Ένα
βίντεο – μήνυμα αλληλεγγύης από κατοίκους της Αμοργού προς τους
Κούρδους, που αγωνίζονται, διώκονται, δολοφονούνται από το τουρκικό
κράτος, την ίδια ώρα που η «πολιτισμένη Δύση» επιλέγει την ένοχη σιωπή.
Ένα απλό και δυνατό μήνυμα αλληλεγγύης.
Το βίντεο το έφτιαξε η Επιτροπή Κατοίκων Αμοργού και όπως αναφέρει «δεν αποσκοπεί σε κανένα χρηματικό όφελος. Τα πλάνα και οι φωτογραφίες του βίντεο έχουν τραβηχτεί όλα από την ομάδα αλληλεγγύης κι είναι όλα από την Αμοργό. Η μουσική που ακούγεται στο τέλος είναι αυτοσχεδιασμός Αμοργιανού βιολιστή».
Η φωτογραφία του δημοσιεύματος μας είναι από πλάνο του βίντεο των κατοίκων της Αμοργού.
Πηγή: ημεροδρόμος
1. Η ΠΛΑΝΗ ΤΩΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΩΝ ΤΟΥ ΑΥΘΟΡΜΗΤΟΥ
Είναι ο μήνας της αγροτικής εξόδου, κίνησης των τρακτέρ. Η σημερινή είναι η συσσωρευμένη αγανάκτηση ετών. Είναι ένας νέος «κοινωνικός ριζοσπαστισμός» ή μήπως υποκίνηση και υπονόμευση από την παλαιοκομματική φαυλοκρατία; Η αντιπολίτευση κρατά αποστάσεις ευμενούς ουδετερότητας, ενώ πρώτη φορά κατανόηση εκδηλώνει το μιντιακό κατεστημένο. Ένα όμως είναι σίγουρο: η αυθόρμητη κινησιουργία φθείρει την κυβέρνηση, την απονομιμοποιεί, ταυτόχρονα ευνοεί άλλες δυνάμεις εντός του υπαρκτού πολιτικού συστήματος.
Όταν νομοθετούν οι βάρβαροι ή νομοθετούν βάρβαρα μέτρα, στην δίκαιη λαϊκή απάντηση συντονίζεται η ανεύθυνη αντιπολιτευτική δημαγωγία ή η παθητική συγκαταβατικότητα. Στο αυθόρμητο δικαιοπρακτικό ένστικτο ανατίθεται το έργο του φθοροποιητικού μηχανισμού προς όφελος αυτών που λυμαίνονταν τον πολιτειακό πλούτο, δηλαδή τον κόπο των αγροτών και όλων των Ελλήνων. Σε τέτοιες στιγμές εσωτερικού ανορθολογισμού επαναπροβάλλεται το πολιτικό σύστημα ως ικανό να δράσει με όρους βιωσιμότητας της κοινωνίας. Να θυμηθούμε μόνο τα λόγια του Παναγιώτη Κονδύλη: όσα ωφελούν τους ιδιοτελείς προπαγανδίζουν οι αφελείς.
Τα κινήματα διεκδίκησης πρέπει να προφυλάσσονται από οποιαδήποτε πλάνη που αφορούν τις δυνατότητές τους. Χωρίς στρατηγική εκφυλίζονται σε ένα αποστεωμένο οικονομισμό. Αυτός όμως, ο μονομερής διεκδικητικός λόγος και πράξη είναι άρνηση της πολιτικής ως προγραμματικό σχέδιο, ως πρόταση ενός νέου συλλογικού μέλλοντος. Μία τέτοια πολιτική οριζόντων είναι ταυτόχρονα αξίωση ηθικοποίησης της πολιτικής και τιμωρίας των ενόχων που μας έφεραν ως εδώ, απαίτηση δημοκρατίας και προβολή μίας στρατηγικής αναπτυξιακής πρότασης.
2. ΤΡΑΚΤΕΡ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΗΣ ΑΓΡΟΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
Τα τρακτέρ ως σύμβολα ανάγουν σε μία μηχανική γεωργία που καμία σχέση δεν έχει με την Ελληνική πραγματικότητα. Τα πολλά τρακτέρ είναι και ένα μέρος της παθολογίας. Εάν σήμερα είναι το πρώτο εργαλείο επικοινωνιακής αναφοράς είναι γιατί αναδεικνύει δύναμη. Οι αγρότες όμως, στοιχείο επικοινωνιακής ταυτότητας έπρεπε να έχουν τα προϊόντα τους.
Στις εκπομπές μαγειρικής προβάλλονται τα καταστήματα προμήθειας των υλικών. Οι αγρότες θα νικήσουν αν αναφερθούν στον αγρότη, τον αρχικό δημιουργό της πρώτης μαγειρικής ύλης. Αυτά που θα κάνουν περήφανο τον παραγωγό.
