Οι οικονομολόγοι είναι πρωταγωνιστές στις εκτιμήσεις για την κρίση.Στα χρόνια που έρχονται θα παραπαίουμε ανάμεσα στην καταστροφή και στην αναμόρφωση.
«Όταν η κρίση διαχωρίζει την οικονομία από την υπόλοιπη κοινωνία και η τελευταία κλείνεται μέσα στα εσωτερικά της προβλήματα, σε τι καταλήγει η κοινωνική ζωή»; είναι ένα από τα πρώτα ζητήματα που θέτει ο Τουρέν για να δώσει την απάντηση:
«Όχι μόνο τίθεται στο περιθώριο αλλά μεταβάλλεται, σε σημείο μάλιστα να προκαλεί φόβους και εξεγέρσεις ενάντια στους θεσμούς. Αυτές οι συγκινησιακές αντιδράσεις συνέβαλαν πολλές φορές στην επιτυχία κάποιου αυταρχικού, λαϊκίστικου ή εθνικιστικού κινήματος (...) Παράλληλα, η κρίση επιταχύνει τη μακροπρόθεσμη τάση προς τον διαχωρισμό του οικονομικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής του διάστασης, από τα κοινωνικά υποκείμενα, τα οποία, έχοντας πληγεί από την κοινωνική κρίση, μετατρέπονται σε ανέργους, αποκλεισμένους ή κατεστραμμένους αποταμιευτές, όλους ανίκανους να αντιδράσουν πολιτικά, γεγονός που εξηγεί τη σημερινή σιωπή των θυμάτων της κρίσης, ή σε υποκείμενα όλο και λιγότερο κοινωνικά, προσδιοριζόμενα μάλλον με όρους οικουμενικούς, ηθικούς ή πολιτισμικούς».
Χωρίς να απορρίπτει τις τεχνικές λύσεις των οικονομολόγων, ο συγγραφέας προτείνει: «Να αναδομήσουμε την κοινωνική ζωή, να θέσουμε τέρμα στην κυριαρχία της οικονομίας πάνω στην κοινωνία». Αυτό σημαίνει προσφυγή «σε μια αρχή όλο και περισσότερο γενική, ακόμα και οικουμενική, που μπορούμε να την ονομάσουμε ξανά δικαιώματα του ανθρώπου (αναφερόμενα καλύτερα ως ανθρώπινα), η οποία οφείλει να γεννήσει νέες μορφές οργάνωσης, διαπαιδαγώγησης, διακυβέρνησης, να είναι ικανή να επιφέρει μια αναδιανομή του εθνικού προϊόντος υπέρ της εργασίας που εδώ και πολύ καιρό θυσιάζεται στον βωμό του κεφαλαίου και να απαιτήσει περισσότερο πραγματικό σεβασμό της αξιοπρέπειας όλων των ανθρώπινων όντων».
Ο φημισμένος διανοητής βλέπει το τέλος του διαχωρισμού των τάξεων και των ομάδων, όπως τον ξέραμε. «Σε όλους τους τομείς οι κοινωνικές κατηγορίες αποσυντίθενται ή κατακερματίζονται». Η εξέλιξη αυτή είναι πιο ορατή στον επαγγελματικό τομέα. «Η κατάρρευση του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, με πρώτο το αμερικανικό, δημιούργησε ένα σοκ και γέννησε φόβους, αλλά δεν προκάλεσε μαζική αντίδραση από την πλευρά των θυμάτων, καθώς δεν αποτελούσαν μια πραγματική κοινωνική και πολιτική ομάδα, και τα συμφέροντα των εργαζομένων δεν ήταν περισσότερο ενιαία από όσο εκείνα των ιθυνόντων, μεταξύ των οποίων υπήρχαν επίσης διαιρέσεις και συγκρούσεις».
Από την άλλη, οι νέες κοινωνικές σχέσεις όλο και πιο άμεσα εκθέτουν τους εργαζόμενους στο στρες που προκαλεί η πίεση της αγοράς. «Αυτοκτονίες, εγκατάλειψη, ψυχικές ασθένειες δείχνουν αυτήν την σύνθλιψη ατόμων που ονομάζουμε πιο υπεύθυνα και πιο ελεύθερα και που είναι πάντα περισσότερο εκτεθειμένα στη στρατηγική των επιχειρήσεων και των αγορών (...) Η πολιτική των επιχειρήσεων συνίσταται όλο και περισσότερο στο να προστατεύονται οι ίδιες από τις θύελλες εκθέτοντας τους εργαζόμενους τους στη βία τη πρώτης γραμμής».
Στην αρχή οι άνθρωποι ζητούσαν από τους κυβερνώντες να καταφέρουν να σταματήσουν την κρίση και να ξαναθέσουν σε κίνηση τις μηχανές της οικονομίας. Τώρα όμως στρέφονται πάλι στο σεβασμό των δικαιωμάτων του ανθρώπου, πιστεύει ο Τουρέν:
«Η έξοδος από την κρίση και η διαμόρφωση μιας νέας κοινωνίας εξαρτώνται από πρωτοβουλίες που θα πάρουν οι κυβερνήσεις ή θα επιβληθούν από τα ίδια τα θύματα». Με νέους νόμους, θεσμούς και πολιτισμικούς στόχους, που θα υποστηρίζουν την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη: «Ο ρόλος των θεσμών δεν είναι πλέον να επιβάλλουν κανόνες αλλά να βοηθούν στην οικοδόμηση του ανθρώπινου υποκειμένου, με βάση την ποικιλομορφία των ατόμων και κοινωνικών ομάδων».
Κι αυτό δεν μπορεί να ευοδωθεί «παρά μόνο από μαχητικούς πολίτες και υποδειγματικές μορφές οργανωμένους όχι κάθετα, όπως τα κόμματα και τα συνδικάτα, αλλά οριζόντια, από την κοινή γνώμη και από παράγοντες πληροφορημένους κυρίως από τα ΜΜΕ και το Διαδίκτυο και αποφασισμένους να μην αφήσουν να συσταθεί μια νέα εξουσία ακόμα πιο αυταρχική από την παλιά».
Οφείλουμε κυρίως να διακηρύξουμε ότι η δημοκρατία, που μετατρέπει τους εργαζομένους σε υπεύθυνους πολίτες, είναι η βασική προϋπόθεση της οικονομικής και κοινωνικής ανόρθωσης, τουλάχιστον στις χώρες που έχουν ήδη επιλέξει την πολιτική ελευθερία αντί του ολοκληρωτισμού».
