ενδείξεις - αντενδείξεις





πρός τό δεῖν οὕτω



Όλα τα θέματα πρός τό δεῖν οὕτω



Προηγούμενα εὕσημον λόγον δῶτε








Posted on : Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2024 [ 0 ] comments Label:

Η νέα αύξηση των δημοτικών τελών του Δήμου Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης σε “λαβύρινθο” διαχείρισης. Η κατεύθυνση του γεωγραφικού προσανατολισμού ως καθοριστικό κριτήριο διαμόρφωσης των δημοτικών τελών και οι συνεχιζόμενες ανισότητες. του Ευσταθίου Π. Σεμιτέλου

by : tinakanoumegk

      ΑΠΟ scepsis.gr

Ενόψει της προσεχούς δημόσιας συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Ξυλοκάστρου – Ευρωστίνης, που θα πραγματοποιηθεί την 19η Δεκεμβρίου 2024 για συζήτηση και λήψη απόφασης σχετικής με το 2ο θέμα με τίτλο : «Λήψη απόφασης για αναπροσαρμογή τελών καθαριότητας και ηλεκτροφωτισμού του Δήμου Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης για το έτος 2025 και εφεξής», η πρόταση της Δημοτικής Αρχής δείχνει ότι ο μέσος όρος των συντελεστών επιβάρυνσης για τα ακίνητα οικιακής χρήσης αυξάνεται κατά 32,8 % ενώ για τα ακίνητα που χρησιμοποιούνται για οικονομικές δραστηριότητες αυξάνεται κατά 16,8%. Οι εν λόγω αυξήσεις κατά δημοτική κοινότητα κινούνται για τις αντίστοιχες κατηγορίες από 21% έως 44% και από 9,8% έως 17,3%. Για τις εν λόγω αυξήσεις των δημοτικών τελών αναδεικνύονται μεταξύ των άλλων οι εξής απορίες και ερωτήματα:Γιατί συνεχίζεται ο συνολικός μέσος όρος των συντελεστών της δημοτικής ενότητας της Ευρωστίνης (3,1940) να είναι μεγαλύτερος της δημοτικής ενότητας Ξυλοκάστρου (3,0485); Γιατί οι Ευρωστίνιοι επιβαρύνονται περισσότερο;
Θα συνεχίσει ο μέσος όρος των συντελεστών οικιακής χρήσης της δημοτικής ενότητας της Ευρωστίνης (1,9800) να είναι μεγαλύτερος της δημοτικής ενότητας Ξυλοκάστρου (1,8200); Γιατί τα Ευρωστινιακά ακίνητα που χρησιμοποιούνται για κατοικίες επιβαρύνονται περισσότερο;
Θα συνεχίσει ο μέσος όρος των συντελεστών των ακινήτων που χρησιμοποιούνται για την άσκηση πάσης φύσης οικονομικής δραστηριότητας της δημοτικής ενότητας της Ευρωστίνης (4,400) να είναι μεγαλύτερος της δημοτικής ενότητας Ξυλοκάστρου (4,2769); Γιατί οι Ευρωστινιακές επιχειρήσεις να επιβαρύνονται περισσότερο;

Η κατεύθυνση της σύγκλισης για την ισόρροπη ανάπτυξη των δύο ενοτήτων δεν υπηρετείται με την υιοθέτηση των προτεινομένων συντελεστών επιβάρυνσης και η νέα αύξηση των δημοτικών τελών προκαλεί νέες αρρυθμίες ανισορροπίας στις τσέπες των Δημοτών.

Περαιτέρω:Είναι ικανοποιητική η αιτιολόγηση του χαμηλότερου συντελεστή οικιακής χρήσης των Α, Μ, και Κ. Τρικάλων (1,86) σε σχέση με τον συντελεστή των κοινοτήτων Στομίου, Σαρανταπήχου (2,00) λόγω της γεωγραφικής θέσης;
Πώς αιτιολογείται ο ίδιος συντελεστής (4,00) επαγγελματικής χρήσης των κοινοτήτων Ροζενών, Κορφιώτισσας και Ν. Βρυσούλων ή ο ίδιος (4,8) συντελεστής οικιακής χρήσης μεταξύ των κοινοτήτων Μελισσίου και Στομίου;
Πως δικαιολογείται και πόσο άδικη είναι η τόσο μικρή διαφορά (0,20) των συντελεστών οικιακής χρήσης μεταξύ Ξυλοκάστρου (2,5) και Δερβενίου (2,3);

Η φαινομενολογία ισότητας μεταξύ Ξυλοκάστρου και Δερβενίου με τον ίδιο συντελεστή (4,8) επαγγελματικής χρήσης δεν μπορεί παρά να υπηρετεί μια πολιτική συνέχισης και διεύρυνσης των ανισοτήτων! Ακόμη και τα Χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια απουσιάζουν από το Δερβένι!