Κλείνουν δρόμους, εθνικούς τους ονομάζουν, αλλά εθνικοί δεν είναι. Αφού συνδέουν πόλεις σε ένα κρατικό στρεβλό και αντεθνικό δίκτυο, που συνδέει πόλεις που περιφρόνησαν την ύπαιθρο, πόλεις του τσιμέντου. Ενώ ζωτικός χώρος αυτών των πόλεων, που αποκλείονται, είναι ο αγροτικός περίγυρός τους. Το πεδίο διεκδίκησης δεν πρέπει να είναι στενά το ασφαλιστικό, αλλά η προβολή της βιωσιμότητας της χώρας μέσα από τον επαναπροσδιορισμό της Ελληνικής υπαίθρου στην αξιακή μας ιεραρχία. Μία πρόταση, διεκδίκηση άλλων κατανομών και επενδύσεων, ενός άλλου στυλ ζωής, συνέργειας πολλών οριζόντιων τοπικών συστημάτων. Η συνδικαλιστική ή διεκδικητική συνείδηση του αγρότη, δεν αρκεί. Πρέπει να δώσει την θέση της στην συλλογική, τοπική, περιφερειακή. Η ενίσχυση του αισθήματος κοινής ζωής είναι προϋπόθεση κοινωνικής βιωσιμότητας. Βιωσιμότητα του αγροτικού χώρου σημαίνει επιστροφή του ανθρώπινου παράγοντα και της επιχειρηματικότητας που προκύπτει από τη συμβολή της γνώσης και των τεχνικών εξελίξεων.
3. Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ
Όταν ο Βορειοευρωπαϊκός οικονομικός εθνικισμός ευτελίζει το πρόσωπο της χώρας, συκοφαντεί τους Έλληνες, εμείς απαντάμε ως άνθρωποι της δημιουργίας, του πολιτισμού. Και η Κορινθία είναι συναίρεση υλικών και συμβολικών παραγόντων. Υπήρξε διαμορφωμένο και διαμορφωτικό περιβάλλον πολιτισμού.
Ένα από αυτά που διέκριναν τον άνθρωπο από τα ζώα είναι η ικανότητά του να επικοινωνεί με σύμβολα. Αυτές τις ημέρες των κινητοποιήσεων στα διόδια, σε όσους έρχονταν από το Αθηναϊκό τέρας η υποδοχή έπρεπε να έκανε προφανή την διαπίστωση ότι μπαίνουν σε χώρο πολιτισμού, της σταφίδας, της ελιάς, μία περιοχή με κεντρικότητα στον γαστρονομικό πολιτισμό. Σε κάθε ταμείο των διοδίων έπρεπε να έβλεπαν μια ελιά που θα εισήγαγε στον πολιτισμό που παραλάβαμε, που θέλουμε να αναπτύξουμε, ότι αυτός είναι ο τόπος της ζωής και εργασίας μας.
Στην Κορινθία δυστυχώς, οι τοπικές και περιφερειακές αντιπροσωπεύσεις μικρές και ανεπαρκείς δεν μπορούν να κάνουν ενεργό παραλαβή και επόμενα μία ανορθωτική παρέμβαση. Κανένα συνεκτικό σχέδιο. Δεν μπορούν να διαχειριστούν το ιστορικό αγροφυσικό σύμπλεγμα Νεμέας-Στυμφαλίας-Φενεού, την άρση της δυαδικής οικονομίας παραλίας και ενδοχώρας. Στο Ξυλόκαστρο θέλουν να διοικήσουν και δεν γνωρίζουν τι έχουν να διοικήσουν. Το δημοτικό συμβούλιο υπογράφει ψήφισμα λέγοντας ότι ο δήμος είναι τουριστικός, ενώ το 65% ασχολείται με την γεωργία. Δεν ετέθη μία φορά το γενικό θέμα τι κάνουμε για τον αγροτικό χώρο, αν και έχουμε την πολυτέλεια ο δήμαρχος να είναι γεωπόνος και ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου αγρότης και με πανεπιστημιακές σπουδές.
4. ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ
Ο αγροτικός χώρος δεν έχει πολιτικές αντιπροσωπεύσεις. Η Ελλάδα μετεμφυλιακά πολέμησε την ύπαιθρο και η ύπαιθρος ηττήθηκε. Την Ελλάδα κατέστρεψε η προμνημονιακή πολιτική. Τα μνημόνια ήταν οι υπογραφές στους συμβολαιογράφους. Οι απεγνωσμένες εξεγέρσεις των αγροτών και η σημερινή τους συνάντηση με άλλες κοινωνικές δυνάμεις έχουν προοπτική σε μια πολιτικοποίηση και επίγνωση ποιοι τους κορόϊδεψαν, τους εκμεταλλεύθηκαν, τι έφταιξε, ποιες είναι οι βασικές κατευθύνσεις για να βγούμε από την κρίση. Αν δεν συμβεί αυτό θα ανακυκλώνονται οι εκμεταλλευτές τους. Απαιτείται μια νέα πολιτική παιδεία. Η οποία λειτουργεί μόνο αν κατευθύνεται από μία ιδέα αυτού που ένας λαός θέλει να είναι (Μάσσιμο Κατσιάρι).
