Προϋπόθεση απαραίτητη για να αντιδράσουμε, είναι ασφαλώς το να κατανοήσουμε τι ακριβώς μας συμβαίνει, τι τελικά ;συμβαίνει στη χώρα εδώ και αρκετά χρόνια. Δεκαετίες αφόρητου λαϊκισμού, πνευματικής οκνηρίας, παραπληροφόρησης, παραπαιδείας, παντελούς έλλειψης επαγγελματικού προσανατολισμού και μιας, έως πνιγμού, κυριαρχίας των πιο διαβρωμένων ακαλαίσθητων και σκόπιμα παραπληροφορούντων μαζικών μέσων επικοινωνίας έφεραν τη χώρα στο σημερινό κατάντημα της. Τα μίντια της Ελλάδας ούτε πρόβλεψαν ούτε ανήγγειλαν τη πιο τρομαχτική είδηση : Την χρεοκοπία της πατρίδας και σε πραγματικό και σε συμβολικό επίπεδο. Η χώρα πια μοιάζει τραγικά με την τηλεόραση που βλέπει όλο αυτό το διάστημα της παρακμής, της παραλυτικής ραστώνης, της ευκολίας, του συμψηφισμού, της υπερκατανάλωσης, της επιδεικτικής αμάθειας καθοδηγούμενη από την δικτατορία των μετρίων,της συστηματικής αποθέωσης, με άλλα λόγια, του τίποτα... Πρόκειται για την εικόνα μιας πραγματικότηταςαυτιστικής, αποκομμένης από τον γύρο της αληθινό κόσμο -και αυτόν του εσωτερικού αλλά κυρίως εκείνο του εξωτερικού -που αρέσκεται να προβάλλει μυθοποιημένα σκουπίδια και να αποθεώνει το ευτελές και το ασήμαντο. Στη σύγχρονη Ελλάδα έχει ανατραπεί οποιαδήποτε κλίμακα αξιών, έχει χαθεί οποιοσδήποτε αυτοσεβασμός, πειθαρχία, υπακοή σε βασικούς κανόνες συμπεριφοράς και συνύπαρξης . Δηλαδή η στοιχειώδης συνθήκη συμβίωσης, η κοινωνική έγνοια του ενός για το σύνολο ώστε να προκύψει και η φροντίδα του συνόλου προς τον ένα. Που θα πει η πεμπτουσία της δημοκρατίας αλλά, τι σύμπτωση, και της μαρξιστικής ανάλυσης ως προς την κοινωνική δυναμική. Η έλλειψη κανόνων ή, ακόμα χειρότερα, η παντελής αδιαφορία για τη λειτουργία και την ισχύ των υπαρχόντων κανόνων έχουν δημιουργήσει ένα τρομακτικό αίσθημα ανασφάλειας στους πολίτες και από την διάχυτη ανομία αλλά και την σχεδόν καθεστωτική αρνησιδικία. Βασικοί, θεσμικοί τομείς της πολιτείας όπως η απονομή της Δικαιοσύνης ή η δημόσια ασφάλεια ή η στοιχειώδης μέριμνα του κράτους για την υγεία την παιδεία, την ασφάλιση  του συνόλου, έχουν δημιουργήσει την ψυχολογία του κενού. Το ευρύ κοινό αισθάνεται αποπροσανατολισμένο, απροσανατόλιστο, εκτεθειμένο σε λογής υπαρκτούς και φανταστικούς κινδύνους, αβοήθητο, χωρίς μία κυρίαρχη, συνεκτική έννοια που να του δίνει προοπτική αλλά και μια τρόπιδα για το ακολουθητέο ταξίδι.Το κυρίαρχο αφήγημα προέκρινε πάντοτε απλοϊκές, ευθύγραμμες ερμηνείες ακόμη και στα πλέον πολύπλοκα ζητήματα, επέβαλλε αφελείς και μονοδιάστατες ψευδολύσεις που μακιγιάριζαν προσωρινά την κατάσταση με αποτέλεσμα τα όποια προβλήματα να πολλαπλασιάζονται και να καθίστανται βρόγχος για το μέλλον της χώρας. Ζούμε, χρόνια τώρα, μιαν εικονική πραγματικότητα, μια προσομοίωση πολιτικής και θεωρίας με ποικίλα ανδροειδή να υποδύονται τους ταγούς της χώρας, πρωθυπουργούς, προέδρους ιδρυμάτων και θεσμών, υπουργούς κλπ, σε μιαν αδιατάρακτη διαπλοκή και όσμωση των επιμέρους εξουσιών, ώστε διάφορες προνομιούχες ελίτ, συνδικαλιστικές κλίκες ή απλώς μαφιόζικες ομάδες που δηλώνουν επιχειρηματίες, εφοπλιστές, τραπεζίτες κοκ, να