«Όχι μόνο τίθεται στο περιθώριο αλλά μεταβάλλεται, σε σημείο μάλιστα να προκαλεί φόβους και εξεγέρσεις ενάντια στους θεσμούς. Αυτές οι συγκινησιακές αντιδράσεις συνέβαλαν πολλές φορές στην επιτυχία κάποιου αυταρχικού, λαϊκίστικου ή εθνικιστικού κινήματος (...) Παράλληλα, η κρίση επιταχύνει τη μακροπρόθεσμη τάση προς τον διαχωρισμό του οικονομικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής του διάστασης, από τα κοινωνικά υποκείμενα, τα οποία, έχοντας πληγεί από την κοινωνική κρίση, μετατρέπονται σε ανέργους, αποκλεισμένους ή κατεστραμμένους αποταμιευτές, όλους ανίκανους να αντιδράσουν πολιτικά, γεγονός που εξηγεί τη σημερινή σιωπή των θυμάτων της κρίσης, ή σε υποκείμενα όλο και λιγότερο κοινωνικά, προσδιοριζόμενα μάλλον με όρους οικουμενικούς, ηθικούς ή πολιτισμικούς».
Χωρίς να απορρίπτει τις τεχνικές λύσεις των οικονομολόγων, ο συγγραφέας προτείνει: «Να αναδομήσουμε την κοινωνική ζωή, να θέσουμε τέρμα στην κυριαρχία της οικονομίας πάνω στην κοινωνία». Αυτό σημαίνει προσφυγή «σε μια αρχή όλο και περισσότερο γενική, ακόμα και οικουμενική, που μπορούμε να την ονομάσουμε ξανά δικαιώματα του ανθρώπου (αναφερόμενα καλύτερα ως ανθρώπινα), η οποία οφείλει να γεννήσει νέες μορφές οργάνωσης, διαπαιδαγώγησης, διακυβέρνησης, να είναι ικανή να επιφέρει μια αναδιανομή του εθνικού προϊόντος υπέρ της εργασίας που εδώ και πολύ καιρό θυσιάζεται στον βωμό του κεφαλαίου και να απαιτήσει περισσότερο πραγματικό σεβασμό της αξιοπρέπειας όλων των ανθρώπινων όντων».
Ο φημισμένος διανοητής βλέπει το τέλος του διαχωρισμού των τάξεων και των ομάδων, όπως τον ξέραμε. «Σε όλους τους τομείς οι κοινωνικές κατηγορίες αποσυντίθενται ή κατακερματίζονται». Η εξέλιξη αυτή είναι πιο ορατή στον επαγγελματικό τομέα. «Η κατάρρευση του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, με πρώτο το αμερικανικό, δημιούργησε ένα σοκ και γέννησε φόβους, αλλά δεν προκάλεσε μαζική αντίδραση από την πλευρά των θυμάτων, καθώς δεν αποτελούσαν μια πραγματική κοινωνική και πολιτική ομάδα, και τα συμφέροντα των εργαζομένων δεν ήταν περισσότερο ενιαία από όσο εκείνα των ιθυνόντων, μεταξύ των οποίων υπήρχαν επίσης διαιρέσεις και συγκρούσεις».
Από την άλλη, οι νέες κοινωνικές σχέσεις όλο και πιο άμεσα εκθέτουν τους εργαζόμενους στο στρες που προκαλεί η πίεση της αγοράς. «Αυτοκτονίες, εγκατάλειψη, ψυχικές ασθένειες δείχνουν αυτήν την σύνθλιψη ατόμων που ονομάζουμε πιο υπεύθυνα και πιο ελεύθερα και που είναι πάντα περισσότερο εκτεθειμένα στη στρατηγική των επιχειρήσεων και των αγορών (...) Η πολιτική των επιχειρήσεων συνίσταται όλο και περισσότερο στο να προστατεύονται οι ίδιες από τις θύελλες εκθέτοντας τους εργαζόμενους τους στη βία τη πρώτης γραμμής».
Στην αρχή οι άνθρωποι ζητούσαν από τους κυβερνώντες να καταφέρουν να σταματήσουν την κρίση και να ξαναθέσουν σε κίνηση τις μηχανές της οικονομίας. Τώρα όμως στρέφονται πάλι στο σεβασμό των δικαιωμάτων του ανθρώπου, πιστεύει ο Τουρέν:
«Η έξοδος από την κρίση και η διαμόρφωση μιας νέας κοινωνίας εξαρτώνται από πρωτοβουλίες που θα πάρουν οι κυβερνήσεις ή θα επιβληθούν από τα ίδια τα θύματα». Με νέους νόμους, θεσμούς και πολιτισμικούς στόχους, που θα υποστηρίζουν την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη: «Ο ρόλος των θεσμών δεν είναι πλέον να επιβάλλουν κανόνες αλλά να βοηθούν στην οικοδόμηση του ανθρώπινου υποκειμένου, με βάση την ποικιλομορφία των ατόμων και κοινωνικών ομάδων».
Κι αυτό δεν μπορεί να ευοδωθεί «παρά μόνο από μαχητικούς πολίτες και υποδειγματικές μορφές οργανωμένους όχι κάθετα, όπως τα κόμματα και τα συνδικάτα, αλλά οριζόντια, από την κοινή γνώμη και από παράγοντες πληροφορημένους κυρίως από τα ΜΜΕ και το Διαδίκτυο και αποφασισμένους να μην αφήσουν να συσταθεί μια νέα εξουσία ακόμα πιο αυταρχική από την παλιά».
Οφείλουμε κυρίως να διακηρύξουμε ότι η δημοκρατία, που μετατρέπει τους εργαζομένους σε υπεύθυνους πολίτες, είναι η βασική προϋπόθεση της οικονομικής και κοινωνικής ανόρθωσης, τουλάχιστον στις χώρες που έχουν ήδη επιλέξει την πολιτική ελευθερία αντί του ολοκληρωτισμού».