Για τους αγρότες πρώτα ο Ησίοδος μίλησε για τον «ιδρώτα της αρετής» και ότι οι «εργαζόμενοι πολύ φίλτεροι». Ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου ίδρυσε την Αγροτική Τράπεζα και έκανε το άλμα από τον άνθρωπο στο χωριό: «η πολιτική του κράτους πρέπει να στηριχθεί σε μια συστηματική προσπάθεια για τον ηθικό και οικονομικό υψωμό του αγρότη. Τι αξία μπορεί νάχει ο πολιτισμός αν τ‘ αγαθά του δεν φθάνουν στις καλύβες του χωριού;». Και ο Αντώνης Τρίτσης προσπάθησε να επανασχεδιάσει πάνω στις παραγωγικές και οικιστικές ιδιαιτερότητες της χώρας, των πόλεων και της υπαίθρου.
Σήμερα, υπερβαίνοντας το αυθόρμητο, χρειάζεται μία θεσμική και παραγωγική επανάσταση, μία συνομιλία με τη νεολαία. Οι φοιτητές του γεωπονικού που είδαμε είναι ελπίδα. Η Μεγάλη Πολιτική περιλαμβάνει ως προαπαιτούμενο έναν Νέο Πολεοδομικό και Αγροδομικό Σχεδιασμό.
Γρηγόρης Κλαδούχος
(πρώτη δημοσίευση στο δρόμο της αριστεράς 20-2-2016-στην φωτογραφία η PENELOPE CRUZ στο "VOLVER")
«Τι να γυρέψει κανείς εδώ; Το νεκρό παρελθόν, το αληθινά νεκρό ή το παρόν, νεκρό κι αυτό που μέσα του όμως μάντευες τις αθόρυβες και ύπουλες δυνάμεις του πολέμου; Θυμάμαι ότι συνειδητοποίησα – ενώ ήμουν καθισμένος στο θέατρο, την ώρα ακριβώς που έπαιρνε να νυχτώνει, μη μπορώντας να σηκώσω τα μάτια μου από εκείνο το απόκοσμο τοπίο – πόσο αλλόκοτο ήταν αυτό το ταξίδι στην Ελλάδα. Είχα έρθει εδώ, σπρωγμένος από τα φαντάσματα και τις οπτασίες του παρελθόντος, για να παραστήσω μπροστά στους Έλληνες τα δράματα και τις φρίκες του Τρωικού Πολέμου, ενώ στους ίδιους αυτούς τόπους διεξαγόταν ένας άλλος πόλεμος. Ένας πόλεμος εμφύλιος, πολύ πιο άγριος και δολοφονικός από εκείνον που έκαναν οι Έλληνες και οι Τρώες. Εκείνη τη μέρα, μέσα στη δελφική νύχτα και τη σιγαλιά των βουνών όπου οι αντάρτες, σίγουρα, μας παραφύλαγαν, ένιωσα να πεθαίνει μέσα μου μια Ελλάδα και να γεννιέται μια άλλη». (Αρχαιολογικός χώρος Δελφών, 1947 – Το ελληνικό καλοκαίρι. Μια καθημερινή Ελλάδα 4000 ετών, 1980, εκδ. Χατζηνικολή))
Ο Ζακ Λακαριέρ (Jacques Lacarièrre), ο πιο Έλληνας από τους Γάλλους συγγραφείς, «εραστής των ελληνικών γραμμάτων» και του πνεύματος, της αρχαίας Ελλάδας αλλά και της σύγχρονης, πέθανε σε ηλικία 79 ετών, σε νοσοκομείο του Παρισιού το Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2005. Η Ελλάδα έχασε έναν από τους σημαντικότερους πρεσβευτές της, όμως η τελευταία του επιθυμία της αποτέφρωσης και του διασκορπισμού της τέφρας του στα ελληνικά νερά, κάλυψε το κενό της σωματικής απουσίας : ο Ζακ Λακαριέρ θα παραμείνει για πάντα στην Ελλάδα.
(Ένα μεγάλο αφιέρωμα στη μνήμη του θα γίνει το Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2016 στο Βουλευτικό του Ναυπλίου υπό την αιγίδα του Δήμου Ναυπλιέων και του ΔΟΠΠΑΤ στις 19:30 και θα ακολουθήσει μουσική βραδιά με αξέχαστα γαλλικά τραγούδια από την Lamia Bedioui, την Caroline Page στο πιάνο και τον Γιώργο Θεοδωρακάκο στο κοντραμπάσο).
Παρακολουθώ συζητήσεις που από το αγροτικό ζήτημα εκτρέπονται σε ζήτημα ανισοτήτων, ή προνομίων μεταξύ των αγροτών. Δυστυχώς αυτή είναι μία ψεύτικη συνείδηση. Το πρόβλημα έχει δύο διαστάσεις: περιφερειακής ανάπτυξης, ανάπτυξης από τα κάτω, που μεγάλες ευθύνες και δυνατότητες έχει και η τοπική αυτοδιοίκηση και δεύτερο ότι δεν έχουμε διατροφική γεωργία που μεγάλες ευθύνες και δυνατότητες έχει ο παραγωγός και ο καταναλωτής.
