές. ΄΄Φτιάχνοντας το δικό του μύθο σε σχέση με τα τοπικά προϊόντα και την οικονομική και πολιτιστική ιστορία του τόπου και παρέχοντας τις κατάλληλες υπηρεσίες, υψηλού επιπέδου, ώστε να μπορούμε να μιλάμε όχι απλά για διανυκτέρευση αλλά για “εμπειρία διαμονής”΄΄, πρόσθεσε ο κ. Μαυρουδής. Αξιοσημείωτο είναι ακόμη το γεγονός ότι το ξενοδοχείο μπορεί να λειτουργήσει προωθητικά και για τη σταφίδα με ανάδειξη της ιστορίας και του πολιτισμού της, ενώ περιλαμβάνονται ενέργειες και στο διαφημιστικό πακέτο της εταιρείας.Είναι γεγονός ότι ο θεματικός τουρισμός δεν έχει αναπτυχθεί όσο θα έπρεπε στην Αιγιάλεια, παρότι, σαν τόπος, διαθέτει πληθώρα αντικειμένων, ενώ μία τουριστική μονάδα στον χώρο του λιμανιού που θα προσφέρει σύγχρονες υπηρεσίες διαμονής σε συνδυασμό με την ανάδειξη και την ιστορία του τόπου, θα είναι ό,τι καλύτερο, αποφέροντας οφέλη, όχι μόνο για τους επιχειρηματίες που θα επενδύσουν, αλλά για ολόκληρη την περιοχή, καθώς και για τις επιχειρήσεις που βρίσκονται γενικότερα στην παραλιακή ζώνη.
Βασική προϋπόθεση βέβαια, για την αναβάθμιση της παραλιακής ζώνης, παραμένει η ολοκλήρωση του έργου της ανάπλασης της παραλίας και της αισθητικής αναβάθμισης της σύνδεσης με την άνω πόλη, η επισκευή της εξωτερικής όψης των δημοτικών κτιρίων, όπως είναι το κτίριο του παλαιού Λιμεναρχείου, των δύο συνεχόμενων αποθηκών του πρώην ΑΣΟ και του κτιρίου της Παλαιάς Ηλεκτρικής, την αξιοποίηση του υδροβιότοπου της Αλυκής, τη λήψη πρωτοβουλιών για το Παράρτημα του ΤΕΙ κ.ά. Ενέργειες που ξεκινούν από τον δήμο αλλά μπορεί να συμβάλλει και η ιδιωτική πρωτοβουλία καθόσον θα έχει συμφέρον.
Το ΜΕΓΑ περνάει κρίση, γιατί δεν το χρειάζονται όπως ήταν. Ούτε αυτοί που το έστησαν, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί που το συγκρότησαν είδαν ότι ο αγώνας τους να “λογικευτεί” ο ΣΥΡΙΖΑ είχε επιτυχή κατάληξη.
Κανένας δεν θέλει να βλέπει τον αντίπαλό του νικητή. Και οι κυβερνητικοί προ παντός. Άλλο νικημένος και άλλο να αποδέχεσαι την ταυτότητα που ήθελε να σου επιβάλλει ο εχθρός σου.
Δεν χρειάζεται να είσαι επικοινωνιολόγος ή πολιτικός επιστήμων για να αντιληφθείς την σκοτεινή διαπλοκή των οικονομικών, κομματικών και τηλεοπτικών λόμπυ συμφερόντων. Στην αναδιάταξη θέσεων, κάποιοι που έκαναν βρώμικη δουλειά πρέπει να απαλλαγούν από τη μουτζούρα, τα λόμπυ συμφερόντων που αναδιατάσσονται έχουν ανάγκη να καταφύγουν σε άλλα προσωπεία, άλλα ονόματα, άλλες τεχνικές διεκδίκησης της συναίνεσης.
Το ΜΕΓΑ μαζί με τα άλλα κανάλια συνέβαλλε στην φτωχοποίηση του λαού, την αποδιάρθρωση της χώρας. Η δουλικότητα ενός πολιτικού συστήματος προς εξωελληνικούς παράγοντες προϋπέθετε την δουλικότητα προς την τηλεοπτική εξουσία. Γιατί ανίκανο και αμόρφωτο δεν μπορεί να σταθεί στον δημόσιο χώρο, παρά μόνο στο αποστασιοποιημένο από την κοινωνία λούμπεν πολιτικό επίπεδο των καναλιών.