 «Το έργο του Αγγελου Σικελιανού δεν είχε τη μοίρα που του άξιζε. Πενήντα ολόκληρα χρόνια μετά τον θάνατό του δεν διαθέτουμε ακόμη μια έκδοση αντάξιά του, οι σοβαρές μελέτες για αυτόν μετριούνται στα δάχτυλα, η προσοχή του αναγνωστικού κοινού στράφηκε προς άλλους ποιητές», διαβάζω σε αφιέρωμα στον Σικελιανό του περιοδικού «Νέα Εστία» πριν από δέκα χρόνια (στα 50 χρόνια από τον θάνατό του). Έχει προηγηθεί ένα αφιέρωμα από το ίδιο περιοδικό το 1952 (ένα χρόνο μετά τον θάνατό του) κι έχει ακολουθήσει ένα τρίτο το 2005 (στα 55 χρόνια). Έχει αλλάξει έκτοτε κάτι σχετικά με τη μοίρα του έργου του Σικελιανού, έτσι όπως καταγράφεται στο περιοδικό; Προφανώς, απ’ ό,τι γνωρίζω, όχι. Να μνημονεύσουμε (και) από αυτή τη στήλη τον ποιητή, καθώς στις 19 Ιουνίου συμπληρώνονται 60 χρόνια από τότε (1951) που έφυγε από τη ζωή στα 67 του. «Ομπρός, βοηθάτε» Στον περισσότερο κόσμο ο Σικελιανός είναι γνωστός από την περίφημη ποιητική νεκρολογία στην κηδεία του Κωστή Παλαμά, στις 23 Φεβρουαρίου 1943 -την πρώτη πνευματική πράξη αντίστασης στην Κατοχή- που αρχίζει με τους στίχους: «Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές, / δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ώς πέρα… / Βογγήστε, τύμπανα πολέμου… Οι φοβερές / σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα! / Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα!». Και τελειώνει: «Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές, / δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ώς πέρα… / Βόγγα Παιάνα! Οι σημαίες οι φοβερές / της Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε στον αέρα!». Ακόμη, από το «Πνευματικό εμβατήριο» (γραμμένο το 1945), που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης το 1969, όντας εξόριστος στη Ζάτουνα, και παρουσίασε τον επόμενο χρόνο, ελεύθερος πλέον, στο «Αλμπερτ Χολ» του Λονδίνου, με τη Μαρία Φαραντούρη και τον Αντώνη Καλογιάννη – απ’ όπου και οι θριαμβικοί στίχοι: «Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα, / ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο! [...] Ομπρός παιδιά, και δε βολεί μοναχός του ν’ ανέβει ο ήλιος, / σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα [...] Ομπρός, οι δημιουργοί… Την αχθοφόρα ορμή Σας / στυλώστε με κεφάλια και με πόδια, μη βουλιάξει ο ήλιος!» Ολίγα τινά για τον βίο του ποιητή: Γεννήθηκε το 1884 στη Λευκάδα. Από το 1900 στην Αθήνα. Γράφεται στη Νομική, αλλά δεν συνεχίζει. Το 1901 δοκιμάζεται ως ηθοποιός, χωρίς να επιμείνει ιδιαίτερα, καθώς τον ίδιο χρόνο δημοσιεύει τα πρώτα του ποιήματα. Το 1906 γνωρίζεται με την πλούσια Αμερικανίδα Ευελίνα (Εύα) Πάλμερ (δέκα χρόνια μεγαλύτερή του) κι ένα χρόνο αργότερα παντρεύονται. Το 1909 γεννιέται ο γιος τους Γλαύκος (πέθανε το 1994 στην Αμερική). Το 1927 οργανώνουν τις Δελφικές Γιορτές, που επαναλαμβάνονται το 1930, με έξοδα της Εύας. Το όραμά τους για την αναβίωση της Δελφικής Ιδέας δεν βρίσκει συμπαραστάτες. Ευτυχώς, υπάρχει η ποίηση. Με τον Καζαντζάκη Το 1938 γνωρίζεται με την Άννα Καμπανάρη – Καραμάνη (είκοσι χρόνια μικρότερή του), σύζυγο του γιατρού Γιώργου Καραμάνη. Χωρίζουν αμφότεροι και το 1940 παντρεύονται. Η Εύα επιστρέφει στην Αμερική. Θα ξανάρθει στην Ελλάδα μετά τον θάνατο του ποιητή και θα πεθάνει ένα χρόνο αργότερα (1952, στα 78 της), έχοντας ζητήσει να ταφεί κοντά του, στους Δελφούς, όπου και το σπίτι (σήμερα Μουσείο Δελφικών Εορτών Σικελιανού) που είχαν φτιάξει το 1927. Η Άννα θα ζήσει 55 χρόνια μετά τον θάνατο του Άγγελου, ως το 2006, στα 102 της, και θα ταφεί στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Από τις σημαντικές σχέσεις του Σικελιανού ήταν αυτή με τον Νίκο Καζαντζάκη, που άρχισε το 1914 και κράτησε, με κάποια διαλείμματα, χρόνια – μέχρι που έγιναν κουμπάροι, όταν το 1945 η Εύα και ο Άγγελος πάντρεψαν την Ελένη και τον Νίκο (που συζούσαν από το 1926). Μαζί (Σικελιανός και Καζαντζάκης) συμπορεύτηκαν σε ιδέες και ταξίδια, μαζί είχαν προταθεί για ακαδημαϊκοί, μαζί και για το Νόμπελ, χωρίς να αξιωθούν ούτε το ένα ούτε το άλλο – «θαμμένοι» από ντόπιες πολιτικές και ομότεχνους. Ιδού μερικές γραμμές από το πορτρέτο του Σικελιανού, που φιλοτεχνεί ο Καζαντζάκης στο βιβλίο του «Αναφορά στον Γκρέκο»: «Ηταν πολύ ωραίος, και το ‘ξερε. Ήταν μεγάλος λυρικός ποιητής, και το ‘ξερε. Είχε γράψει ένα μεγάλο τραγούδι θαμαστό -ποιητική ατμόσφαιρα, στίχος, ατμόσφαιρα, στίχος, γλώσσα, αρμονία μαγική- δε χόρταινα να το διαβάζω και να το χαίρουμαι. Ήταν ο ποιητής ετούτος από το γένος των αϊτών – με το τίναγμα των φτερών έφτανε στην κορυφή [...] Αληθινά, από την πρώτη στιγμή που τον είδα, ένιωσα πως ο νέος αυτός τιμάει το ανθρώπινο γένος». * Πηγή: enet.gr (Ελευθεροτυπία, Σάββατο 11 Ιουνίου 2011 ) | ||
· Είμαστε υποχρεωμένοι για μια ακόμη φορά να καταγγείλουμε την παρανομία που γίνεται στο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ.