Γενικότερα, το θέμα της εμφανιζόμενης διόγκωσης των εξόδων και η υποστηριζόμενη αλλαγή στο τρόπο διαχείρισης των απορριμμάτων σ΄ ένα Δήμο ναι μεν οφείλεται σε πολλαπλούς παράγοντες αλλά το παραγόμενο αποτέλεσμα κάθε νέας διαχείρισης απαιτεί μια συνεχή αξιολόγηση και χρήζει ποσοτικής και ποιοτικής διερεύνησης προκειμένου να μπορούν να απαντηθούν τα ερωτήματα: α) Βελτιώθηκε η αποκομιδή και η εικόνα καθαριότητας; β) Μειώθηκε ή αυξήθηκε με τον ιδιώτη το στενό κόστος της αποκομιδής (εκτός τιμολογιακής ΦΟΣΔΑ και τελών ταφής ); γ) Ισχύει ή όχι ότι η αποκομιδή των απορριμμάτων του Δήμου κατά το 2022 είχε λειτουργικό κόστος 190.000 ευρώ περίπου ενώ σήμερα το κόστος αυτό ανέρχεται σε 1.000.000 ευρώ; Και εάν “ναι”, γιατί;

Ειδικότερα, αναζητούνται επικαιροποιημένα κριτήρια προκειμένου οι συντελεστές επιβάρυνσης να είναι δικαιότεροι. Είναι αυτονόητο ότι τα εν λόγω δημοτικά τέλη είναι ανταποδοτικού χαρακτήρα και προφανές ότι οι συντελεστές πρέπει να συναρτώνται από τα προκυπτόμενα έξοδα αλλά στο σημείο αυτό λειτουργεί η αδιαφάνεια. Παρότι ισχυρίζεται η Δημοτική Αρχή ότι τα ύψη των δημοτικών τελών πρέπει «να είναι ανάλογα του κόστους παροχής της αντίστοιχης υπηρεσίας και να προσδιορίζονται αντικειμενικά με κριτήριο το βαθμό χρήσεως της υπηρεσίας από κάθε κατηγορία υπόχρεων, σύμφωνα με τη χρήση κάθε ακινήτου», εντούτοις, κανένα στοιχείο (με εξαίρεση τα τετραγωνικά) δεν δίνει στην πρότασή της περί αυτού. Αυτή είναι η αιτία που οδηγεί σε αυξημένο βαθμό αυθαιρεσίας των συντελεστών επιβάρυνσης και εμφάνισης αδικιών.

Απαιτείται αναθεώρηση των κριτηρίων που διαμορφώνουν τις κατηγορίες των συντελεστών επιβάρυνσης και επικαιροποίηση στα δεδομένα του σήμερα. Η Δημοτική Αρχή όμως δεν δείχνει διατεθειμένη ή αδυνατεί να προχωρήσει στο σχετικό εξορθολογισμό και σε μια δικαιότερη κατεύθυνση.

Ας ελπίσουμε ότι ένας ευρύς διάλογος όλων των συμμετεχόντων μπορεί να οδηγήσει σε βελτιώσεις.
Posted on : Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2024 [ 0 ] comments Label:

Τα Χριστούγεννα είναι το νικητήριο παράπονο των ψυχών... Τρία σημειώματα από τον Αντώνη Ανδρουλιδάκη. (...Οι μέρες αυτές φέρνουν μια λαχτάρα για το ουσιώδες, μια δίψα για σημαντικότητα στη ζωή του Άλλου).

by : tinakanoumegk

 Τα Χριστούγεννα είναι το νικητήριο παράπονο των ψυχών...