Κανένας σήμερα δεν χρειάζεται να κάνει αυτό που έκανε το ΜΕΓΑ. Αυτό νίκησε και πρέπει να επαναπροσδιορίσει τους στόχους του. Ο ΣΥΡΙΖΑ νίκησε εκλογικά, ηττήθηκε ιδεολογικά και χρειάζεται νέους φορείς τηλεοπτικής κυριαρχίας. Μία απότομη μεταστροφή του καναλιού θα άφηνε ένα κενό στο άλλοθι ανάγκης ύπαρξης ενός τηλεοπτικού εχθρού. Για τα μάτια του κόσμου ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τιμωρήσει αλλά και αντικαταστήσει. Έχει ανάγκη προπαγανδιστών της νέας εικόνας του.
Κάθε σύστημα έχει ανάγκη εφεδρειών δίπλα στους μηχανισμούς στήριξης. Είναι νικητής όταν υποδεικνύει ποιός είναι ο εχθρός και ο φίλος της κοινωνίας και το πετυχαίνει να την πείθει. Θα ήταν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση αν δεν τον παρουσίαζαν ως αντισυμβατική εναλλακτική λύση;
Η απόσυρση ενός πόλου συμβολαιακής πληροφόρησης είναι μια ενδιαφέρουσα παράσταση για κάποιους οπαδούς της κυβερνώσας αριστεροκαπηλείας που θέλουν να βγάλουν το άχτι τους. Λίγους βέβαια, που τους εξουσιάζει η βλακεία, η αφέλεια, το συμφέρον ή ο εγωϊσμός. Είναι τα περισσότερο κακοποιημένα πνευματικά θύματα της κρίσης. Όχι απλά οικονομικής αλλά υπόστασης αξιών πολιτικής. Είναι αυτοί που κατηγορούν σκοτάδια αλλά δεν ανάβουν ένα κερί να δούμε λίγο φως, που παραμένουν στην καταγγελία. Καλό λοιπόν να δουν την πολιτική όχι ως μισσαλοδοξία ή φθόνο, αλλά ως προγραμματική πρόταση αλλαγών. Είναι τα πρώτα μεγάλα θύματα της τηλεκρατίας αφού θεωρούν μεγάλη νίκη το κλείσιμο ενός καναλιού και όχι το άνοιγμα των αγορών του λόγου, των επιπέδων διαβούλευσης και την διεύρυνση της δημοκρατίας. Και πίσω από αυτούς ακολουθεί ένας λαός θύμα του τηλεοπτικού του πειθαναγκασμού, ενδοτικός στην ληθαργική του βουβή αποδοχή της μοίρας του. Οι φθοροποιές αξίες των εκμεταλλευτών του συσκοτίζουν τους πολιτικούς του ορίζοντες.
Η κρίση ενός καναλιού δεν αφαιρεί την υπόνοια ότι βρισκόμαστε σε αναδιατάξεις που εξυπηρετούν νέες ισορροπίες στους κύκλους διαφθοράς και διαπλοκής. Όμως, η χώρα έχει ανάγκη ένα πληθυντικό, δημοκρατικό, αποκεντρωμένο, ελληνικό σύστημα πληροφόρησης. Κι αν λείψει ή αλλάξει ρούχα μία από τις πολλές ΥΕΝΕΔ του τηλεοπτικού σήμερα, το τοπίο της πληροφόρησης αποτελεί στόχο κάθε ηθικού πολιτικού και δημιουργικού αιτήματος αλλαγής.
Γρηγόρης Κλαδούχος (www.tinakanoume.gr)
27/5/2016
Στο περιβάλλον του κ. Πέρρου, στελέχους του Β. Λεβέντη μυρίζει μπαρούτι. Εκπαιδεύεται ένας νεολαιίστικος χώρος σε στρατό πολέμου εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, αφήνοντας στο απυρόβλητο τους πολιτικούς που έφτιαξαν αυτό το δημόσιο. Οι απαντήσεις του σε σημείωμά μου είχαν μία ισχυρή γέμιση θεωρητικογνωσίας και με ισχυρή απουσία Ελληνογνωσίας.
Υπάρχουν πολλές και διαφορετικές αντιλήψεις για την πολιτική, την οικονομία. Όπως βέβαια για τον διάλογο. Η Ελληνική παιδεία αποκλείει την λογική των τετελεσμένων γεγονότων, την απόλυτη βεβαιότητα. Αποκλείει τον ολοκληρωτισμό, τον φανατισμό, τον ακολουθητισμό.
