Είναι υποχρέωσή μας να υπερασπίσουμε τον δημόσιο χαρακτήρα της παραλιακής ζώνης απέναντι στην μεγιστοποίηση της ιδιωτικοποίησής της από μερικούς καταστηματάρχες. Τα δημόσια αγαθά πρέπει να τα υπερασπίσουμε και εμπλουτίσουμε. Να τα ωφελείται η κοινωνία, είναι ιδιοκτησία της και αυτή έχει ξοδέψει δημόσιο χρήμα. 
     Η παραλία είναι φυσικό-τεχνητό προϊόν και δεν αρκούν για την διαχείρισή της κοντόφθαλμα μικροεπαγγελματικά συμφέροντα, που είναι αβάσιμης οικονομικής απόδοσης και που ταυτόχρονα υποβιβάζουν την αισθητική και ποιότητα του δομημένου ή ελεύθερου περιβάλλοντος, ούτε βέβαια οι μικροπολιτικές επιδιώξεις όσων τιμωρήθηκαν και θέλουν να επιστρέψουν ως τιμωροί. Δεν θα τιμωρήσουμε κάποιον, καταστρέφοντας ένα, έστω και ανολοκλήρωτο, καλό που έχει κάνει.
Πρέπει να καταλάβουν ότι - όπως έγραψα και πριν λίγες ημέρες- ο ελεύθερος παραλιακός χώρος έχει προταθεί από πολλούς ως θετικό στοιχείο προβολής του Ξυλοκάστρου. Θα το δουν ως συμβολισμό και στο εξώφυλλο της σελίδας ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ. Η αναθεώρηση αυτής της γενικής αποδοχής προϋποθέτει πρόταση μόνο προς το καλύτερο.
     Το Ξυλόκαστρο πρέπει να ανεβεί κατηγορία ποιοτικών ελκυστικών προορισμών. Η παραλία ως χώρος - διαδρομή και υποδομή - πρέπει να μελετηθεί ως προς τη σκοπιμότητά της και τον προορισμό της, να «επανακατοικηθεί», δηλαδή να αναδείξει τα στοιχεία της ταυτότητας του Ξυλοκάστρου που έρχεται σε διαπραγμάτευση και που συνδιαμορφώνουν το κοινό αίσθημα εντοπιότητας. Και να συνδιαλλαγεί με όλα αυτά που βρίσκονται πιο πίσω, και μέσα στην πόλη.
(Ξυλόκαστρο 10/4/2016)

     Συζήτηση να επεκτείνουν τα τραπεζοκαθίσματα σε βάρος του αναπλασμένου παραλιακού δρόμου στο κεντρικό Ξυλόκαστρο. Το ερώτημα παραμένει: αισθητική αναβάθμιση ή υποβάθμιση; Ευρέως διαδίδεται ότι ο δήμαρχος πιέζεται από τον Σκούρα, και κάποιους καταστηματάρχες της παραλίας. Ο Σκούρας θέλει την ρεβάνς. Οι άνθρωποι των καταστημάτων πότε θα αντιληφθούν την σημασία της περιβαλλοντικής ποιότητας; 
     Το 2010 είχαμε μία ανταλλαγή απόψεων με τον κ. Γιάνναρο και τον νεοσύστατο τότε σύλλογο που αρνήθηκε την απόδοση του παραλιακού χώρου στους πεζούς. Τότε ξηλώθηκαν οι παράγκες και σήμερα όποιος κατευθύνεται προς την θάλασσα μπορεί και να την δεί. Το θεωρήσαμε απελευθέρωση και έλευση πολιτισμού.
     Σήμερα φαίνεται ότι τον δήμαρχο Ηλία Ανδρικόπουλο τον πιέζουν, «τον τρέχουν». Βρίσκουν την ευκαιρία γιατί είναι αδύναμος, χωρίς αποφασιστικότητα, γνώση των δεδομένων, χωρίς δυνατότητα ιεράρχησης προτεραιοτήτων και ανάληψης ευθύνης. Δεν είναι ο μόνος, βέβαια, που του λείπει ένα συνεκτικό σχέδιο για την εικόνα της πόλης που πρέπει να διαμορφώσουμε και πολύ περισσότερο του δήμου.
     1. Έχω αναφερθεί πολλές φορές για τους στόχους της παραλιακής ανάπλασης. Θα επανέλθουμε σε αυτά, αλλά αυτή την στιγμή προέχει η άμυνα στην επίθεση της κακογουστιάς. Να μην πισωγυρίσουμε.