Τρία σημειώματα από Αντώνης Ανδρουλιδάκης
1.
Οι μέρες αυτές φέρνουν μια λαχτάρα για το ουσιώδες, μια δίψα για σημαντικότητα στη ζωή του Άλλου.
Κουρασμένοι από την ατέλειωτη κούρσα της επίδοσης, ματαιωμένοι από εκεί που μας εκτιμούν μονάχα για την αποτελεσματικότητα μας -και αν- πεινάμε για Σχέση.
Και ως εκ τούτου δεν είναι να μας εκπλήσσει το αίσθημα κενού ή η κατάθλιψη που μασκαρεύουμε με ανακουφιστικούς εθισμούς και περισπασμούς.
Ακόμη μια χρονιά που χάσαμε την επαφή με τις βαθύτερες ανάγκες μας και απλά υπομένουμε τη ζωή.
Όμως η ψυχούλα μας πετάει τη σκούφια της για πάθος, για νόημα, για σύνδεση. Λαχταράμε έναν κόσμο όπου η ψυχή μας "μετράει". Πρόκειται για μια λαχτάρα ανέκφραστη, βουβή, ίσως γιατί κάπως έχουμε προεξοφλήσει το ανεκπλήρωτο της. Σαν ένας οδοιπόρος στην έρημο που κουράστηκε να φωνάζει "διψώ".
Οι μέρες αυτές πλημμυρίζουν από θόρυβο, ρηχές αλληλεπιδράσεις και οργανωμένους αποπροσανατολισμούς, εκεί ακριβώς που χρειαζόμαστε περισσότερο βάθος, ανοιχτότερη καρδιά και πιο πολύ γνησιότητα.
Οι μέρες αυτές ζητούν να ακουστεί η αλήθεια μας. Οι μέρες αυτές ζητούν να θρέψουμε την πεινασμένη ψυχή μας. Οι μέρες αυτές προσδοκούν να μην "υπάρχουμε απλώς", αλλά να ζούμε ευθυγραμμισμένοι με το ποιοί είμαστε πραγματικά.
Οι μέρες αυτές είναι σήμαντρα νοήματος, σαν εκείνα τα μικρά εκκλησάκια στις άκρες των εθνικών δρόμων που μαρτυρούν αυτούς που χάθηκαν "τσάμπα" στις στροφές της ζωής. Οι μέρες αυτές προειδοποιούν να κόψεις ταχύτητα, να επιβραδύνεις, να παρατηρήσεις εντός σου και δίπλα σου.
Το μικρό παιδί παραμένει φοβισμένο και μόνο στην εσώτερη φάτνη μας, ενώ οι ανάσες των άλλων ζώων μας φαίνονται απειλητικές για να μας ζεστάνουν. Τα δώρα των μάγων του συστήματος, μπορούν να κοροϊδέψουν τους μεγάλους, αλλά δεν ξεγελούν πια αυτό το παιδί και η μητέρα λείπει από καιρό.
Τα ίδια πάνω-κάτω συμβαίνουν και στις άλλες φάτνες και η κάθε ξένη ανάσα μοιάζει απειλή. Εδώ επιτρέπονται πλέον ανάσες σε καθρέφτες και οθόνες αφής.
Οι μέρες αυτές γυρεύουν μια μεγάλη ανάσα μοιρασμένη. Μόνη διέξοδος να την χαρίσεις για να σου χαριστεί. Άκου τη δίψα σου για μια γερή αναπνοή ζωής.
2.
" Τα Χριστούγεννα είναι το νικητήριο παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των Άλλων, η ζεϊμπεκιά των άτακτων ψυχών.
Τα Χριστούγεννα είναι ένας καημός. Ένας νταλκάς, που δεν καταλαγιάζει μ’ όλα τα μελομακάρονα. Μια πίκρα για ό,τι όνειρο ματαιώθηκε οριστικά, μα εσύ χρωστάς -ένας θεός ξέρει σε ποιον- πεισματικά και γεννάς κάθε πρωΐ κι ένα καινούργιο.
Τα Χριστούγεννα, μεταξύ μας, δεν έχουν καμία «μαγεία» και κανένα πνεύμα τους δεν θα μετασχηματίσει τον κάθε Σκρούτζ σε άνθρωπο.
Τα Χριστούγεννα ζητούν απλά περίσσευμα μαγκιάς!
Πολύ περισσότερο, η «μαγεία» των Χριστουγέννων δεν είναι στο να δώσεις, όπως προτείνουν οι μελό συναισθηματικούρες, δηλαδή στο να αγοράσεις και να δώσεις, αλλά στο να δοθείς!
Εδώ έγκειται και η συστημική επικινδυνότητα τους. Στο να δοθείς!