Είναι δείγμα χαμηλού πολιτικού επιπέδου να αναζητούμε τις ευθύνες ανάμεσα στους αγρότες. Εντάξει, οι ευθύνες για την κατάσταση της παιδείας είναι στα… παιδιά. Και αυτά φταίνε αφού πολλές φορές κάνουν φροντιστήριο στους ίδιους τους καθηγητές τους… Αλλά και αυτές οι απόψεις είναι πιο αποκρουστικές και από αυτές του Πάγκαλου. Αυτός τουλάχιστον επιμέριζε τις ευθύνες μισές-μισές, αφού μαζί τα φάγαμε…
Πολλοί ακόμα δεν έχουν καταλάβει ότι για την κατάσταση της χώρας, των αγροτών ευθύνεται η πολιτική-μεταπολιτευτική κάστα, και εδώ περιλαμβάνω και τους σημερινούς τοποτηρητές της ξένης εξάρτησης και κηδεμονίας. Αυτό το αριστεροκάπηλο πολιτικό μόρφωμα που δίνει την τελική κλωτσιά για να πέσει η χώρα στο βάραθρο.
Όταν μερικοί φίλοι θέλουν να μπεί μία τάξη, δεν μας προτείνουν ποιοι θα την επιβάλλουν. Και βέβαια, για αυτά που θα κάνουν πρέπει να έχουν λαϊκή εντολή. Καλά οι προηγούμενοι είχαν άλλους θεούς, αλλά αυτοί εδώ έχουν μέσα τους τον Μπρέζνιεφ. Επειδή θεωρούν τον εαυτό τους αριστερό δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα. Αυτό λέγεται φασισμός. Όταν είμασταν φοιτητές αυτούς της μονολιθικής βεβαιότητας τους λέγαμε σοσιαλφασίστες, δηλ. σοσιαλιστές στα λόγια και φασίστες στην πράξη.
Η χώρα δεν έχει αγροτικό, ούτε «απόλυτο» οικονομικό πρόβλημα. Έχει πολιτικό πρόβλημα διεύθυνσης, διακυβέρνησης. Ένας σωρός από πολιτικά τίποτα δεν μπορεί να ανορθώσει την οικονομία. Χρειάζεται μία μεγάλη πολιτική και μορφωτική επανάσταση που θα τιμωρήσει τους ενόχους και θα ανασυγκροτήσει τους δημοκρατικούς θεσμούς, το παραγωγικό δυναμικό της χώρας. Όποιος αναζητά τις μεγάλες ανισότητες μεταξύ των αγροτών συγκαλύπτει το κλεπτοκρατικό προσωπικό που έτρωγε και μοίραζε και κάτι, ώστε να έχει τους αγρότες ως εξαρτημένο θύμα του. Αυτή είναι η αλήθεια, που νομιμοποίησε και ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Τώρα βέβαια αυτός ο μεταπρατικός μηχανισμός της «αριστερής» ιδιοτέλειας χρησιμοποιεί τους ίδιους ακριβώς με τους νόμους της μαφίας: όταν έχω άλλες πλάτες, και δεν σε έχω ανάγκη σε πετάω και αν διαμαρτυρηθείς βγάζω τα άπλυτά σου στη φόρα. Η ΧΑ εκφοβίζει τους ξένους, και ο ΣΥΡΙΖΑ που είναι εντός του «συνταγματικού τόξου», εκφοβίζει τους Έλληνες αγρότες. Έτσι, όσοι μιλάνε για τους αγρότες να προσέχουν μήπως συνδράμουν στο αντιλαϊκό προπαγανδιστικό κυβερνητικό πογκρόμ. Σε αυτήν την εικόνα που δίνουν και οι ξένοι για να συκοφαντήσουν την Ελλάδα.
Τα κόμματα είναι φοβισμένα, γιατί βλέπουν ότι πολλοί αγρότες ξεφεύγουν από τα κομματοκρατικά δεδομένα. Γιατί απειλούν την μικροαστική ακινησία. Ο μικροαστικός ωχαδελφισμός έχει την αυταπάτη ότι προς το παρόν εξαιρείται, η σειρά του αργοπορεί. Πάνω στο πολιτικό του νέφος αποδίδει τις ευθύνες στον «αχόρταγο» αγρότη. Ο μικροαστικός ναρκισσισμός του διαδικτύου θεριεύει με τη ζήλεια για τους αγρότες που γίνονται πρώτη θέση-πίστα στην επικοινωνία. Οι μεν από το facebook, οι δε από τους δρόμους. Σε νοικιασμένους, ξένους χώρους και υποδομές ορίζεται σήμερα το πεδίο της αντιπαράθεσης, θέλετε σύγκρουσης, θέλετε διαλόγου. Η «συνομιλία» αυτή δεν είναι πολιτική μέσα στο κράτος. Γιατί ιδιαίτερα το δικό μας δεν είναι αφεντικό της πολιτικής του. Επόμενα πρέπει να ανασυστήσουμε την έννοια της πραγματικότητας. Και κανένας δεν απελευθερώνεται, όταν δεν γνωρίζει ποιανού είναι δέσμιος.