νέμονται τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας. Και μάλιστα με την κάλυψη της υπαλληλοποιημένης, κομματικής δικαιοσύνης, του υπαλληλοποιημένου στρατού, της κομματικής αστυνομίας και ενός κρατικού μηχανισμού που παραμένει σταθερά φέουδο της εκάστοτε εξουσίας, γαλάζιας, πράσινης και πρόσφατα κόκκινης με βαθείς μπλε, προς το μαύρο, όμως κόκκους. Αυτό το σάπιο σύστημα χρειάζεται επειγόντως μεταρρύθμιση, μόνο που εδώ και πέντε χρόνια θεωρούνται "μεταρρυθμίσεις",ακόμη και από τους σοφούς Ευρωπαίους εταίρους μας, η επιβολή ακόμη πιο επαχθών οριζόντιων φόρων εις βάρος των αποκλειστικών υποζυγίων που λέγονται μισθωτοί κα συνταξιούχοι. Στην Ελλάδα βιώνουμε πρωτίστως τη κρίση της Ευρώπης η οποία αποκαλύπτει οδυνηρά και την δική μας εθνική παρακμή. Κρίση θεσμών, ιδεολογίας, κοινού νομίσματος, κοινής πολιτικής και στοιχειώδους psolidarity μεταξύ των εταίρων.Έτσι δεν είναι καθόλου παράλογο το γεγονός ότι ο παραγωγικός ιστός της χώρας έχει τελείως διαρραγεί ενώ παράλληλα βυθιζόμαστε στην πλέον δραματική ύφεση. Χωρίς καμία ελπίδα ανάκαμψης στον ορίζοντα. Αυτό το τόσο δυσοίωνο κλίμα ήρθε να αποτελειώσει το λεγόμενο μεταναστευτικό πρόβλημα. Κατ' ουσίαν πρόκειται για ένα πολύ πιο παλιό ζήτημα το οποίο όμως οι εκάστοτε κυβερνήσεις σε συνδυασμό με την σταθερά καταγγελτική και αρνητική κουλτούρα των αντιπολιτεύσεων αρνήθηκαν να αντιμετωπίσουν εν τη γενέσει του με αποτέλεσμα τώρα το πρόβλημα να μας υπερβαίνει και ως χώρα και ως κοινωνία. Και επειδή είμαστε βαθιά εθισμένοι και στην υποκρισία και τον λαϊκισμό και το εύκολο σύνθημα, είναι απόλυτα φυσικό να μας κακοφαίνεται η εξίσου υποκριτική σήμερα, λαϊκίστικη και γεμάτη εύκολα συνθήματα, αντιμετώπιση μας από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους συμμάχους. Σήμερα η Ελλάδα λόγω των δικών της συσσωρευμένων λαθών είναι ο εύκολος σάκος του μποξ στο διεθνές ριγκ της γεωπολιτικής συγκυρίας. Οι πάντες είναι έτοιμοι να μας φορτώσουν πρωτίστως τα δικά τους λάθη ή την αβελτηρία τους και να μεταμορφώσουν χωρίς τύψεις τη χώρα μας σε ένα κολαστήριο ψυχών. Η Ευρώπη σήμερα εισπράττει τη συμμετοχή της στην νέο- αποικιακή πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών τόσο στην εγγύς όσο και στην μέση Ανατολή. Η αλήθεια είναι πως η Ελλάδα αποτελεί το μόνο αθώο πιόνι μέσα σε αυτό το πολιτικό διπλωματικό σκάκι. Όμως στη διεθνή πραγματικότητα καμιά "αθωότητα " δεν αναγνωρίζεται. Τα γεωπολιτικά συμφέροντα πάλι μεταμορφώνουν τον θύτη που λέγεται Τουρκία σε θύμα και το θύμα που λέγεται Ελλάδα ή Κύπρος σε θύμα.Αυτό αποκαλείται παγκόσμια πολιτική δικαιοσύνη... Έχουμε σήμερα αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα; Η απάντηση είναι ασφαλώς όχι. Αυτό που έχουμε είναι ένα μόρφωμα ακροαριστερών και ακροδεξιών στοιχείων που έχει ως αποκλειστικό και μόνο στόχο την νομή και τη διατήρηση της εξουσίας. Για να το επιτύχει αυτό μετέρχεται όλους τους παραδοσιακούς τρόπους των κομμάτων εξουσίας διαβρώνοντας το κράτος, προωθώντας κομματικά ενεργούμενα σε νευραλγικές θέσεις-κλειδιά, λέγοντας εμφανή ψέματα και οδηγώντας στη μιζέρια και την φτώχεια τεράστια τμήματα του πληθυσμού. Κάνει δηλαδή η κατά φαντασίας αριστερή κυβέρνηση  ό,τι κατήγγειλε πως κάνει, χρόνια τώρα, η λεγόμενη ξενόδουλη δεξιά. Αλλάζουν τα ονόματα, οι συμπεριφορές και οι στάσεις παραμένουν ίδιες. Ο ΣΥΡΙΖΑ βολεύεται απόλυτα από το σύστημα που υποτίθεται πως πολεμάει. Πρόκειται για τον συνειδητό τυχοδιωκτισμό μιας δράκας επαγγελματιών της εξουσίας.