Τα Χριστούγεννα είναι ένα παιδί που χορεύει κάπου εντός σου ένα μακρύ ζεϊμπέκικο και που και που, εκεί, καθώς οι τραγουδιστές παίρνουν μια ανάσα, σου φωνάζει αφυπνιστικά:
"Τι κάνεις ρε μαλάκα! Πώς ξοδεύεις έτσι τη ζωή σου!" "
3.
Κάθε χρονιά, όλο και πιο πολύ, τα Χριστούγεννα μου μοιάζουν μ' ένα άδειο κέλυφος, ένα κέλυφος δίχως ψαχνό. Σαν Χριστούγεννα δίχως Χριστό και δίχως καμιά γέννα. Και γι' αυτό ίσως φτιασιδώνεται, κάθε χρονιά, η θεαματική τους συσκευασία. Κάτι σαν ένα αδειανό πακέτο, τυλιγμένο σε γυαλιστερή συσκευασία, που η αρχική χαρά του ανοίγματος του συνοδεύεται πάντα από την ματαίωση της διαπίστωσης του κενού.
Οι φίλοι μου λένε πως γερνώ και γκρινιάζω. Ίσως και να έχουν δίκιο.
Όμως εγώ επιμένω να βλέπω πως οι πόλεις φωτίζονται για να κρύψουν τα σκοτάδια μας. Τα στολίδια μας θαμπώνουν ίσα για να κρύψουν την οδύνη μας. Οι κάθε λογής βουλιμίες μας απλά ανακουφίζουν προσωρινά την συναισθηματική μας απομόνωση.
Κι οι γιορταστικές παρέες γίνονται ευκαιρίες συνάντησης μονάχα των οθονών μας. Αν το καλοσκεφτείς μονάχα οι οθόνες μας είναι συνδεδεμένες. Οι άνθρωποι παραμένουμε ασύνδετοι, άσχετοι, σαν χελώνες κλεισμένοι μέσα στα καβούκια μας.
Κάποια μελλοντική γενιά θα παρατηρεί έκπληκτη τα Χριστούγεννα σε κάποιο φουτουριστικό μουσείο. Τι κάναν στον εαυτό τους αυτοί οι μαλάκες, θα σκέφτονται οι πιτσιρικάδες του μέλλοντος.
Κι ίσως δεν είναι τόσο το πρόβλημα στην αποθέωση της κατανάλωσης των ημερών. Είναι κυρίως σ' αυτό που κρύβεται κάτω από την κατανάλωση, σ' αυτό που η κατανάλωση ανακουφίζει. Δηλαδή στην υπαρξιακή οδύνη που τα "άδεια" Χριστούγεννα από την μια ανακουφίζουν προσωρινά κι από την άλλη -ακριβώς επειδή είναι "άδεια"- πιστοποιούν και επιβεβαιώνουν.
Είναι που τα Χριστούγεννα έχουν χάσει πια το πνεύμα τους και ξέπεσαν σε μια γιορταστική διεκπεραίωση. Είναι που τα Χριστούγεννα έγιναν κάτι σαν φιλάνθρωπος τουρισμός στην ανάγκη του Άλλου. Είναι που τα Χριστούγεννα έχουν χάσει την όποια ψυχικά αναστάσιμη δυναμική τους κι έγιναν το πληκτικό birthday party ενός σκοτωμένου Θεού. Είναι που τα Χριστούγεννα συντελούνται πλέον ως ανθρωποθυσία στον ιερό τόπο, στη γεννέθλια γη, της Παλαιστίνης.
Ίσως γι' αυτό τα Χριστούγεννα να πρέπει να οριστούν πλέον ως η γιορτή της απομόνωσης! Να έχουμε μια Παγκόσμια Ημέρα της Μοναξιάς του δυτικού κόσμου στις 25 του Δεκέμβρη.
Μέσα σ' όλο αυτό το μουντό κλίμα της ανέραστης γιορτής κρατώ μονάχα μια "τραγική αισιοδοξία": ότι, παρ΄ όλα αυτά, αργά ή γρήγορα, μπορεί και τώρα, αυτή τη στιγμή, κάποια παιδιά να βρούν το χαμένο νήμα της Γιορτής. Θα πετάξουν στην άκρη τις φανταχτερές γιρλάντες και τα πλαστικά συναισθήματα, θα αγκαλιαστούν και θα πουν ο ένας στον άλλο "σ΄ αγαπώ" με τον ίδιο τρόπο που ειπώθηκε κάποτε πριν δυο χιλιάδες τόσα χρόνια. Και μπορούμε όλοι μας να γίνουμε, έστω για λίγο, αυτά τα παιδιά...
Μπορεί να είναι ασπρόμαυρη εικόνα 2 άτομα, παιδί, χριστουγεννιάτικο δέντρο και οδός