Έχω δώσει προς δημοσίευση κείμενο για το αγροτικό «πριν και μετά τα μπλόκα». Προς το παρόν να πούμε ότι το αυθόρμητο επιφέρει αλλαγές. Το αυθόρμητο, (αν είναι έτσι) δίνει ευκαιρίες ανακατατάξεων, διευκολύνει νέους συσχετισμούς δύναμης. Ο εκθειασμός, ωστόσο του αυθόρμητου, από πολιτικούς ιδιαίτερα, είναι δήλωση αυτοενοχής, μη ανάληψη ευθυνών και απόδραση μέσω της κολακείας.
Τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα σκέψεων από συζητήσεις (και διάλογο στο fb), για το status των αγροτών, των υπερβολικών ή όχι αιτημάτων τους. Όλοι νομίζουν ότι είναι ζητήματα αποφάσεων υπουργών. Το αγροτικό είναι ζήτημα συνείδησης της αξίας του, του χώρου της υπαίθρου, της αξίας του προϊόντος ως πολιτισμικού αγαθού. Ενός προϊόντος που καθορίζεται και καθορίζει τις τοπικές συνειδήσεις. Γι’ αυτό πρέπει να αποτελεί μέριμνα της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Το δημοτικό συμβούλιο Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης εξέδωσε ένα ψήφισμα για τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Βλέπω παρεμβάσεις στο διαδίκτυο δημοτικών συμβούλων που όχι μόνο δεν υπερασπίζονται το ψήφισμα αλλά βρίσκουν μονομερώς παθολογίες: πόσα κρύβουν οι αγρότες, πόσες ψεύτικες επιδοτήσεις παίρνουν κλπ. Ο Σ. Αποστολόπουλος δηλώνει ότι του αρέσει ένα κείμενο που λέει αλήθειες κατά τον κοινοποιητή (Χ. Κωλέττη) και είναι αναπαραγωγή από ψευτοαριστερά, άθλια όργανα της Συριζαίικης προπαγάνδας. O δημοτικός σύμβουλος Λ. Φίλης υπενθυμίζει άλλα αρνητικά. Καλό θα ήταν, να τα έλεγε αυτά ώστε να ενσωματωθούν στο ψήφισμα…
Το ζήτημα των αγροτών και της αγροτικής ανάπτυξης είναι ζήτημα ψύχραιμου και ειλικρινούς διαλόγου. Οι αγρότες, οι θεσμοί αντιπροσώπευσης και η κοινωνία πρέπει να συνομιλήσουν. Διαθέτουν εκτός από τα διόδια και το διαδίκτυο και άλλους χώρους δημόσιου λόγου.
Γρηγόρης Κλαδούχος
Ξυλόκαστρο 14 Φεβρουαρίου 2015
www.tinakanoume.gr
Διατυπώνω μια "ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ (για να βγούμε κάποτε από ..το "τούνελ"):
Θεωρώ πρώτιστη την Ανάγκη Παραγωγικής Ανασυγκρότησης. Με Οργάνωση της παραγωγής, Συνεργατικές-"εναλλακτικές" μορφές εργασίας . Με Αγροτικούς συνεταιρισμούς, Καταναλωτικούς Συνεταιρισμούς που λειτουργούν Χωρίς μεσάζοντες, δίκτυα ανεξάρτητων επαγγελματιών που παράγουν συνεργατικά. ΤΡΟΦΙΚΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ.
Η χώρα μας βρίσκεται μπροστά σε ένα διαρκή και ωμό εκβιασμό, με τις Μνημονιακές Κυβερνήσεις να υποθηκεύουν με τις επιλογές της ολόκληρο τον εθνικό πλούτο και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Εκτός όμως από την υποθήκευση, προωθείται τεράστια μεταφορά πλούτου από τους εργαζόμενους και τα μεσαία στρώματα σε ποικίλα κοινωνικά παράσιτα όσο και στους «δανειστές». Από το Δημόσιο στους πειρατές των ιδιωτικοποιήσεων, από τους παραγωγικούς κλάδους στη χρηματιστική κερδοσκοπία. Όλες αυτές οι μεταβιβάσεις διευθύνονται από τις “αγορές” και κατευθύνονται κυρίως σε ξένους δήθεν επενδυτές.
Όντας πεπεισμένοι ότι:
1. Η κρίση έρχεται ως επιστέγασμα της συστηματικής αποδιάρθρωσης της εγχώριας παραγωγής, του κοινωνικού κράτους και περιορισμού στοιχειωδών δικαιωμάτων της εργασίας (“ελαστικοποίηση”), της ασυδοσίας του παρασιτικού κεφαλαίου (“ευελιξία”) και του αφελληνισμού της οικονομίας (χρηματιστήριο, δομημένα ομόλογα, φυγάδευση κεφαλαίων, μαύρο χρήμα).Της μετατροπής της χώρας σε μια ΑΠΟΙΚΙΑ ΧΡΕΟΥΣ.
