Στην Κρήτη οι αγρότες έκαναν κηδεία πολιτικών. Στο Ξυλόκαστρο ετοίμαζαν γιορτή. Θρήνοι και χαρές. Είναι το υπερρεαλιστικό σύμπαν της θολωμένου συλλογικού μυαλού της χώρας.
Ο πρόεδρος της δημοκρατίας επρόκειτο να τιμηθεί από τον δήμο Ξυλοκάστρου- Ευρωστίνης. Την ημέρα της τοπικής γιορτής του Αγίου Βλασίου. Ενώ η κοινωνία είναι σε αναβρασμό το αποφάσισε ο δήμος. Χωρίς περίσκεψη. Και στοιχειώδη ρεαλιστική εκτίμηση της κατάστασης εμπλέκουν και εισάγουν τον Πρόεδρο στο κάδρο των συγκρούσεων.
Ποιο είναι το όφελος από μία τέτοια επίσκεψη και τις εκδηλώσεις; Έχει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανάγκη τα κλειδιά μίας ακόμη πόλης; Είναι η ανάγκη των τοπικών αρχόντων για λίγες σταγόνες δημοσιότητας; Όλοι θα έχουν παρατηρήσει ότι πολιτικοί και μη, αγωνιούν να στολίσουν με φωτογραφίες τα γραφεία τους με υψηλά ιστάμενα πρόσωπα ή με τον αρχηγό του κόμματός τους.
Αν ο κ. Παυλόπουλος θέλει να ανακτήσει μία εξέχουσα θέση σε μία ανορθωτική πορεία, έχει τη μόνη οδό να ακολουθήσει: να αποδείξει ότι έληξε ο κύκλος της παρακμής, της σκοτεινής πλευράς του μεταπολιτευτικού κομματισμού. Ότι στο πρόσωπό του τιμάται μία αυτοκριτική και η απόφαση υπέρβασης της παλαιοκομματικής παθολογίας. Ατυχής είναι η δήλωσή του στον πρόεδρο της Βουλής. Ο πρόεδρος της δημοκρατίας δεν έχει ανάγκη επιστροφής μίας Βουλής του παλιού και γνωστού επιπέδου. Ποιοι ήταν η βουλή; Ένα σώμα ανεπάρκειας, μιζοθηρίας και αριβισμού. Η πολιτική δεν υπήρξε ως υπηρετική ανθρώπινων σχέσεων, αγοράς του λόγου.
Η Ελλάδα, ένας μικρός τιτανικός, έχει ήδη πληγεί θανάσιμα και οι τοπικοί αυτοδιοικητικοί μας νομίζουν ότι είναι ώρες διασκέδασης. Δεν είναι ώρα για γλέντι και χαρά. Είναι ώρα περίσκεψης, και λογικής. Όλη η Ελλάδα είναι «στο πόδι» και αυτοί έχουν στο νου τους στις παράτες και στην σπατάλη. Είναι άγνοια του μέτρου και επικοινωνίας με την πραγματικότητα. Αυτή η άγνοια υποκρύπτει μία νόσο των πιστών στο εγώ τους και δεν είναι αυτοάνοση.
Επέλεξαν την γιορτή του Αγίου Βλασίου. Απαιτείται περισσότερος σεβασμός σε Αγίους, ακόμα και σε ήρωες. Δεν τους έχουμε για να τους εκμεταλλευόμαστε. Ούτε να εκμεταλλευόμαστε την προδιάθεση ευγένειας των πολιτών ως σκηνικό μιας επαρχιώτικης κοσμικότητας.
Διαβάζω για τον Πυθαγόρα, που αναζητούσε στον Κρότωνα τα τρόπαια για την ήττα της ματαιότητας και της σπατάλης. Ο δε Λύσις, μας θυμίζει ότι: «θα δεις ότι τα δεινά που φθείρουν τους ανθρώπους / είναι ο καρπός της εκλογής τους…». Σε τέτοιες στιγμές κρίσης, αβεβαιότητας, να ψάξουμε μέσα μας, τι μας δεσμεύει ώστε να παραδινόμαστε σε ανούσια, σε ανθρώπους της φθοράς και να αρνούμαστε την συλλογική μας ελευθερία.
Υ/Γ: Τα παραπάνω έγραφα το βράδυ 9/2 όταν ενημερώθηκα για την ακύρωση της παρουσίας του κ. Παυλόπουλου. Άλλαξα τα ρήματα ώστε να συγχρονίζονται … με παρελθόντα χρόνο. Ωστόσο παραμένει ο λόγος για τον οποίο γράφθηκαν. Πάντα επιδιώκω τον προσπορισμό συλλογισμών που να μεταφέρονται στην ζωή ως συνείδηση πράξης.
Γρηγόρης Κλαδούχος – Ξυλόκαστρο (www.tinakanoume.gr)