Posted on : [ 0 ] comments Label:

Καζαντζίδης: Μια αστραπή από το παρελθόν είναι η φωνή του Καζαντζίδη. Αλλού όμως πρέπει να αναζητήσουμε τις σπίθες, τις μικρές φευγαλέες αστραπές που θα μπορούσαν να φωτίσουν το μέλλον.

by : tinakanoumegk




Καζαντζίδης: Μια αστραπή από το παρελθόν

σε Η δεύτερη ματιά



Μαριάννα Τζιαντζή

Ο Στέλιος Καζαντζίδης επιστρέφει με την κινηματογραφική βιογραφία του και με τις συζητήσεις που άρχισαν και θα συνεχιστούν. Όμως ο κόσμος του Καζαντζίδη δεν είναι πια εδώ. . Ένας άλλος κόσμος, με διαφορετικό τρόπο βασανισμένος, έχει πάρει τη θέση του.

Να που 23 χρόνια μετά τον θάνατό του, ο Στέλιος Καζαντζίδης επιστρέφει με την κινηματογραφική βιογραφία του και με τις συζητήσεις που άρχισαν και θα συνεχιστούν. Πέρασαν 42 χρόνια από τότε που ο Στέλιος, στα πρώτα χρόνια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, είχε ζητήσει να κρατικοποιηθεί η φωνή του ελπίζοντας ότι έτσι θα απαλλασσόταν από το αδιέξοδο της σχέσης του με τη γνωστή δισκογραφική εταιρεία. Μόνο μες στο πάθος της πρώιμης Μεταπολίτευσης θα μπορούσε να διατυπωθεί ένα τέτοιο σουρεαλιστικό, όπως φαίνεται σήμερα, αίτημα. Εκείνη η ανεπανάληπτη φωνή δεν κρατικοποιήθηκε, όμως τα πάντα στη χώρα μας έχουν ιδιωτικοποιηθεί – γιατί όχι και ο περίφημος «καημός», το «αααχ» του Καζαντζίδη;

Δεν κρίνω την ταινία, δεν πρόλαβα να τη δω, όμως είμαι σίγουρη ότι θα τη δουν πολλοί. Θέλω όμως να διευκρινίσω ότι το δίπολο «εμένα μου αρέσει/δεν μου αρέσει ο Καζαντζίδης» δεν έχει νόημα. Ο άνθρωπος δεν ορίζεται από τις μουσικές, διατροφικές, αναγνωστικές, ζωοφιλικές και άλλες προτιμήσεις του αλλά από τις πράξεις του. Η αγάπη για τον Καζαντζίδη δεν ισοδυναμεί με πιστοποιητικό λαϊκότητας, ιδίως αν αναλογιστούμε εκείνους που χρόνια τώρα πιάνουν στο στόμα τους τα τραγούδια του, παίρνοντας την αλήθεια τους και κάνοντάς την ψέμα. Ακόμα και άνθρωποι που έχουν ξεπουλήσει τα πάντα και δηλώνουν λάτρεις της χρυσής εποχής του κλασικού, του «αγνού» λαϊκού τραγουδιού.

Η αλήθεια των τραγουδιών του Καζαντζίδη ανήκει στην εποχή που πρωτοειπώθηκαν και διαδόθηκαν. Στην εποχή που οι στίχοι του Κώστα Βίρβου της Καταχνιάς («δεν βρήκα πουθενά ψωμί / και σπίτι πώς να πάω / θα με πληγώσει μια φωνή / “πατέρα μου, πεινάω“») έφερναν δάκρυα στα μάτια του ακροατή καθώς ήταν νωπές ακόμα οι μνήμες της κατοχικής πείνας. Στα 60 χρόνια που πέρασαν από τότε που κυκλοφόρησε ο σπουδαίος αυτός δίσκος του Χρήστου Λεοντή, ο εφιάλτης της πείνας μετακινήθηκε αλλού. Αλλού τα παιδιά πεινάνε, αλλού κρυώνουν, αλλού ακρωτηριάζονται και σκοτώνονται. Και αυτό το «αλλού» δεν πέφτει πολύ μακριά από τα μέρη μας.

Ποιός και πώς θα τραγουδήσει τη μοντέρνα φτώχεια, τους σύγχρονους φόβους κι εφιάλτες; Τη δίκαιη λαϊκή οργή, τη φανερή και τη βουβή; Ασφαλώς υπάρχουν τραγουδοποιοί που μιλούν με τη γλώσσα του σήμερα για το πικρό έως βρόμικο ψωμί όχι της ξενιτειάς αλλά την ίδιας της πατρίδας. Υπάρχουν ωραίες φωνές, όμως δεν υπάρχει εκείνη η φωνή που «μπουκώνει τα μικρόφωνα», όπως έλεγαν κάποτε για τη φωνή του Στέλιου.

Σήμερα όλοι αναγνωρίζουν τη μοναδικότητα, το ανεπανάληπτο αυτής της φωνής. Όμως η μοναδικότητα εκείνη έλαμψε, μεγαλούργησε στη διάρκεια μιας μοναδικής ιστορικής εποχής, χονδρικά της δεκαπενταετίας 1950-1965. Το βάθρο όπου πάτησε ο Στέλιος το έχτισαν πολλοί, άλλοι επιφανείς και άλλοι αφανείς. Εννοώ τους ταλαντούχους λαϊκούς συνθέτες, τους στιχουργούς, τους οργανοπαίχτες – και μάλιστα πολλοί από τους τελευταίους πέθαναν ξεχασμένοι και στην ψάθα. Και αυτοί, οι χιλιάδες αδικημένοι εργάτες του λαϊκού τραγουδιού, θα ήταν πολύ περισσότεροι αν ο Καζαντζίδης δεν είχε δώσει μάχη για να παίρνουν δικαιώματα οι ερμηνευτές και οι εκτελεστές για τα τραγούδια που ηχογραφούσαν. Μια μάχη που την κέρδισε, όπως όλοι αναγνωρίζουν.