1. Καμία αλλαγή δεν μπορεί να γίνει αν δεν αλλάξουν οι συνειδήσεις των ανθρώπων. Τα κόμματα είναι θεσμοί που συγχρόνως είναι παιδευτικοί,μορφωτικοί μηχανισμοί, προτείνουν τις αλλαγές που χρειάζονται και λαμβάνουν εντολή υλοποίησης από τις θέσεις εξουσίας αν εκλεγούν. Η ίδια η κοινωνία αποφασίζει. Ακόμα και τον μετασχηματισμό μιας κοινωνικής γεωγραφίας σε μία άλλη. Κάθε εξουσία νομιμοποιείται,βρίσκει υπόσταση όταν έχει την λαϊκή εντολή. Έτσι κάποιος τιμά το ελληνικό δημοκρατικό κεκτημένο. Να προσθέσω ότι μιλάμε για κόμματα-συλλογικούς διαμορφωτές κοινωνικής συνείδησης και διεκδικητές της εξουσίας, όχι μονοπρόσωπη αναφορά.
2. Ο οικονομισμός, είναι και το κύριο ιδεολογικό ρεύμα που καθηλώνει την χώρα στην σφαίρα κίνησης του χρήματος. Με ένα λόγο: πρέπει να επιστρέψουμε στις ανθρωπολογικές ρίζες της οικονομίας. Η απάντηση στον νεοφιλελευθερισμό είναι ο άνθρωπος δημιουργός. Και το κράτος να υπηρετεί την ατομική και συλλογική καινοτόμο δημιουργικότητα. Το πρόβλημά μας δεν είναι λογιστικό, γιατί ως πρόβλημα πρέπει να θεωρήσουμε τις αιτίες και όχι τα συμπτώματα. Και οι αιτίες είναι η πολιτική διεύθυνση της οικονομίας, το ανεπαρκές και φαύλο πολιτικό προσωπικό που χρέωσε την χώρα. Αυτό το κλεπτοκρατικό προσωπικό εκπαίδευσε τον Έλληνα. Δεν έχουμε συνείδηση της λέξης εξουσία. Εξουσία κατέχει αυτός που μπορεί να διαμορφώνει τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Το ανήθικο πολιτικό προσωπικό εξαγόρασε συνειδήσεις, έκανε υπηκόους. Όπως και για την κατάντια της εκπαίδευσης δεν φταίνε οι μαθητές, αλλά οι δάσκαλοι και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι. Η πολιτική ηγεσία πρέπει να τιμωρηθεί γιατί ήταν το αντιπαράδειγμα. Από το παλιό πολιτικό προσωπικό και εκκολαπτόμενες νέες εφεδρείες μεταφέρουν τις ευθύνες αυτού του πολιτικού προσωπικού στην κοινωνία για να το ελαφρύνουν από τις δικές του, ώστε μειώνοντας τις ευθύνες του να παραδίνεται ωραιοποιημένο και επόμενα να ανακυκλώνεται, ανοιχτό και σε συνεργασίες.
3. Πολλοί θεωρούν τη γνώση τους ως μία ολοκληρωμένη σφαίρα. Όμως γνώστης είναι αυτός που επιζητά τη γνώση. Η προσφορά μας, η πολιτικοποίησή μας φανερώνεται από προβολή προτάσεων δηλαδή εργαλείων αλλαγών, σε μία προγραμματική διάσταση. Αυτό σημαίνει και αποκλεισμός του λαϊκισμού.
Γρηγόρης Κλαδούχος
16-5-2016
“Δεν συνειδητοποιήσαμε τον κοσμοϊστορικό χαρακτήρα του εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ για την παγκόσμια αριστερά”. Ναι, δεν το συνειδητοποιήσαμε, αλλά ούτε αυτός που το έγραψε, ούτε τα γεγονότα μας βοηθούν να το δεχθούμε. Το έγραψε ο Κώστας Δουζίνας, πανεπιστημιακός που μας άφησε με τον παραπάνω αφορισμό ή το “αξίωμα” που λέμε στα μαθηματικά. Με φαινομενικότητα κουλτούρας. Η άλλη ιδιότητά του, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Και μετέρχεται και των δύο ιδιοτήτων. Και στην Βουλή, αλλά και με ένα ακτιβισμό λειτουργικού νομιμοποιητικού εκλαϊκευτισμού, της κοινωνικής και κρατικής φτωχοποίησης από μέρους του κόμματός του.