Φοβάμαι ότι σήμερα πληρώνουμε τα συσσωρευμένα ψεύδη και τις βολικές παρερμηνείες οι οποίες μας ακολουθούν ήδη από τον εμφύλιο πόλεμο έως και σήμερα. Φταίει το ότι ποτέ δεν είπαμε όλη την αλήθεια και ως αριστερά και ως δεξιά για το εθνικό μας όνειδος αλλά προπαγανδίσαμε βολικά ψεύδη στα κομματικά ακροατήρια μας με προφανή τα εύκολα κέρδη. Η αριστερά πάλι βολεύτηκε στον ρόλο του αιώνια διωκόμενου, του Γιάννη Αγιάννη και του ηρωικού θύματος και δεν παραδέχτηκε ποτέ ανοιχτά την τεράστια ευθύνη της για το εμφύλιο αιματοκύλισμα . Το ότι δηλαδή υπήρξε και η ίδια θύτης και μάλιστα μειοψηφών προτού καταλήξει σε κυνηγημένο και εξόριστο θύμα... Εδώ βρίσκεται και ο ιδρυτικός της μύθος ως δύναμης του καλού, ως ήρωας του δίκιου των αδικημένων, της παγκόσμιας αλληλεγγύης, της αδελφοσύνης, της έγνοιας για τον πάσχοντα ή τον αδύναμο κλπ. Άρκεσαν λίγοι μήνες ψευτοαριστερής εξουσίας για να συνειδητοποιήσουμε, και οι πιο αφελείς, τι κούφια λόγια ήσαν όλες αυτές οι ρητορείες. Οι Συριζανέλ αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, τελείως απαράσκευοι και με απόλυτη άγνοια των σύγχρονων κωδικών του κυβερνάν στη παγκοσμιοποιημένη γεωπολιτική συγκυρία. Η αλήθεια είναι πως ως λαός βολευόμαστε με το χρόνιο ψεύδος κρατώντας σκελετούς και πτώματα κακοφορμισμένα στις κομματικές μας ντουλάπες και αυτό δεν βοηθάει ούτε την εθνική συμφιλίωση αλλά και, κυρίως, την εθνική αυτογνωσία .Κάτι που είναι απαραίτητο αυτή τη στιγμή για να το ξεπεράσουμε τη σοβούσα κρίση. Χωρίς τις απαραίτητες, αν και οδυνηρές αλήθειες, το έθνος δεν μπορεί να ξεπεράσει τον κακό εαυτό του, το μεγαλύτερο μας εμπόδιο για να βγούμε επιτέλους σ' ένα ξέφωτο. ΥΓ1. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί δεν δέχονται οι Έλληνες υπουργοί τους υπαλλήλους των θεσμών στα γραφεία τους, στα δημόσια κτίρια και όσο συμβολικό κύρος διαθέτουν και όχι σε έναν ιδιωτικό χώρο τον οποίο πληρώνει το δημόσιο, σ' ένα ξενοδοχείο, λες και πρόκειται για ροζ ραντεβού. Όλα επικοινωνία και τίποτε άλλο. ΥΓ2. ΟΎΤΕ καταλαβαίνω γιατί κλείνει όλη την ημέρα η Ηρώδου Αττικού. Από ποίους θέλει να προφυλαχτεί ο αριστερός πρωθυπουργός μας; Και γιατί χρειάζεται τρεις λόχους αστυνομικών εκτός των άλλων που κοιμούνται στα τέσσερα (!) λεωφορεία και κλούβες που είναι ακροβολισμένες γύρω από του Μαξίμου; Που καταντήσαμε! *Η Εικόνα συνοδεύει το παραπάνω κείμενο του Μάνου Στεφανίδη στο blog του με την σημείωση «Το άγαλμα της τυφλής Δικαιοσύνης, καντόνι του Neuchatel, 1545. Επειδή μια άλλη πραγματικότητα ΔΕΝ είναι εφικτή χωρίς σοβαρότητα και σκληρή δουλειά.»