Απαγορεύεται από τους περιβαλλοντικούς όρους και τη ΜΠΕ, ο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ να δεχθεί απορρίμματα άλλων περιοχών πλην των Δήμων ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ – ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ και του τ. Δήμου ΦΕΝΕΟΥ (μόνο του σημερινού διαμερίσματος ΦΕΝΕΟΥ του Δήμου ΣΙΚΥΩΝΙΩΝ).
Μέχρι χθες ίσχυε το ομόφωνο ψήφισμα του Δήμου ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ, που ρητά έγραφε ότι στο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ δεν θα πάει ούτε ένας τόνος σκουπιδιών πλην των τριών παραπάνω επιτρεπομένων περιοχών.
· Είμαστε υποχρεωμένοι να γνωρίσουμε στους συμπολίτες ορισμένα κρίσιμα στοιχεία:
Ο πληθυσμός του Δήμου ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ – ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ σύμφωνα με την τελευταία απογραφή ανέρχεται σε 17.365 κατοίκους.
Το διαμέρισμα του ΦΕΝΕΟΥ αριθμεί 1.342 κατοίκους.
Το σύνολο λοιπόν των κατοίκων που επιτρέπεται να αποστέλλουν απορρίμματα στο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ είναι 18.707 κάτοικοι.
Τα διαμερίσματα ΣΙΚΥΩΝΙΩΝ (Δήμου ΚΙΑΤΟΥ) και ΣΤΥΜΦΑΛΙΑΣ αριθμούν συνολικά 21.452 κατοίκους.
Ο συνολικός πληθυσμός του Δήμου ΒΕΛΟΥ – ΒΟΧΑΣ ανέρχεται σε 19.027 κατοίκους.
Από τα τρία παραπάνω νούμερα εμφανίζεται ένα πρώτο συμπέρασμα τριπλασιασμού του πληθυσμού του οποίου τα απορρίμματα αυτή τη στιγμή φθάνουν στο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ.
Ο ίδιος ο κ. Δήμαρχος στο Δ.Σ. της 10-08-15 παραδέχθηκε ότι καθημερινά εισέρχονται στο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ 40- 45 τόνοι. Παράλληλα κατέθεσε στο Δ.Σ. πρόχειρα στοιχεία, στα οποία εμφανίζεται ο όγκος των απορριμμάτων που ημερησίως φθάνουν στο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ – ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ & ΦΕΝΕΟ και ανέρχονται στους 27,8 τόνους ημερησίως.
Πέραν όμως των ποσοτήτων που παρανόμως υπερβαίνουν τα επιτρεπόμενα, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας και το γεγονός της ποιότητας των σκουπιδιών που φθάνουν στο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ. Για παράδειγμα η περιοχή του ΦΕΝΕΟΥ, μολονότι σε πληθυσμό αποτελεί το 13,94% του πληθυσμού που επιτρέπεται να πηγαίνουν τα απορρίμματα στο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ, σύμφωνα με τα πρόχειρα στοιχεία που κατέθεσε ο κ. Δήμαρχος, ημερησίως αποτίθενται από το Δήμο ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ – ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ 18,18 τόνοι, ενώ από το ΦΕΝΕΟ 9,64 τόνοι.
Όλα τα παραπάνω στοιχεία αποδεικνύουν την επιβάρυνση που υφίστανται ο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ από την απόθεση των απορριμμάτων του ΚΙΑΤΟΥ και πολύ περισσότερο με την προσθήκη εκείνων του ΒΕΛΟΥ – ΒΟΧΑΣ.
Γίνεται σαφές ότι μέσα στους καλοκαιρινούς μήνες με τις ιδιαίτερα αρνητικές συνθήκες που επικρατούν, ο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά. Μια επιτόπια αυτοψία από ειδικούς μπορεί κάλλιστα να διαπιστώσει αν τηρούνται οι προβλεπόμενες προδιαγραφές λειτουργίας του ΧΥΤΑ. Γίνεται φανερό ότι αν επέμβουν οι αρμόδιες Υπηρεσίες Ελεγκτών – Επιθεωρητών Περιβάλλοντος της Περιφέρειας και του ΥΠΕΚΑ με την επιτόπια αυτοψία θα μπορέσουν να διαπιστώσουν και να απαντήσουν για τη λειτουργία του ΧΥΤΑ στα παρακάτω:
1. Την προεργασία και την όλη λειτουργία του συστήματος για τα στραγγίσματα. Ο έλεγχος κρίνεται απαραίτητος όχι μόνο στο χώρο και τις εγκαταστάσεις του ΧΥΤΑ για το υπόψη θέμα αλλά και για τις εγκαταστάσεις του όμορου Βιολογικού καθαρισμού, αφού επιφανειακός αγωγός οδηγεί από τον ΧΥΤΑ στην εκβολή του μηχανισμού του Βιολογικού καθαρισμού.
2. την ύπαρξη του φαινομένου του αφρισμού καθώς επίσης τις πιθανές αρνητικές συνέπειες που τα ακατέργαστα στραγγίσματα δημιουργούν στην λειτουργία του μηχανισμού του Βιολογικού καθαρισμού. Να ελεγχθεί και διαπιστωθεί η πιθανότητα όχι μόνο ρύπανσης αλλά και μόλυνσης της ατμόσφαιρας και εν γένει της περιβαλλοντικής προστασίας που οδηγεί πιθανά και στη μόλυνση των υδάτων της περιοχής εκβολής του Βιολογικού καθαρισμού στην περιοχή ΚΑΜΑΡΙ. Γιατί δεν γίνονται εργαστηριακές μετρήσεις των νερών της θάλασσας στην ευρύτερη περιοχή; Ας μην επικαλούνται ορισμένοι τη δαπάνη για την εργαστηριακή εξέταση, γιατί το ποσό για την πρώτη γνωμοδότηση είναι ευτελές (100 ευρώ).