Οργανώνει ένα κύκλο διαλέξεων στο Μέγαρο Μουσικής. Δηλώνει ότι τον ενδιαφέρει ο διανοούμενος ως εκπρόσωπος αυτού που ονομάστηκε “ριζοσπαστικός διαφωτισμός”, ως “αντιπρόσωπος της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλήθειας ως παρρησίας”. Βαθειά νοήματα, αλλά σε τι έχουν να κάνουν με την πράξη του, την βουλευτική του ιδιότητα, την φτωχοποίηση του λαού, την υπερχρέωση της χώρας, την εκποίηση των δημόσιων υποδομών; Τι νόημα μπορούν να έχουν τα περί διαφωτισμού και δικαιωμάτων, όταν ο σκοταδιστικός αναθεωρητισμός του κυβερνητικού απαράτ παιδείας και πολιτισμού στοχεύει στην αποδόμηση και υπονόμευση της κοσμοπολιτισμικής δυναμικής της Ελληνικής Παιδείας; Όταν υπογράφουν ότι σε τίποτα δεν μπορούν να αποφασίζουν χωρίς τη γνώμη των εταίρων μπορούν να μιλούν για δικαιώματα;
Ως καλός ωραιοποιητής της αριστεροκάπηλης απάτης, της ρήξης με την κοινωνία, έχει ενσωματωθεί στην μεταπρατικότητα που χαρακτηρίζει τον πολιτικό χάρτη της μεταπολίτευσης. Ο κ. Καθηγητής ενέχεται και για την χρήσιμη στο σύστημα διανοητική του προσπάθεια, αλλά και για το ναι σε όλα στην συγκεκριμένη βουλευτική του δράση. Τούνελ διαφυγής τα απροσπέλαστα επίπεδα της καθαρής αριστερής κουλτούρας, και η απουσία αποδεικτικότητας της αλήθειας του καθημερινού πολιτικού του πρακτέου. Τι να την κάνουμε την κουλτούρα των Συριζαίων, όταν η πράξη τους έχει τόσο αποδώσει, ώστε να μπορούμε να ερμηνεύουμε το πέρασμά τους;
Δεν μπορούν να συνθέσουν πρόταση. Και το κόμμα του, και ο κ. Δουζίνας δεν μπορούν να συγκροτήσουν ανορθωτικό για την χώρα πρόγραμμα εφόσον δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν και να προβάλουν ποιά είναι τα ανταγωνιστικά υποκείμενα, και μια ιδέα της προόδου. Μοναδική ιδέα απομένει η κατάληψη του κράτους και η ωφελιμότητα του μηχανισμού του. Με ταυτόχρονη αδιαφορία αν φτωχαίνουν τούς Έλληνες και τη χώρα. Ο τίτλος της αριστεράς τον οποίο περιφέρουν ως τίτλο τιμής θεωρούν ότι τους παρέχει ασυλία και έγκριση εκ της προδιαδικασίας για την πολιτική τους πράξη. Αδυνατούν επιμελώς όλοι οι διανοούμενοι του ΣΥΡΙΖΑ να συγκρίνουν θεωρία και γεγονότα. Οι κριτικές τους αναφορές στο παρόν παρέχονται σε τύπο αυθεντικότητας που συγκροτείται μετά τα γεγονότα.
Ο κυβερνητικός αμοραλισμός σε ευθεία σύγκρουση με το λαϊκό αίσθημα είναι η τελευταία φρουρά της μεταπολιτευτικής ολιγαρχίας. Δεσμεύουν την χώρα στον χρόνιο ετεροκαθορισμό και την εξάρτηση, και η μόνη ελευθερία που απομένει είναι πολιτικοί και διανοούμενοι του συστήματος να εννοούν την ελευθερία ως αποκλειστικότητα δικών τους κινήσεων.