2. Η εγχώρια κρίση, ανεξάρτητα από τα αίτια, γίνεται εκρηκτική εξ αιτίας των επιλογών που επέβαλαν οι “δανειστές” και αποδέχθηκαν οι Μνημονιακές Κυβερνήσεις,
- ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ότι, για τα αδιέξοδα που μας ταλανίζουν, προβάλλει η ανάγκη για διατύπωση Εναλλακτικών Προτάσεων και ΔΡΑΣΕΩΝ. Η ανάγκη να
υπάρξει ένα Εθνικό Σχέδιο Επιβίωσης και Ανασυγκρότησης: της κοινωνίας, του κοινωνικού κράτους και της παραγωγής, με προτεραιότητα την ευημερία και αξιοπρέπεια των λαϊκών στρωμάτων και με κατεύθυνση και κίνητρο την κοινωνική δικαιοσύνη. Τούτο ανάμεσα σε άλλα σημαίνει:
-Ανάσχεση του ξεπουλήματος και της αισχροκέρδειας, υπεράσπιση του εθνικού πλούτου, δουλειά και δίκαιη αμοιβή για όλους. Κοινές Δράσεις για έλεγχο της κερδοσκοπικής ασυδοσίας, της διαφθοράς. Κοινές Δράσεις στην παραγωγή και διανομή αγαθών και υπηρεσιών, με κατεύθυνση προς μια οικονομία υπέρ των υποτελών τάξεων με ουσιαστικό κοινωνικό χαρακτήρα και περιεχόμενο.
-Υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων και των δημοσίων αγαθών, εργατικός και λαϊκός έλεγχος στους θεσμούς και στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.
Κατάρτιση λοιπόν με δημόσιο διάλογο Προγράμματος Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Αναδιανομής του Πλούτου και Ανθρώπινης και Αειφόρου Ανάπτυξης.
«Διότι : σήμερα είναι επιτακτική Ανάγκη:
-η Ανάπτυξη της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής. Η ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ, οι εναλλακτικές μορφές ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ. Η Στήριξη μορφών συλλογικής διαχείρισης, όπως: συνεταιρισμών, ομαδικών καλλιεργειών, δημοτικών και δημοσυνεταιριστικών επιχειρήσεων, διαχείριση των λαϊκών αγορών από επιτροπές άμεσων παραγωγών, καταναλωτών κ.ο.κ.
-Η Αξιοποίηση του συνόλου του εθνικού πλούτου, ορυκτού και υποθαλάσσιου υπέρ του έθνους και του Λαού. Η Προστασία της Δημόσιας Περιουσίας. Λαϊκή κινητοποίηση για τη γη, την στέγη, το κλίμα και τους φυσικούς πόρους, την αγροτική αναδιάρθρωση και τη διατροφική επάρκεια. -- Στο επίπεδο της Ανάπτυξης. Η αυτοοργάνωση, για ανάπτυξη των εγχώριων παραγωγικών πηγών, με αλληλεγγύη στο κόστος, αλλά και στην κατανομή του προϊόντος, αποτελεί ένα πεδίο, που ως τώρα θεωρείται ότι ανήκει αποκλειστικά στην επιχειρηματική πρωτοβουλία, ενώ οι πολίτες (παραγωγοί και καταναλωτές) «διαπαιδαγωγούνται» με όλα τα μέσα, να παραμένουν σταθερά παθητικοί.» (από συλλογικό κείμενο που κυκλοφορήσαμε ως «Λαϊκή Αλληλεγγύη» τον Ιανουάριο 2010).
.
Αναδεικνύεται έτσι η επικαιρότητα συνεργατικών Πρωτοβουλιών όπως π.χ. εδώ στην Αθήνα η δημιουργία του Καταναλωτικού Συνεταιρισμού «Προμηθέας Λυόμενος» πρόσφατα, η προσπάθεια σήμερα στην Κεφαλονιά για την δημιουργία μιας «Συναδελφικής Κομπανίας».
Είναι σαφές ότι: ο συνεργατικός φορέας δεν είναι κόμμα, αλλά κάτι πολύ πιο πολυσήμαντο.
Επιδιώκει ένα κοινωνικό παραγωγικό - αναπτυξιακό μέτωπο σε εθνική κλίμακα. Αυτό συνεπάγεται στήριξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων (μ.Μ.Ε.), δημιουργία εταιρειών λαϊκής βάσης, συνεταιρισμών, ομαδικών καλλιεργειών και κοινοπραξιών, πρωτοβουλίες των εργαζομένων για ματαίωση του αφελληνισμού βιώσιμων επιχειρήσεων, στήριξη μεταποιητικών συνεταιρισμών, ενίσχυση πρωτοβουλιών για αξιοποίηση παραγωγικών δυνατοτήτων.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, μέσα από την ανάγκη μιας συνεργατικής πρωτοβουλίας, προσηλωμένης στην λαϊκή αλληλεγγύη και στην παραγωγική ανασυγκρότηση, δημιουργήσαμε έναν πιλοτικό συνεργατικό φορέα, βασισμένο σε ορισμένες θεμελιακές και απαράβατες αρχές, που είναι και κριτήρια για τις οικονομικές του αποφάσεις, αλλά και για την ανάδειξη των κατάλληλων προσώπων, καθώς και για τις συνεργασίες που θα προωθεί.
Ανάμεσα στα άλλα: «
1. Η επιδίωξη ενότητας των δημιουργικών ανθρώπων.