3. Από τα στοιχεία που ζητήθηκαν από το Δήμο και προσωπικά τον κ. Δήμαρχο, που είναι και Πρόεδρος του οργάνου λειτουργίας του ΧΥΤΑ (ΦΟΔΣΑ) δεν προκύπτουν τα απαραίτητα για το καλώς έχει, ιδιαίτερα των στραγγισμάτων, αλλά και του βιοαερίου. Η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων και οι περιβαλλοντικοί όροι προβλέπουν την κατασκευή εγκαταστάσεων για την αντιμετώπιση του βιοαερίου. Επειδή δεν μας δόθηκαν τα σχετικά στοιχεία θα πρέπει να διαπιστωθεί ή όχι η επικίνδυνη συσσώρευση μεθανίου και βιοαερίου.
4. Υπάρχουν όγκοι (τόνοι) απορριμμάτων τα οποία μένουν εκτεθειμένα σε συνθήκες θερμοκρασίας Ιουλίου χωρίς την προβλεπόμενη άμεση και σωστή επεξεργασία.
Επιπλέον, ας αναλογιστούν οι αρμόδιοι τις ευθύνες τους, όταν τα παραπάνω διαπιστώνονται το μήνα Ιούλιο με τον ερχομό των επιπλέων σκουπιδιών του ΚΙΑΤΟΥ, τι πρόκειται να συμβεί με την προσθήκη και εκείνων του ΒΕΛΟΥ – ΒΟΧΑΣ.
Τελευταίο αφήσαμε ένα σοβαρό θέμα, που θα απασχολήσει ιδιαίτερα τους κατοίκους του ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ, το οικονομικό. Ο κ. Δήμαρχος δήλωσε ότι το κόστος λειτουργίας του ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ ανέρχεται στο ποσό των 23 ευρώ/τόνο. Εμμέσως πλην σαφώς, μολονότι η διαχείριση του ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ ανήκει στο ΦΟΔΣΑ και θα έπρεπε η Περιφέρεια να είχε επιλύσει το πρόβλημα των εξόδων λειτουργίας του, ο κ. Δήμαρχος είπε στο Δ.Σ. ότι ο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ, εφόσον είναι του ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ, τα έξοδα λειτουργίας πρέπει να τα πληρώνουν οι ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΙΝΟΙ. Δηλαδή, οι κάτοικοι του ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ, προβλέπεται να υποστούν τις επιπτώσεις μόλυνσης του Περιβάλλοντος (ατμόσφαιρα, κυκλοφορικό, υδροφόρος ορίζοντας, ποιότητα θαλάσσιων υδάτων, γεωργική γη κλπ), και επιπλέον να πληρώσουν 23 ευρώ για κάθε τόνο σκουπιδιών που έρχονται από το ΚΙΑΤΟ και το ΒΕΛΟ.
Αγαπητέ κ. Δήμαρχε και Δημοτικοί Σύμβουλοι της πλειοψηφούσας παράταξης, είναι δυνατόν η απόφαση για την διαχείριση και διάθεση των απορριμμάτων του ΒΕΛΟΥ – ΒΟΧΑΣ στο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ να παίρνεται από το ΦΟΔΣΑ με 4 εκ των 7 μελών και μάλιστα 1 μήνα μετά την υποβολή του αιτήματος από το Δήμο;
Είναι τυχαίο το γεγονός να παίρνεται η απόφαση από το ΦΟΔΣΑ και κατόπιν εορτής να ζητείται η σύμφωνη γνώμη του Δ.Σ. του Δήμου ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ;
Είναι ή όχι παράνομη η συγκεκριμένη απόφαση του ΦΟΔΣΑ και πλέον του Δ.Σ. του Δήμου ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ, σύμφωνα με τα ισχύοντα για τη λειτουργία του ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ;
Τηρούνται ή όχι τα προβλεπόμενα προαπαιτούμενα για τη διαχείριση και διάθεση απορριμμάτων άλλων περιοχών όπως του ΚΙΑΤΟΥ και του ΒΕΛΟΥ – ΒΟΧΑΣ;
Έχουν υποβληθεί στις αρμόδιες αρχές και έχουν τύχει των απαιτούμενων εγκρίσεων οι επιπλέον δράσεις στον ΧΥΤΑ, αφού στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε σαφή παράβαση των προβλεπομένων περιβαλλοντικών όρων;
Κλείνοντας την παρέμβαση μας αυτή για άλλη μια φορά ας σταματήσει η υποκρισία περί αλληλεγγύης. Η αδιαφορία, η ασυδοσία και η παρανομία δεν ξεπληρώνεται με τους νόμιμους γείτονες. Οι αρμόδιοι και οι υπεύθυνοι των ανεξέλεγκτων χωματερών σκουπιδότοπων του βρώμικου παρελθόντος δεν έχουν την τόλμη να εμφανιστούν και να ζητήσουν ούτε μια συγγνώμη. Μετά τις τελευταίες κρίσιμες εξελίξεις εμείς δεν έχουμε να προτείνουμε παρά μόνο δύο πράγματα:
1. Ενημέρωση και κινητοποίηση του κόσμου,
2. Άμεση επέμβαση και αξιοποίηση όλων των προβλεπόμενων νόμιμων διαδικασιών.
ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ 11 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2015
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΛΑΔΟΥΧΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΠΟΥΜΗΣ
H ΧΩΡΑ ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΩΝ, ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ,ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ.
(Γράφει ο Ντίνος Παπαντωνίου)
Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει υποστεί όχι μία ,όχι δύο αλλά τρείς εθνικές υποχωρήσεις και ταπεινώσεις στη λογική των τελεσιγράφων. Η αρχή έγινε από τα Ίμια το 1996,συνεχίσθηκε τον Ιούλιο του 1997 με την συμφωνία της Μαδρίτης και την αναγνώριση των ζωτικών συμφερόντων της άγκυρας στο αιγαίο και ολοκληρώθηκε με το μεγαλύτερο σκάνδαλο ηθικής, αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας της χώρας με την παράδοση του Οτσαλάν.