Γρηγόρης Κλαδούχος (www.tinakanoume.gr)
Ξυλόκαστρο 15/5/2016ω
ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΠΡΟΕΔΡΕΙΟΥ Π.Ο. ΕΜΔΥΔΑΣ (27.04.16) ΜΕ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ
ΤΙΠΟΤΑ, ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙOΤΕΛΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ Τελικά το Προεδρείο
της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας ΕΜΔΥΔΑΣ (Ένωση Μηχανικών Δημοσίων Υπαλλήλων
Διπλωματούχων Ανωτάτων Σχολών), δυστυχώς συγκροτήθηκε όπως το είχαμε
προβλέψει. Η «μαγειρική» alla Napoliten (σάλτσα με ντομάτα) έβγαλε
Πρόεδρο το Μούζιο, από την Παράταξη ΑΣΜΗ (Λ.Α.Ε.), Αντιπρόεδρο το
Σάσσαλο από την ΔΚΜ2 (Ν.Δ.), Γενικό Γραμματέα τον Πετρόπουλο από τη
Συσπείρωση (Λ.Α.Ε.) και φτωχός συγγενής ο Κουτζής, στη θέση του
αναπληρωτή Γενικού Γραμματέα από την Πανεπιστημονική (Κ.Κ.Ε.), του πάντα
έξω και πάντα μέσα σε κάθε σύστημα. Με τα ονόματα βέβαια δεν έχουμε
προβλήματα, αλλά με τις πολιτικές πολλά και μεγάλα. Λίγα λόγια ως
περιγραφή γεγονότων: Στην πρόσφατη (27.04.16) συγκρότηση του Προεδρείου,
σε συνέχεια του 16ου Συνεδρίου της Π.Ο. ΕΜΔΥΔΑΣ, μόνο λύπη μπορεί
κανείς να αισθανθεί για τον κλάδο μας, όταν • Οι «αριστεροί» και δεξιοί,
αλληλοσφάζονταν στο 16ο Συνέδριο για τους ψήφους, τις εντυπώσεις και
τις πρωτιές, ώστε να μπορούν να έχουν την έξωθεν καλή μαρτυρία, για την
επίτευξη της αρεστής εκλογικής σειράς, που θα αντιστοιχούσε στη
ποθούμενη θέση στο Προεδρείο. Μιας θέσης που πιστεύουν ότι θα τονώσει
την ύπαρξή τους, θέτοντάς την ως υποθήκη στο βιογραφικό τους. • Έτρεχαν
και διαβουλεύονταν κάτω από το τραπέζι, για το ποια θέση θα πάρουν στο
Προεδρείο, σε περίπτωση που δεν κατάφερναν να κερδίσουν την επιθυμητή γι
αυτούς σειρά στις εκλογικές διαδικασίες του 16ου Συνεδρίου. Τελικά η
ΔΚΜ ήλθε δεύτερη ή τρίτη στη σειρά; • Όλοι στις διαδικασίες του
Συνεδρίου, φτύνανε τους προδότες – τυχοδιώκτες – γλύφτες, για να τους
αγκαλιάσουν και να τους ψηφίσουν στις μετέπειτα ψηφοφορίες του
Προεδρείου. Ο ένας ψήφιζε τον άλλον σαν να μην τρέχει τίποτα... •
Έβγαζαν αγωνιστικές – αριστερές κορώνες ενάντια στους πρώην, επόμενους
και τωρινούς πατριδοσωτήρες και μετά στις ψηφοφορίες του Προεδρείου
σφιχταγκαλιαστήκανε και γίνανε αδελφοχτοί με τους γαλάζιους
μητσοτακικούς και λοιπούς νεοφιλελεύθερους, επικαλούμενοι λόγους
«ενότητας» και σωτηρίας του κλάδου και ο ένας έδινε συγχαρητήρια στον
άλλο. • Κάποιοι δεν έχουν λόγο (μπέσα) και λόγω καιροσκοπισμού και
ιδιοτέλειας απαρνήθηκαν την «αριστερή» τους καταγωγή, ώστε να μπορέσουν
να χώσουν τη δεξιά στο παιχνίδι. Δηλαδή, το παίζουν ταυτόχρονα και μέσα
και έξω και πάνω και κάτω και στο πεζοδρόμιο με πανό και στο facebook
αγωνιστικά – καυστικά με πολλά like στον εαυτό τους και παράγοντες στα
υπουργικά γραφεία. Με άλλα λόγια και με τη Λ.Α.Ε. και με τη Ν.Δ. και με
το Λαό και με το Κολωνάκι. Όλα τα παραπάνω, συνθέτουν το ζωγραφικό τοπίο
με τις δεσποινίδες της Avignion (του Πικάσο), που αναμένοντας τη «χαρά»
του άγριου ερωτισμού απολαμβάνουν το ποθούμενο... Εξάλλου ακραίος
πολιτισμός (ελεύθερης αγοράς, νεοφιλελευθερισμού, λιτότητας) και ακραία
βαρβαρότητα συνυπάρχουν. Κατά τ’ άλλα, τα προβλήματα του κλάδου, της
κοινωνίας, του τόπου και του λαού, παραμένουν και οξύνονται. Είναι
σημάδια των καιρών: αλληλοσυμπληρώνονται όπως παλιά, βαδίζουν στο δρόμο
της παρακμής. Η συγκόλληση ιδιοτελών συμφερόντων στην εκπροσώπηση θέσεων
μικρότερης ή μεγαλύτερης εξουσίας, συνδικαλιστικής ή πολιτικής, δεν
αποτελεί στοιχείο ενότητας. Έχει διαλυτικά εκφυλιστικά χαρακτηριστικά. Η
πραγματική ενότητα οικοδομείται μέσα από τη χειραφέτηση της κοινωνίας
και πρώτα απ’ όλα ημών των ιδίων. Με συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις και
διάλογο, οικοδομούμε συγκλίσεις και την συνειδητή ενότητα, αναγκαία
προϋπόθεση για κάθε εξέλιξη στην κοινωνία της εργασίας και της
επιστήμης.