Κυκλοφοροεί το δοκίμιο του Σπύρου Κουτρούλη με τίτλο, Το ξερίζωμα του Ανθρώπου, Η κρίση της νεωτερικότητας, οι ιδεολογίες και οι στοχαστές. Ο ξεριζωμός και η αποξένωση του ανθρώπου δεν αναφέρεται μόνο στην καταπίεση που υφίσταται ο άνθρωπος ως μέλος ενός έθνους, που είτε έχει απολέσει την αυτονομία και την ανεξαρτησία του είτε γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης με στόχο την πλήρη εξαφάνιση του, αλλά και στο γεγονός ότι, ως ύπαρξη που ζει και συγκροτείται στον σύγχρονο κόσμο είναι «πεταγμένος», ξεριζωμένος και ανέστιος. Η αποξένωση περιγράφει ένα γεγονός θεμελιώδες, μια συνθήκη συντακτική για την νεωτερική κοινωνία όπου ο άνθρωπος χάνει την μικρή του πατρίδα, από όπου προέρχεται, όσο και την πατρίδα-κόσμο. Η εσχατολογική αντίληψη της ιστορίας ισχυρίζεται ότι γνωρίζει το τέλος της ιστορίας, κατά το οποίο ο χρόνος ουσιαστικά σταματά και τα γεγονότα που ακολουθούν με όρους ιστορικούς είναι ασήμαντα. Όμως δεν αρκείται σε αυτό. Το τέλος ταυτίζεται με την κυριαρχία πλανητικά ενός συγκεκριμένου προτύπου είτε αυτό είναι το «πνεύμα», ή η «αταξική κοινωνία», ή ο «δημοκρατικός καπιταλισμός». Προφανώς, όποιος ισχυρίζεται ότι επέτυχε κάτι τέτοιο διατυπώνει συγχρόνως μια απαίτηση για παγκόσμια κυριαρχία. Γι’ αυτό τις ιστορικές τελεολογίες τις επικαλούνται δυνάμεις, που θρέφουν φιλοδοξίες παγκόσμιας κυριαρχίας. Ενώ αντίθετα οι υπάρξεις μικρότερου μεγέθους που αγωνίζονται σκληρά να επιβιώσουν απέναντι σε δυνάμεις που συχνά τις ξεπερνούν ταυτίζονται περισσότερο με την τραγική αντίληψη της ιστορίας, η οποία περιγράφει με ακρίβεια την κατάσταση τους: η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας και το τέλος δεν είναι ποτέ προδιαγεγραμμένο. Η νεωτερικότητα και ο στοχασμός είναι μια ανοιχτή πολύπλοκη σχέση, μια διαδικασία διαρκώς ασυμπλήρωτη, ακριβώς διότι ο άνθρωπος έχει μεν κάποια στοιχεία, που δεν αλλοιώνονται από τον χρόνο όπως η επιθυμία για ισχύ και αυτοσυντήρηση, αλλά συγχρόνως είναι μια αινιγματική και απρόβλεπτη ύπαρξη, φωτεινή και σκοτεινή, ενθαδική και ανοίκεια, λογική και παιγνιώδης, δημιουργός γεγονότων και συμβάντων που άλλοτε τα προβλέπουμε και άλλοτε μας εκπλήσσουν θετικά ή και αρνητικά. Ο Σπύρος Κουτρούλης γεννήθηκε το 1963 στο Δερβένι Κορινθίας, σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ζει και εργάζεται στην Αθήνα στον τραπεζικό χώρο. Είναι συγγραφέας των βιβλίων: Ο Θεός- χορευτής: Περιπλάνηση στον λόγο του Φ. Νίτσε (εκδόσεις Παπαζήση, 1994), Εθνισμός και κοινοτισμός (Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2004), Ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας: Αισθητική και Ιδεολογίες του Νέου Ελληνισμού (Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2010). Συμμετείχε στην συντακτική επιτροπή του περιοδικού Νέα Κοινωνιολογία, όπου δημοσίευσε πλήθος μελετών και έλαβε συνεντεύξεις από τον Μιχάλη Ράπτη (τ. 20) και τον Παναγιώτη Κονδύλη (τ. 25). Είναι μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Άρδην, του περιοδικού Νέος Λόγιος Ερμής και τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας Ρήξη. Δοκίμια του έχουν επίσης δημοσιευθεί στο περιοδικό Σύναξη και στις εφημερίδες Καθημερινή και Μακεδονία.