Τα τελεσίγραφα σήμερα επιστρέφουν ως καταιγίδα από τα οικονομικά κέντρα της Ευρώπης. Παρακολουθήστε τα πρώτα πέντε λεπτά των δελτίων του τηλεοπτικού πριγκιπάτου και τις τρομοκρατικές αφηγήσεις(ρεπορτάζ τα λένε ανώνυμων κα μόνο ανώνυμων κύκλων), κάποιων δήθεν ανταποκριτών (σκουπίδια των διαδρόμων σε Βρυξέλες, Βόννη λέω εγώ.) Η παράδοση της Ελλάδας είναι ένα διαρκές έγκλημα με αρχή το 1989.Το πολιτικό προσωπικό της χώρας ανεπαρκές,φοβικό,εξαρτημένο,δεν ήταν σε θέση να ερμηνεύσει την θέση της Ελλάδας στην νέα γεωπολιτική πραγματικότητα.
Ένα από τα σπουδαιότερα ελλείμματα της αστικής ολοκλήρωσης στην Ελλάδα είναι αυτό που έγραψε ένας μεγάλος έλληνας διανοητής(δυστυχώς δεν ζει σήμερα),ο Παναγιώτης Κονδύλης.Ότι η αιτία της παρακµής και των δεινών της χώρας δεν οφείλεται στους αστούς αλλά στην απουσία τους. Στην Ελλάδα ο όρος αστική τάξη εισήχθη µε την αρνητική σηµασία του, δηλαδή ως ο αντίπαλος της εργατικής τάξης. Αντιθέτως, στη ∆υτική και Κεντρική Ευρώπη ο αστός εµφανίζεται ιστορικά ως ο κύριος κοινωνικός αντίπαλος της αριστοκρατίας και της κληρικοκρατίας. Αυτή η έλλειψη θα ήταν το λιγότερο, αν δεν συνοδευόταν από την απαξίωση των αξιών του αστισµού και της νεωτερικότητας. Από τον ελληνικό ορίζοντα του νόθου αστισµού απουσιάζει η προµηθεϊκή διάσταση του αστικού πολιτισμού, σύµφωνα µε την οποία ο αστός είναι ο καινοτόμος φορέας της πειθαρχημένης ζωής και των μακροπρόθεσμων στόχων.
Το πολιτικό προσωπικό μεταπολεμικά και κυρίως μεταπολιτευτικά, με τη δημιουργία του κράτος-πρωτεύουσα νέκρωσε νομοτελειακά την ύπαιθρο χώρα. Όσους έμειναν εκτός της αθηναϊκής χωματερής, τους εκμαύλισε η ψηφοθηρία εθίζοντάς τους στην επιδότηση της αεργίας τους με τα ψυχία των ευρωπαϊκών “πακέτων”. Σε αρκετές περιπτώσεις το δομημένο περιβάλλον της “υπαίθρου” συναγωνίζεται (με αξιώσεις) τις πιο ανυπόφορες και αβίωτες συνοικίες της πρωτεύουσας…
Δεν υπάρχει ελπίδα ανάπτυξης αν δεν ξαναγαπήσουμε τον τόπο μας και επανασχεδιάσουμε τη γεωοικονομία μας. Ο επανασχεδιασμός θα φέρει προκοπή, όχι η σκλαβιά στα δανεικά. Θα δημιουργήσει μάστορες, όχι ευέλικτους “εργαζόμενους”. Θέλουμε τη χαμένη μας περηφάνια, την περηφάνια του δημιουργού, όχι του επαίτη».
Ντίνος Παπαντωνίου
(Γράφει ο Ντίνος Παπαντωνίου)
Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει υποστεί όχι μία ,όχι δύο αλλά τρείς εθνικές υποχωρήσεις και ταπεινώσεις στη λογική των τελεσιγράφων. Η αρχή έγινε από τα Ίμια το 1996,συνεχίσθηκε τον Ιούλιο του 1997 με την συμφωνία της Μαδρίτης και την αναγνώριση των ζωτικών συμφερόντων της άγκυρας στο αιγαίο και ολοκληρώθηκε με το μεγαλύτερο σκάνδαλο ηθικής, αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας της χώρας με την παράδοση του Οτσαλάν.
Τα τελεσίγραφα σήμερα επιστρέφουν ως καταιγίδα από τα οικονομικά κέντρα της Ευρώπης. Παρακολουθήστε τα πρώτα πέντε λεπτά των δελτίων του τηλεοπτικού πριγκιπάτου και τις τρομοκρατικές αφηγήσεις(ρεπορτάζ τα λένε ανώνυμων κα μόνο ανώνυμων κύκλων), κάποιων δήθεν ανταποκριτών (σκουπίδια των διαδρόμων σε Βρυξέλες, Βόννη λέω εγώ.) Η παράδοση της Ελλάδας είναι ένα διαρκές έγκλημα με αρχή το 1989.Το πολιτικό προσωπικό της χώρας ανεπαρκές,φοβικό,εξαρτημένο,δεν ήταν σε θέση να ερμηνεύσει την θέση της Ελλάδας στην νέα γεωπολιτική πραγματικότητα.
Ένα από τα σπουδαιότερα ελλείμματα της αστικής ολοκλήρωσης στην Ελλάδα είναι αυτό που έγραψε ένας μεγάλος έλληνας διανοητής(δυστυχώς δεν ζει σήμερα),ο Παναγιώτης Κονδύλης.Ότι η αιτία της παρακµής και των δεινών της χώρας δεν οφείλεται στους αστούς αλλά στην απουσία τους. Στην Ελλάδα ο όρος αστική τάξη εισήχθη µε την αρνητική σηµασία του, δηλαδή ως ο αντίπαλος της εργατικής τάξης. Αντιθέτως, στη ∆υτική και Κεντρική Ευρώπη ο αστός εµφανίζεται ιστορικά ως ο κύριος κοινωνικός αντίπαλος της αριστοκρατίας και της κληρικοκρατίας. Αυτή η έλλειψη θα ήταν το λιγότερο, αν δεν συνοδευόταν από την απαξίωση των αξιών του αστισµού και της νεωτερικότητας. Από τον ελληνικό ορίζοντα του νόθου αστισµού απουσιάζει η προµηθεϊκή διάσταση του αστικού πολιτισμού, σύµφωνα µε την οποία ο αστός είναι ο καινοτόμος φορέας της πειθαρχημένης ζωής και των μακροπρόθεσμων στόχων.