Οι καλύτερες υπηρεσίες στο ανθελληνικό αφήγημα παρέχονται στο εσωτερικό της χώρας από την εγχώρια πολιτική τάξη. Μία λεγόμενη εκσυγχρονιστική τάση προσπάθησε και προσπαθεί με αφετηρία την «υστέρηση του λαού» να επιβάλει την βίαιη προσαρμογή σε επιλογές εξωελληνικών παραγόντων. Αυτή η πολιτική τάξη, που συμπαρέσυρε την χώρα στην καταστροφή ,είναι ο καλύτερος μεσάζων. Αυτήν χρησιμοποιεί ο εξωτερικός παράγων για να δυναστεύει μέσω του χρέους την χώρα. Οι «αγορές», οι «εταίροι», χρησιμοποιούν την εσωτερική ανεπάρκεια και κλεπτοκρατία ως εντολοδόχους και δήμιους του οικονομικού θανάτου της χώρας, της φτωχοποίησης της κοινωνίας, αφαίμαξης υποδομών, καταστροφής του παραγωγικού δυναμικού.
Την κρίση δεν την δημιούργησαν ούτε οι συνταξιούχοι, ούτε οι υπάλληλοι του δημοσίου, ούτε το κράτος: ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ Η ΤΑΥΤΙΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ. ΑΥΤΗ Η ΣΧΕΣΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ, ΧΡΕΩΣΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ. Όσοι προσπαθούν να το αποκρύψουν είναι αυτοί που είναι συνένοχοι στην παρακμή, είτε είναι πολιτικοί, είτε διανοούμενοι θεραπαινίδες της εξουσίας ,εντεταλμένοι εκλαϊκευτές της πολιτικής-παραπολιτικής, κράτους-παρακράτους.
Όσοι έχουν συμφέρον στην διατήρηση του παρακμιακού καθεστώτος προσπαθούν με την απροσμέτρητη θεωρητική και προπαγανδιστική τους δραστηριότητα να αθωώσουν την ανηθικότητα, αντιδημοκρατικότητα της δήθεν πολύχρωμης πολιτικής σκηνής που μόνο σκοτεινή και επικίνδυνη για τα συμφέροντα της χώρας είναι. ΕΝΩ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΟΧΟΠΟΙΕΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΑΥΤΟΙ ΣΤΟΧΟΠΟΙΟΥΝ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ. ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΦΘΟΡΟΠΟΙΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
Πριν λίγα χρόνια είχαμε και τον γνωστό ως Γιωργάκη να συκοφαντεί τον λαό. Τις αδυναμίες της χώρας, τις ενοχές της κατάντιας τις μετέφερε αλλού, έξω από την συντεχνία της μεταπολιτευτικής σκηνής. Όμως ένα σύστημα ανανεώνεται και βρίσκει διεξόδους και ανθρώπους απενοχοποίησής του. Για αυτούς φταίει η καθυστερημένη κοινωνία, οι δημόσιοι υπάλληλοι και όχι βέβαια αυτοί που τους επέλεξαν, που δημιούργησαν μηχανισμούς πελατείας και εξαρτήσεων. Παρακολουθώ μία περίπτωση αβαθούς και μισαλλόδοξου αντιπολιτικού λόγου από νέους στα χρόνια που κάνουν χρήση παλιών υλικών[G1] .