2. Η διαρκής ανατροφοδότηση και κάθετη ανέλιξη του έργου (αναπτυξιακή διάσταση).
3. Η σύζευξη της αλληλεγγύης με την αξιοσύνη.
4. Η αρχή της μορφωτικής αυτονομίας. Για ένα πολιτισμό αλληλεγγύης, δημιουργικότητας, δικαιοσύνης και Αυτοδιάθεσης.
……Επιδιώκει ένα κοινωνικό παραγωγικό - αναπτυξιακό μέτωπο σε εθνική κλίμακα, αρχίζοντας πιλοτικά από πολύ μικρής κλίμακας δραστηριότητες, που μπορεί να αλληλοϋποστηρίζονται με πρωτοβουλίες ανέργων, μικρών παραγωγών, μικροκαλλιεργητών, ή ομάδων καλλιεργητών, μεταποιητικών συνεταιρισμών κ.ο.κ.
Έτσι αποσαφηνίζεται το βάθος και το εύρος της σημασίας που δίνουμε σε αυτό που αποκαλούμε ενότητα των δημιουργικών ανθρώπων..» (Μάρτης2013, κείμενο του Συνεταιρισμού Καταναλωτών ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΛΥΟΜΕΝΟΣ)
Έτσι αντιμετωπίζεται με καλύτερους όρους η Κρίση διαρκείας που προέκυψε στη Πατρίδα μας.
Έτσι διατηρούμε ανοιχτό τον δρόμο για την ουσιαστική λειτουργία της (περιορισμένης σήμερα) ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, για την επαναδιεκδίκηση της ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αρχιτέκτων- συγγραφέας (δημοσιεύθηκε στον Δρόμο της Αριστεράς 24/10/2015)
Στην Κρήτη οι αγρότες έκαναν κηδεία πολιτικών. Στο Ξυλόκαστρο ετοίμαζαν γιορτή. Θρήνοι και χαρές. Είναι το υπερρεαλιστικό σύμπαν της θολωμένου συλλογικού μυαλού της χώρας.
Ο πρόεδρος της δημοκρατίας επρόκειτο να τιμηθεί από τον δήμο Ξυλοκάστρου- Ευρωστίνης. Την ημέρα της τοπικής γιορτής του Αγίου Βλασίου. Ενώ η κοινωνία είναι σε αναβρασμό το αποφάσισε ο δήμος. Χωρίς περίσκεψη. Και στοιχειώδη ρεαλιστική εκτίμηση της κατάστασης εμπλέκουν και εισάγουν τον Πρόεδρο στο κάδρο των συγκρούσεων.
Ποιο είναι το όφελος από μία τέτοια επίσκεψη και τις εκδηλώσεις; Έχει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανάγκη τα κλειδιά μίας ακόμη πόλης; Είναι η ανάγκη των τοπικών αρχόντων για λίγες σταγόνες δημοσιότητας; Όλοι θα έχουν παρατηρήσει ότι πολιτικοί και μη, αγωνιούν να στολίσουν με φωτογραφίες τα γραφεία τους με υψηλά ιστάμενα πρόσωπα ή με τον αρχηγό του κόμματός τους.
Αν ο κ. Παυλόπουλος θέλει να ανακτήσει μία εξέχουσα θέση σε μία ανορθωτική πορεία, έχει τη μόνη οδό να ακολουθήσει: να αποδείξει ότι έληξε ο κύκλος της παρακμής, της σκοτεινής πλευράς του μεταπολιτευτικού κομματισμού. Ότι στο πρόσωπό του τιμάται μία αυτοκριτική και η απόφαση υπέρβασης της παλαιοκομματικής παθολογίας. Ατυχής είναι η δήλωσή του στον πρόεδρο της Βουλής. Ο πρόεδρος της δημοκρατίας δεν έχει ανάγκη επιστροφής μίας Βουλής του παλιού και γνωστού επιπέδου. Ποιοι ήταν η βουλή; Ένα σώμα ανεπάρκειας, μιζοθηρίας και αριβισμού. Η πολιτική δεν υπήρξε ως υπηρετική ανθρώπινων σχέσεων, αγοράς του λόγου.
Η Ελλάδα, ένας μικρός τιτανικός, έχει ήδη πληγεί θανάσιμα και οι τοπικοί αυτοδιοικητικοί μας νομίζουν ότι είναι ώρες διασκέδασης. Δεν είναι ώρα για γλέντι και χαρά. Είναι ώρα περίσκεψης, και λογικής. Όλη η Ελλάδα είναι «στο πόδι» και αυτοί έχουν στο νου τους στις παράτες και στην σπατάλη. Είναι άγνοια του μέτρου και επικοινωνίας με την πραγματικότητα. Αυτή η άγνοια υποκρύπτει μία νόσο των πιστών στο εγώ τους και δεν είναι αυτοάνοση.
Επέλεξαν την γιορτή του Αγίου Βλασίου. Απαιτείται περισσότερος σεβασμός σε Αγίους, ακόμα και σε ήρωες. Δεν τους έχουμε για να τους εκμεταλλευόμαστε. Ούτε να εκμεταλλευόμαστε την προδιάθεση ευγένειας των πολιτών ως σκηνικό μιας επαρχιώτικης κοσμικότητας.