Το πολιτικό προσωπικό μεταπολεμικά και κυρίως μεταπολιτευτικά, με τη δημιουργία του κράτος-πρωτεύουσα νέκρωσε νομοτελειακά την ύπαιθρο χώρα. Όσους έμειναν εκτός της αθηναϊκής χωματερής, τους εκμαύλισε η ψηφοθηρία εθίζοντάς τους στην επιδότηση της αεργίας τους με τα ψυχία των ευρωπαϊκών “πακέτων”. Σε αρκετές περιπτώσεις το δομημένο περιβάλλον της “υπαίθρου” συναγωνίζεται (με αξιώσεις) τις πιο ανυπόφορες και αβίωτες συνοικίες της πρωτεύουσας…
Δεν υπάρχει ελπίδα ανάπτυξης αν δεν ξαναγαπήσουμε τον τόπο μας και επανασχεδιάσουμε τη γεωοικονομία μας. Ο επανασχεδιασμός θα φέρει προκοπή, όχι η σκλαβιά στα δανεικά. Θα δημιουργήσει μάστορες, όχι ευέλικτους “εργαζόμενους”. Θέλουμε τη χαμένη μας περηφάνια, την περηφάνια του δημιουργού, όχι του επαίτη».
Ντίνος Παπαντωνίου
(δημοσιευμένο κείμενο-εισαγωγικό προσεχούς σχολιασμού της πρόθεσης του Δημάρχου να γκρεμίσει ό,τι υπάρχει στην πλατεία βόρεια του Αγίου Βλασίου και να την κάνει ένα «ίσιωμα»)
Όταν ένας οργανισμός δεν πάει καλά ψάχνουμε τις αιτίες, κάνουμε μία διάγνωση. Να συζητήσουμε σοβαρά όταν αυτός ο οργανισμός είναι μία τοπική κοινωνία. Όταν αυτή δεν μπορεί να κάνει ένα τοπικό έργο, να το ολοκληρώσει. Οι αποθήκες Φραντζή μόλις ξεκίνησαν σταμάτησαν. Ξεκίνησε η ανάπλαση του δεύτερου τμήματος της παραλίας. Μετά από λίγο το έργο σταμάτησε και αυτό. Θα συζητήσουμε, θα βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα για την παθολογία αυτής της ανικανότητας;
Α. Τις Δημοτικές Αρχές συνοδεύει –πέρα από άλλα –και μία ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ. Από την απόφαση προγραμματισμού ενός έργου μέχρι και την υλοποίησή του συναντώνται διαλεκτικά τρείς λειτουργικές συνιστώσες: η τοπική πολιτική εξουσία, οι τεχνοκράτες-επιστήμονες- σχεδιαστική ομάδα και η κοινωνία πολιτών. Αν αυτές οι τρείς συνιστώσες λειτουργούν ανεξάρτητα και δεν έρχονται σε μία συνομιλία, δεν φθάνουμε σε μία γόνιμη αποτελεσματικότητα. Γιατί εμφανίζεται ο αυταρχισμός σε όλες τις μορφές του, η απολυτότητα του τεχνοκρατισμού και ο λαϊκισμός. Μόνο αν υπάρχει μία ολοκληρωμένη μεθοδολογική αντίληψη του σχεδιασμού, κάθε αλλαγή είναι δημιουργία αλλά έχει και την συναίνεση της κοινωνίας.
Και για τις αποθήκες Φραντζή αλλά και για την παραλία, οι μελετητές χωρίς πρόγραμμα, κατευθύνσεις, αποφάσισαν για όλα. Ουσιαστικά αυτοί αποφάσισαν και το γιατί κάνουμε ένα έργο. Από τις παρενέργειες: όλοι θεώρησαν ότι την ανάπλαση της παραλίας την κάνουμε για μεταφορά της θέσης των τραπεζοκαθισμάτων των καφετεριών.
Και για τις αποθήκες Φραντζή αλλά και για την παραλία, οι μελετητές χωρίς πρόγραμμα, κατευθύνσεις, αποφάσισαν για όλα. Ουσιαστικά αυτοί αποφάσισαν και το γιατί κάνουμε ένα έργο. Από τις παρενέργειες: όλοι θεώρησαν ότι την ανάπλαση της παραλίας την κάνουμε για μεταφορά της θέσης των τραπεζοκαθισμάτων των καφετεριών.
Β. Πώς μπορούμε να συνεννοηθούμε όταν δίνουμε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΣΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ;
Τι είναι δημόσιο και τι ιδιωτικό. Και ο Δήμαρχος, και ο αρχηγός της μειοψηφίας κάλεσαν σε συζήτηση τους καταστηματάρχες της παραλίας. Η ανάπλαση της παραλίας όμως δεν αφορά κάποιους, αλλά όλους. Αναφερόμαστε σε δημόσιο χώρο που αφορά όλο τον δήμο. Όλους τους δημότες, έστω και αν κατοικούν στην ενδοχώρα.
Τι είναι έργο. Το έχουμε ταυτίσει με μπετά, εργολάβους. Δεν υπάρχει η έννοια του σχεδιαστικού έργου. Γι αυτό και μέχρι να αρχίσει τη δουλειά ο εργολάβος, υπήρξε η αδιαφορία, η άγνοια, η σιωπή.
Τι είναι δημόσιο και τι ιδιωτικό. Και ο Δήμαρχος, και ο αρχηγός της μειοψηφίας κάλεσαν σε συζήτηση τους καταστηματάρχες της παραλίας. Η ανάπλαση της παραλίας όμως δεν αφορά κάποιους, αλλά όλους. Αναφερόμαστε σε δημόσιο χώρο που αφορά όλο τον δήμο. Όλους τους δημότες, έστω και αν κατοικούν στην ενδοχώρα.
Τι είναι έργο. Το έχουμε ταυτίσει με μπετά, εργολάβους. Δεν υπάρχει η έννοια του σχεδιαστικού έργου. Γι αυτό και μέχρι να αρχίσει τη δουλειά ο εργολάβος, υπήρξε η αδιαφορία, η άγνοια, η σιωπή.
Αυτά είπα στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο, αφού σε όσους πολίτες το ζητήσαμε ο πρόεδρος μας έδωσε το λόγο.
Μερικές ακόμα σημειώσεις για το θέμα του σχεδιασμού του παραλιακού δρόμου.
Μερικές ακόμα σημειώσεις για το θέμα του σχεδιασμού του παραλιακού δρόμου.