Ο Παναγιώτης Αποστολόπουλος Πέρρος ,θέλοντας να ερμηνεύσει μία δήλωση ενός υπουργού ότι δεν κόβουν τις συντάξεις για να μη μειωθεί η κατανάλωση, φθάνει στην λογική ότι αυτό το κάνουν για «να πληρώνει τον συνταξιούχο να πηγαίνει στην ταβέρνα». Επιφανές, μη κοινοβουλευτικό στέλεχος του Λεβέντη ο παραπάνω κύριος θεωρεί ότι οι συντάξεις του Έλληνα επαρκούν για μια αξιοπρεπή ζωή, για τα φάρμακα, και μένουν και για ταβέρνες. Ίσως ζεί σε άλλο κόσμο, αφού δεν γνωρίζει ότι από τις γεροντικές συντάξεις συντηρείται ένα μεγάλο ποσοστό της Ελληνικής οικογένειας. Για αυτόν δεν είναι πρόβλημα η περικοπή των συντάξεων, μιας και κατευθύνονται προς ανούσιους καταναλωτικούς σκοπούς. Εδώ πρόκειται για ανατροπή της αλήθειας ως προς το οικονομικό και βέβαια πολιτισμικό στάτους της κοινωνίας. Κατά λάθος, ή επίτηδευμένα;
Είμαστε μπροστά σε μία ακόμα διεύρυνση του μεταπρατικού συστήματος: είναι σαφής η σχέση εσωτερικής υποτίμησης του Έλληνα από το πολιτικό σύστημα που τον δυναστεύει, με την προσθήκη συκοφάντησης και Μερκελοδουλικότητας από τον Λεβέντη. Ας θυμηθούμε την στοχοποίηση των δημοσίων υπαλλήλων στο πρώτο τηλεοπτικό σποτ της Ένωσης Κεντρώων τον περασμένο Σεπτέμβρη. Αυτό το κόμμα τότε στηρίχθηκε στην προσφορά πολλών νέων, σήμερα αν και το ακολουθούν λιγότεροι, γίνονται θύματα μιας ανεπίγνωστης αντικοινωνικότητας. Οι νέοι σήμερα δεν κεφαλαιοποιούν ορθολογικά τον μικρό χρόνο εμπειρίας της ζωής και στρατολογούνται ως μαχητές-αθώα θύματα.
Πρώτος όρος για να βγούμε από την κρίση είναι η δημιουργία ενός κινήματος απελευθέρωσης από το υπαρκτό πολιτικό κατεστημένο, για τον εξοστρακισμό του. Είναι η ηθικοποίηση της πολιτικής. Δεν μπορούν οι ανήθικοι, οι φαύλοι, οι ανεπαρκείς να διαπραγματευθούν, να λύσουν τα προβλήματα που αυτοί δημιούργησαν. Νέες πολιτικές δυνάμεις, χωρίς βεβαρυμμένο πολιτικό παρελθόν θα εκκινήσουν την παραγωγική μηχανή, θα εξορθολογήσουν τα δημόσια οικονομικά.
Το σύστημα που έφτιαξαν θέλουν να το ανανεώσουν, κάθε ημέρα φτιάχνουν κόμματα, μεταμφιέζουν παλιές μουτσούνες αλλά έχουν μπλοκαρισθεί. Προσπαθούν να εφεύρουν τον νέο μεταφορέα του σταυρού της σταύρωσης της κοινωνίας. Η κοινωνία θα κάνει την αυτοκριτική της, θα διαβεί το δρόμο της και θα τιμωρήσει αυτούς που τόσα χρόνια την κορόιδεψαν και την τιμώρησαν να είναι υπάλληλος. Θα επανέλθει ως εντολέας των συνειδητών αλλαγών που είναι οι καίριες για αυτήν.
Γρηγόρης Κλαδούχος-Ξυλόκαστρο 10 /5/2016
Την περίφραξη του σιδηροδρομικού σταθμού Ξυλοκάστρου δημοσιοποίησε ο αρχηγός της μειοψηφίας στο Δημοτικό Συμβούλιο Βλάσης Τσιώτος. Ενημέρωσε για την απόδοσή του σε ιδιώτη με χρήση συσκευασίας λεμονιών. Οι κινήσεις του Δημάρχου μένουν σε ένα υπηρεσιακό επίπεδο ανταλλαγής εγγράφων χωρίς ενημέρωση της κοινωνίας. Απόλυτη σιωπή και από τις υπόλοιπες αντιπολιτεύσεις. Η άρνηση ιδιωτικοποιήσεων σε εθνικό επίπεδο δεν φαίνεται να σημαίνει και άρνηση σε τοπικό. Είναι η επιλεκτική δημοκρατικότητα και υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών από την“αριστερά” και “προοδευτικούς”.