Ποιός και πώς θα τραγουδήσει τη μοντέρνα φτώχεια, τους σύγχρονους φόβους κι εφιάλτες;

Το ηθικό κύρος που ακόμα και σήμερα περιβάλλει τον Καζαντζίδη δεν προέρχεται από τις κατά καιρούς δηλώσεις και αφορισμούς του, που κάθε άλλο παρά πολιτικά ορθοί μπορούν να θεωρηθούν (για να μη χρησιμοποιήσουμε πιο βαρείς χαρακτηρισμούς). Προέρχεται και από την απόφασή του να γυρίσει την πλάτη στην κερδοφορία της πίστας, να ασχοληθεί με το ψάρεμα και να συναναστρέφεται μόνο απλούς, λαϊκούς ανθρώπους όπως ο ίδιος αντιλαμβανόταν τη λαϊκότητά τους. Δύσκολο να τον φανταστούμε να φωτογραφίζεται πλάι στην κυρία Μενδώνη και τους μεγαλοσχήμονες της εποχής του.

Η Τεχνητή Νοημοσύνη μπορεί ίσως να αναπαραγάγει τη φωνή του Στέλιου, να κατασκευάσει ένα πειστικό ομοίωμα της μορφής του. Όμως ο κόσμος του Καζαντζίδη δεν είναι πια εδώ. Ένας άλλος κόσμος, με διαφορετικό τρόπο βασανισμένος, έχει πάρει τη θέση του. Τα τραγούδια του Στέλιου δεν είναι παντός τόπου και καιρού. Δεν είναι τραγούδια ψυχαγωγικά, εκδρομικά, δεν ταιριάζουν με τους μεγαλοεργολάβους, με την τουριστική και επενδυτική αρπακτικότητα. Όπως ο ίδιος είχε πει σε συνέντευξή του στον Πάνο Γεραμάνη το 1990: «Ζούμε σε περίεργη εποχή και νομίζω ότι οι εικόνες που παρουσιάζουν τα δικά μου τραγούδια άρχισαν να μην έχουν σχέση με τη σημερινή ζωή».

Μια αστραπή από το παρελθόν είναι η φωνή του Καζαντζίδη. Αλλού όμως πρέπει να αναζητήσουμε τις σπίθες, τις μικρές φευγαλέες αστραπές που θα μπορούσαν να φωτίσουν το μέλλον.


Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν στο φύλλο 21-22 Δεκεμβρίου 2024
Posted on : [ 0 ] comments Label:

Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο στον κόσμο, πιο αφοπλιστικό, από ένα μωρό που χαμογελάει. (Μια ιστορία σχεδόν χριστουγεννιάτικη Θα μπορούσε να ήταν χριστουγεννιάτικη, όμως δεν είναι αφού γράφτηκε από τον Ηρόδοτο)