Είναι εύκολο να προτείνεις, αν έχεις ολοκληρωμένη γνώση του αντικειμένου πάνω στο οποίο πρέπει να προτείνεις. Γιατί η ουσία ενός πολεοδομικού σχεδιασμού είναι η συνάντηση παρελθόντος και μέλλοντος. Και η επανανοηματοδότηση της παραλίας είναι αφετηρία, κίνητρο, μέσο, αναδημιουργίας κοινότητας. Οι καφετέριες και τα σουβλατζίδικα δεν κάνουν πόλη, ούτε Ξυλόκαστρο. Η παραλιακή ζώνη είναι χώρος ισχυρών τοπικών ταυτοτικών στοιχείων. Ανάπλαση σημαίνει ενεργοποίηση ενός δικτύου που θα τα επανανοηματοδοτεί και αναδεικνύει.
Το πέρασμα από τη βαρβαρότητα, τον μαχαλά και τις παράγκες που έκλειναν τον Κορινθιακό σε μια άλλη πρόταση ήταν επώδυνο. Επαναπροτείνω ως κεντρικό προγραμματικό στοιχείο της παραλιακής ανάπλασης την επανακατοίκησή της. Είναι ένας προνομιούχος χώρος. Η ανάγνωσή του και η πρόταση υπάρχουν στο εκλογικό πρόγραμμα της Αρμονικής Ανάπτυξης του 2002.Στην παραλιακή ζώνη ο ανοιχτός ορίζοντας του Κορινθιακού έρχεται σε διάλογο με αυτό τον πλούτο των πόρων και με διαστάσεις χωρικές έως τη Ζήρεια και χρονικές έως τους Αριστοναύτες.
Το πέρασμα από τη βαρβαρότητα, τον μαχαλά και τις παράγκες που έκλειναν τον Κορινθιακό σε μια άλλη πρόταση ήταν επώδυνο. Επαναπροτείνω ως κεντρικό προγραμματικό στοιχείο της παραλιακής ανάπλασης την επανακατοίκησή της. Είναι ένας προνομιούχος χώρος. Η ανάγνωσή του και η πρόταση υπάρχουν στο εκλογικό πρόγραμμα της Αρμονικής Ανάπτυξης του 2002.Στην παραλιακή ζώνη ο ανοιχτός ορίζοντας του Κορινθιακού έρχεται σε διάλογο με αυτό τον πλούτο των πόρων και με διαστάσεις χωρικές έως τη Ζήρεια και χρονικές έως τους Αριστοναύτες.
Γρηγόρης Κλαδούχος
Ξυλόκαστρο 16-Μαρτίου-2015
Ξυλόκαστρο 16-Μαρτίου-2015
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΕΝΟΣ ΣΧΟΛΙΟΥ:
Ntinos Papantoniou Ο ορίζοντας τους είναι μικρός, ατελής. Το βλέμμα και η αυτοδιοικητική τους επάρκεια φθάνει μέχρι την απέναντι γκρίζα πρόσοψη των πολυκατοικιών. Η σχέση τους με το παράλιο μέτωπο των πόλεων εξαντλείται στην ταμειακή λογική των δημοτικών φόρων και τελών. Το παράλιο μέτωπο ως ανάδειξη μιας αρμονικής σχέσης με το μουντό τσιμέντο των πολυκατοικιών και τους ΠΟΛΙΤΕΣ, έλειψε και συνεχίζει να λείπει από την ατζέντα των πρωτοβουλιών της τοπικής αυτοδιοίκησης. Αυτή τη σχέση μόνο ένα κίνημα πολιτών μπορεί να την αναδείξει, ένα κίνημα που εμπνέεται από το απέραντο γαλάζιο . Από το παραλιακό Λουτράκι μέχρι το Ξυλόκαστρο. Ένα κίνημα που ενώνει και απαιτεί. Μια πρωτοβουλία είναι εφικτή και μπορεί να ξεκινήσει από την εκπαιδευτική κοινότητα, τους δασκάλους και τους καθηγητές μαζί με τους μαθητές. Ένα μικρό βήμα θα ήταν να αφιερωθεί από όλα τα σχολεία του κορινθιακού κόλπου την ίδια μέρα ένας περίπατος στα παραλιακά μέτωπα. Ένας περίπατος αυτογνωσίας που θα προκαλέσει τις συνειδήσεις των πολιτών, των αυτοδιοικητικών ,αλλά και των επαγγελματιών που δραστηριοποιούνται επιχειρηματικά. Αυτό βέβαια για να έχει επιτυχία θέλει πολύ δουλειά εντός των αιθουσών.
Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΗΤΑΝ ΕΞΥΠΑΡΧΗΣ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ
Η διαφωνία μου μαζί σας, κ. Ξυδιά, ποιον πυρήνα έχει; Έχει την διαφορετική μας αντίληψη για το χαρακτήρα της κυβέρνησης Σημίτη. Κατά τη γνώμη μου αυτός αποτέλεσε τον κύριο εκφραστή της διαφθοράς, διαπλοκής, μιζοκρατίας, αποπαραγωγικοποίησης της χώρας. Οπότε οι διανοούμενοι που τον υπηρέτησαν είναι το πνευματικό, πολιτικό και ηθικό αντιπαράδειγμα.
Δυστυχώς έχετε μία αντίληψη περί «δικαίου του κόμματος».
Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τοποθετεί πρώτο, τιμά ως εμβληματική μορφή τον Κ. Τσουκαλά σημαίνει ότι υποβαθμίζει το ηθικό ζήτημα της πολιτικής. Προβάλλει ένα λαϊκίστικο οικονομισμό , όπως τα λόγια του, που προβάλλετε παραπάνω. Η αριστερή πολιτική είναι τρισυπόστατη: ηθική-αντιδιαφθορά, δημοκρατία, ανάπτυξη. Στην πολιτική τακτική βέβαια, άλλα υποβαθμίζεις, άλλα αναδεικνύεις. Η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ, το ηθικό ζήτημα, (που έβαζε ο λαός και οι πλατείες), να το υποβαθμίσει, μετατρέψει σε οικονομίστικο, ως αντιλαϊκή και λάθος οικονομική πολιτική, επέτρεψε δεσμούς και εισοδισμό διανοούμενων υπαλλήλων της διαφθοράς και διαπλοκής.
Πιστεύω, και με σεβασμό προς εσάς, ότι ως εκπαιδευτικός θα έπρεπε να τα λέτε εσείς αυτά.
(ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ – ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015)