Έχουν «φαγωθεί» να προτείνουν την απόδοση του παραλιακού χώρου στους καταναλωτές καφέδων. Δεν κατάλαβαν ότι η κρίση που ζούμε οφείλεται και…στους πολλούς καφέδες και στο ραχάτι (σωματικό και πνευματικό), αφήνοντας όλα τα λαμόγια του μεταπολιτευτικού κύκλου να λυμαίνονται τη χώρα. Απόδειξη ότι και το τοπικό «αρχοντολόι» δεν έκανε μία συζήτηση για την ανασύνθεση του παραγωγικού δυναμικού του δήμου. Και δικές μας είναι οι αιτίες που αργεί να ξημερώσει. Γιατί πρέπει να εξημερωθούν τα θηρία του αναχρονισμού και της παρακμής.
      2. Η πόλη είναι μία κοινωνική κατασκευή. Δεν είναι κυριαρχία του ιδιωτικού επί του δημοσίου. Για αυτό πρέπει να ξεχάσουμε τον ρεβανσισμό, την ιδιοτέλεια, τον συντεχνιασμό. Country first. Πρώτα το Ξυλόκαστρο της Ποιότητας και της Ταυτότητας. Με υψηλό αισθητικό και γαστρονομικό περιβάλλον. Αλλά για να διαμορφώσεις πόλεις, κοινωνία, μέλλον, πρέπει να έχεις γνώση των μηχανισμών που παράγονται οι αποφάσεις. Και συνάμα να γνωρίζεις ότι: δεν μπορείς να διαχωρίσεις την δημιουργία και λειτουργική αποδοτικότητα του δημόσιου χώρου από τη δημιουργία μιας κοινότητας ανθρώπων. Και ότι η πόλη του Ξυλοκάστρου πρέπει να μελετηθεί ως οργανισμός με τις ανάγκες όλου του δήμου, του παραγωγικού του δυναμικού, των νέων δικτύων, ως ιεραρχημένο κέντρο ενοποίησης των κοινωνικών χώρων.
     3. Ο δήμαρχος αλλά και το δημοτικό συμβούλιο δεν έχουν την ικανότητα να διαπραγματευθούν τέτοια θέματα. Εξαντλούνται σε μικροπράγματα και τα διαχειρίζονται με τρόπο άρνησης ενός στρατηγικού σχεδίου. Βρίσκεις μπροστά σου εμπόδια, όταν αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα με το βλέποντας και κάνοντας.
Το έχουμε ξαναπεί: Την ανάπτυξη την καθορίζει η αισθητική ποιότητα. Απαιτείται αναβάθμιση των κατασκευών στην παραλία. Η κοινωνία μέσω των θεσμών της πρέπει να καθορίζει το ελάχιστο κοινό απαιτητό αισθητικής αυτών των κατασκευών. Αλλά και ο δήμος πρέπει να ασχοληθεί και με άλλα καταστήματα και εκτός πόλης. Κάτι τις δικαιούνται και αυτά.
    Οι τοπικοί παράγοντες με ανεπάρκειες και άγνοια δεν μπορούν να συγχρονισθούν με το απαιτητικό πνεύμα των πολιτών. Η κοινωνία έχει νικήσει. Σε ένα άτυπο δημοψήφισμα έχει αποφανθεί και δεν θα επιτρέψει επιστροφή της άξεστης συμπεριφοράς και της υποβάθμισης. ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΙ ΜΕΤΑ ΤΟ 2010 ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΒΑΛΟΥΝ ΤΟ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ, ΠΡΟΒΑΛΛΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΜΕΝΗ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΟΥ, ΜΕ ΦΟΝΤΟ ΤΟΝ ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟ. Αυτές τις φωτογραφίες αναρτούν και στο διαδίκτυο. Που σημαίνει ότι το αποδέχονται ως ένα μικρό τοπικό σήμα. Αν υπήρχε λίγο μυαλό στους καθυστερημένους αναπτυξιακά τοπικούς «κυβερνήτες», θα έβλεπαν ότι δεν μπορούν να πάνε κόντρα στο περί αισθητικού δικαίου αίσθημα. Η επιθετική επιστροφή της κακογουστιάς προκαλεί έναν αγώνα άγονο για αυτήν.
(Ξυλόκαστρο 3-4-2016)