by : tinakanoumegk


Μπορεί να είναι εικόνα κείμενο

Μαριάννα Τζιαντζή


Μια ιστορία σχεδόν χριστουγεννιάτικη
Θα μπορούσε να ήταν χριστουγεννιάτικη, όμως δεν είναι αφού γράφτηκε από τον Ηρόδοτο πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια, πολύ προτού αρχίσουν οι άνθρωποι να γιορτάζουν τα Χριστούγεννα, προτού ο Ηρώδης διατάξει τη Σφαγή των Νηπίων. Μιλά για ένα μωράκι στην Κόρινθο του 7ου π.Χ. αιώνα που το έλεγαν Κύψελο και που γλίτωσε από τη σφαγή επειδή οι επίδοξοι θύτες του λύγισαν μπροστά στο χαμόγελό του. Ακολουθεί το παραμύθι με λίγα λόγια.
Τον 7ο αιώνα π.Χ., οι Βακχιάδες, οι άρχοντες της Κορίνθου, έμαθαν ότι το παιδί που θα αποκτούσαν ο Ηετίων και η Λάβδα θα σήμαινε το τέλος της εξουσίας τους κι έτσι έστειλαν δέκα στρατιώτες τους στο δήμο όπου κατοικούσε το ζευγάρι για να σκοτώσουν το βρέφος. Έφτασαν εκεί και μπήκαν στην αυλή του Ηετίωνα. Η Λάβδα νόμισε ότι οι επισκέπτες της ήθελαν να δουν το παιδί σαν φίλοι του πατέρα του (ο μπαμπάς απουσίαζε εκείνη την ώρα από το σπίτι). Ανύποπτη φέρνει το μωρό και το αποθέτει στα χέρια ενός απ’ αυτούς. Και, όπως λέει ο Ηρόδοτος («Τερψιχόρη» 5.92):
«Κι αυτοί είχαν αποφασίσει στο δρόμο, ο πρώτος τους που θα πάρει το παιδάκι να το βροντήσει στο έδαφος. Η Λάβδα λοιπόν το έφερε και τους το έδωσε, και το νήπιο χαμογέλασε σ᾽ αυτόν που το πήρε στα χέρια του –κάποιος θεός το φώτισε!– κι εκείνος το ᾽νιωσε και το ψυχοπόνεσε, πώς να το σκοτώσει, κι από ψυχοπόνια το δίνει στα χέρια του δεύτερου, κι εκείνος ενός τρίτου. Έτσι από τον ένα στον άλλο πέρασε από τα χέρια και των δέκα – κανενός δεν το βαστούσε η καρδιά να το θανατώσει. Έδωσαν λοιπόν πίσω στη μάνα το παιδάκι, βγήκαν έξω απ᾽ την αυλή, στάθηκαν στην αυλόπορτα κι ο ένας τα ᾽βαζε με τον άλλο, και προπάντων μ᾽ αυτόν που το πήρε πρώτος, ρίχνοντάς του την κατηγόρια πως δεν ενέργησε σύμφωνα με την απόφασή τους και στο τέλος, αφού πέρασε κάμποση ώρα, πήραν απόφαση να ξαναμπούν κι όλοι τους να πάρουν μέρος στο φόνο».
Η Λάβδα, που στεκόταν ακριβώς δίπλα στην αυλόπορτα, τα κρυφάκουσε όλα και φρόντισε να κρύψει το παιδί σε μέρος όπου θα ’ταν αδύνατο να βρεθεί. Για να μη μακρηγορούμε, αρκεί να πούμε ότι το μωρό γλίτωσε, μεγάλωσε και μεγαλούργησε.
Σημασία όμως εδώ δεν έχει η ιστορία της σωτηρίας του μωρού, αλλά η δύναμη του βρεφικού χαμόγελου. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο στον κόσμο, πιο αφοπλιστικό, από ένα μωρό που χαμογελάει. Διαβάζοντας αυτή την ιστορία, ο νους μας ίσως τρέξει στα χιλιάδες παιδιά της Γάζας που δεν χαμογέλασαν στον δήμιό τους αφού τα βλέμματά τους δεν διασταυρώθηκαν. Οι Ισραηλινοί στρατιώτες είναι εκπαιδευμένοι να σκοτώνουν χωρίς να βλέπουν τι σκοτώνουν· αν αυτό που γκρεμίζουν με βόμβες και οβίδες είναι σχολείο, νοσοκομείο, κτίριο όπου έχουν καταφύγει εκτοπισμένες οικογένειες, αν αυτοί τους οποίους αφανίζουν είναι μωρά, γυναίκες, γέροντες. Εδώ δεν χωράει «ψυχοπόνια». Και στις περισσότερες εικόνες από τη Γάζα δεν βλέπουμε παιδιά να χαμογελούν.
Posted on : Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2024 [ 0 ] comments Label:

Το Τρίγωνο της Διαπλοκής ReUpload #47 Greekonomics

by : tinakanoumegk
Posted on : [ 0 ] comments Label:

Οι αρχαίοι Έλληνες όρισαν το θεσμικό πλαίσιο για την ποιότητα, βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη και εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών… δεν νοείται ανάπτυξη χωρίς κανονισμούς που να διασφαλίζουν την υψηλή ποιότητα των υλικών που χρησιμοποιούνται, αλλά και των παραγόμενων καταναλωτικών αγαθών.