Διαβάζω για τον Πυθαγόρα, που αναζητούσε στον Κρότωνα τα τρόπαια για την ήττα της ματαιότητας και της σπατάλης. Ο δε Λύσις, μας θυμίζει ότι: «θα δεις ότι τα δεινά που φθείρουν τους ανθρώπους / είναι ο καρπός της εκλογής τους…». Σε τέτοιες στιγμές κρίσης, αβεβαιότητας, να ψάξουμε μέσα μας, τι μας δεσμεύει ώστε να παραδινόμαστε σε ανούσια, σε ανθρώπους της φθοράς και να αρνούμαστε την συλλογική μας ελευθερία.
Υ/Γ: Τα παραπάνω έγραφα το βράδυ 9/2 όταν ενημερώθηκα για την ακύρωση της παρουσίας του κ. Παυλόπουλου. Άλλαξα τα ρήματα ώστε να συγχρονίζονται … με παρελθόντα χρόνο. Ωστόσο παραμένει ο λόγος για τον οποίο γράφθηκαν. Πάντα επιδιώκω τον προσπορισμό συλλογισμών που να μεταφέρονται στην ζωή ως συνείδηση πράξης.
Γρηγόρης Κλαδούχος – Ξυλόκαστρο (www.tinakanoume.gr)
Ο Θανάσης Καρτερός έχει αναλάβει την λαϊκότροπη προπαγάνδα ενίσχυσης του κομματικού πνεύματος. Η ΑΥΓΗ του παρέχει στην τελευταία σελίδα, όπως σε ένα καλό γεύμα το καλύτερο το κρατάμε για το τέλος. Το κείμενό του έχει τίτλο «Αντέχει η κυβέρνηση;» Και προτείνει «να μην κωλώσουμε τώρα». Θα ασχοληθούμε ξανά για την αριστερή μαγκίτικη δημοσιογραφία του.
Στο κύριο άρθρο της η εφημερίδα αναρωτιέται «ποια είναι λοιπόν τα λάθη της κυβέρνησης», ενώ δίπλα, στην δεύτερη σελίδα ο Γιώργος Φαράκλας δεν κατάλαβε ότι ο κόσμος ψάχνει να ακουμπήσει σε άλλες εφεδρείες. Για αυτόν «είναι απορίας άξιο το ρεύμα που διαπνέει τον κεντρώο χώρο…». Ο Γ. Φαράκλας είναι και καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας.
Στις μέσα σελίδες δεν θα κάνουμε στάση σε άλλα κείμενα, ούτε σε αυτό του Λαφαζάνη(!). Αλλά πρώτα σε αυτό του Βασίλη Πάϊκου. Θέλει να ασχοληθεί με τις διαμαρτυρίες των αγροτών. Αλλά «την πάτησε». Δεν ενδιαφέρεται αν έχει δίκιο η κυβέρνηση ή οι αγρότες. Θέλει να αποδυναμώσει την κίνησή τους, φέρνοντας στην μνήμη μας τι έλεγαν για τους αγρότες τα κανάλια πριν από χρόνια. Το ζήτημα της λαϊκής δυσφορίας το μεταφέρει στο πως το διαχειρίζεται η τηλεκρατία. Αλλά δυστυχώς, για τον κ. Πάϊκο αυτά που έλεγαν τα κανάλια τότε, με υπερβολή της αλήθειας, αλλά και συκοφαντίες, τα είπαν αυτές τις ημέρες υπουργοί της κυβέρνησης. Και εξαγρίωσαν την κοινωνία. Έτσι, τζάμπα ο κόπος εφεύρεσης επιχειρημάτων από τους προπαγανδιστές της καθεστωτικής αριστεράς.
Φιλοξενείται βέβαια και ο Νίκος Βούτσης, μεγάλο ανανεωτικό πολιτικό κεφάλαιο, ιδιαίτερα από τη στιγμή που ο Παυλόπουλος τον επιβράβευσε. Να προσέξουμε και το φραστικό κόλπο του Α. Μπαλτά, πανεπιστημιακού και υπουργού Πολιτισμού: μας θυμίζει ότι υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ «μία συμφωνία που δεν καταργεί μνημόνια…». Δεν μας λέει τι υπέγραψε αλλά …τι δεν υπέγραψε. Ο επιστήμονας που χρησιμοποιεί ως εργαλείο του την γλώσσα γνωρίζει και γλωσσικούς δρόμους διαφυγής.
Οι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν διεξόδους διαφυγής. Ο αυταρχικός κρατισμός που είναι ιστορικό φορτίο τους, τους αφήνει να πλέουν σε ένα επιχειρηματολογικό κενό. Δυστυχώς επικρατεί και συντηρούν την κουλτούρα του θύματος. Θέλουν να πιστέψουμε ότι είναι θύματα, οπότε ή ευθύνες δεν έχουν, ή συγχωρούνται.
Γρηγόρης Κλαδούχος- 1/2/2016
www.timakanoume.gr