Το αίτημα είναι προφανές και παραμένει: απόδοση του ιστορικού ταυτοτικού στοιχείου ,του Σταθμού Ξυλοκάστρου στην τοπική κοινότητα. Ενσωμάτωσή του στον ιστό της πόλης ως δημόσιο αγαθό. Και για αυτούς που βλέπουν πιό μακρυά, αυτή η ενσωμάτωση μπορεί να βρεί διέξοδο με τον συν-σχεδιασμό της οργανικής ενσωμάτωσης του νέου σταθμού στην πόλη.
Ο σταθμός είναι ένα στοιχείο ενός συνόλου που μαζί με άλλα ενοιολογεί την λέξη Ξυλόκαστρο. Το σύνολο αυτό ορίζεται από δημόσια δεδομένα. Δεν αφορά το ιδιωτικό. Εάν σε ένα σχεδιασμό αποδώσουμε υπέρμετρη σημασία, υπεραξία στην ιδιωτικότητα, τότε αρνούμαστε την ίδια την ηθική διάσταση αυτού του σχεδιασμού. Και σήμερα αυτό λείπει: η αδιαφορία, η απαξίωση για τα δημόσια αγαθά και τον δημόσιο χώρο. Που για αυτόν τον τελευταίο και κεντρικά και τοπικά σημαίνει εκποίηση, ιδιωτικοποίηση.
Ο σημερινός δήμαρχος και το επιτελείο του (αν μπορούμε να ορίσουμε έτσι τον συνεργατικό του κλωβό), δεν μπορούν να νοηθούν ως ομάδα με σχεδιαστική οξυδέρκεια που μπορεί να μετασχηματίσει ένα δεδομένο, όπως ο σταθμός, σε καινοτόμο αναπτυξιακό παράγοντα για την πόλη και τον δήμο. Το δημοτικό συμβούλιο εξάλλου για υποκειμενικούς και αντικειμενικούς λόγους δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Θα μπορούσε να ήταν μία ελπίδα παρέμβασης οι πρωτοβουλιακές ομάδες πολιτών, που δεν μένουν σε μονοδιάστατες και εξειδικευμένες ενασχολήσεις αλλά αν μπορούσαν να δουν περισσότερο συνθετικές σκέψεις και πράξεις. Με λόγο στην αγορά της πόλης.
Σήμερα έχει καταστραφεί η έννοια του προγραμματικού πολιτικού λόγου, απουσιάζει και ο ελάχιστος τόπος και τρόπος εκφοράς του, όλες οι συγκροτητικές προϋποθέσεις των κοινωνιών. Η υποχώρηση του δημόσιου ενδιαφέροντος αντιστοιχεί στο ενδιαφέρον για την ατομικότητα και την ακοινώνητη ιδιωτικότητα. Η αδιαφορία δημάρχου, και η ληθαργική κατάσταση παρατηρητή των όσων συμβαίνουν από την τοπική κοινωνία είναι η εικόνα μιάς αντιστοίχησης απολίτικης ή αντιπολιτικής κοινωνίας με την εκπροσώπισή της. Η απουσία διεκδίκησης του σταθμού και το ανύπαρκτο κοινωνικό ενδιαφέρον για αυτό το ζήτημα είναι το έλλειμμα παιδείας σχεδιασμού και υποχώρηση του αισθήματος εντοπιότητας.
Ένα ανορθωτικό ή εξυγιαντικό σχέδιο για την πόλη και τον δήμο μπορεί να έχει ως αφετηρία τις πολλές συμβολικές και υλικές κεντρικότητες του σήμερα και της ιστορίας. Μπορεί το Ξυλόκαστρο να μην έχει ιστορικό κέντρο με την έννοια πυκνού οικιστικού χαρακτήρα, διαθέτει ωστόσο πολλά και διάσπαρτα στοιχεία και την αύρα ενός πασίγνωστου παρελθόντος ακμής και αίγλης. Η ευθύνη είναι μεγάλη: για να επανέλθει και στο σήμερα σε αυτό τον βαθμό η αξιολόγηση.
Γρηγόρης Κλαδούχος
Ξυλόκαστρο 7 Μαΐου 2016