by : tinakanoumegk

Μπορεί να είναι εικόνα κείμενο

Stephanos Vasiliou Koukoulomatis


Έτσι ζούσαν πριν χιλιάδες χρόνια, σήμερα οι περισσότεροι σύγχρονοι έμποροι ειδικά των τροφών είναι απλώς ασύδοτοι και απατεώνες και δηλητηριάζουν τούς συμπολίτες τους. Οι αγρότες και όσοι παράγουν είναι τα θεμέλια τού πολιτισμού αλλά δυστυχώς έχασαν την θέση αυτήν από απατεώνες. Αλλά για να είναι τα θεμέλια πρέπει να είναι τίμιοι και να σέβονται και να νοιάζονται για τούς συμπολίτες τους και όχι μόνο για το ασύδοτο κέρδος. Έτσι θα κερδίσουν ξανά την θέση που έχουν χάσει στις κοινωνίες των ανθρώπων.
Άλλο ελευθερία άλλο ασυδοσία. Από την αρχαία Ελλάδα είχαμε ΑΓΟΡΑΝΟΜΙΑ και έλεγχο τιμών και ενιαία τιμή αγοράς για όλα τα τρόφιμα και κάθε άλλο χρήσιμο και αναγκαίο αγαθό για αυτό αναπτύχθηκε και ο Μεγάλος Ονομαστός σε όλη την Γη Ελληνικός Πολιτισμός. Πλούσιος ή φτωχός ή δούλος αγόραζες τα πράγματα από όλους στην ίδια τιμή ούτε πάνω ούτε κάτω και όλα φρόντιζαν να τα ελέγχουν αν ήταν καλά. Σήμερα απλώς πιπίζουν η Ακρόπολη, τα αρχαία ο Ελληνικός πολιτισμός και άλλες αερολογίες χωρίς βάσεις στο τι πραγματικά ήταν ο πολιτισμός αυτός, δεν ήταν μάρμαρα και ναοί αλλά πολλά άλλα. Η ποιότητα όλων πρέπει να είναι μία και αυτή είναι η καλή όλα τα άλλα δεν θα έπρεπε να επιτρέπονται. Αν δεν με πιστεύεις υπάρχει και βιβλίο για να δείς τι άνθρωποι κατοικούσαν εδώ και ήταν οι περισσότεροι κυρίως αγρότες λαδέμποροι και τυρογαλάδες βοσκοί οινοπαραγωγοί φιλόσοφοι ή μη. Αν λοιπόν θέλετε να λέτε ότι έχετε έστω ελάχιστη σχέση σήμερα με εκείνους πρέπει να αλλάξετε μυαλά και τρόπο ζωής και να σέβεστε τούς συμπολίτες σας για να αναπτύξετε ξανά πολτισμό. Επίσης είχαν έναν πολύ σημαντικό νόμο: <<Απαγόρευαν τις εξαγωγές κάθε παραγωγού αν τα τρόφιμα δεν ήταν αρκετά για τούς κατοίκους, διότι τα χρήματα δεν τρώγονται. Επίσης απαγόρευαν τις εξαγωγές πολλών ειδών που τα αγαπούσαν και δεν ήθελαν να τα εξάγουν, ένα από αυτά ήταν τα σύκα.>>
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ <<Η τυποποίηση, η πιστοποίηση, ο έλεγχος της ποιότητας των προϊόντων και η προστασία του καταναλωτή δεν αποτελούν σύγχρονη ανακάλυψη. Οι έρευνες του καθηγητή Γ. Βαρουφάκη δείχνουν ότι οι ρίζες τους φτάνουν στην πολύ μακρινή αρχαιότητα και αποτελούν χαρακτηριστικό γνώρισμα κοινωνιών με υψηλό πολιτισμικό επίπεδο. Δεν χτίζονται Παρθενώνες χωρίς ανεπτυγμένη τεχνολογία και δεν νοείται ανάπτυξη χωρίς κανονισμούς που να διασφαλίζουν την υψηλή ποιότητα των υλικών που χρησιμοποιούνται, αλλά και των παραγόμενων καταναλωτικών αγαθών. Οι αρχαίοι Έλληνες όρισαν το θεσμικό πλαίσιο για την ποιότητα, βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη και εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών.>>
Posted on : [ 0 ] comments Label:

Στη νουβέλα του Κάρολου Ντίκενς "A Christmas Carol" που είναι σχετική με το πνεύμα της περιόδου, αποθεώνεται η δική μας κορινθιακή Σταφίδα ως βασικό συστατικό του γιορτινού τραπεζιού!

by : tinakanoumegk

 Στη νουβέλα του Κάρολου Ντίκενς "A Christmas Carol" που είναι σχετική με το πνεύμα της περιόδου, αποθεώνεται η δική μας κορινθιακή Σταφίδα ως βασικό συστατικό του γιορτινού τραπεζιού!

η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ του τινακανουμε


ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ www.tinakanoume.gr η γραφή είναι επεξεργασία εργαλείων αλλαγών. Είναι οικοδόμηση προϋποθέσεων συνείδησης πράξης Δεν επαρκούν οι αναλύσεις, η διαπίστωση συμπτωμάτων. Πολιτικός λόγος είναι η ανάγνωση των αιτίων, και η πρόταση που μπορεί να μετουσιωθεί σε πράξη μετασχηματισμών. Η ΧΩΡΑ είναι καταδικασμένη σε ανεπίστροφη πορεία από το ανεπαρκές, διεφθαρμένο, πολιτικό προσωπικό. Από την κομματοκρατία έως και την σημερινή έκφραση της αριστεροκαπηλείας, το παρακρατικό βάθος και διαπλοκή. Ένα προσωπικό άγνοιας, ιδιοτέλειας, μεταπρατισμού. Μαζί με την πολιτική χάθηκε ο δημόσιος χώρος του λόγου και της ευθύνης. Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΘΕΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ προοπτικής και νέων κομμάτων οφείλεται σε: 1.) κυριαρχία παρωχημένων και ψεύτικων εννοιολογήσεων, 2.) αναδιάταξη θέσεων του παλιού πολιτικού προσωπικού 3.) αντιλήψεις άμυνας κεκτημένων χωρίς στρατηγικό βάθος και 4.) άγνοια σχέσεων τεχνικών οικονομίας και πολιτικής διεύθυνσης. Ότι απαιτείται η κλασσική και φιλοσοφική παιδεία για την διαχείριση του πολιτικού και της πόλης, αυτά που η χρηματιστική ολιγαρχία και η δικτατορία των αγορών δεν θέλουν να συμβαίνει.

Η  Συνέχεια του κειμένου
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